Καθώς κάναμε αναφορά στον Ηρακλή και επειδή θα χρειασθούμε την σχέση του Ηρακλέους με τον Ηλιο, ας προσεγγίσουμε το θέμα αυτό πιο εμπεριστατωμένα.
Η ταύτιση Ηλίου και Ηρακλή είναι διάχυτη μέσα στα Ελληνικά κείμενα, παρόλα αυτά η ξεκάθαρη ταύτιση των δύο εντοπίζεται σε ελάχιστα σημεία.
Ο Παυσανίας, περιγράφοντας την στοά στην Αγορά της Μεγαλόπολης, περιγράφει τα αγάλματα τα οποία υπάρχουν εκεί , αφού δε κάνει αναφορά σε αγάλματα διαφόρων θεοτήτων, σε ένα σημείο αναφέρεται στα αγάλματα του Ηλίου και του Ηρακλή ως εξής :
Ετι δε Ηλιος επωνυμίαν έχων Σωτήρ δε είναι και Ηρακλής.
Παυσανίας VIII 31.7
Η συνήθης μετάφραση που γίνεται είναι «ακόμη (άγαλμα έχει ) ο Ηλιος που έχει την επωνυμία Σωτήρ και ο Ηρακλής ( δηλαδή ότι έχει άγαλμα και ο Ηρακλής )»
Βέβαια αν προσέξουμε λίγο το κείμενο, τίποτα δεν μας αποτρέπει από το να το μεταφράσουμε και ως «ακόμη (άγαλμα έχει ) ο Ηλιος που έχει την επωνυμία Σωτήρ και που είναι ο Ηρακλής»
Στην περίπτωση αυτή λοιπόν, καταγράφεται σαφέστατα η ταύτιση Ηρακλή και Ηλίου που, τύχη αγαθή, θα επιβεβαιωθεί και από άλλες αναφορές.
Όπως όμως και να ερμηνευτεί το κείμενο, είναι ξεκάθαρο ότι η αναφορά είναι σαφέστατη σε ζεύγος Ηλίου και Ηρακλή, που υποδηλώνει τουλάχιστον μια άμεση σχέση μεταξύ των δύο.
Συγκρατούμε την επωνυμία Σωτήρ για τον Ηλιο, που αναφέρει ο Παυσανίας, μελετώντας δε τον Ιουλιανό παρατηρούμε ότι η ίδια επωνυμία ανατίθεται και στον Ηρακλή, του οποίου η σχέση με τον Ηλιο υποδηλώθηκε ξεκάθαρα από τον Παυσανία.
"Ον (= Ηρακλής ) ο μέγας Ζευς δια της Προνοίας Αθηνάς, επιστήσας αυτώ φύλακα την θεόν ταύτην όλην εξ όλου προέμενος αυτού, τω κόσμω σωτήρα έφύτευσεν".
Ιουλιανός – Κατά κυνικού Ηρακλείου 220a
Μια άλλη έμμεση σχέση του Ηρακλή με τον Ηλιο, είναι η μυθολογική αναφορά στον τρόπο σύλληψης του.
Συγκεκριμένα ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μας αναφέρει ότι για να συζευχθεί ο Δίας με την Αλκμήνη ώστε να γεννηθεί ο Ηρακλής, ο Ζεύς έκανε την νύχτα να διαρκέσει τριπλάσιο χρόνο από ότι συνήθως ( εξ ου και η επωνυμία Τριέσπερος για τον Ηρακλή), παραπέμποντας ευθέως στο γεγονός ότι κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, υπάρχει η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου και μάλιστα ο ήλιος φαινομενικά παραμένει ακίνητος επί τριήμερον.
"Tον γαρ Δία μισγόμενον Αλκμήνη τριπλασίαν την νύκτα ποιήσαι και τω πλήθει του προς την παιδοποιίαν αναλωθέντος χρόνου προσημήναι τήν υπερβολήν τής τού γεννηθησομένου ρώμης"
Διόδωρος Σικελιώτης 4.9.2
Δύο άλλες δε αναφορές αποτυπώνουν ξεκάθαρα την ταύτιση Ηλίου και Ηρακλή.
Ο Ιωάννης Λυδός αναφέρει στο Περί Μηνών :
«Ηρακλής δε ο χρόνος παρά τω Νικομάχω είρηται, αλλά μην και ήλιος»
De mensibus IV 67
δηλαδή μας αναφέρει ότι ο Νικόμαχος αναφέρει ότι ο Ηρακλής ονομάζετο και Ηλιος.
Ενώ ο Νόννος στα Διονυσιακά ονομάζει τον Ηρακλή αστροχίτωνα ( που σαν Ορφικός όρος παραπέμπει στους Ορφικούς), άνακτα πυρός και τον ταυτίζει με τον Ηλιο :
Αστροχίτων Ηρακλες, άναξ πυρός, όρχαμε κόσμου,
Ηέλιε, βροτέοιο βίου δολιχόσκιε ποιμήν
Νόννος – Διονυσιακά 40.370
Φαίνεται λοιπόν ότι είναι ξεκάθαρη η ταύτιση Ηρακλέους και Ηλίου, πράγμα που σημαίνει ότι οι εορτές προς τιμήν του θα είχαν άμεση σχέση με τις ηλιακές εορτές και φυσικά και άλλα ηλιακά χαρακτηριστικά θα ταυτίζονται με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Ηρακλέους.
Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009
Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009
Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ, ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΑΛΑΞΙΑ- ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ, ο ΩΚΕΑΝΟΣ και ο ΑΔΗΣ
Γνωρίζουμε από την Αστρονομία ότι ο Γαλαξίας περιβάλλει την εκλειπτική. (στην πραγματικότητα η εκλειπτική είναι υπό γωνία 90 περίπου μοιρών με το γαλαξιακό επίπεδο, αλλά για τον γήινο παρατηρητή η εικόνα που δέχεται είναι ότι ο Γαλαξίας περικλείει τον ζωδιακό )
Είναι δε γνωστό ότι τις σκοτεινές νύχτες, μακριά από τα φώτα των πόλεων, ένα κομμάτι του Γαλαξία είναι ορατό από την Γη, σαν μια γαλακτόχρους λωρίδα που διασχίζει τον ουρανό.
Η Μυθολογία μας δε, μας αναφέρει ότι η ονομασία Γαλαξίας, προήλθε από το γάλα της Ηρας, που διαχύθηκε όταν ο Ηρακλής προσπάθησε να θηλάσει από εκείνη και μόλις εκείνη τον αντελήφθη, τον έσπρωξε μακριά από το στήθος της, με αποτέλεσμα να χυθεί το γάλα της και να δημιουργηθεί ο Γαλαξίας.
Βλέπουμε δηλαδή ότι ο Γαλαξίας έχει άμεση σχέση με τον Ηρακλή. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Ηρακλής είναι ήρωας ο οποίος, αφού εξετέλεσε τους άθλους που του ανετέθησαν, αποθεώθηκε από τον Δία.
Ετσι λοιπόν ο Ηρακλής, απεικονίζει την ανθρώπινη ψυχή, η οποία όταν ολοκληρώσει τους άθλους της στον κόσμο της γέννησης, επιστρέφει στο νοητό από όπου ξεκίνησε.
Πέραν της αναφοράς αυτής της Μυθολογίας μας, υπάρχει κάτι άλλο το οποίο θα μας επιτρέψει να εμβαθύνουμε περισσότερο σε μια πιθανή μυστηριακή χρήση του Γαλαξία ;
Ο Φιλόπονος κάνει την εξής αναφορά :
«Κάποιοι από τους θεολόγους τους ( = των Ελλήνων ) αποφαινόντουσαν ότι ο καλούμενος Γαλαξίας είναι κατάληξη ενός κύκλου και ότι είναι χώρα λογικών ψυχών»
Φιλόπονος- De aeternitato mundi 7.20
ο δε Πρόκλος μας τονίζει ότι :
« Και ο Πυθαγόρας άλλωστε ονομάζει με τρόπο μυστηριακό Αδη τον Γαλαξία και τόπο ψυχών, επειδή εκεί συνωθούνται οι Ψυχές».
Πρόκλος – Σχόλια στην Πολιτεία 2.129
Σε ένα δε άλλο απόσπασμα του ο Φιλόπονος λέει :
“Ο Δαμάσκιος οικειοποιείται την θεωρία του Εμπεδότιμου για το γάλα (=Γαλαξία), θεωρώντας την γεγονός και όχι μύθο. Διότι λέει ότι ο Γαλαξίας είναι ο δρόμος μέσω του οποίου οι ψυχές μεταβαίνουν στον ουράνιο Αδη».
Φιλόπονος – Σχόλια στα Μετεωρολογικά του Αριστοτέλη I 8
Εδώ βλέπουμε αναφορά σε ουράνιο Αδη, ενώ η γενική εικόνα που έχουμε από την Μυθολογία μας είναι ότι ο Αδης είναι κάτω από την Γη, η δε είσοδος του είναι στο ακρωτήριο Ταίναρο ή κατ’άλλη εκδοχή από τον ποταμό Αχέροντα στην Ηπειρο.
Θα στραφούμε για να λύσουμε την απορία μας στον Ομηρο. Αν προσέξουμε κάποιες αναφορές που κάνει ο Ομηρος σχετικά με τον Αδη, βλέπουμε ότι κάνει αναφορές σε δύο είδη Αδη, στον υποχθόνιο Αδη και σε έναν ουράνιο Αδη.
Στον υποχθόνιο Αδη, οι ψυχές φαίνεται ότι πηγαίνουν χωρίς καμιά «βοήθεια», ο δε Ομηρος μας αναφέρει ότι ο Οδυσσέας πήγε αυτοβούλως στον Αδη για να συναντήσει τον Τειρεσία, εκεί δε συνάντησε και την σκιά του Ηρακλή, πράγμα περίεργο μιας και από ότι γνωρίζουμε ο Ηρακλής αποθεώθηκε.
