Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

Η πορεία της εκδήλωσης του ΟΝΤΟΣ βαίνει από μια τέλεια κατάσταση ( ΕΝ ) σε συνεχώς ατελέστερες καταστάσεις, μέχρις ένα έσχατο επίπεδο ( ΥΛΗ ).

Δυστυχώς από κάποιους επιχειρείται διαστρέβλωση της Ελληνικής Σκέψης με τον ισχυρισμό ότι από την Αρρητο Αρχή, το Ον βαίνει εξελισσόμενο ποιοτικά και αυτό συνεχίζεται επ' άπειρον χωρίς να υπάρχει κάποιο τέλος!
Ισχυρίζονται ότι τα πάντα βαίνουν από το ατελές προς το τέλειο. Η μετάβαση από το ατελές προς το τέλειο γίνεται αφού όμως το Ον "απωλέσει" τρόπον τινά ενέργεια, κατά την μετάβαση του από το τέλειο στο ατελές,
Πως μπορεί κάτι να ανέβει ενεργειακά αν δεν προσλάβει από κάπου ενέργεια ?
Κατά την μετάβαση του δε από το ατελές προς το τέλειο θα ανακτήσει αυτό που έχασε.
Το ότι όσο προχωρά η εκδήλωση αυξάνεται η κίνηση, δεν σημαίνει ότι αυξάνει και η ενέργεια. Αυξάνει η κινητική ενέργεια, όμως σε προηγούμενες καταστάσεις το ΟΝ διαθέτει δυναμική ενέργεια η οποία και σιγά-σιγά μετατρέπεται σε κινητική ενέργεια.

Η τελεία κατάσταση είναι η ακίνητη, όπως θα διαπιστώσουμε σε άλλα σημεία της μελέτης μας. Για αυτό και ο Παρμενίδης το Ον του το θεωρεί Εν και ακίνητο. Οπως μας διευκρινίζει ο Πρόκλος, το Ον του Παρμενίδη είναι το Εν-ΟΝ του Πλάτωνα, δηλαδή το Ον που προκύπτει αμέσως μετά το Εν. Θα ασχοληθούμε κάποια στιγμή αργότερα, αναλυτικότερα με αυτό το θέμα.

Πέραν δε της Υβρεως που διαπράττουν θεωρώντας έτσι την Αρρητο Αρχή την κατώτατη υπόσταση(!), είναι προφανές ότι αυτοί που το ισχυρίζονται αφ'ενός μεν δεν έχουν μελετήσει τα Ελληνικά Φιλοσοφικά κείμενα, αφ' ετέρου δε δεν έχουν στοιχειώδεις γνώσεις Φυσικής..

Παρατίθενται ενδεικτικά κάποια χωρία από τα κείμενα του Πρόκλου όπου περιγράφεται σαφέστατα η πορεία από το ΕΝ προς την ύλη. Την ίδια αντιμετώπιση έχουν και όλοι οι άλλοι Ελληνες Φιλόσοφοι.

Ειναι λοιπόν ανάγκη να υπάρχει για τα Οντα Πρώτιστο και έσχατο

Πρόκλος-Πλατωνική Θεολογία Τόμος Β. 28.14

Γιατί είναι ίσως ανάγκη, όπως ακριβώς και στην περίπτωση των Ψυχών, των Φύσεων και των Σωμάτων, να μην ξεκινά η Δημιουργία από τα ατελή

Πρόκλος-Σχόλια στον Παρμενίδη 823.3

Γιατι πουθενα η Φύση δεν ξεκινα από τα ατελή. Γιατι τα ατελή δεν θα προχωρουσαν στο τέλος, αν δεν προυπήρχαν τα τέλεια, με τα οποία τα ατελή έχουν κάποια αμυδρή εξομοίωση, έχοντας λάβει μια ατελή απεικόνιση τους.

Πρόκλος-Σχόλια στον Παρμενίδη 754.21

Αν η πρόσθεση των Αιτίων προχωρά επ’άπειρον και άλλο Ον βρισκεται πάντα πριν από κάθε Ον, πάλι δεν θα υπάρχει επιστήμη κανενός Οντος. Γιατί δεν υπάρχει γνωση κανενός Απειρου. Και αν αγνοούνται τα αίτια δεν θα υπάρξει επιστήμη των αποτελεσμάτων τους.

