Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΕΒΗΛΟ


Καθώς αυτές τις ημέρες διάγουμε τις εκδηλώσεις των Απόκρεω-η αρχή των οποίων προέρχεται από Διονυσιακές εορτές- ας ρίξουμε μια ματιά στην σχέση που είχαν οι πρόγονοι μας με τέτοιες εκδηλώσεις κατά τις οποίες εστρέφοντο σε δράσεις ασέμνων χειρονομιών και αισχρολογιών και που από ότι συνάγεται αποτελούσαν και μέρος διαφόρων τελετών και δη μυστηριακών, πράγμα που αποτέλεσε και σημείο στο οποίο εστίασαν όσοι θέλησαν να διαστρεβλώσουν και να συκοφαντήσουν την Ελληνική παράδοση.

Οσων αφορά τις μυστηριακές τελετές, η ιερότητα δεν συνδέεται με την φύση των πράξεων και των λόγων που λεγόντουσαν σαν συστατικό των αρρήτων τελετών και δεν πρέπει να αναφερόμαστε σε αυτά στην ανθρώπινη διάσταση δηλαδή σε καθαρά εγκόσμιο επίπεδο.

Αντίθετα τα λεγόμενα και δρώμενα των μυστηρίων ήταν εγκαθιδρυμένα στην υπερβατική δύναμη και θεία ενέργεια, στην υπερφυσική ικανότητα τους να προσδίδουν ιερότητα στους μετέχοντες των ιερών οργίων . Θα ήταν παραπλανητικό να θεωρήσουμε ότι η ιερότης επιτυγχάνεται με τέτοια ακάθαρτα μέσα, βλέποντας τα αυτά αποκομμένα από την όποια εσωτερική τους δυναμική.

Τα μέσα καθοσιώνονται λόγω της θείας καταγωγής τους. Η συνηθισμένη και «ακάθαρτη» ποιότης τους υπερβαίνεται από μια εσωτερική πνευματική θεία πνοή έτσι ώστε φαινομενικά τίποτα να μην υπάρχει κοινό μεταξύ της τελετής και των ιδίων πράξεων ή λόγων που γίνονται σε βέβηλο επίπεδο, αλλά απλώς ένας εξωτερικός φυσικός παραλληλισμός.

Ας δούμε ένα απόσπασμα του Ιαμβλίχου από το «Περί Μυστηρίων Α 11 (37-40)» όπου και αναφέρεται στην χρήση των φαλλών και στις αισχρολογίες :

«Πως λοιπόν στις τελετουργίες γίνονται πολλά προς αυτούς σαν να είναι εμπαθείς ; Υποστηρίζω λοιπόν ότι και αυτό λέγεται από άγνοια της ιερατικής μυσταγωγίας. Γιατί μερικά από αυτά που κάθε φορά πραγματοποιούνται στις τελετές έχουν κάποια αιτία άρρητη και εξωλογική. Άλλα πάλι έχουν αφιερωθεί αιώνια στα ανώτερα γένη ως σύμβολα τους. Άλλα διασώζουν μιαν άλλη εικόνα όπως ακριβώς και η γενεσιουργός φύση αποτύπωσε κάποιες φανερές μορφές των αόρατων λόγων. Άλλα πάλι προσφέρονται για λόγους τιμής ή αποσκοπούν σε κάθε λογής εξομοίωση ή εξοικείωση. Μερικά επιτελούν κάτι χρήσιμο για εμάς ή εξαγνίζουν με κάποιον τρόπο και λυτρώνουν τα δικά μας ανθρώπινα πάθη, ή αποτρέπουν κάποιο άλλο κακό από αυτά που συμβαίνουν σε εμάς.


Δεν θα συμφωνούσε όμως κανείς ότι ένα μέρος της ιεροπραξίας προσφέρεται στους λατρευόμενους θεούς ή δαίμονες ωσαν να έιναι εμπαθείς. Γιατί η αιώνια και ασώματη ουσία από την φύση της δεν επιδέχεται οποιαδήποτε μεταβολή από τα σώματα.


