Ο Πλάτων έχει συγγράψει τον διάλογο "Πολιτικός", ο οποίος όπως μας λέει ο Πρόκλος αναφέρεται στην Ουράνια Δημιουργία, στα σχήματα των 5 στοιχείων και στους διπλούς περιοδικούς κύκλους του Σύμπαντος και τις νοερές αιτίες τους.
Επίσης και σε άλλα σημεία του έργου του ο Πλάτων κάνει αναφορά σε πολιτικό και στην δράση του.
Κάθε Πολιτικός αποτελεί απεικόνιση Δημιουργού.
Η αναφορά σε τρία είδη Πολιτειών είναι αναφορά στα τρία είδη Δημιουργίας.
Ο Δίας κάνει τα πάντα κοινά και είναι ο Δημιουργός των Ολων.
Ο Διόνυσος μοιράζει και διαχωρίζει και διακρίνει τα μέρη από το Ολον, εποπτεύει την υγρή και θερμή γέννηση, της οποίας σύμβολο είναι το κρασί που είναι υγρό και θερμό.
Ο Αδωνις επανορθώνει όσα αλλοιώνονται, αποκαθιστά όσα υπόκεινται σε γένεση και φθορά.
( βλέπε Πρόκλος - Σχόλια στον Ευκλείδη 167.1, Σχόλια στην Πολιτεία 2.7-8, Πλατωνική Θεολογία Α 18.1-19.6, 25.4-31.15 )
Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008
ΘΕΙΟ ΓΕΝΝΗΤΟ
Η αναφορά σε Θείο Γεννητό στα Φιλοσοφικά κείμενα είναι συχνή και σε κάποια σημεία με την αναφορά σε "περίοδο του Θείου Γεννητού" υποκρύτονται πολλά σημαντικά θέματα.
Το Θείο Γεννητό είναι ο Κόσμος στο σύνολο του καθώς και κάθε τι αεικίνητο και περιφερόμενο.
Η περίοδος του Θείου Γεννητού διέπεται από έναν αριθμό, που ο Πλάτων στην Πολιτεία τον ονομάζει τέλειο. Το κείμενο στο σημείο εκείνο είναι σχετικά δυσνόητο, πράγμα που έχει οδηγήσει στην συγγραφή πολλών εργασιών που προσπαθούν να καταλήξουν σε ποιόν αριθμό αναφέρεται ο Πλάτων.
Ο τέλειος αριθμός, κατά τον Πρόκλο, περιλαμβάνει την περιφορά κάθε θείου γεννητού. Ο τελειότερος είναι αυτός του Σύμπαντος, ενώ οι άλλοι, αν και τέλειοι, είναι μέρη του Κοσμικού Χρόνου.
( βλέπε Πλάτων-Πολιτεία 546b, Πρόκλος - Σχόλια στην Πολιτεία 2. 14-15)
Το Θείο Γεννητό είναι ο Κόσμος στο σύνολο του καθώς και κάθε τι αεικίνητο και περιφερόμενο.
Η περίοδος του Θείου Γεννητού διέπεται από έναν αριθμό, που ο Πλάτων στην Πολιτεία τον ονομάζει τέλειο. Το κείμενο στο σημείο εκείνο είναι σχετικά δυσνόητο, πράγμα που έχει οδηγήσει στην συγγραφή πολλών εργασιών που προσπαθούν να καταλήξουν σε ποιόν αριθμό αναφέρεται ο Πλάτων.
Ο τέλειος αριθμός, κατά τον Πρόκλο, περιλαμβάνει την περιφορά κάθε θείου γεννητού. Ο τελειότερος είναι αυτός του Σύμπαντος, ενώ οι άλλοι, αν και τέλειοι, είναι μέρη του Κοσμικού Χρόνου.
( βλέπε Πλάτων-Πολιτεία 546b, Πρόκλος - Σχόλια στην Πολιτεία 2. 14-15)
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΝΕΙΚΑ
Για να έχουμε μια σωστή θέαση του Κόσμου και για να προσαρμόσουμε την ζωή μας κατά φύσιν, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα όσα είμαστε ( ψυχή και σώμα ) είναι μέρος του Ολου και κάποια στιγμή θα επιστραφούν από εκεί από όπου προήλθαν. Αλλά όχι μόνον αυτό, αλλά επειδή υπάρχει μια αδιαόρατη σύζευξη των πάντων σε μια ολότητα, η επίδραση στο Ολον είναι άμεση και κατ'επέκταση αισθανόμαστε και εμείς τα αποτελέσματα αυτά.
Αρα χρέος μας είναι να διάγουμε τέτοιον βίο ώστε τόσο το σώμα μας όσο και η ψυχή μας να βελτιώνεται συνεχώς, ώστε με αυτόν τον τρόπο να συμβάλλουμε και εμείς στην ευρύτερη βελτίωση του Σύμπαντος.
Ο Πλάτων το κάνει σαφές στον Τίμαιο, στο σημείο όπου ο Δημιουργός αναθέτει στους Νέους Θεούς την δημιουργία.
"Δανείστηκαν ( = οι Νέοι Θεοί ) μέρη φωτιάς και γης και νερού και αέρα από τον Κόσμο, υπό τον όρο ότι θα δοθούν πάλι πίσω, και συγκολλούσαν μαζί όσα πήραν, όχι όμως με τους αδιάλυτους δεσμούς με τους οποίους οι ίδιοι συνέχονταν"
Πλάτων Τίμαιος - 42e-43a
Ο δε Πρόκλος συμπληρώνει :
"Οσα βρίσκονται μέσα μας ανήκουν περισσότερο στο Σύμπαν, παρά σε εμάς. Οταν πεθαίνουμε το Σύμπαν παίρνει πίσω αυτά που του ανήκουν"
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Ε 319.28
Αρα χρέος μας είναι να διάγουμε τέτοιον βίο ώστε τόσο το σώμα μας όσο και η ψυχή μας να βελτιώνεται συνεχώς, ώστε με αυτόν τον τρόπο να συμβάλλουμε και εμείς στην ευρύτερη βελτίωση του Σύμπαντος.
Ο Πλάτων το κάνει σαφές στον Τίμαιο, στο σημείο όπου ο Δημιουργός αναθέτει στους Νέους Θεούς την δημιουργία.
