Μιας και είμαστε στον μήνα Γαμηλιώνα και βρισκόμαστε στην κυριαρχία της Ηρας ( 21-1 έως 20-2 ) και ταυτόχρονα μελετάμε την υπόσταση της ψυχής, είναι επίκαιρο να ασχοληθούμε με ένα πολύ ενδιαφέρον σχετικό θέμα, τον Ιερό Γάμο Διός και Ηρας, ο οποίος ετιμάτο αυτόν τον μήνα.
Κατ'αρχήν πρέπει να θυμηθούμε ότι στην νοερή τάξη, που είναι επταδική, υπάρχει η πατρική τριάδα Κρόνος-Ρέα-Ζεύς, η φρουρητική τριάδα των Κουρητών και η έβδομη άρρητη μονάδα, η οποία έχει σχέση με τις αποτομές που αναφέρονται στην Μυθολογία μας.
( https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQOlaObtRb7JeSCPemUW_p8Uo0JzCHs325sSfBXVEm7oOfm3SHnGSHCQnobCQnACgHXpJd2jNqzKwOJBMxn4Pl8wyBa9y6DKC4dS7FcNzWWQmuAPhgMbwoLDm8-lU2yuVaf7ppciMZBA/s1600-h/OPT1-diag.jpg )
Ας εστιαστούμε στην Ρέα, η οποία είναι το ενδιάμεσο μέλος της πατρικής τριάδας, στην οποία βρίσκεται η πηγή των ψυχών, στην οποία ο Πλάτων στον Τίμαιο αναφέρεται ως Κρατήρα και την οποία οι θεολόγοι έχουν ονομάσει Ηρα.
( http://empedotimos.blogspot.com/2008/05/blog-post_6250.html )
Η Ηρα είναι η νόμιμη σύζυγος του Διός, ενώ η Δήμητρα και η Κόρη θεωρούνται παράνομες.
Οπως μας αναφέρει ο Πρόκλος : "Τούτη λοιπόν η θεά παράγει αφ' εαυτής μαζί με τον δημιουργό και πατέρα, όλα τα γένη των ψυχών, τα υπερκόσμια και τα εγκόσμια, τα ουράνια και τα υποσελήνια, τα θεικά και τα αγγελικά και τα δαιμονικά και τα μεριστά"
Ο δε Ομηρος μας αναφέρει ότι "Στου μεγάλου Δία την αγκαλιά κοιμάσαι"(Ιλιάδα Ξ 213), υπονοώντας ότι περιέχεται σε αυτόν και ότι "κανένας άλλος θεός δεν γνωρίζει τον νου μου πριν από την Ηρα¨(Ιλιάδα Α 547), υπονοώντας ότι στην νόηση του Δία πρώτη μετέχει η Ηρα.
"Χάρη λοιπόν στην άφραστη τούτη επαφή των θεών, ο κόσμος μετέχει στις νοερές ψυχές, και έλαβαν υπόσταση οι νόες που εποχούνται των ψυχών και μαζί με αυτές πληρούν την συνολική δημιουργία"
Ο αέρας είναι σύμβολο της ψυχής (όπως η φωτιά είναι εικόνα του νού, το νερό της κοσμοτρόφου φύσης και η γη εικόνα του σώματος) για αυτό και η Ηρα καλείται αερόμορφη, μιας και είναι η πηγή των ψυχών. Ο δε Σωκράτης στον Κρατύλο αναφέρει ότι αν επαναλάβουμε πολλές φορές το όνομα της θεάς , προκύπτει η λέξη "αήρ".
Η Ηρα πραγματοποιεί την κίνηση και την εξέλιξη των ορατών ειδών, για αυτό άλλοτε αποστέλλει μανία ( όπως στην περίπτωση της Ιούς ) και άλλοτε επιτάσσει άθλους ( όπως στην περίπτωση του Ηρακλή ). Είναι αιτία της ψυχικής ζωής και δημιουργεί μαζί με τον δημιουργό τον σύμπαντα κόσμο και γεννά την ψυχική ουσία.
Οι θεολόγοι ονόμασαν Γάμο και τοκετούς θεών τις ομονοητικές επικοινωνίες των γεννήσεων μέσα στους θεούς, κατά τους οποίους γίνεται η ανάμειξη των δημιουργικών αγωγών με ζωογονικούς. Αποκαλούν δηλαδή με μυστικό τρόπο την σύμφυτη σύζευξη και επικοινωνία των θεικών αιτίων, γάμο.