Αντίθετα, στο Ω της Οδύσσειας, ο Ομηρος μας αναφέρει ότι ο Ερμής μεταφέρει τις ψυχές των μνηστήρων στον Αδη, πηγαίνοντας τες πέρα από τις πύλες του Ηλίου ( με τις πύλες του Ηλίου θα ασχοληθούμε σε άλλη ανάρτηση ).
Συνεπώς παρατηρούμε ότι υπάρχει ο υποχθόνιος Αδης και ο ουράνιος Αδης.
Στον υποχθόνιο Αδη, δεν παραμένουν οι ψυχές αλλά μόνο τα λεγόμενα κελύφη τους ( οχήματα και χιτώνες που απορρίπτονται λίγο μετά τον θάνατο) για αυτό και ο Ομηρος μας λέει ότι ο Οδυσσέας συναντά την σκιά του Ηρακλή (ενώ η ψυχή του Ηρακλή είναι ήδη με τους θεούς στον Ολυμπο) , ενώ στον ουράνιο Αδη, πηγαίνουν με την συνοδεία του Ερμή, ο οποίος είναι και ο ψυχοπομπός.
Χωρίς να επεκταθούμε, αξίζει νομίζω να σημειώσουμε ότι ο υποχθόνιος Αδης είναι το λεγόμενο Αστρικό ( Κάμα Λόκα των Ινδών ), ενώ ο ουράνιος Αδης είναι το νοητό ( το Ντεβαχάν των Ινδών )
Με άλλα λόγια λοιπόν φαίνεται ότι συμβολικά ο Γαλαξίας είναι το όριο που χωρίζει τον αισθητό κόσμο από τον νοητό.
Αν τώρα δούμε τον Γαλαξία σαν μια θάλασσα που περιβάλλει τον αισθητό κόσμο και ανατρέξουμε και σε ένα απόσπασμα του Πρόκλου, από τα σχόλια του στα Εργα και Ημέρες του Ησιόδου, τότε συνάγουμε ότι τελικά ο μυθολογικός Ωκεανός είναι ο Γαλαξίας.
«Λέγεται μάλιστα ότι κατοικούν πλάι στον Ωκεανό, ο οποιος χωρίζει τον νοητό τόπο από το βασίλειο του Αδη, και στον οποίο λέγεται ότι κατ’αρχάς φτάνουν όσοι πάνε στον Αδη».
Πρόκλος – Σχόλια στα Εργα και Ημέρες 171-173
( Αλλωστε οι Ινδοί, τον Γαλαξία τον αποκαλούν Akasha Ganga, δηλαδή ουράνιο Γάγγη, παρομοιάζοντας τον με ποταμό)
Είναι δε γνωστό ότι τις σκοτεινές νύχτες, μακριά από τα φώτα των πόλεων, ένα κομμάτι του Γαλαξία είναι ορατό από την Γη, σαν μια γαλακτόχρους λωρίδα που διασχίζει τον ουρανό.
Η Μυθολογία μας δε, μας αναφέρει ότι η ονομασία Γαλαξίας, προήλθε από το γάλα της Ηρας, που διαχύθηκε όταν ο Ηρακλής προσπάθησε να θηλάσει από εκείνη και μόλις εκείνη τον αντελήφθη, τον έσπρωξε μακριά από το στήθος της, με αποτέλεσμα να χυθεί το γάλα της και να δημιουργηθεί ο Γαλαξίας.
Βλέπουμε δηλαδή ότι ο Γαλαξίας έχει άμεση σχέση με τον Ηρακλή. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Ηρακλής είναι ήρωας ο οποίος, αφού εξετέλεσε τους άθλους που του ανετέθησαν, αποθεώθηκε από τον Δία.
Ετσι λοιπόν ο Ηρακλής, απεικονίζει την ανθρώπινη ψυχή, η οποία όταν ολοκληρώσει τους άθλους της στον κόσμο της γέννησης, επιστρέφει στο νοητό από όπου ξεκίνησε.
Πέραν της αναφοράς αυτής της Μυθολογίας μας, υπάρχει κάτι άλλο το οποίο θα μας επιτρέψει να εμβαθύνουμε περισσότερο σε μια πιθανή μυστηριακή χρήση του Γαλαξία ;
Ο Φιλόπονος κάνει την εξής αναφορά :
«Κάποιοι από τους θεολόγους τους ( = των Ελλήνων ) αποφαινόντουσαν ότι ο καλούμενος Γαλαξίας είναι κατάληξη ενός κύκλου και ότι είναι χώρα λογικών ψυχών»
Φιλόπονος- De aeternitato mundi 7.20
ο δε Πρόκλος μας τονίζει ότι :
« Και ο Πυθαγόρας άλλωστε ονομάζει με τρόπο μυστηριακό Αδη τον Γαλαξία και τόπο ψυχών, επειδή εκεί συνωθούνται οι Ψυχές».