Πρόκλος - Στοιχεία Θεολογικής Στοιχείωσης 11

Γιατί πρέπει πριν από τα ατελή να έχουν λάβει υπόσταση τα τέλεια, πριν από όσα βρίσκονται σε άλλα να έχουν λάβει υπόσταση όσα είναι εδραιωμένα στον εαυτό τους.
Πρόκλος - Σχόλια στον Ευκλείδη 138.25

Γιατί ασφαλώς δεν μπορεί να αληθεύει ότι η Φύση παρήγαγε τα ατελή και άφησε ανυπόστατα τα τέλεια, ούτε επιτρέπεται να πούμε ότι η δική μας Ψυχή γεννά πράγματα ακριβέστερα, τελειότερα και τακτικότερα από τον Νου και τους Θεούς.

Πρόκλος - Σχόλια στον Ευκλείδη 140.10

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Ο ΥΠΕΡ-ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ

Για να δωθεί μια γενική εικόνα του υπερ-αισθητού κόσμου και για να υπάρξει τρόπον τινά ένα βοήθημα, ώστε να είναι πιο εύληπτη και κατανοητή η όλη δομή, παρατίθεται σε επιγραμματική μορφή, τα βασικά σημεία που διέπουν τον υπερ-αισθητό κόσμο. Θα ακολουθήσει αναλυτικότερη παρουσίαση κάθε σημείου.

- Η εκδήλωση ξεκινά από μια τέλεια κατάσταση ( ΕΝ ) και καταλήγει σε μια έσχατη κατάσταση ( ΥΛΗ )

- Υπάρχει μια πρώτιστη κατάσταση και μια έσχατη. Δεν υπάρχει επ’ άπειρον εκδήλωση είτε προς μια ανώτερη κατάσταση είτε προς μια κατώτερη κατάσταση.

- Τα επίπεδα εκδήλωσης κατά φθίνουσα σειρά είναι ΕΝ-ΕΝΑΔΕΣ-ΝΟΥΣ-ΨΥΧΗ-ΦΥΣΕΙΣ-ΣΩΜΑ

- Το ΕΝ ουσιαστικά είναι πολλά, είναι οι Ενάδες οι οποίοι είναι και οι πρωταρχικοι Θεοί.

- Υπάρχουν δύο παράλληλες πορείες, η Υπερούσια ( Ενάδες ) και η Οντική.

- Η εκδήλωση σε Υπερούσιο επίπεδο έχει την έννοια ότι οι ενάδες δραστηριοποιούνται σε κατώτερα επίπεδα, δεν δημιουργούνται νέες ενάδες.

- Η εκδήλωση σε οντικό επίπεδο γίνεται σε επίπεδα τα οποία ονομάζονται ΤΑΞΕΙΣ, η εκδήλωση από τις ανώτερες τάξεις προς κατώτερες λέγεται ΠΡΟΟΔΟΣ και αποτελεί τις ΣΕΙΡΕΣ, ενώ μέσα σε μια ΤΑΞΗ ονομάζεται ΥΠΟΒΑΣΙΣ.
Π.χ. ο Καθολικός Νούς με ΠΡΟΟΔΟ δίνει την υπόσταση της Ψυχής και με ΥΠΟΒΑΣΗ τους μερικούς Νόες.

- Η μετάβαση από κατώτερη οντική κατάσταση σε ανώτερη λέγεται ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, όπου το ΟΝ ανακτά όλα όσα έχασε κατά την Πρόοδο. ΜΟΝΗ λέγεται η κατάσταση που το ΟΝ βρίσκεται στην αιτία του.

- Κάθε Οντική τάξη έχει την μονάδα της η οποία και παρέχει στα μέλη της τάξης την κοινή τους ιδιότητα.

- Ολοι οι Θεοί είναι ίσοι μεταξύ τους, σαν παράγωγοι όμως αποτελεσμάτων εντάσσονται σε μια ιεραρχία.

- Οι Θεοί είναι ΠΡΕΣΒΥΤΑΤΟΙ, αιώνιοι, απλοί, αμετάβλητοι, αυτάρκεις, υπερούσιοι.

- Δεν υπάρχει γέννηση Θεών, οι Θεοί είναι αιώνιοι. Κάθε Θεός προυπάρχει της σχέσης του με τους γονείς του.Λέμε ότι ένας Θεός γεννιέται όταν δημιουργείται η σχέση του με τους γονείς του.

- Οι σχέσεις του κάθε Θεού με τους άλλους, είναι οι δυνάμεις του.

- Με την έννοια Θεός εκτός από τους Πρωταρχικούς θεούς, ονομάζουμε επίσης τους Νόες, τις θείες Ψυχές και τους Δάιμονες.