"Δανείστηκαν ( = οι Νέοι Θεοί ) μέρη φωτιάς και γης και νερού και αέρα από τον Κόσμο, υπό τον όρο ότι θα δοθούν πάλι πίσω, και συγκολλούσαν μαζί όσα πήραν, όχι όμως με τους αδιάλυτους δεσμούς με τους οποίους οι ίδιοι συνέχονταν"
Πλάτων Τίμαιος - 42e-43a
Ο δε Πρόκλος συμπληρώνει :
"Οσα βρίσκονται μέσα μας ανήκουν περισσότερο στο Σύμπαν, παρά σε εμάς. Οταν πεθαίνουμε το Σύμπαν παίρνει πίσω αυτά που του ανήκουν"
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Ε 319.28
Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008
ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΗΤΑΝ ΚΕΚΑΛΥΜΜΕΝΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΡΕΑΣ
Αφού λοιπόν δείξαμε ότι οι γονείς της Περσεφόνης ήταν ο Ζεύς και η Ρέα, θα κάνουμε ένα τόλμημα και θα ισχυρισθούμε ότι τελικά τα Μυστήρια της Ελευσίνας ήταν κεκαλυμένα μυστήρια της Ρέας!
Αν λοιπόν συνδέσουμε την Δήμητρα που εμφανίζεται στην Ελευσίνα με την Ρέα, τότε ταυτόχρονα ισχυροποιούμε την θέση μας ότι η μητέρα της Περσεφόνης είναι η Ρέα και ότι το ζεύγος Δήμητρα-Περσεφόνη(Κόρη) των Ελευσινίων είναι η Ρέα και η Κόρη.
Ο Πρόκλος αναφερόμενος στα Ελευσίνια, τονίζει ότι η μητέρα της Κόρης έχει φτιάξει το σπίτι της υπεράνω του Σύμπαντος, όπου παραμένει η Κόρη. Παρότι από αυτό είναι ξεκάθαρο ότι, αφού το σπίτι της μητέρας της είναι υπεράνω του Σύμπαντος, δεν μπορεί να είναι άλλη από την Ρέα, καλό θα είναι να εντοπίσουμε/επιβεβαιώσουμε που αναφέρεται συγκεκριμένα όταν μιλάει για τόπο υπεράνω του Σύμπαντος. ( συγκεκριμένα λέει ότι "εξήρηται του παντός").
"Ο Πλάτων λοιπόν μας τις παρουσιάζει και τις δύο ( = Δήμητρα και Κόρη ) με τέλειο τρόπο, άλλοτε συνδέοντας την Κόρη με την Δήμητρα, και άλλοτε με τον Πλούτωνα, εμφανίζοντας την ως σύζυγο αυτού του Θεού.
Γιατί και η διδασκαλία των Θεολόγων, οι οποίοι μας έχουν παραδώσει τις ιερότατες τελετές της Ελευσίνας, λέει ότι αυτή παραμένει στο σπίτι της μητέρας της, το οποίο η ίδια η μητέρα το κατασκεύασε σε απάτητο μέρος, υπεράνω του Σύμπαντος. ( εν αβάτοις εξηρημένους του παντός ).
Αλλά και κάτω εξουσιάζει μαζί με τον Πλούτωνα τα χθόνια και εποπτεύει τα βάθη της γης και προσφέρει ζωή στα τελευταία όντα του Σύμπαντος και δίνει ψυχή σε όσα από μόνα τους είναι άψυχα και νεκρά. "
( Πρόκλος - Σχόλια στην Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 50.10 )
Αν λοιπόν συνδέσουμε την Δήμητρα που εμφανίζεται στην Ελευσίνα με την Ρέα, τότε ταυτόχρονα ισχυροποιούμε την θέση μας ότι η μητέρα της Περσεφόνης είναι η Ρέα και ότι το ζεύγος Δήμητρα-Περσεφόνη(Κόρη) των Ελευσινίων είναι η Ρέα και η Κόρη.
Ο Πρόκλος αναφερόμενος στα Ελευσίνια, τονίζει ότι η μητέρα της Κόρης έχει φτιάξει το σπίτι της υπεράνω του Σύμπαντος, όπου παραμένει η Κόρη. Παρότι από αυτό είναι ξεκάθαρο ότι, αφού το σπίτι της μητέρας της είναι υπεράνω του Σύμπαντος, δεν μπορεί να είναι άλλη από την Ρέα, καλό θα είναι να εντοπίσουμε/επιβεβαιώσουμε που αναφέρεται συγκεκριμένα όταν μιλάει για τόπο υπεράνω του Σύμπαντος. ( συγκεκριμένα λέει ότι "εξήρηται του παντός").
"Ο Πλάτων λοιπόν μας τις παρουσιάζει και τις δύο ( = Δήμητρα και Κόρη ) με τέλειο τρόπο, άλλοτε συνδέοντας την Κόρη με την Δήμητρα, και άλλοτε με τον Πλούτωνα, εμφανίζοντας την ως σύζυγο αυτού του Θεού.
Γιατί και η διδασκαλία των Θεολόγων, οι οποίοι μας έχουν παραδώσει τις ιερότατες τελετές της Ελευσίνας, λέει ότι αυτή παραμένει στο σπίτι της μητέρας της, το οποίο η ίδια η μητέρα το κατασκεύασε σε απάτητο μέρος, υπεράνω του Σύμπαντος. ( εν αβάτοις εξηρημένους του παντός ).
Αλλά και κάτω εξουσιάζει μαζί με τον Πλούτωνα τα χθόνια και εποπτεύει τα βάθη της γης και προσφέρει ζωή στα τελευταία όντα του Σύμπαντος και δίνει ψυχή σε όσα από μόνα τους είναι άψυχα και νεκρά. "
( Πρόκλος - Σχόλια στην Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 50.10 )
Τύχη αγαθή, ο Πρόκλος διευκρινίζει ξεκάθαρα πιο κάτω ότι ο τόπος ο οποίος "εξήρηται του παντός", είναι ο τόπος του δημιουργικού Δία. Αλλά ξέρουμε ότι ο Δημιουργικός Ζευς είναι στην Νοερή τάξη, άρα και η μητέρα της Περσεφόνης των Ελευσινίων, κατοικεί ( όπως και η Περσεφόνη ) στο ίδιο σημείο που κατοικεί και ο Δημιουργός Ζεύς, δηλαδή στην Νοερή Τάξη! Αρα είναι πέραν αμφιβολίας η Ρέα.
"Ο Δημιουργός Δίας, όμως είναι υπεράνω του Σύμπαντος (εξήρηται του παντός)....." ( Πρόκλος - Σχόλια στην Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 88.10 )
Συνεπώς μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι τα Ελευσίνια ήταν κεκαλυμμένα μυστήρια της Ρέας!