Πρόκλος – Σχόλια στην Πολιτεία 2.129
Σε ένα δε άλλο απόσπασμα του ο Φιλόπονος λέει :
“Ο Δαμάσκιος οικειοποιείται την θεωρία του Εμπεδότιμου για το γάλα (=Γαλαξία), θεωρώντας την γεγονός και όχι μύθο. Διότι λέει ότι ο Γαλαξίας είναι ο δρόμος μέσω του οποίου οι ψυχές μεταβαίνουν στον ουράνιο Αδη».
Φιλόπονος – Σχόλια στα Μετεωρολογικά του Αριστοτέλη I 8
Εδώ βλέπουμε αναφορά σε ουράνιο Αδη, ενώ η γενική εικόνα που έχουμε από την Μυθολογία μας είναι ότι ο Αδης είναι κάτω από την Γη, η δε είσοδος του είναι στο ακρωτήριο Ταίναρο ή κατ’άλλη εκδοχή από τον ποταμό Αχέροντα στην Ηπειρο.
Θα στραφούμε για να λύσουμε την απορία μας στον Ομηρο. Αν προσέξουμε κάποιες αναφορές που κάνει ο Ομηρος σχετικά με τον Αδη, βλέπουμε ότι κάνει αναφορές σε δύο είδη Αδη, στον υποχθόνιο Αδη και σε έναν ουράνιο Αδη.
Στον υποχθόνιο Αδη, οι ψυχές φαίνεται ότι πηγαίνουν χωρίς καμιά «βοήθεια», ο δε Ομηρος μας αναφέρει ότι ο Οδυσσέας πήγε αυτοβούλως στον Αδη για να συναντήσει τον Τειρεσία, εκεί δε συνάντησε και την σκιά του Ηρακλή, πράγμα περίεργο μιας και από ότι γνωρίζουμε ο Ηρακλής αποθεώθηκε.
Αντίθετα, στο Ω της Οδύσσειας, ο Ομηρος μας αναφέρει ότι ο Ερμής μεταφέρει τις ψυχές των μνηστήρων στον Αδη, πηγαίνοντας τες πέρα από τις πύλες του Ηλίου ( με τις πύλες του Ηλίου θα ασχοληθούμε σε άλλη ανάρτηση ).
Συνεπώς παρατηρούμε ότι υπάρχει ο υποχθόνιος Αδης και ο ουράνιος Αδης.
Στον υποχθόνιο Αδη, δεν παραμένουν οι ψυχές αλλά μόνο τα λεγόμενα κελύφη τους ( οχήματα και χιτώνες που απορρίπτονται λίγο μετά τον θάνατο) για αυτό και ο Ομηρος μας λέει ότι ο Οδυσσέας συναντά την σκιά του Ηρακλή (ενώ η ψυχή του Ηρακλή είναι ήδη με τους θεούς στον Ολυμπο) , ενώ στον ουράνιο Αδη, πηγαίνουν με την συνοδεία του Ερμή, ο οποίος είναι και ο ψυχοπομπός.
Χωρίς να επεκταθούμε, αξίζει νομίζω να σημειώσουμε ότι ο υποχθόνιος Αδης είναι το λεγόμενο Αστρικό ( Κάμα Λόκα των Ινδών ), ενώ ο ουράνιος Αδης είναι το νοητό ( το Ντεβαχάν των Ινδών )
Με άλλα λόγια λοιπόν φαίνεται ότι συμβολικά ο Γαλαξίας είναι το όριο που χωρίζει τον αισθητό κόσμο από τον νοητό.
Αν τώρα δούμε τον Γαλαξία σαν μια θάλασσα που περιβάλλει τον αισθητό κόσμο και ανατρέξουμε και σε ένα απόσπασμα του Πρόκλου, από τα σχόλια του στα Εργα και Ημέρες του Ησιόδου, τότε συνάγουμε ότι τελικά ο μυθολογικός Ωκεανός είναι ο Γαλαξίας.
«Λέγεται μάλιστα ότι κατοικούν πλάι στον Ωκεανό, ο οποιος χωρίζει τον νοητό τόπο από το βασίλειο του Αδη, και στον οποίο λέγεται ότι κατ’αρχάς φτάνουν όσοι πάνε στον Αδη».
Πρόκλος – Σχόλια στα Εργα και Ημέρες 171-173
( Αλλωστε οι Ινδοί, τον Γαλαξία τον αποκαλούν Akasha Ganga, δηλαδή ουράνιο Γάγγη, παρομοιάζοντας τον με ποταμό)
Σάββατο 13 Ιουνίου 2009
Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ, ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΑΛΑΞΙΑ- η ΓΗ, ο ΗΛΙΟΣ και η ΣΕΛΗΝΗ
Η Γη λοιπόν, πέρα από την προφανή σημασία που όλοι γνωρίζουμε, φαίνεται ότι έχει και μια άλλη, μυστηριακή έννοια, την οποία θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε, μέσα από τα κείμενα και έτσι να εφοδιαστούμε με κάποια «κλειδιά», τα οποία θα μας βοηθήσουν να προσεγγίζουμε τα μυστηριακά κείμενα με την κατάλληλη οπτική έτσι ώστε να αποκομίζουμε από αυτά, όσο μπορούμε περισσότερα.