Αν στην έσχατη περίπτωση είχε μια τέτοια ανάγκη, δεν θα χρειαζόταν ποτέ τους ανθρώπους για μια τέτοια λατρεία, αφού είναι γεμάτη από τον εαυτό της και από την φύση του κόσμου και από ολόκληρη την τελειότητα της πλάσης και αν μπορούμε να το πούμε αυτό, πριν από την έλλειψη περιλαμβάνει την αυτάρκεια για την επαρκή ολοκλήρωση του κόσμου και για την κατάλληλη συμπλήρωση του εαυτού της και επειδή όλα τα ανώτερα γένη είναι γεμάτα από τα δικά τους αγαθά.


Αυτά λοιπόν ας είναι σε εμάς μια γενική υπεράσπιση της άχραντης λατρείας, καθώς η τελευταία συνδέει με οικειότητα τα άλλα όντα με τα ανώτερα από εμάς γένη και επειδή απευθύνεται αγνή προς αγνούς και απαθής προς απαθείς.


Μπαίνοντας στις επιμέρους λεπτομέρειες υποστηρίζουμε ότι το στήσιμο των φαλλών είναι σύμβολο της γόνιμης δύναμης και νομίζουμε ότι αυτήν προκαλεί για την γέννηση του κόσμου. Για αυτό ακριβώς βέβαια ως επί το πλείστον αφιερώνεται την άνοιξη, όταν και ολόκληρος ο κόσμος δέχεται από τους θεούς ολόκληρης της πλάσης την γέννηση.


Οι αισχρολογίες πιστεύω ότι περιέχουν την ένδειξη της στέρησης των καλών από την ύλη και της προηγούμενης ασχήμιας όσων πρόκειται να μπουν σε τάξη, τα οποία επειδή είναι ελλιπή επιθυμούν την τακτοποίηση τους τόσο πρισσότερο όσο περισσότερο καταδικάζουν την ασχήμια που τα χαρακτηρίζει.


Από την άλλη λοιπόν, επιζητούν τα αίτια των ιδεατών μορφών και των ωραίων διαπιστώνοντας την ασχήμια από την ασχήμια της έκφρασης. Και αποτρέπουν το έργο της ασχήμιας τους και με τα λόγια αποκαλύπτουν την διαπίστωση του και μετακινούν την επιθυμία τους προς το αντίθετο.


Επιπλέον αυτά έχουν και μια άλλη παρόμοια λογική. Οι δυνάμεις των ανθρώπινων παθών που υπάρχουν μέσα μας, όταν εμποδίζονται εντελώς, καθίστανται σφοδρότερες. ‘Οταν όμως μπαίνουν σε ενέργεια λίγο και όσο επιτρέπει το μέτρο, χαίρονται με μέτρο και ικανοποιούνται και αφού καθαίρονται με αυτόν τον τρόπο, σταματούν με την πειθώ και όχι με την βία».

Συνεπώς, οι τέτοιας φύσεως εκδηλώσεις και εορτές, οι οποίες είχαν και την ευλογία της πολιτείας , είχαν καθαρκτική δράση και ήταν πλήρως συμβολικές, πράγμα που ασυνείδητα δρούσε ψυχικά στον λαό. Η όποια αισχρότης ήταν ιερή και αποδεκτή.

Αυτό άλλωστε είναι και από μια άποψη το άρρητον, όπως μας λέει και ο Ησύχιος, άρρητον είναι και το αισχρόν.(« ἄῤῥητον· ἄφραστον, ἀνιστόρητον, ἀπόῤῥητον. ἄφωνον. αἰσχρόν.»

Όπως δε επισημαίνει και ο Ηράκλειτος (Απ. 14) : «τὰ γὰρ νομιζόμενα κατ’ ἀνθρώπους μυστήρια ἀνιερωστὶ μυεῦνται»

Τέτοια καθαρκτική και συμβολική δράση όμως είχαν και οι θεατρικές εκδηλώσεις, οι τραγωδίες και οι κωμωδίες που και αυτές ήταν Διονυσιακές μιας και όπως μας λέει ο Ολυμπιόδωρος στα Σχόλια στον Φαίδωνα 1.6.5 : «καὶ τὴν τραγῳδίαν δὲ καὶ τὴν κωμῳδίαν ἀνεῖσθαί φασι τῷ Διονύσῳ, τὴν μὲν κωμῳδίαν παίγνιον οὖσαν τοῦ βίου, τὴν δὲ τραγῳδίαν διὰ τὰ πάθη καὶ τὴν τελευτήν»