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ
Ποιοί όμως είναι οι γονείς της Περσεφόνης ;
Θα το εξετάσουμε από καθαρά Μυθολογική σκοπιά και δεν θα εμβαθύνουμε στο Κοσμολογικό στοιχείο που περιέχει ο σχετικός μύθος, μιας και έχουμε σποραδικά ασχοληθεί με το θέμα προηγουμένως.
Ο Μύθος μας λέει ότι ο Ζεύς συζεύγνυται με την Δήμητρα και από την σύζευξη αυτή προκύπτει η Περσεφόνη.
Στην προηγούμενη ανάρτηση είδαμε ότι Δήμητρα ονομάζεται η Ρέα, άρα προβληματιζόμαστε κατά πόσον η Δήμητρα του μύθου είναι η Δήμητρα των Υπερκοσμίων-Εγκοσμίων Θεών ή η Ρέα της Νοερής τάξεως.
Ο Πρόκλος αναφερόμενος στους γάμους στον θείο κόσμο λέει ότι :
"Οι Θεολόγοι αποκαλούν με μυστικό τρόπο την σύμφυτη σύζευξη των θεικών αιτίων Γάμο, μέσα στην ίδια βαθμίδα (Ηρας-Δία, Ουρανού-Γης, Κρόνου-Ρέας), μεταξύ των υποδεεστέρων με τα ανώτερα ( Δίας-Δήμητρα), ανωτέρων προς τα υποδεέστερα (Δίας-Κόρη).
( Πρόκλος-Σχόλια στον Παρμενίδη 775.21, Σχόλια στον Κρατύλο 169 )
Βλέπουμε δηλαδή ότι ο γάμος μεταξύ Δία και Δήμητρας είναι μεταξύ υποδεεστέρων και ανωτέρων. Αν η Δήμητρα είναι η Δήμητρα της Υπερκόσμιας-Εγκόσμιας τάξεως, τότε σίγουρα είναι υποδεέστερη του Διός, οποιαδήποτε τάξη και να ανήκει ο Ζεύς ( όπως είδαμε ο Ζεύς εκδηλώνεται από την Νοερή τάξη και κάτω).
Ομως ο Πρόκλος αναφέρει στην περίπτωση ανωτέρων προς υποδεέστερα, την περίπτωση της σύζευξης Δία και Κόρης, άρα αναφέρει τον Δία σαν ανώτερο και συνεπώς ο Ζευς της περιπτώσεως Δία-Δήμητρας είναι ο υποδεέστερος από τους δύο.
Αλλωστε παρακολουθώντας την σύνταξη της προτάσεως, είναι σαφές ότι η αντιστοίχιση είναι : Ζευς ~ υποδεέστερος, Δήμητρα ~ ανώτερη.
Ομως για να είναι η Δήμητρα ανωτέρα του Διός, θα πρέπει να είναι μόνον η Ρέα, πράγμα που συνηγορεί και το γεγονός ότι έχουμε δει ότι η Ρέα ονομάζεται και Δήμητρα.
( βλέπε επίσης σχετικά Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία Ε 39.24, Σχόλια στον Κρατύλο 169 )
Γη δε και Μήτηρ και Ρέα και Ηρη η αυτή. Εκλήθη δε Γη μεν νόμω, Μήτηρ δε ότι εκ ταύτης πάντα γίνεται. Γη και Γαία κατά γλώσσαν εκάστοις. Δημήτηρ δε ωνομάσθη ώσπερ η Γη Μήτηρ, εξ αμφοτέρων εν όνομα, το αυτό γαρ ην. Εστι δε και εν τοις Υμνοις ειρημένον. Δημήτηρ Ρέα Γη Μήτηρ Εστία Δηιώ. Καλείται γα και Δηιώ ότι εδηιώθη εν τη μίξει
[ Πάπυρος Δερβενίου ]
Αρα μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι η μητέρα της Περσεφόνης είναι η Ρέα.
Αλλωστε κάποιοι που έχουν μελετήσει πολύ βαθιά την Ελληνική Μυθολογία, το έχουν επισημάνει!
Αναφέρομαι σε τρία Ορφικά Αποσπάσματα που προκύπτουν από Χριστιανούς απολογητές, τα οποία είναι πολύ εύγλωτα και επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς μας.
Και ότι η Κόρη του Δία, την οποία από την μητέρα του την Ρέα ή την αδελφή του την Δήμητρα απέκτησε...και για αυτό μυστικά Αθηλα και κοινώς Περσεφόνη και Κόρη έχει ονομαστεί.
( Ορφικό Απόσπασμα 58 )
Θα έπρεπε όμως αυτοί, αν θεωρούσαν φοβερό το να σμίγουν άφονα και ελεύθερα, να έχουν μισήσει τον Δία, επειδή απέκτησε παιδιά από την μάνα του την Ρέα, και από την θυγατέρα του την Κόρη, κάνοντας την ίδια την αδελφή του γυναίκα του.
( Ορφικό Απόσπασμα 59 )
Γιατί ο ποιητής σας ο Ορφέας, λέει ότι ο Δίας φόνευσε τον ίδιο του τον πατέρα τον Κρόνο, και πήρε γυναίκα του την ίδια την μητέρα του την Ρέα, και από αυτούς γεννιέται η Περσεφόνη, την οποία και αυτή μόλυνε.
( Ορφικό Απόσπασμα 153 )
Συνεπώς μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυρισθούμε ότι οι γονείς της Περσεφόνης ήταν ο Ζεύς και η Ρέα!
Θα το εξετάσουμε από καθαρά Μυθολογική σκοπιά και δεν θα εμβαθύνουμε στο Κοσμολογικό στοιχείο που περιέχει ο σχετικός μύθος, μιας και έχουμε σποραδικά ασχοληθεί με το θέμα προηγουμένως.
Ο Μύθος μας λέει ότι ο Ζεύς συζεύγνυται με την Δήμητρα και από την σύζευξη αυτή προκύπτει η Περσεφόνη.
Στην προηγούμενη ανάρτηση είδαμε ότι Δήμητρα ονομάζεται η Ρέα, άρα προβληματιζόμαστε κατά πόσον η Δήμητρα του μύθου είναι η Δήμητρα των Υπερκοσμίων-Εγκοσμίων Θεών ή η Ρέα της Νοερής τάξεως.
Ο Πρόκλος αναφερόμενος στους γάμους στον θείο κόσμο λέει ότι :
"Οι Θεολόγοι αποκαλούν με μυστικό τρόπο την σύμφυτη σύζευξη των θεικών αιτίων Γάμο, μέσα στην ίδια βαθμίδα (Ηρας-Δία, Ουρανού-Γης, Κρόνου-Ρέας), μεταξύ των υποδεεστέρων με τα ανώτερα ( Δίας-Δήμητρα), ανωτέρων προς τα υποδεέστερα (Δίας-Κόρη).