Ανάλογα με τα ζεύγη των θεών που αναμιγνύονται έχουμε διαφορετικό αποτέλεσμα κατά την ανάμειξη, όπως για παράδειγμα μεταξύ θεών της ίδιας βαθμίδας ( Ηρα-Ζευς, Ουρανός-Γή, Κρόνος-Ρέα), κατώτερου (Δία) προς ανώτερο (Δήμητρα) και ανώτερου (Δία) προς κατώτερο (Κόρη).
Δεν έχει νόημα γάμος σε όσα είναι ενωμένα στον μέγιστο βαθμό (παραδείγματος χάριν μεταξύ Φάνητος και Νύχτας ), για αυτό και ο Θεολόγος αποκαλεί την Γη "πρώτη νύφη" και την ένωση της με τον Ουρανό "πρώτο γάμο".
Μας αποκαλύπτει δε ο Πρόκλος : "Και φαίνεται ότι για τους λόγους αυτούς ο γάμος ταιριάζει στον εδώ ουρανό και στην εδώ γη, στον βαθμό που απεικονίζουν εκείνον τον Ουρανό και εκείνη την γη. Αυτό ασφαλώς γνώριζαν και οι θεσμοί των Αθηναίων και όριζαν να εορτάζουν τους γάμους του Ουρανού και της Γης και, έχοντας αυτούς τους θεούς υπόψη τους, κατά τις Ελευσίνιες τελετές κοίταζαν ψηλά στον ουρανό και φώναζαν "ΥΕ" (βρέχε) και χαμηλά στην γη και φώναζαν "ΚΥΕ" (γέννα), επειδή γνώριζαν ότι τα πάντα έχουν τη γέννηση τους από αυτούς σαν πατέρα και μητέρα"
Ετσι λοιπόν ανάλογα με το ποιό είναι το ζεύγος στον γάμο, προκύπτει και διαφορετικό αποτέλεσμα.
Τι όμως προκύπτει βασικά από τον Ιερό Γάμο Διός και Ηρας, και γιατί ετιμάτο ιδιαιτέρως ;
Κατ'αρχήν ας θυμηθούμε ότι υπάρχουν δύο αρχές οι οποίες διατρέχουν όλο το σύμπαν, το πέρας και το άπειρο. Το πέρας είναι αίτιο της ύπαρξης των θεών, το δε πέρας είναι η γονιμοποιός δύναμη. Στις άρρενες θεότητες επικρατεί το πέρας, στις δε θήλειες το άπειρο.
"Γιατί και από τους ίδιους τους θεούς, άλλοι ανήκουν στην συστοιχία του πέρατος και άλλοι στην συστοιχία του απείρου."
Σε οντικό επίπεδο δε, επειδή το Ον αποτελείται και αυτό από τις δύο αρχές, ανάλογα με το ποιά αρχή επικρατεί προκύπτει και διαφορετικού τύπου ουσία.
Ετσι : "Η ουσία αποτελείται από πέρας και άπειρο, όταν το πέρας επικρατεί στο άπειρο δημιουργεί την αμέριστη ουσία, όταν επικρατεί το άπειρο στο πέρας δημιουργεί την μεριστή ουσία, ενώ όταν τα δύο αυτά ισορροπούν δημιουργούν την μεσαία......"
"Αυτή την θεότητα ο Ορφέας αποκαλεί "ισότιμη" με τον δημιουργό και την συνδέει μαζί του, και αφού την συνδέσει, την κάνει μια μητέρα όλων όσων πατέρας είναι ο Δίας" μας τονίζει ο Πρόκλος.
"Διότι κάθε ψυχή πρόσφατα γεννημένη από την αυλή του Δία κατεβαίνει στον κόσμο της Γέννησης, εξ ου και Πατέρας Ανθρώπων και Θεών ο Δίας"
Τι λοιπόν συνάγουμε από τα παραπάνω ;
- Η Ηρα, ούσα θήλεια θεότητα ανήκει στην συστοιχία του απείρου.
- Ο Ζευς, οντας άρρην, ανήκει στην συστοιχία του πέρατος.
- Η Ηρα είναι ισότιμη με τον Δία, άρα όπου δρά μαζί του, τα κοινά τους δημιουργήματα θα έχουν εξισορρόπηση πέρατος και απείρου.
- Η ουσία η οποία έχει εξισορροπημένα το πέρας και το άπειρο είναι η μεσαία ουσία.
- Η μεσαία ουσία είναι αυτή που βρίσκεται μεταξύ της αμερίστου και της μεριστής.