Ο Πρόκλος μας λέει : «Ολόκληρο τον κόσμο του γίγνεσθαι συνήθιζαν να τον αποκαλούν ΓΗ και κάθε τι το υλικό το αποκαλούν γήινο»
Πρόκλος – Σχόλια στον Τίμαιο Α 144
ενώ ο Ολυμπιόδωρος επισημαίνει :
«Υπάρχουν δύο τρόποι να θεωρήσουμε την διαίρεση της Γης. Την μια κατά τους τρεις Κρονίδες, διότι κοινή είναι σε όλους η γη και ο ουρανός όπως λέει ο Ομηρος (Ιλιάδα Ο 189 ).
Αλλά αν κοινοί είναι ο ουρανός και η γη και στους τρείς, σημαίνει ότι τα μοιράζονται ακόμα και αν δεν τα έλεγε ο Ποσειδών, όπως λέει ο Ομηρος, αλλά ο Ζεύς, όπως λέει ο Εμπεδότιμος.
Ανέλαβε (=ο Ζεύς ) την απλανή σφαίρα, ο Ποσειδών τις σφαίρες μέχρι τον Ηλιο ( δηλαδή τους πλανήτες από τον Κρόνο έως και τον Ηλιο ), ο δε Πλούτων τις λοιπές ( δηλαδή από την Σελήνη έως και την Γη ).
Ο δεύτερος τρόπος είναι να θεωρήσουμε την διαίρεση του παντός, στον ουρανό, το χθόνιο και το μέσον, που υπονοεί τριπλή την έννοια της Γης, Ολυμπία, χθονία και μέση»
Ολυμπιόδωρος – Σχόλια στον Φαίδωνα D 131( 238 )
Ετσι λοιπόν, ο Ποσειδών, ο οποίος εφορεύει του κόσμου της γέννησης, είναι και ενοσίγαιος και γαιήοχος, έδρανα γής σώζων,, μιας και είναι κύριος όχι μόνο του υγρού στοιχείου ( που συμβολίζει τον κόσμο της γέννησης ) αλλά και της γής. Η μέση Γη λοιπόν, η οποία όπως φαίνεται από τα παραπάνω κείμενα είναι το σύνολο των σφαιρών από την σφαίρα των απλανών μέχρι τον Ηλιο, ουσιαστικά οριοθετείται από τον ζωδιακό και είναι αυτό που αποκαλούμε κόσμο της γέννησης.
Αν λοιπόν η μελέτη μας μέχρις στιγμής διακρίνει ποια είναι η μυστηριακή σημασία της Γης, το ερώτημα που τίθεται είναι που είναι ο μυστηριακός Ηλιος ;
Εφ’όσον λοιπόν ο Ηλιος βρίσκεται πάνω από την Γη στο ουράνιο στερέωμα, τότε λογικά ο μυστηριακός Ηλιος, θα πρέπει να βρίσκεται έξω από τον χώρο που περικλείεται από τον ζωδιακό, και κατ’επέκταση την σφαίρα των απλανών, και ο οποίος αποτελεί την μυστηριακή Γη.
Τύχη αγαθή, η σχετική πληροφορία η οποία αποδεικνύει τον λογικό αυτό συλλογισμό, και η οποία δένει το θέμα αυτό με τα μυστήρια, μας παραδίδεται από τον Ιουλιανό, ο οποίος μας επισημαίνει ότι :
«Ο Ηλιος ταξιδεύει στον ουρανό, πάνω από τους απλανείς, όπως ελέγετο στα Μυστήρια»
Ιουλιανός – Εις βασιλέα Ηλιο 28.148α
Αν όμως τα πράγματα είναι έτσι, το επόμενο ερώτημα είναι που βρίσκεται η μυστηριακή Σελήνη ;
Η Σελήνη, όπως είναι προφανές βρίσκεται μεταξύ Ηλίου και Γης, άρα περιμένουμε και η μυστηριακή Σελήνη, να εντοπιστεί μεταξύ του μυστηριακού Ηλίου και της μυστηριακής Γης.
Εφ’όσον λοιπόν η μυστηριακή Γη είναι ο χώρος που περικλείεται από την σφαίρα των απλανών και ο μυστηριακός Ηλιος βρίσκεται έξω από αυτήν, αν ο συλλογισμός μας είναι σωστός τότε η μυστηριακή Σελήνη θα βρίσκεται πάνω στην φαίρα των απλανών.