( Πρόκλος-Σχόλια στον Παρμενίδη 775.21, Σχόλια στον Κρατύλο 169 )
Βλέπουμε δηλαδή ότι ο γάμος μεταξύ Δία και Δήμητρας είναι μεταξύ υποδεεστέρων και ανωτέρων. Αν η Δήμητρα είναι η Δήμητρα της Υπερκόσμιας-Εγκόσμιας τάξεως, τότε σίγουρα είναι υποδεέστερη του Διός, οποιαδήποτε τάξη και να ανήκει ο Ζεύς ( όπως είδαμε ο Ζεύς εκδηλώνεται από την Νοερή τάξη και κάτω).
Ομως ο Πρόκλος αναφέρει στην περίπτωση ανωτέρων προς υποδεέστερα, την περίπτωση της σύζευξης Δία και Κόρης, άρα αναφέρει τον Δία σαν ανώτερο και συνεπώς ο Ζευς της περιπτώσεως Δία-Δήμητρας είναι ο υποδεέστερος από τους δύο.
Αλλωστε παρακολουθώντας την σύνταξη της προτάσεως, είναι σαφές ότι η αντιστοίχιση είναι : Ζευς ~ υποδεέστερος, Δήμητρα ~ ανώτερη.
Ομως για να είναι η Δήμητρα ανωτέρα του Διός, θα πρέπει να είναι μόνον η Ρέα, πράγμα που συνηγορεί και το γεγονός ότι έχουμε δει ότι η Ρέα ονομάζεται και Δήμητρα.
( βλέπε επίσης σχετικά Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία Ε 39.24, Σχόλια στον Κρατύλο 169 )
Γη δε και Μήτηρ και Ρέα και Ηρη η αυτή. Εκλήθη δε Γη μεν νόμω, Μήτηρ δε ότι εκ ταύτης πάντα γίνεται. Γη και Γαία κατά γλώσσαν εκάστοις. Δημήτηρ δε ωνομάσθη ώσπερ η Γη Μήτηρ, εξ αμφοτέρων εν όνομα, το αυτό γαρ ην. Εστι δε και εν τοις Υμνοις ειρημένον. Δημήτηρ Ρέα Γη Μήτηρ Εστία Δηιώ. Καλείται γα και Δηιώ ότι εδηιώθη εν τη μίξει
[ Πάπυρος Δερβενίου ]
Αρα μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι η μητέρα της Περσεφόνης είναι η Ρέα.
Αλλωστε κάποιοι που έχουν μελετήσει πολύ βαθιά την Ελληνική Μυθολογία, το έχουν επισημάνει!
Αναφέρομαι σε τρία Ορφικά Αποσπάσματα που προκύπτουν από Χριστιανούς απολογητές, τα οποία είναι πολύ εύγλωτα και επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς μας.
Και ότι η Κόρη του Δία, την οποία από την μητέρα του την Ρέα ή την αδελφή του την Δήμητρα απέκτησε...και για αυτό μυστικά Αθηλα και κοινώς Περσεφόνη και Κόρη έχει ονομαστεί.
( Ορφικό Απόσπασμα 58 )
Θα έπρεπε όμως αυτοί, αν θεωρούσαν φοβερό το να σμίγουν άφονα και ελεύθερα, να έχουν μισήσει τον Δία, επειδή απέκτησε παιδιά από την μάνα του την Ρέα, και από την θυγατέρα του την Κόρη, κάνοντας την ίδια την αδελφή του γυναίκα του.
( Ορφικό Απόσπασμα 59 )
Γιατί ο ποιητής σας ο Ορφέας, λέει ότι ο Δίας φόνευσε τον ίδιο του τον πατέρα τον Κρόνο, και πήρε γυναίκα του την ίδια την μητέρα του την Ρέα, και από αυτούς γεννιέται η Περσεφόνη, την οποία και αυτή μόλυνε.
( Ορφικό Απόσπασμα 153 )
Συνεπώς μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυρισθούμε ότι οι γονείς της Περσεφόνης ήταν ο Ζεύς και η Ρέα!
ΡΕΑ-ΔΗΜΗΤΡΑ
Σ ε ένα "περίεργο" απόσπασμα του ο Πρόκλος αναφέρει ότι η Ρέα όταν συζεύγνυται με τον Κρόνο και γεννάει τον Δία λέγεται Δήμητρα.
"Γιατί και στον Ορφέα όταν συνυπάρχει με τον Κρόνο στην κορυφή της, η μεσαία θεά αποκαλείται Ρέα, και όταν παράγει τον Δία και μαζί με τον Δία φέρνει στο φως τους καθολικούς και τους επιμέρους κόσμους των θεών, αποκαλείται Δήμητρα"
Μάλιστα ο Σωκράτης στον Κρατύλο αναφέρει ότι η ετυμολογία της Δήμητρας προέρχεται από το "δίδουσα ως μήτηρ".
Προς στιγμήν προβληματιζόμαστε σε ποιόν Δία αναφερόμαστε, μιας και από όσον γνωρίζουμε ο Δίας εκδηλώνεται ως Δημιουργός στην νοερή τάξη, είναι ένας από τους τρεις δημιουργούς στην υπερκόσμια τάξη (Ζεύς, Ποσειδών, Πλούτων) και εκδηλώνεται επίσης στην υπερκόσμια-εγκόσμια τάξη (στην δημιουργική Τριάδα/Ποιούντες Ζευς, Ποσειδών, Ηφαιστος).
Ο Πρόκλος όμως μας το ξεκαθαρίζει μιας και λέει ότι μαζί με την Ρέα (Δήμητρα) φέρνει στο φως τους καθολιούς και επιμέρους κόσμους των θεών, άρα σίγουρα αναφερόμαστε τον Δημιουργό, στην νοερή τάξη δηλαδή.
( βλέπε σχετικά Πρόκλος-Πλατωνική Θεολογία Ε 39.24, Σχόλια στον Κρατύλο 169, Πλάτων - Κρατύλος 404b, Ορφικό Απόσπασμα 145 )
"Γιατί και στον Ορφέα όταν συνυπάρχει με τον Κρόνο στην κορυφή της, η μεσαία θεά αποκαλείται Ρέα, και όταν παράγει τον Δία και μαζί με τον Δία φέρνει στο φως τους καθολικούς και τους επιμέρους κόσμους των θεών, αποκαλείται Δήμητρα"
Μάλιστα ο Σωκράτης στον Κρατύλο αναφέρει ότι η ετυμολογία της Δήμητρας προέρχεται από το "δίδουσα ως μήτηρ".