- Η ουσία που βρίσκεται μεταξύ της αμερίστου και της μεριστής είναι η ψυχή, όπως μας λέει στο 35α του Τιμαίου ο Πλάτων.
Αρα ο ιερός γάμος Διός και Ηρας δημιουργεί την ψυχική ουσία, δηλαδή εορτάζοντες τον Ιερό Γάμο του Διός και της Ηρας τιμούμε τους θείους γονείς μας οι οποίοι δημιούργησαν τις ψυχές μας.
( βλέπε σχετικά Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο Β 441.3, Γ 137.24, Ε 176.15, 191.15, 248-249, Στοιχεία Θεολογίας 150-159, Σχόλια στον Κρατύλο 94.8, 169-170, Πλατωνική Θεολογία Γ 40.4, Ε 9.4, Σχόλια στον Παρμενίδη 775.2, 779.20 )
Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009
Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009
ΔΑΙΜΟΝΕΣ-ΣΥΝΕΥΡΕΣΕΙΣ ΘΕΩΝ ΜΕ ΘΝΗΤΟΥΣ
Οπως έχει ήδη λεχθεί οι θεοί εκδηλώνονται σε όλες τις κατώτερες τάξεις από το επίπεδο από το οποίο πρωτοεκδηλώνονται.
Κάθε θεός εκδηλώνεται λοιπόν σαν πρωταρχικός θεός (Ενάδα), νους, ψυχή και δαίμων (για την ακρίβεια άγγελος, δαίμων και ήρωας, αλλά ονομάζουμε όλη την τάξη των ανωτέρων γενών ως δαιμονες).
Ολη δε ή σειρά ενός θεού έχει το όνομα του θεού, για αυτό, όπως εμφατικά τονίστηκε προηγουμένως , όταν αναφερόμαστε για παράδειγμα στον Απόλλωνα, πρέπει να ξέρουμε αν αναφερόμαστε στον πρωταρχικό θεό ( Ενάδα ) ή σε κάποια κατώτερη εκδήλωση του.
Οι δαίμονες συμμετέχουν στην θεία δημιουργία παράγοντας όντα του κόσμου της γέννησης.
Προσοχή όμως : Δεν αναμιγνύονται με τους θνητούς, αλλά κινούν την φύση και βοηθούν τις γόνιμες δυνάμεις αφαιρώντας όποια εμπόδια αυτές συναντούν.
Οπως λέει ο Πρόκλος "Οι μύθοι λοιπόν σκεπάζουν τα πράγματα κάτω από λέξεις που ακούγονται ίδιες αλλά έχουν διαφορετική σημασία"
Επειδή λοιπόν αυτές οι οντότητες έχουν τα ίδια ονόματα με τους αρχικούς θεούς, "για αυτό λένε ότι οι θεοί ενώνονται με θνητές γυναίκες ή οι θνητοί άντρες με θεές. Αν όμως ήθελαν να μιλήσουν απερίφραστα και με σαφήνεια, θα έλεγαν ότι ο Αρης, η Θέτιδα και οι άλλοι θεοί, αρχίζοντας από πάνω, οδηγούν μέχρι τέλους τη δική τους βαθμίδα που περιέχει πολλές αιτίες διαφοροποιούμενες η μια από την άλλη, ως προς την ουσία. για παράδειγμα αγγελικές και δαιμόνιες και ηρωικές και νυμφικές και τα παρόμοια.
Οι ταπεινές λοιπόν δυνάμεις των βαθμίδων αυτών εγκαθιδρύουν μεγάλη επικοινωνία με το ανθρώπινο γένος. Πράγματι τα τελευταία μέρη των πρώτων συμφύονται με τα αρχικά των δευτέρων, και με όλες γενικά τις φυσικές τους εκδηλώσεις συντελούν και στις γενήσεις, από αυτό και δημιουργείται πολλές φορές η εντύπωση ότι από την ανάμειξη και την ένωση τους με τους ανθρώπους γεννιούνται ήρωες, που θεωρείται ότι πλεονεκτούν κάπως σε σχέση με την ανθρώπινη φύση "
Με το ίδιο σκεπτικό και οι Νύμφες λέγεται ότι έχουν σχέση άλλες με δένδρα, άλλες με πηγές, άλλες με ελάφια και δράκοντες.
Η ένωση θεών με θεές δίνουν θεούς ή αιώνιους δαίμονες .
Οσον αφορά τις ηρωικές ψυχές, διακρίνουμε δύο είδη ζωής, ανάλογα με το αρσενικό τους στοιχείο και άλλοτε με το θηλυκό τους στοιχείο.