Τύχη αγαθή και πάλι, ο Πρόκλος μας επισημαίνει που πρέπει να αναζητήσουμε την μυστηριακή Σελήνη :
«Ενα από τα αστέρια της Αρκτου, όπως ακριβώς λένε μερικοί την Σελήνη που βρίσκεται εκεί»
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Α 141.8
Δηλαδή η μυστηριακή Σελήνη είναι στην Μεγάλη Αρκτο, η οποία βρίσκεται στον Βόρειο Πόλο της ουρανίου σφαίρας.
Ανακεφαλαιώνοντας με δυο λόγια θα λέγαμε ότι η μεν μυστηριακή ΓΗ είναι ό,τι αντιλαμβανόμαστε μέσα στην ουράνια σφαίρα, η μυστηριακή Σελήνη είναι το ανώτατο όριο της ουρανίου σφαίρας, ενώ ο μυστηριακός Ηλιος είναι ο νοητός Ηλιος ο οποίος βρίσκεται εξω από τον κόσμο της γέννησης.
Εδώ αξίζει να αντρέξουμε στην δομή των θείων τάξεων του αισθητού κόσμου, όπου θα δούμε ότι στους Υπερκοσμίους θεούς, δηλαδή τους θεούς που βρίσκονται τρόπον τινά στο κατώφλι του αισθητού κόσμου (μεταξύ δηλαδή της υπεραισθητής και της αισθητής περιοχής) , η Ελληνική Θεολογία τοποθετεί την Απολλωνιακή τριάδα την οποία ονομάζει και τριπλό Ηλιο, που δίνει το υπερούσιο, το νοητό και το φυσικό φως.
( https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0rlAFgyZvW_uF_MAcIhTPYsHeEoIylpBWPs4RuoMqJ1HXj5Yb2fwHYZ6ZNVthF8a3kmehlfYavs111nfqVtNjRwiG1-QM-i1xXx0-xUJIiCc__gpaINBxJCZnmBjgVWBwvMj3QuKaBw/)-h/OPT-diag2.JPG
Επίσης θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν συναντάμε στα κείμενα αναφορές στην υποσελήνια περιοχή, διότι ανάλογα με το κείμενο και τα συμφραζόμενα, μπορεί να γίνεται αναφορά, όχι στην περιοχή μεταξύ του πλανήτη Γη και του δορυφόρου της Σελήνης, αλλά σε όλον τον κόσμο της γέννησης.
Φαίνεται επίσης ότι δεν είναι τυχαίο ότι ο οίκος της Σελήνης είναι ο Καρκίνος, ο οποίος κατέχει και τον βόρειο πόλο της εκλειπτικής.
Ο Πρόκλος μας λέει : «Ολόκληρο τον κόσμο του γίγνεσθαι συνήθιζαν να τον αποκαλούν ΓΗ και κάθε τι το υλικό το αποκαλούν γήινο»
Πρόκλος – Σχόλια στον Τίμαιο Α 144
ενώ ο Ολυμπιόδωρος επισημαίνει :
«Υπάρχουν δύο τρόποι να θεωρήσουμε την διαίρεση της Γης. Την μια κατά τους τρεις Κρονίδες, διότι κοινή είναι σε όλους η γη και ο ουρανός όπως λέει ο Ομηρος (Ιλιάδα Ο 189 ).
Αλλά αν κοινοί είναι ο ουρανός και η γη και στους τρείς, σημαίνει ότι τα μοιράζονται ακόμα και αν δεν τα έλεγε ο Ποσειδών, όπως λέει ο Ομηρος, αλλά ο Ζεύς, όπως λέει ο Εμπεδότιμος.
Ανέλαβε (=ο Ζεύς ) την απλανή σφαίρα, ο Ποσειδών τις σφαίρες μέχρι τον Ηλιο ( δηλαδή τους πλανήτες από τον Κρόνο έως και τον Ηλιο ), ο δε Πλούτων τις λοιπές ( δηλαδή από την Σελήνη έως και την Γη ).
Ο δεύτερος τρόπος είναι να θεωρήσουμε την διαίρεση του παντός, στον ουρανό, το χθόνιο και το μέσον, που υπονοεί τριπλή την έννοια της Γης, Ολυμπία, χθονία και μέση»
Ολυμπιόδωρος – Σχόλια στον Φαίδωνα D 131( 238 )
Ετσι λοιπόν, ο Ποσειδών, ο οποίος εφορεύει του κόσμου της γέννησης, είναι και ενοσίγαιος και γαιήοχος, έδρανα γής σώζων,, μιας και είναι κύριος όχι μόνο του υγρού στοιχείου ( που συμβολίζει τον κόσμο της γέννησης ) αλλά και της γής. Η μέση Γη λοιπόν, η οποία όπως φαίνεται από τα παραπάνω κείμενα είναι το σύνολο των σφαιρών από την σφαίρα των απλανών μέχρι τον Ηλιο, ουσιαστικά οριοθετείται από τον ζωδιακό και είναι αυτό που αποκαλούμε κόσμο της γέννησης.