- Με το όνομα ενός Θεού ονομάζεται όλη η ΣΕΙΡΑ ( Ενάδα-Νους-θεία Ψυχή-Δαίμων ) για αυτό όταν επικαλούμαστε ένα όνομα (π.χ. Απόλλων ) πρέπει να γνωρίζουμε που απευθυνόμαστε.

- Τους Θεούς τους αντιλαμβανόμαστε από τις δράσεις τους και έτσι τους αντιμετωπίζουμε σαν Οντα. Βασική και πρωταρχική δράση τους είναι η συμμετοχή τους στην ίδρυση της ΘΕΙΑΣ ΟΥΣΙΑΣ.

- Η κατηγοριοποίηση των θεών είναι : ΝΟΗΤΟΙ. ΝΟΗΤΟΙ και ΝΟΕΡΟΙ. ΝΟΕΡΟΙ, ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟΙ, ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟΙ και ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ, ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ

- Ισχύει η έννοια του Πολυκεντρικού Πολυθεισμού όπου κάθε Θεός μπορεί να ενταχθεί σε ένα κέντρο μαζί με τους θεούς που μυθολογικά συνδέονται μαζί του και όλοι οι υπόλοιποι εντάσσονται στην περιφέρεια του.

- Η έννοια του Ενοθεισμού μέσα στον Πολυθεισμό υποδηλώνει ότι κάποιος Θεός αναλαμβάνει να παίζει τον ρόλο συντονιστή και να εντάξει όλους τους θεούς «υπό τις διαταγές του», παίζει τρόπον τινά τον ρόλο διευθυντή ορχήστρας. Ο θεός αυτός ονομάζεται Δημιουργός.

- Κάθε Θεός είναι εν δυνάμει Δημιουργός.

- Κάθε Θεός ορίζεται από την τριάδα ΠΕΡΑΣ-ΑΠΕΙΡΟΝ-ΜΙΚΤΟ. Το Πέρας αποτελεί την ΥΠΑΡΞΗ του Θεού, το Απειρον αποτελεί την ΔΥΝΑΜΗ του Θεού και το Μικτό το ενέργημα του Θεού.

- Τα διάφορα ζεύγη συστοιχιών που αναφέρονται ( ταυτόν-έτερον, όμοιον-ανόμοιον, ίσον-άνισον κλπ ) είναι «κωδικές λέξεις» τρόπον τινά, που χαρακτηρίζουν τα διάφορα επίπεδα των θεών.

- Ο αριθμός των Θεών είναι άγνωστος σε εμάς αλλά πεπερασμένος. Η δύναμη τους είναι άπειρη.

- Οσες είναι οι Οντικές Λειτουργίες τόσες είναι οι Ενάδες( Θεοί ). Μεγαλύτερος αριθμός Θεών σημαίνει ότι το Φιλοσοφικό μας σύστημα δεν έχει εκτιμήσει όλα τα Οντα ( δεν υπάρχουν Θεοί άεργοι ), ενώ μικρότερος αριθμός Θεών σημαίνει έιτε τεχνιτή έλλειψη Θεών ( μονοθειστικές θρησκείες ), είτε ότι το φιλοσοφικό μας σύστημα περιέχει άχρηστες οντικές λειτουργίες.

- Η δημιουργία του όντος ολοκληρώνεται στην Τρίτη τριάδα των νοητών.

- Κατά την νοητή τάξη οι Θεοί υπάρχουν σαν ατομικότητες, στην νοητή-νοερή τάξη ιδρύονται οι σχέσεις μεταξύ τους και στην νοερή τάξη οι σχέσεις μεταξύ των Θεών είναι σε λειτουργία. Οι σχέσεις των Θεών μεταξύ τους καθορίζεται μυθολογικώς.

- Η νοητή και η νοητή-νοερή τάξη έχει τριαδική δομή ενώ η νοερή τάξη έχει επταδική δομή. Οι υπόλοιπες τάξεις έχουν δομή δωδεκάδας.

- Τα ονόματα των Θεών είναι άρρητα όσα αναφέρονται στην Υπαρξη ( Πέρας) του Θεού και γνωστά μόνο στους Θεούς, αρρητα αλλά ρητά στους Θεουργούς όσα αναφέρονται στην Δύναμη ( Απειρον ) του Θεού και ρητά όσα αναφέρονται στον Νού (Μικτό) των Θεών

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008












Στην εικόνα αυτή καταγράφεται η κατάταξη των Ελλήνων Θεών στον Αισθητό Κόσμο.