Άλλωστε ο Αριστοτέλης στον ορισμό της τραγωδίας που δίνει στο Περί Ποιητικής 1449 Β,25 αναφέρεται στην καθαρκτική της δράση:

«Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»

Για αυτό και ο Ιάμβλιχος στην συνέχεια του προηγούμενου αποσπάσματος του αναφέρεται στην επίδραση του θεάτρου :

«Γι αυτό και όταν στην κωμωδία και στην τραγωδία παρακολουθούμε ξένα πάθη, σταματούμε, μετριάζουμε και αποκαθαίρουμε τα δικά μας. Και στις ιερές τελετές με κάποια θεάματα και ακούσματα άσχημων πραγμάτων λυτρωνόμαστε από την βλάβη που προκαλούνται από αυτά στην πράξη.


Αυτά λοιπόν προσφέρονται για θεραπεία της ψυχής που βρίσκεται μέσα μας, για μετριασμό των κακών που προσκολλώνται σε αυτήν λόγω της γέννησης, για λύτρωση και απαλλαγή από τα δεσμά της. Για αυτό ορθώς ο Ηράκλειτος τα χαρακτήρισε τούτα φάρμακα επειδή γιατρεύουν τα κακά και απαλλάσσουν την ψυχή από τις συμφορές του κόσμου της γέννησης»

Έτσι λοιπόν η παρακολούθηση μιας τραγωδίας ή κωμωδίας δεν είναι – και δεν πρέπει να είναι – μια απλή πράξη ψυχαγωγίας ή μια προσέλευση σε κάποια κοινωνική εκδήλωση.

Αλλωστε και η υπόθεση του έργου είναι γνωστή και το τέλος δεν προκαλεί έκπληξη μιας και έχει ήδη γίνει γνωστό. Για αυτό και «ασυναίσθητα ίσως» το ίδιο έργο το παρακολουθουμε αρκετές φορές, από διαφορετικά θεατρικά σχήματα, ίσως μέχρις ότου η απόδοση των συντελεστών να είναι τέτοια ώστε να δράσει απευθείας στην ψυχή μας και να επιτελέσει τελικά τον σκοπό της.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ και στο ΜΕΤΡΟ που πρέπει («καὶ ἄχρι τοῦ συμμέτρου προαγόμεναι χαίρουσι μετρίως καὶ ἀποπληροῦνται» μας λέει ο Ιάμβλιχος) να προσεγγίσουμε τα όποια δρώμενα αυτών των ημέρων, όπως επίσης και τις τραγωδίες ή κωμωδίες που παρακολουθούμε.

Γιατί τότε η δράση τους πάνω στην ψυχή μας θα είναι αυτή η οποία πρέπει να είναι.

Γιατί το αισχρό είναι πάνω από όλα ιερό, όταν εμείς το προσλαμβάνουμε όπως πρέπει.

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

«Ἑλλήνων δὲ παῖδες, ὧν δὴ τελευταῖος δᾳδοῦχος καὶ ἱεροφάντης ὁ Πρόκλος ἐγένετο»

Η 8η Φεβρουαρίου είναι η επέτειος της γέννησης του μεγάλου Φιλοσόφου Πρόκλου . Εφέτος κλείνουμε 1600 χρόνια από την γένηση του.


Ως μικρό δείγμα τιμής παραθέτω την παρακάτω ομιλία που έγινε την 8η Φεβρουαρίου 2011 κατά την εκδήλωση τιμής στην θέση της οικίας του Πρόκλου.


«Ἑλλήνων δὲ παῖδες, ὧν δὴ τελευταῖος δᾳδοῦχος καὶ ἱεροφάντης ὁ Πρόκλος ἐγένετο»

όπως μας λέει ο Ψελλός για τον μεγάλο αυτόν Φιλόσοφο του οποίου η οικία βρίσκεται στο σημείο που στεκόμαστε αυτή την στιγμή και που το νεοελληνικό κράτος φρόντισε να καταχώσει –παρότι αποτελεί την μοναδική περίπτωση που γνωρίζουμε ακριβώς που βρίσκεται η οικία ενός Έλληνα Φιλοσόφου - και απλώς να αναρτήσει μια μικρή , πινακίδα η οποία όπως βλέπετε έχει πια μισοκαταστραφεί. Έχει απλώς αποτυπώσει στο δάπεδο την κάτοψη της οικίας του, πάνω στην οποία στεκόμαστε τώρα.