Αν λοιπόν η μελέτη μας μέχρις στιγμής διακρίνει ποια είναι η μυστηριακή σημασία της Γης, το ερώτημα που τίθεται είναι που είναι ο μυστηριακός Ηλιος ;
Εφ’όσον λοιπόν ο Ηλιος βρίσκεται πάνω από την Γη στο ουράνιο στερέωμα, τότε λογικά ο μυστηριακός Ηλιος, θα πρέπει να βρίσκεται έξω από τον χώρο που περικλείεται από τον ζωδιακό, και κατ’επέκταση την σφαίρα των απλανών, και ο οποίος αποτελεί την μυστηριακή Γη.
Τύχη αγαθή, η σχετική πληροφορία η οποία αποδεικνύει τον λογικό αυτό συλλογισμό, και η οποία δένει το θέμα αυτό με τα μυστήρια, μας παραδίδεται από τον Ιουλιανό, ο οποίος μας επισημαίνει ότι :
«Ο Ηλιος ταξιδεύει στον ουρανό, πάνω από τους απλανείς, όπως ελέγετο στα Μυστήρια»
Ιουλιανός – Εις βασιλέα Ηλιο 28.148α
Αν όμως τα πράγματα είναι έτσι, το επόμενο ερώτημα είναι που βρίσκεται η μυστηριακή Σελήνη ;
Η Σελήνη, όπως είναι προφανές βρίσκεται μεταξύ Ηλίου και Γης, άρα περιμένουμε και η μυστηριακή Σελήνη, να εντοπιστεί μεταξύ του μυστηριακού Ηλίου και της μυστηριακής Γης.
Εφ’όσον λοιπόν η μυστηριακή Γη είναι ο χώρος που περικλείεται από την σφαίρα των απλανών και ο μυστηριακός Ηλιος βρίσκεται έξω από αυτήν, αν ο συλλογισμός μας είναι σωστός τότε η μυστηριακή Σελήνη θα βρίσκεται πάνω στην φαίρα των απλανών.
Τύχη αγαθή και πάλι, ο Πρόκλος μας επισημαίνει που πρέπει να αναζητήσουμε την μυστηριακή Σελήνη :
«Ενα από τα αστέρια της Αρκτου, όπως ακριβώς λένε μερικοί την Σελήνη που βρίσκεται εκεί»
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Α 141.8
Δηλαδή η μυστηριακή Σελήνη είναι στην Μεγάλη Αρκτο, η οποία βρίσκεται στον Βόρειο Πόλο της ουρανίου σφαίρας.
Ανακεφαλαιώνοντας με δυο λόγια θα λέγαμε ότι η μεν μυστηριακή ΓΗ είναι ό,τι αντιλαμβανόμαστε μέσα στην ουράνια σφαίρα, η μυστηριακή Σελήνη είναι το ανώτατο όριο της ουρανίου σφαίρας, ενώ ο μυστηριακός Ηλιος είναι ο νοητός Ηλιος ο οποίος βρίσκεται εξω από τον κόσμο της γέννησης.
Εδώ αξίζει να αντρέξουμε στην δομή των θείων τάξεων του αισθητού κόσμου, όπου θα δούμε ότι στους Υπερκοσμίους θεούς, δηλαδή τους θεούς που βρίσκονται τρόπον τινά στο κατώφλι του αισθητού κόσμου (μεταξύ δηλαδή της υπεραισθητής και της αισθητής περιοχής) , η Ελληνική Θεολογία τοποθετεί την Απολλωνιακή τριάδα την οποία ονομάζει και τριπλό Ηλιο, που δίνει το υπερούσιο, το νοητό και το φυσικό φως.
( https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0rlAFgyZvW_uF_MAcIhTPYsHeEoIylpBWPs4RuoMqJ1HXj5Yb2fwHYZ6ZNVthF8a3kmehlfYavs111nfqVtNjRwiG1-QM-i1xXx0-xUJIiCc__gpaINBxJCZnmBjgVWBwvMj3QuKaBw/)-h/OPT-diag2.JPG
-h/OPT-diag2.JPG){kind=link}
Επίσης θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν συναντάμε στα κείμενα αναφορές στην υποσελήνια περιοχή, διότι ανάλογα με το κείμενο και τα συμφραζόμενα, μπορεί να γίνεται αναφορά, όχι στην περιοχή μεταξύ του πλανήτη Γη και του δορυφόρου της Σελήνης, αλλά σε όλον τον κόσμο της γέννησης.
Φαίνεται επίσης ότι δεν είναι τυχαίο ότι ο οίκος της Σελήνης είναι ο Καρκίνος, ο οποίος κατέχει και τον βόρειο πόλο της εκλειπτικής.
Τρίτη 9 Ιουνίου 2009
Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ, ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ, ΤΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΑΛΑΞΙΑ- Γενικά
Η χρήση των ονομάτων Γη, Σελήνη, Ηλιος και Γαλαξίας, πέραν της αναφοράς στα συγκεκριμένα ουράνια σώματα, στα Μυστηριακά κείμενα των Φιλοσόφων μας έχουν και μια άλλη έννοια την οποία θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε, όσο μας επιτρέπεται από τα κείμενα που έχουν διασωθεί.