Προς στιγμήν προβληματιζόμαστε σε ποιόν Δία αναφερόμαστε, μιας και από όσον γνωρίζουμε ο Δίας εκδηλώνεται ως Δημιουργός στην νοερή τάξη, είναι ένας από τους τρεις δημιουργούς στην υπερκόσμια τάξη (Ζεύς, Ποσειδών, Πλούτων) και εκδηλώνεται επίσης στην υπερκόσμια-εγκόσμια τάξη (στην δημιουργική Τριάδα/Ποιούντες Ζευς, Ποσειδών, Ηφαιστος).
Ο Πρόκλος όμως μας το ξεκαθαρίζει μιας και λέει ότι μαζί με την Ρέα (Δήμητρα) φέρνει στο φως τους καθολιούς και επιμέρους κόσμους των θεών, άρα σίγουρα αναφερόμαστε τον Δημιουργό, στην νοερή τάξη δηλαδή.
( βλέπε σχετικά Πρόκλος-Πλατωνική Θεολογία Ε 39.24, Σχόλια στον Κρατύλο 169, Πλάτων - Κρατύλος 404b, Ορφικό Απόσπασμα 145 )
Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008
ΤΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ
Οπως λοιπόν τα παιγνίδια των Θεών συμβολίζουν την εγκόσμιο δημιουργία, έτσι και στην περίπτωση του Διονύσου - που σύμφωνα με τον μύθο οι Τιτάνες, που είναι τελικά οι "βοηθοί" του στην μερική δημιουργία της οποίας προίσταται, τον κατασπαράσσουν, καθώς εκείνος είναι απασχολημένος να παίζει με κάποια παιγνίδια - τα παιγνίδια αλληγορούν τις διάφορες "λειτουργίες" που αφορούν την μερική δημιουργία.
Τα παιγνίδια με τα οποία έπαιζε ο Διόνυσος, αναφέρονται στα Ορφικά Αποσπάσματα 31 και 34 και ήταν τα εξής : Αστράγαλος, Μπάλα, Σβούρα, Μήλα, Ρόμβος, Καθρέφτης και Τουλούπα Μαλλιού.
Μέχρι στιγμής αναφερθήκαμε στον καθρέφτη, ο οποίος όπως είπαμε συμβολίζει την απαθή ύλη που δέχεται τις εικόνες και τις μορφές οι οποίες αλληγορούνται ως είδωλα.
( Για τον τρόπο "υλοποίησης" των Ιδεών, βλέπε http://empedotimos.blogspot.com/2008/08/blog-post_5846.html )
Η απαθής αυτή ύλη είναι η ύλη του λεγόμενου Αστρικού, το οποίο συμπεριφέρεται όπως ακριβώς ένας καθρέφτης. Για περαιτέρω ανάλυση, ο μελετητής παραπέμπεται σε σχετικά βιβλία που περιγράφουν την λειτουργία του Αστρικού πεδίου.
Σχετικά με τα υπόλοιπα παιγνίδια, θα ασχοληθούμε κατά την πορεία της έρευνας μας.
Τα παιγνίδια με τα οποία έπαιζε ο Διόνυσος, αναφέρονται στα Ορφικά Αποσπάσματα 31 και 34 και ήταν τα εξής : Αστράγαλος, Μπάλα, Σβούρα, Μήλα, Ρόμβος, Καθρέφτης και Τουλούπα Μαλλιού.
Μέχρι στιγμής αναφερθήκαμε στον καθρέφτη, ο οποίος όπως είπαμε συμβολίζει την απαθή ύλη που δέχεται τις εικόνες και τις μορφές οι οποίες αλληγορούνται ως είδωλα.
( Για τον τρόπο "υλοποίησης" των Ιδεών, βλέπε http://empedotimos.blogspot.com/2008/08/blog-post_5846.html )
Η απαθής αυτή ύλη είναι η ύλη του λεγόμενου Αστρικού, το οποίο συμπεριφέρεται όπως ακριβώς ένας καθρέφτης. Για περαιτέρω ανάλυση, ο μελετητής παραπέμπεται σε σχετικά βιβλία που περιγράφουν την λειτουργία του Αστρικού πεδίου.
Σχετικά με τα υπόλοιπα παιγνίδια, θα ασχοληθούμε κατά την πορεία της έρευνας μας.
ΤΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
Η εγκόσμιος δημιουργία είναι για τους Θεούς ένα παιγνίδι!
Τα γεννήματα της νέας δημιουργίας αποκαλούνται παιγνίδια των Θεών και μοιάζουν με τους μύθους - γιατί είναι εικόνες των αληθινών όντων και μετέχουν στα είδη, με τον πιο υποβαθμισμένο τρόπο - ενώ αυτά που λαμβάνουν υπόσταση από τα νοητά είναι νοερά, αιώνια και μόνιμα και έχουν κρυμμένη την ουσία τους.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Α 127.14-16
Οπως ανεφέρθη σε προηγούμενη ανάρτηση, το γέλιο των Θεών προσδιορίζει την αφθονία ενέργειας που κατευθύνεται προς το Σύμπαν και την αιτία της ευταξίας των εγκοσμίων πραγμάτων.
Ο Ερμείας ερμηνεύει το χωρίο του Ομήρου, στο οποίο οι Θεοί μόλις είδαν τον Ηφαιστο, γέλασαν ασυγκράτητα, ως απεικόνιση της εγκοσμίου δημιουργίας.
Όπερ επί της εγκοσμίου δημιουργίας τοις θεοίς έχει το παίγνιον αυτών
είναι τον πάντα κόσμον, ως και ο ποιητής φησι·
άσβεστος δ’ άρ’ ενώρτο γέλως μακάρεσσι θεοίσιν
ως ίδον Ήφαιστον·
(τουτέστιν, ως ίδον τα δημιουργήματα, ηυφράνθησαν και εγέλασαν), όπερ ουν τοις θεοίς ο κόσμος, τούτο και τω σπουδαίω η περί τάξεως ενέργεια· παιδιά γαρ έοικεν, η δε εν ταις ψυχαίς σπουδή.΄
Ερμείας - Σχόλια στον Φαίδρο 260.22-28
Τα γεννήματα της νέας δημιουργίας αποκαλούνται παιγνίδια των Θεών και μοιάζουν με τους μύθους - γιατί είναι εικόνες των αληθινών όντων και μετέχουν στα είδη, με τον πιο υποβαθμισμένο τρόπο - ενώ αυτά που λαμβάνουν υπόσταση από τα νοητά είναι νοερά, αιώνια και μόνιμα και έχουν κρυμμένη την ουσία τους.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Α 127.14-16
Οπως ανεφέρθη σε προηγούμενη ανάρτηση, το γέλιο των Θεών προσδιορίζει την αφθονία ενέργειας που κατευθύνεται προς το Σύμπαν και την αιτία της ευταξίας των εγκοσμίων πραγμάτων.