Είμαστε στον χώρο στον οποίο λειτουργούσε η Πλατωνική Ακαδημία σε καιρούς δύσκολους υπό την διεύθυνση μεγάλων ανδρών όπως ο Πλούταρχος ο Αθηναίος, ο Συριανός, ο Πρόκλος και τελευταίος ο Δαμάσκιος λίγο πριν ο τελευταίος αναγκασθεί να εγκαταλείψει την Αθήνα το 529 ΚΕ όταν η Ακαδημία αναγκάστηκε να κλείσει.

Χώρος ιερότατος και προνομιακός καθώς όπως μας λέει ο Μαρίνος ήταν πλησίον ιερών, όπως του Ασκληπιείου, του θεάτρου του Διονύσου και της Ακροπόλεως της Αθηνάς:

«καὶ γὰρ πρὸς τοῖς ἄλλοις εὐτυχήμασιν, ἁρμοδιωτάτη αὐτῷ καὶ ἡ οἴκησις ὑπῆρξεν, ἣν καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ Συριανὸς καὶ ὁ προπάτωρ, ὡς αὐτὸς ἐκάλει, Πλούταρχος ᾤκησαν, γείτονα μὲν οὖσαν τοῦ ἀπὸ Σοφοκλέους ἐπιφανοῦς Ἀσκληπιείου καὶ τοῦ πρὸς τῷ θεάτρῳ Διονυσίου, ὁρωμένην δὲ ἢ καὶ ἄλλως αἰσθητὴν γιγνομένην τῇ ἀκροπόλει τῆς Ἀθηνᾶς».

Ο Πρόκλος ανέλαβε την Διεύθυνση της Πλατωνικής Ακαδημίας και σήκωσε το βάρος να διατηρήσει εν ζωή και να φροντίσει να διασωθεί ένα πολύ σημαντικό μέρος της Ελληνικής Φιλοσοφίας που, αν πιστέψουμε τον βιογράφο του Μαρίνο, εκτελούσε αποστολή των θεών για την διάσωση της Ελληνικής Φιλοσοφίας, αποστολή την οποία εξετέλεσε επιτυχώς.

Αλλωστε όπως μας λέει ο Μαρίνος :

« Για να διατηρηθεί πλέον ανόθευτη και γνήσια η διαδοχή στον Πλάτωνα, τον οδηγούν οι θεοί στην προστάτιδα της φιλοσοφίας, όπως ξεκάθαρα φανέρωσαν όσα προηγήθηκαν από το ταξίδι του, και τα θεικά σημάδια που πραγματικά συνέβησαν, προφητεύοντας σε αυτόν ξεκάθαρα την κληρονομιά από τον πατέρα του και την απόφαση για την διαδοχή που θα ερχόταν από ψηλά »

Στην Πλατωνική Ακαδημία είχε γίνει πλέον σαφές ότι ο μόνος τρόπος για να διασωθεί η Ελληνική Παράδοση ήταν μέσω της διάσωσης της Φιλοσοφίας μιας και τα ιερά και οι χώροι λατρείας είχαν πια κατά το μάλλον ή ήττον καταστραφεί και το μέλλον προδιεγράφετο σκοτεινό.

Έτσι, η Πλατωνική Ακαδημία, προνοώντας για τους επιγιγνομένους, , δια του δασκάλου του Πρόκλου, του Συριανού, ξεκίνησε τον μεγάλο αγώνα να καταγραφούν οι βασικές θέσεις της Ελληνικής Φιλοσοφίας.