(Προσοχή όμως, όχι με την έννοια του φύλου που έχουμε υπόψη μας, αλλά ανάλογα με τον τρόπο δράσεως τους)
Και στις δύο περιπτώσεις έπιτυγχάνουν να γίνουν ανεξάρτητες από την γένεση, να νοήσουν όσα είναι ανώτερα τους και να φροντίσουν τα κατώτερα τους.
Επειδή, όπως μας λέει ο Πλάτων στον Τίμαιο, η ψυχή έχει δύο κύκλους του ταυτού και του ετέρου, οι αρσενικοί ήρωες έχουν ζωή σύμφωνη με τον κύκλο του ταυτού και οι θηλυκοί ήρωες με τον κύκλο του ετέρου.
Ετσι αν αποτύχουν, ανάλογα με την κατάσταση τους, τότε θα ανακοπεί η κυκλική πορεία του ταυτού και η κυκλική πορεία του ετέρου θα υποστεί ρήξεις και παραμορφώσεις. Ετσι όσοι μεν επιτυγχάνουν, η ζωή τους θα είναι σύμφωνη με την κατάσταση της, ενώ όσοι αποτυγχάνουν η ζωή τους θα εμποδίζεται στην εκδήλωση της ενέργειας τους.
Ετσι λοιπόν οι ημίθεοι διακρίνονται σε δύο κατηγορίες :
Οσοι προέρχονται από αρσενική ηρωική ψυχή, δηλαδή έχουν ευέλικτη την περιφορά του ταυτού, λέγεται ότι προέρχονται από πατέρα θεό και μητέρα θνητή, διότι τους λείπει η μια πλευρά της ζωής.
Οσοι προέρχονται από θηλυκή ηρωική ψυχή, δηλαδή έχουν ευέλικτη την περιφορά του ετέρου είναι από πατέρα θνητό και μητέρα θεά.
"Με μια λέξη, η επιτυχία είτε στη μία πλευρά, είτε στην άλλη φέρει την σφραγίδα της θεικής αιτίας, και στην περίπτωση της επικράτησης της περιφοράς του ταυτού, λέμε ότι η θεότητα είναι αρσενική και πατρική, ενώ στην περίπτωση της επικράτησης της περιφοράς του ετέρου, λέμε ότι η θεότητα είναι μητρική"
Και συνεχίζει ο Πρόκλος δίνοντας το παράδειγμα του Αχιλλέα που ήταν γυιός θεάς, άρα σε αυτόν υπερίσχυε η περιφορά του ετέρου για αυτό και όταν ήταν στον Αδη, επιθυμούσε την σωματική ζωή.
Αντίθετα, ο Μίνως και ο Ραδάμανθυς που ήταν γυιοί του Διός, δηλαδή σε αυτούς υπερίσχυε η περιφορά του ταυτού , είχαν επαφή με τον κόσμο της γέννησης μόνο όταν ήταν αναγκαίο.
Πρόκλος - Σχόλια στον Κρατύλο 118-119
Κάθε θεός εκδηλώνεται λοιπόν σαν πρωταρχικός θεός (Ενάδα), νους, ψυχή και δαίμων (για την ακρίβεια άγγελος, δαίμων και ήρωας, αλλά ονομάζουμε όλη την τάξη των ανωτέρων γενών ως δαιμονες).
Ολη δε ή σειρά ενός θεού έχει το όνομα του θεού, για αυτό, όπως εμφατικά τονίστηκε προηγουμένως , όταν αναφερόμαστε για παράδειγμα στον Απόλλωνα, πρέπει να ξέρουμε αν αναφερόμαστε στον πρωταρχικό θεό ( Ενάδα ) ή σε κάποια κατώτερη εκδήλωση του.
Οι δαίμονες συμμετέχουν στην θεία δημιουργία παράγοντας όντα του κόσμου της γέννησης.
Προσοχή όμως : Δεν αναμιγνύονται με τους θνητούς, αλλά κινούν την φύση και βοηθούν τις γόνιμες δυνάμεις αφαιρώντας όποια εμπόδια αυτές συναντούν.