Ο Ερμείας ερμηνεύει το χωρίο του Ομήρου, στο οποίο οι Θεοί μόλις είδαν τον Ηφαιστο, γέλασαν ασυγκράτητα, ως απεικόνιση της εγκοσμίου δημιουργίας.
Όπερ επί της εγκοσμίου δημιουργίας τοις θεοίς έχει το παίγνιον αυτών
είναι τον πάντα κόσμον, ως και ο ποιητής φησι·
άσβεστος δ’ άρ’ ενώρτο γέλως μακάρεσσι θεοίσιν
ως ίδον Ήφαιστον·
(τουτέστιν, ως ίδον τα δημιουργήματα, ηυφράνθησαν και εγέλασαν), όπερ ουν τοις θεοίς ο κόσμος, τούτο και τω σπουδαίω η περί τάξεως ενέργεια· παιδιά γαρ έοικεν, η δε εν ταις ψυχαίς σπουδή.΄
Ερμείας - Σχόλια στον Φαίδρο 260.22-28
Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008
ΟΤΑΝ ΟΙ ΘΕΟΙ ΓΕΛΑΝΕ ή ΚΛΑΙΝΕ
Σε αρκετά σημεία των Ελληνικών Θεολογικών Κειμένων - πρωτίστως στον Ομηρο - συναντάμε σκηνές στις οποίες οι Θεοί αναφέρεται ότι γελάνε ή κλαίνε.
Ο Πρόκλος μας λέει ότι το γέλιο των Θεών προσδιορίζει την αφθονία ενέργειας που κατευθύνεται προς το Σύμπαν και την αιτία της ευταξίας των εγκοσμίων πραγμάτων. Και επειδή η πρόνοια του είδους αυτού είναι ασύλληπτη και η παροχή όλων των αγαθών από αυτούς είναι αδιάλειπτη, για αυτό και ο Ομηρος αναφέρει ότι το γέλιο των Θεών είναι δυνατό και ασυγκράτητο.
Το κλάμα συμβολίζει την πρόνοια τους για τα θνητά και φθαρτά πράγματα, και επειδή αυτά άλλοτε υπάρχουν και άλλοτε όχι, για αυτό και οι μύθοι λένε ότι οι Θεοί δεν κλαίνε πάντα, ενώ γελούν αδιάκοπα.
Ετσι όταν διαιρούμε τα δημιουργήματα σε Θεούς και ανθρώπους, το γέλιο αλληγορεί την γένεση θεοτήτων, ενώ το κλάμα στη σύσταση των ανθρώπων ή των ζώων.
¨Δάκρυα μεν σέθεν εστί πολυτλήτων γένος ανδρών, μειδήσας δε θεών ιερόν γένος εβλάστησας"
Οταν διαιρούμε τα δημιουργήματα σε ουράνια και υποσελήνια, το γέλιο αποδίδεται στα ουράνια και το κλάμα στα υποσελήνια,
Οταν αναφερόμαστε στα υποσελήνια, όπου κύρια χαρακτηριστικά είναι η γένηση και η φθορά, το γέλιο ανάγεται στην γένηση και το κλάμα στην φθορά.
Οσον αφορά το χαμόγελο, ο Πρόκλος μας λέει ότι το χαμόγελο μιμείται την αόρατη και απόκρυφη ενέργεια των θείων σε αντίθεση με το γέλιο που μιμείται την πρόοδο προς το πιο εμφανές, μιας και το γέλιο είναι πιο αισθητό από το χαμόγελο.
( βλέπε Πρόκλος - Σχόλια στην Πολιτεία 1.127-128, Σχόλια στον Παρμενίδη 1022.24 )
Ο Πρόκλος μας λέει ότι το γέλιο των Θεών προσδιορίζει την αφθονία ενέργειας που κατευθύνεται προς το Σύμπαν και την αιτία της ευταξίας των εγκοσμίων πραγμάτων. Και επειδή η πρόνοια του είδους αυτού είναι ασύλληπτη και η παροχή όλων των αγαθών από αυτούς είναι αδιάλειπτη, για αυτό και ο Ομηρος αναφέρει ότι το γέλιο των Θεών είναι δυνατό και ασυγκράτητο.
Το κλάμα συμβολίζει την πρόνοια τους για τα θνητά και φθαρτά πράγματα, και επειδή αυτά άλλοτε υπάρχουν και άλλοτε όχι, για αυτό και οι μύθοι λένε ότι οι Θεοί δεν κλαίνε πάντα, ενώ γελούν αδιάκοπα.
Ετσι όταν διαιρούμε τα δημιουργήματα σε Θεούς και ανθρώπους, το γέλιο αλληγορεί την γένεση θεοτήτων, ενώ το κλάμα στη σύσταση των ανθρώπων ή των ζώων.
¨Δάκρυα μεν σέθεν εστί πολυτλήτων γένος ανδρών, μειδήσας δε θεών ιερόν γένος εβλάστησας"
Οταν διαιρούμε τα δημιουργήματα σε ουράνια και υποσελήνια, το γέλιο αποδίδεται στα ουράνια και το κλάμα στα υποσελήνια,
Οταν αναφερόμαστε στα υποσελήνια, όπου κύρια χαρακτηριστικά είναι η γένηση και η φθορά, το γέλιο ανάγεται στην γένηση και το κλάμα στην φθορά.
Οσον αφορά το χαμόγελο, ο Πρόκλος μας λέει ότι το χαμόγελο μιμείται την αόρατη και απόκρυφη ενέργεια των θείων σε αντίθεση με το γέλιο που μιμείται την πρόοδο προς το πιο εμφανές, μιας και το γέλιο είναι πιο αισθητό από το χαμόγελο.
( βλέπε Πρόκλος - Σχόλια στην Πολιτεία 1.127-128, Σχόλια στον Παρμενίδη 1022.24 )
Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008
ΔΙΟΝΥΣΟΣ-Αποσυμβολισμός του Μύθου
Γενικά όταν αναφερόμαστε σε θέματα αποσυμβολισμού και αλληγοριών, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, διότι υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να παρασυρθούμε και να παρμεμβάλλουμε προσωπικές απόψεις και οπτικές οι οποίες μας παραπλανούν και δεν μας δίνουν την σωστή εικόνα.