Ο Πρόκλος αναφερόμενος στον δάσκαλο του Συριανό μας λέει, αποτυπώνοντας σε λίγες συνταρακτικές λέξεις την απόφαση της Πλατωνικής Ακαδημίας:

«ὁ τῷ Πλάτωνι μὲν συμβακχεύσας ὡς ἀληθῶς καὶ ὁ μεστὸς καταστὰς τῆς θείας ἀληθείας, τῆς δὲ θεωρίας ἡμῖν γενόμενος ταύτης ἡγεμὼν καὶ τῶν θείων τούτων λόγων ὄντως ἱεροφάντης· ὃν ἐγὼ ϕαίην ἂν ϕιλοσοϕίας τύπον εἰς ἀνθρώπους ἐλθεῖν ἐπ' εὐεργεσίᾳ τῶν τῇδε ψυχῶν, ἀντὶ τῶν ἀγαλμάτων, ἀντὶ τῶν ἱερῶν, ἀντὶ τῆς ὅλης ἁγιστείας αὐτῆς, καὶ σωτηρίας ἀρχηγὸν τοῖς γε νῦν οὖσι ἀνθρώποις καὶ τοῖς εἰσαῦθις γενησομένοις»

[«Εκείνος υπήρξε αληθινός συγχορευτής του Πλάτωνα και που συμπληρώθηκε πλήρως από την θεϊκή αλήθεια κατέστη για εμάς οδηγός αυτής της θεωρίας και αληθινός ιεροφάντης τούτων των θεϊκών λόγων.

Γι'αυτόν εγώ θα έλεγα ότι ήρθε στους ανθρώπους σαν πρότυπο της φιλοσοφίας προς όφελος των ψυχών που βρίσκονται εδώ κάτω, ως ανταπόδοση για τα αγάλματα, για τους ναούς, για την ίδια την λατρεία στο σύνολο της, επικεφαλής της σωτηρίας για τους ανθρώπους που ζουν τώρα και για όσους θα ζήσουν στο μέλλον»]

Λέξεις που σίγουρα κάλλιστα μπορούν να αποτελέσουν και περιγραφή του ιδίου του Πρόκλου!

Ο Πρόκλος έζησε την Φιλοσοφία του και ο τρόπος ζωής του αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.

Βασιζόμενος στην Πυθαγόρεια φιλία, και ασκώντας καθημερινή επίσκεψη στους φιλοσοφικούς του αντιπάλους, δίδασκε ότι κανένας δεν μπορεί να είναι υγιώς θρησκευόμενος χωρίς να είναι ένας καλός ενεργός πολίτης.

Για χρόνια δρούσε εθελοντικά σαν επιθεωρητής των τοπικών αξιωματούχων και των δασκάλων.

Προωθούσε τοπικές μεταρρυθμίσεις με τόσο σθένος ώστε η ενόχληση των αρχόντων των Αθηνών ήταν τέτοια που αναγκάσθηκε να αυτοεξοριστεί για έναν χρόνο.

Σύμφωνα με την διδασκαλία του, ένας φιλόσοφος του οποίου η δραστηριότητα περιοριζόταν σε μια σχολική τάξη ή απλώς σε μελέτη δεν ήταν πλήρης. Θα έπρεπε να την επεκτείνει σε κάθε πόλη και κράτος και να γίνει ένας Ιεροφάντης όλου του κόσμου.

Οι αρετές που οι περισσότεροι από εμάς υποχρεούμαστε να μάθουμε τμηματικά και με μεγάλη πειθαρχία, αυτός τις είχε έμφυτες.

Θεωρούσε το σύνολο της ζωής σαν μια επιστημονική διαδικασία για την απελευθέρωση της ψυχής από τα δεσμά του σώματος.

Χρησιμοποιούσε τις μελέτες του για την πνευματική του δράση, μετέτρεπε κάθε επίπονη εργασία σε καθαρκτική τελετή. Με αυτόν,  το ενδιαφέρον για ηθική ήταν τόσο κυρίαρχο ώστε το θεωρούσε σαν αποστολή να είναι ο σωτήρας των φίλων του.