Στην εικόνα αυτή αποτυπώνονται οι τάξεις των Ελληνων Θεών στον Υπεραισθητό κόσμο.
Σε κάθε τάξη θεων αναφέρεται η Φιλοσοφική ( Πλατωνική ) και Θεολογική ( Ορφική ) κατάταξη.

ΟΙ ΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΘΕΩΝ

Οι Ελληνες Θεοί κατατάσσονται σε κατηγορίες βάσει των αποτελεσμάτων ( ενεργημάτων ) τους και όχι βάσει κάποιοι άλλου λόγου καθώς είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους.

Ούτε δε "γεννιούνται¨ από κάποια στιγμή και μετά καθώς είναι αιώνιοι.

Ανάλογα με το επίπεδο δραστηριοποίησης τους μπορούμε να τους προσεγγίσουμε κατ'αρχάς σε δύο κατηγορίες :

- Δραστηριοποίηση στον υπερ-αισθητό κόσμο
- Δραστηριοποίηση στον αισθητό κόσμο

Κάθε μια δε από τις κατηγοροιοποιήσεις αυτές αναλύεται σε περαιτέρω κατηγορίες.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΟΡΦΕΩΣ, ΠΥΘΑΓΟΡΑ, ΠΛΑΤΩΝΑ

Τόσο ο Θεολόγος Ορφέας όσο και οι Φιλόσοφοι Πυθαγόρας και Πλάτων καλύπτουν την ίδια Φιλοσοφική σκέψη.
Ο μεν Ορφεύς παρουσίασε την θεολογία του κατά τρόπο Συμβολικό και με την χρήση Μύθων, ο Πυθαγόρας και οι Πυθαγόρειοι με την χρήση εικόνων, ο δε Πλάτων και οι Διάδοχοι του με επιστημονικό τρόπο.
( Πρόκλου Πλατωνική Θεολογία - Βιβλιο Α' 20.7 )


ΑΠΑΣΑ ΓΑΡ Η ΠΑΡ’ ΕΛΛΗΣΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΦΙΚΗΣ ΕΣΤΙ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑΣ ΕΚΓΟΝΟΣ, ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΝ ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ ΠΑΡΑ ΑΓΛΑΟΦΗΜΟΥ ΤΑ ΠΕΡΙ ΘΕΩΝ ΟΡΓΙΑ ΔΙΔΑΧΘΕΝΤΟΣ, ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΔΕ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΥΠΟΔΕΞΑΜΕΝΟΥ ΤΗΝ ΠΑΝΤΕΛΗ ΠΕΡΙ ΟΥΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗΝ ΕΚ ΤΕ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ.

( Πρόκλου Πλατωνική Θεολογία - Βιβλιο Α' 25.26 )

ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Ο Πλάτων στους διαλόγους του χρησιμοποίησε πολλούς τεχνικούς και φιλοσοφικούς όρους για να περιγράψει την σκέψη του. Αυτό έγινε όχι μόνον διότι ήταν ανάγκη κάποια πράγματα να παραμείνουν άγνωστα στο ευρύ κοινό, αλλά και διότι η "φιλοσοφική δεοντολογία" ( τρόπος του λέγειν ) προέτασσε τα θέματα αυτά να παρουσιάζονται με τέτοιους όρους. Την ίδια πρακτική βλέπουμε ότι τηρούν όλοι οι Ελληνες Φιλόσοφοι , οι οποίοι πολύ σπάνια αναφέρονται ονομαστικά σε συγκεκριμένους θεούς.

Για να μπορέσει κανείς να μελετήσει και να προσεγγίσει σε βάθος τα Πλατωνικά κείμενα, πρέπει να γνωρίζει το θέμα που διαπραγματεύεται κάθε διάλογος και να έχει την γενική εικόνα των φιλοσοφικών όρων που χρησιμοποιεί ο Πλάτων.

Ο Διάδοχος της Πλατωνικής Ακαδημίας Πρόκλος, αναφέρει επιγραμματικά τον σκοπό κάποιων Πλατωνικών Διαλόγων, το οποίο είναι πολύ χρήσιμο για όσους προτίθενται να ασχοληθούν με αυτούς.