Κάθε αποσυμβολισμός πρέπει να είναι συμβατός με όλες τις λοιπές αλληγορίες και μύθους, οι οποίοι, όπως έχουμε πεί, δεν έχουν γραφτεί τυχαία, αλλά αποτελούν ένα τρόπο καταγραφής θεικών και οντικών σχέσεων. Ας θυμηθούμε ότι η δημιουργία ένός νέου μύθου είναι τόσο δύσκολη όσο και η εύρεση ενός νέου μαθηματικού θεωρήματος.
Γενικά περί Δονύσου έχουν λεχθεί - και λέγονται - τα μύρια όσα για αυτό και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Συνεπώς, η σωστή προσέγγιση είναι να βασιζόμαστε στον αποσυμβολισμό που μας παραδίδουν οι φιλόσοφοι μας, οι οποίοι όπως θα δούμε εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο που καλύπτει η Ελληνική Θεολογία.
Ας προσπαθήσουμε να καταγράψουμε πολύ επιγραμματικά, τον αποσυμβολισμό του Μύθου του Διονύσου. Ο μελετητής, που θέλει να εμβαθύνει περισσότερο, πρέπει να ανατρέξει στα Φιλοσοφικά Κείμενα για να διευρύνει την συνειδητότητα του.
Διόνυσος ==> Βασιλεύς Εγκοσμίων Θεών και Μονάδα Μερικής Δημιουργίας
Οι Τιτάνες κατασπαράσσουν τον Διόνυσο ==> 2η Δημιουργία ( Μεριστή Δημιουργία )
( βλέπε Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Α 132.26-30 και 173.2-4, Σχόλια στον Αλκιβιάδη 44.3-4, Σχόλια στον Κρατύλο 182, Ερμείας - Σχόλια στον Φαίδρο 93.10-13 )
Η Καρδιά του Διονύσου σώζεται από την Αθηνά ==> Καρδιά = Νούς Κόσμου
Ο Απόλλων μαζεύει τα μέλη του ==> Σώμα Διονύσου = Ψυχή Κόσμου
( Για αυτό και λέγεται ότι : "Η Ψυχή μεμέρισται Τιτανικώς, ήρμοσται δε μουσικώς" )
( βλέπε Πρόκλος - Σχόλια στον Κρατύλο 182, Σχόλια στον Τίμαιο Β 146, Β 297.28-30, Σχόλια στον Παρμενίδη 808.25-29 )
Ο Ζευς κατακεραυνώνει τους Τιτάνες και από την στάχτη τους ( ή τις αναθυμιάσεις κατ' άλλη εκδοχή) γεννιούνται οι άνθρωποι
( βλέπε Ολυμπιόδωρος - Σχόλια στον Φαίδωνα I 2, 3-10 )
Ο Διόνυσος αναγεννάται από την Σεμέλη ==> Υπεύθυνος για τις επαναγεννήσεις
( βλέπε Ερμείας - Σχόλια στον Φαίδρο 55.20-28 )
Ο Ζευς επιστρέφει τον Διόνυσο στην Περσεφόνη ==> Επιστρέφει στο Νοητό.
( βλέπε Ορφικός Υμνος Λικνίτου 4-7, Ορφικός Υμνος Σεμέλης 6-8, Υμνος Πρόκλου στην Αθηνά 11-15 )
Είναι σαφές λοιπόν ότι η πρώτη μητέρα του Διονύσου είναι η Περσεφόνη, η δε Σεμέλη αναλαμβάνει να κυοφορήσει τον Διόνυσο ( όπως θα λέγαμε με σημερινούς ιατρικούς όρους : Φέρουσα ή Υποκατάστατη Μητέρα ), μέχρις ότου ο Ζευς πάρει τον Διόνυσο και τον επιστρέψει στην Περσεφόνη. Με αυτή την οπτική και λαμβανομένου υπ' όψιν ότι ο Ιακχος είναι ο Διόνυσος μωρό ( βλέπε λήμμα Ιακχος στο λεξικό Σουίδα ), μπορούμε να διακρίνουμε την σχέση Περσεφόνης-Ιάκχου-Διονύσου και την θεολογική πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τον μύθο της Ελευσίνας.
( Το τι σημαίνει ότι ο Διόνυσος έχει δύο μητέρες και γιατί πρέπει να ακολουθηθεί αυτή η σειρά, θα το διαπραγματευθούμε αργότερα )
Συνεπώς πρέπει να συγκρατήσουμε ότι οι Μύθοι περί των δύο γεννήσεων του Διονύσου, δεν αποτελούν διαφορετικές εκδοχές, αλλά μια ολοκληρωμένη αλληγορική καταγραφή συγκεκριμένων θεολογικών εννοιών.
Κάθε αποσυμβολισμός πρέπει να είναι συμβατός με όλες τις λοιπές αλληγορίες και μύθους, οι οποίοι, όπως έχουμε πεί, δεν έχουν γραφτεί τυχαία, αλλά αποτελούν ένα τρόπο καταγραφής θεικών και οντικών σχέσεων. Ας θυμηθούμε ότι η δημιουργία ένός νέου μύθου είναι τόσο δύσκολη όσο και η εύρεση ενός νέου μαθηματικού θεωρήματος.
Γενικά περί Δονύσου έχουν λεχθεί - και λέγονται - τα μύρια όσα για αυτό και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Συνεπώς, η σωστή προσέγγιση είναι να βασιζόμαστε στον αποσυμβολισμό που μας παραδίδουν οι φιλόσοφοι μας, οι οποίοι όπως θα δούμε εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο που καλύπτει η Ελληνική Θεολογία.
Ας προσπαθήσουμε να καταγράψουμε πολύ επιγραμματικά, τον αποσυμβολισμό του Μύθου του Διονύσου. Ο μελετητής, που θέλει να εμβαθύνει περισσότερο, πρέπει να ανατρέξει στα Φιλοσοφικά Κείμενα για να διευρύνει την συνειδητότητα του.