Ο Πρόκλος δεν παρέλειπε να τιμά και όσους έπρεπε να τιμηθούν κατά τα πάτρια :

«Γιατί δεν είχε παραλείψει καμιά κατάλληλη στιγμή της συνηθισμένης λατρείας για αυτούς , σε κάποιες συγκεκριμένες ημέρες κάθε χρόνου, και περιερχόμενος τους τάφους των αττικών ηρώων και τα μνήματα των φιλοσόφων και των άλλων που υπήρξαν φίλοι και γνωστοί του, έκανε τα καθιερωμένα όχι μέσω κάποιου άλλου, αλλά ενεργώντας ο ίδιος. Και μετά από την λατρεία καθενός, έφευγε για την Ακαδημία και εξευμένιζε τις ψυχές των προγόνων του και γενικά όλες τις ψυχές της γενιάς του ξεχωριστά σε κάποιον τόπο. Από κοινού πάλι με τις ψυχές όλων των φιλοσόφων σε άλλο μέρος πρόσφερε χοές. Και εκτός από όλους αυτούς, ο ευσεβής οριοθέτησε και έναν τρίτο τόπο και μέσα σε αυτόν πρόσφερε εξιλαστήριες θυσίες σε όλες τις ψυχές των νεκρών » μας λέει ο Μαρίνος.

τίς οὐκ ἄν σε θαυμάσειε, φίλε Πρόκλε!

Η οικία του βρίσκεται όπως βλέπετε σε άρρηκτη σχέση με την Αθηνά μιας και βρισκόταν στην πλαγιά του ιερού βράχου, δίνοντας έτσι την πολύ στενή σχέση που είχε με την θεά της σοφίας της οποίας την αποστολή ανέλαβε να εκτελέσει.

Ήταν δε ως φαίνεται μάρτυς και της βίαιης απομάκρυνσης του αγάλματος της Αθηνάς από τον Παρθενώνα από τους Βυζαντινούς, οι οποίοι το μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη, όπου και κατεστράφη.

Ο βιογράφος του Μαρίνος μας λέει :

« Πόσο αυτός ήταν αγαπητός και στην ίδια την θεά της σοφίας, το παρουσίασε αρκετά και η επιλογή της φιλοσοφικής ζωής, η οποία έγινε έτσι, όπως ο λόγος πιο πάνω υπέδειξε. Αλλά και η ίδια η θεά με σαφήνεια το υπέδειξε, όταν το άγαλμα της που από το παρελθόν είχε τοποθετηθεί στον Παρθενώνα, μεταφερόταν από αυτούς που κινούν τα ακίνητα. Γιατί είδε ο φιλόσοφος στο όνειρο του ότι βρισκόταν δίπλα του μια όμορφη γυναίκα και ότι του ανήγγειλε ότι πρέπει πολύ γρήγορα να προετοιμάσει το σπίτι του. Γιατί η κυρίαρχη Αθηναίδα, του είπε, θέλει να μείνει κοντά σου »

Τα λιγοστά ευρήματα από την οικία του μπορεί κάποιος να τα δει στο Νέο Μουσείο Ακροπόλεως. Βρίσκονται αμέσως μετά τα εκδοτήρια, πρώτα στην σειρά στην δεξιά πλευρά του ανωφερικού διαδρόμου προς το εσωτερικό του Μουσείου.

Στα όρια δε της οικίας του έχει αναγερθεί η Χριστιανική Εκκλησία της Αγίας Σοφίας, κατά τις εργασίες ανέγερσης της οποίας το 1914 ευρέθη άγαλμα της θεάς Αθηνάς, το οποίο ήταν και η αφορμή για την αφιέρωση του ναού στην Αγία Σοφία.

Η άρρηκτη σχέση του Πρόκλου με την θεά Αθηνά και η ανεύρεση του αγάλματος στα όρια της οικίας του, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πολύ πιθανόν το άγαλμα αυτό να αποτελούσε μέρος της λατρευτικής ζωής του Πρόκλου.

Κάθε φορά λοιπόν που τυχαίνει να περνάμε από εδώ, ας αναλογιζόμεθα τις μνήμες που έχει αυτός ο χώρος και ίσως ακούσουμε τον χώρο να μας μιλά και να μας λέει :

«Και εσύ διαβάτη που περνάς στάσου και αφουγκράσου.


Κάποτε εδώ σοφοί άνθρωποι εδίδασκαν αυτά που κάποιοι θέλησαν να ξεχάσεις .


Ισως ακούσεις κάποιες από τις λέξεις που πλανιώνται ακόμα στον αέρα. Ισως συναντήσεις και την κυρίαρχη Αθηναΐδα. Γιατί εκείνη κάποτε θέλησε να μείνει εδώ».

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ!!!