Συγκεκριμένα αναφέρει για κάποιους διαλόγους τα παρακάτω :


Φαίδρος : Δόγματα για τους νοερούς θεούς
–Ανεξάρτητοι κυβερνήτες σύμπαντος
–Θεοί που έχουν μοιράσει τον κόσμο σε κλήρους
–Νοητά-Νοερά Γένη
–Τάξη Απολύτων Θεών
–Με ποιό τρόπο από τη μία αρχή των πάντων έχει γίνει η πρόοδος των θεικών κόσμων προς το πλήθος των εγκοσμίων θεών

Σοφιστής : Περί Οντος
–Υποσελήνια Δημιουργία και ιδιότητα των θεών που έλαβαν αυτόν με κλήρο

Γοργίας : Τρείς Δημιουργοί

Πρωταγόρας : Διευθέτηση θνητών ζωών από τους θεούς

Πολιτικός : Ουράνια Δημιουργία
–Σχήματα 5 στοιχείων
–Διπλούς περιοδικούς κύκλους του Σύμπαντος και οι νοερές αιτίες τους

Φίληβος : Γνώση για το Ενα Αγαθό
–Δύο Πρώτες Αρχές
–Τριάδα που προκύπτει από αυτές

Τίμαιος : Θεώρηση Νοητών
–Θεόπνευστη Υπόδειξη για την Δημιουργό Μονάδα
–Ολοκληρωμένη Αλήθεια για τους εγκόσμιους θεούς
–Ολόκληρη η θεωρία για την Φύση

Νόμοι : Υπαρξη θεών
–Πρόνοια θεών για τα πάντα

Παρμενίδης : Πρόοδος του Οντος από το Εν
- Τάξεις των θεών και πως συνδέονται μεταξύ τους

Ειδικά ο διάλογος Παρμενίδης είναι μυστηριακός διάλογος και αποτελεί την κορύφωση της Πλατωνικής Σκέψης. Ο ίδιος ο Πρόκλος στα Σχόλια του στον διάλογο αυτό δείχνει τον αμέριστο σεβασμό και δηλώνει ότι παρέχει το Ολοκληρωμένο και τέλειο φως της θεολογικής γνώσης.

Ο Διάλογος αυτός αποτέλεσε κομβικό σημείο για την Ελληνική Φιλοσοφική σκέψη και πολλοί φιλόσοφοι είτε έγραψαν σχόλια πάνω στον διάλογο αυτό είτε αναφέρονται εκτενώς στα κείμενα τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει το μυστηριακό βάθος του διαλόγου αυτού είναι η αναφορά του Ολυμπιόδωρου, που τον μεν διάλογο "Αλκιβιάδης" τον παρομοιάζει με τα προπύλαια ενός Ναού ενώ τον "Παρμενίδη" με το Αδυτον του Ναού. (Ολυμπιόδωρος – Σχόλια στον Αλκιβιάδη 10.18-11.6)

Πρόκλου Πλατωνική Θεολογία Βιβλίο Α 18.1-19.6, 25.4-31.15

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Ο Φιλόσοφος ασχολείται με τάξεις θεών. Μόνο για την παράθεση παραδειγμάτων αναφέρεται σε συγκεκριμένες θεότητες.

Ο Φιλόσοφος χρησιμοποιεί φιλοσοφικές έννοιες για να περιγράψει την φιλοσοφική του σκέψη. Ετσι βλέπουμε τον Πλάτωνα στους διαλόγους του να χρησιμοποιεί έννοιες που είναι καθαρά φιλοσοφικές και επιστημονικές ( π.χ πέρας, άπειρον, μικτόν ) και μόνο για χάριν παραδείγματος αναφέρεται σε Ελληνες θεούς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι διάλογοι Φίληβος, Παρμενίδης και Τίμαιος.

Ο Θεολόγος αναφέρεται σε συγκεκριμένες θεότητες, δεν ασχολείται δε να τις εντάξει σε φιλοσοφικές τάξεις θεών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ορφέας.


"Μήπως δεν λεμε πολλά για τον δημιουργο και για τους υπολοίπους θεούς και για το ιδιο το ένα ? Ίσως μιλαμε για αυτά ( περί αυτών ), αλλά δεν λεμε τι είναι καθενα από αυτά ( αυτό δε έκαστον ), και μπορουμε να μιλαμε επιστημονικα, οχι όμως νοερά. Γιατι αυτό το τελευταιο είναι η ευρεση, όπως ειπαμε προηγουμενως. Αν όμως, η ευρεση είναι εργο της ψυχής που σωπαινει, πως θα μπορεσει ο λόγος που ρέει από το στόμα να φέρει στο φως τι είναι αυτό που βρεθηκε ? "

Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο B’ 303