Διόνυσος ==> Βασιλεύς Εγκοσμίων Θεών και Μονάδα Μερικής Δημιουργίας
Οι Τιτάνες κατασπαράσσουν τον Διόνυσο ==> 2η Δημιουργία ( Μεριστή Δημιουργία )
( βλέπε Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Α 132.26-30 και 173.2-4, Σχόλια στον Αλκιβιάδη 44.3-4, Σχόλια στον Κρατύλο 182, Ερμείας - Σχόλια στον Φαίδρο 93.10-13 )
Η Καρδιά του Διονύσου σώζεται από την Αθηνά ==> Καρδιά = Νούς Κόσμου
Ο Απόλλων μαζεύει τα μέλη του ==> Σώμα Διονύσου = Ψυχή Κόσμου
( Για αυτό και λέγεται ότι : "Η Ψυχή μεμέρισται Τιτανικώς, ήρμοσται δε μουσικώς" )
( βλέπε Πρόκλος - Σχόλια στον Κρατύλο 182, Σχόλια στον Τίμαιο Β 146, Β 297.28-30, Σχόλια στον Παρμενίδη 808.25-29 )
Ο Ζευς κατακεραυνώνει τους Τιτάνες και από την στάχτη τους ( ή τις αναθυμιάσεις κατ' άλλη εκδοχή) γεννιούνται οι άνθρωποι
( βλέπε Ολυμπιόδωρος - Σχόλια στον Φαίδωνα I 2, 3-10 )
Ο Διόνυσος αναγεννάται από την Σεμέλη ==> Υπεύθυνος για τις επαναγεννήσεις
( βλέπε Ερμείας - Σχόλια στον Φαίδρο 55.20-28 )
Ο Ζευς επιστρέφει τον Διόνυσο στην Περσεφόνη ==> Επιστρέφει στο Νοητό.
( βλέπε Ορφικός Υμνος Λικνίτου 4-7, Ορφικός Υμνος Σεμέλης 6-8, Υμνος Πρόκλου στην Αθηνά 11-15 )
Είναι σαφές λοιπόν ότι η πρώτη μητέρα του Διονύσου είναι η Περσεφόνη, η δε Σεμέλη αναλαμβάνει να κυοφορήσει τον Διόνυσο ( όπως θα λέγαμε με σημερινούς ιατρικούς όρους : Φέρουσα ή Υποκατάστατη Μητέρα ), μέχρις ότου ο Ζευς πάρει τον Διόνυσο και τον επιστρέψει στην Περσεφόνη. Με αυτή την οπτική και λαμβανομένου υπ' όψιν ότι ο Ιακχος είναι ο Διόνυσος μωρό ( βλέπε λήμμα Ιακχος στο λεξικό Σουίδα ), μπορούμε να διακρίνουμε την σχέση Περσεφόνης-Ιάκχου-Διονύσου και την θεολογική πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τον μύθο της Ελευσίνας.
( Το τι σημαίνει ότι ο Διόνυσος έχει δύο μητέρες και γιατί πρέπει να ακολουθηθεί αυτή η σειρά, θα το διαπραγματευθούμε αργότερα )
Συνεπώς πρέπει να συγκρατήσουμε ότι οι Μύθοι περί των δύο γεννήσεων του Διονύσου, δεν αποτελούν διαφορετικές εκδοχές, αλλά μια ολοκληρωμένη αλληγορική καταγραφή συγκεκριμένων θεολογικών εννοιών.
ΔΙΟΝΥΣΟΣ- Ο Μύθος
Οπως έχουμε ήδη δεί ο Διόνυσος είναι η μονάδα της Μερικής Δημιουργίας.
( Γενικά περί των Δημιουργιών και των μονάδων τους, μπορούμε να ανατρέξουμε στο :
http://empedotimos.blogspot.com/2008/06/blog-post_08.html )
Γεννιέται από την ένωση του Δία και της Κόρης ( Περσεφόνης ) και είναι ο Βασιλεύς των Εγκοσμίων Θεών.
Ας θυμηθούμε ότι οι Βασιλείες του Ορφέα είναι έξη και ο Διόνυσος είναι ο τελευταίος Βασιλεύς που παίρνει το σκήπτρο από τον Δία.
( βλέπε Ορφικά Αποσπάσματα 207-208, Πρόκλος-Σχόλια στον Κρατύλο 171.20 )
Ο Ορφικός Μύθος μας λέει ότι οι Τιτάνες δίνουν στον Διόνυσο κάποια παιγνίδια για να τον απασχολήσουν, και καθώς εκείνος απασχολείται με αυτά, του επιτίθενται και τον κατασπαράσσουν.
Από τα κομμάτια του, η Καρδιά του Διονύσου σώζεται από την Αθηνά και παραδίδεται στον Δία, τα δε υπόλοιπα μέλη του μαζεύονται από τον Απόλλωνα, ο οποίος και τα θάβει στον Παρνασσό.
Ο Ζεύς μαθαίνοντας αυτό, οργίζεται και κατακεραυνώνει τους Τιτάνες και από την στάχτη τους γεννιούνται οι άνθρωποι.
Ακολούθως, ο Ζευς δίνει στην Σεμέλη να κυοφορήσει τον Διόνυσο και αφού τον κυοφορήσει, ο Ζευς τον παραδίδει πίσω στην Περσεφόνη.
( Γενικά περί των Δημιουργιών και των μονάδων τους, μπορούμε να ανατρέξουμε στο :
http://empedotimos.blogspot.com/2008/06/blog-post_08.html )
Γεννιέται από την ένωση του Δία και της Κόρης ( Περσεφόνης ) και είναι ο Βασιλεύς των Εγκοσμίων Θεών.
Ας θυμηθούμε ότι οι Βασιλείες του Ορφέα είναι έξη και ο Διόνυσος είναι ο τελευταίος Βασιλεύς που παίρνει το σκήπτρο από τον Δία.
( βλέπε Ορφικά Αποσπάσματα 207-208, Πρόκλος-Σχόλια στον Κρατύλο 171.20 )
Ο Ορφικός Μύθος μας λέει ότι οι Τιτάνες δίνουν στον Διόνυσο κάποια παιγνίδια για να τον απασχολήσουν, και καθώς εκείνος απασχολείται με αυτά, του επιτίθενται και τον κατασπαράσσουν.
Από τα κομμάτια του, η Καρδιά του Διονύσου σώζεται από την Αθηνά και παραδίδεται στον Δία, τα δε υπόλοιπα μέλη του μαζεύονται από τον Απόλλωνα, ο οποίος και τα θάβει στον Παρνασσό.
Ο Ζεύς μαθαίνοντας αυτό, οργίζεται και κατακεραυνώνει τους Τιτάνες και από την στάχτη τους γεννιούνται οι άνθρωποι.
Ακολούθως, ο Ζευς δίνει στην Σεμέλη να κυοφορήσει τον Διόνυσο και αφού τον κυοφορήσει, ο Ζευς τον παραδίδει πίσω στην Περσεφόνη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)