Κατ’αρχήν πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας την ουράνια σφαίρα και την εικόνα που αυτή παρουσιάζει στον γήινο παρατηρητή.
Αν κοιτάξουμε την παραπάνω εικόνα, τότε θα παρατηρήσουμε ότι για τον γήινο παρατηρητή, τα ουράνια σώματα που είναι ορατά από αυτόν, αποτελούν μια σφαίρα της οποίας το κέντρο κατέχει ο παρατηρητής, ενώ όλα τα ουράνια αντικείμενα κατέχουν κάποιες θέσεις πάνω στον θόλο της νοητής αυτής σφαίρας.
Ο παρατηρητής λοιπόν βλέπει αφένός μεν τα μακρινά ουράνια σώματα να είναι κατ’αυτόν ακίνητα ( για αυτό και ονόμασε την ουράνια αυτή σφαίρα, σφαίρα των απλανών ), ενώ τα μόνα παρατηρούμενα ως κινούμενα σώματα είναι οι 5 γνωστοί μας πλανήτες, ο Ηλιος και η Σελήνη. Τα 7 ουράνια αυτά σώματα αποτελούν την λεγόμενη σφαίρα των πλανητών.
Παρατηρώντας την κίνηση του Ηλίου, ο παρατηρητής βλέπει τον Ηλιο να διαγράφει φαινομενικά μέσα σε ένα έτος μια περιφορά, «επισκεπτόμενος» μια σειρά από αστερισμούς, οι οποίοι φαίνεται ότι καλύπτουν μια λωρίδα, η οποία έχει κλίση 23,5 μοίρες περίπου ως προς τον ισημερινό της γης. Η λωρίδα αυτή ονομάστηκε εκλειπτική ή αλλοιώς ζωδιακός κύκλος, και οι αστερισμοί που αποτελούν τον κύκλο αυτό ονομάστηκαν ζώδια.
Ετσι, ανάλογα με το ποιος αστερισμός φαίνεται ότι βρίσκεται πίσω από τον Ηλιο, όταν τον παρατηρούμε, τότε λέμε ότι κυριαρχεί το συγκεκριμένο ζώδιο. (Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, παρατηρούμε ποιο ζώδιο βρίσκεται στον ουρανό, πριν από την ανατολή του Ηλίου).
Για παράδειγμα, αν πριν την ανατολή του Ηλίου, στην Ανατολή βρίσκεται ο αστερισμός του Καρκίνου, τότε λέμε ότι είμαστε στο ζώδιο του Καρκίνου.
Ετσι λοιπόν, η ουράνια αυτή σφαίρα αποτελεί τον κόσμο για τον παρατηρητή, και ειδικά η εκλειπτική, η οποία φαινομενικά καθορίζει τα όρια του αισθητού κόσμου.
Λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών ( οι ενδιαφερόμενοι καλό θα είναι να ανατρέξουν σε σχετικά αστρονομικά βοηθήματα ) , τα ζώδια τα οποία κυριαρχούν κατά την διάρκεια του έτους μεταβάλλονται, έτσι αυτή την στιγμή υπάρχει μια μετατόπιση ενός περίπου ζωδίου από ότι συμβατικά θεωρούμε σαν κυρίαρχο ζώδιο κάθε εποχή.
Συγκεριμένα στην εαρινή ισημερία που συμβατικά θεωρούμε ότι υπάρχει η μηδέν μοίρα του Κριού, αυτή την στιγμή υπάρχει ο αστερισμός των Ιχθύων, ο οποίος και μετατοπίζεται δίνοντας σταδιακά την θέση του στον αστερισμό του Υδροχόου.
Γενικά ανάλογα με τον αστερισμό που κυριαρχεί την εαρινή ισημερία, ονομάζουμε με το όνομα του και την εποχή στην οποία βρισκόμαστε. Η κάθε εποχή αλλάζει περίπου κάθε 2.160 χρόνια, αν και η διάρκεια αυτή δεν είναι σταθερή καθώς το μέγεθος κάθε αστερισμού διαφέρει.
Τώρα λέμε ότι βρισκόμαστε στην εποχή των Ιχθύων, η οποία όμως δίνει σταδιακά την θέση της στην εποχή του Υδροχόου, καθώς ο αστερισμός του Υδροχόου σιγά-σιγά καταλαμβάνει το σημείο της εαρινής ισημερίας.
Επακόλουθο αυτού είναι οι αστερισμοί των δύο τροπών και των δύο ισημεριών να μην είναι αυτοί τους οποίους συμβατικά θεωρούμε ( Καρκίνος-Αιγόκερω, Κριός-Ζυγός ) αλλά συγκεκριμένα οι Δίδυμοι-Τοξότης και Ιχθείς-Παρθένος ενώ δίνουν σιγά-σιγά την θέση τους στα επόμενα από αυτά ζώδια, δηλαδή Ταύρος-Σκορπιός και Υδροχόος-Λέων.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)