Οπως λέει ο Πρόκλος "Οι μύθοι λοιπόν σκεπάζουν τα πράγματα κάτω από λέξεις που ακούγονται ίδιες αλλά έχουν διαφορετική σημασία"
Επειδή λοιπόν αυτές οι οντότητες έχουν τα ίδια ονόματα με τους αρχικούς θεούς, "για αυτό λένε ότι οι θεοί ενώνονται με θνητές γυναίκες ή οι θνητοί άντρες με θεές. Αν όμως ήθελαν να μιλήσουν απερίφραστα και με σαφήνεια, θα έλεγαν ότι ο Αρης, η Θέτιδα και οι άλλοι θεοί, αρχίζοντας από πάνω, οδηγούν μέχρι τέλους τη δική τους βαθμίδα που περιέχει πολλές αιτίες διαφοροποιούμενες η μια από την άλλη, ως προς την ουσία. για παράδειγμα αγγελικές και δαιμόνιες και ηρωικές και νυμφικές και τα παρόμοια.
Οι ταπεινές λοιπόν δυνάμεις των βαθμίδων αυτών εγκαθιδρύουν μεγάλη επικοινωνία με το ανθρώπινο γένος. Πράγματι τα τελευταία μέρη των πρώτων συμφύονται με τα αρχικά των δευτέρων, και με όλες γενικά τις φυσικές τους εκδηλώσεις συντελούν και στις γενήσεις, από αυτό και δημιουργείται πολλές φορές η εντύπωση ότι από την ανάμειξη και την ένωση τους με τους ανθρώπους γεννιούνται ήρωες, που θεωρείται ότι πλεονεκτούν κάπως σε σχέση με την ανθρώπινη φύση "
Με το ίδιο σκεπτικό και οι Νύμφες λέγεται ότι έχουν σχέση άλλες με δένδρα, άλλες με πηγές, άλλες με ελάφια και δράκοντες.
Η ένωση θεών με θεές δίνουν θεούς ή αιώνιους δαίμονες .
Οσον αφορά τις ηρωικές ψυχές, διακρίνουμε δύο είδη ζωής, ανάλογα με το αρσενικό τους στοιχείο και άλλοτε με το θηλυκό τους στοιχείο.
(Προσοχή όμως, όχι με την έννοια του φύλου που έχουμε υπόψη μας, αλλά ανάλογα με τον τρόπο δράσεως τους)
Και στις δύο περιπτώσεις έπιτυγχάνουν να γίνουν ανεξάρτητες από την γένεση, να νοήσουν όσα είναι ανώτερα τους και να φροντίσουν τα κατώτερα τους.
Επειδή, όπως μας λέει ο Πλάτων στον Τίμαιο, η ψυχή έχει δύο κύκλους του ταυτού και του ετέρου, οι αρσενικοί ήρωες έχουν ζωή σύμφωνη με τον κύκλο του ταυτού και οι θηλυκοί ήρωες με τον κύκλο του ετέρου.
Ετσι αν αποτύχουν, ανάλογα με την κατάσταση τους, τότε θα ανακοπεί η κυκλική πορεία του ταυτού και η κυκλική πορεία του ετέρου θα υποστεί ρήξεις και παραμορφώσεις. Ετσι όσοι μεν επιτυγχάνουν, η ζωή τους θα είναι σύμφωνη με την κατάσταση της, ενώ όσοι αποτυγχάνουν η ζωή τους θα εμποδίζεται στην εκδήλωση της ενέργειας τους.
Ετσι λοιπόν οι ημίθεοι διακρίνονται σε δύο κατηγορίες :
Οσοι προέρχονται από αρσενική ηρωική ψυχή, δηλαδή έχουν ευέλικτη την περιφορά του ταυτού, λέγεται ότι προέρχονται από πατέρα θεό και μητέρα θνητή, διότι τους λείπει η μια πλευρά της ζωής.
Οσοι προέρχονται από θηλυκή ηρωική ψυχή, δηλαδή έχουν ευέλικτη την περιφορά του ετέρου είναι από πατέρα θνητό και μητέρα θεά.
"Με μια λέξη, η επιτυχία είτε στη μία πλευρά, είτε στην άλλη φέρει την σφραγίδα της θεικής αιτίας, και στην περίπτωση της επικράτησης της περιφοράς του ταυτού, λέμε ότι η θεότητα είναι αρσενική και πατρική, ενώ στην περίπτωση της επικράτησης της περιφοράς του ετέρου, λέμε ότι η θεότητα είναι μητρική"
Και συνεχίζει ο Πρόκλος δίνοντας το παράδειγμα του Αχιλλέα που ήταν γυιός θεάς, άρα σε αυτόν υπερίσχυε η περιφορά του ετέρου για αυτό και όταν ήταν στον Αδη, επιθυμούσε την σωματική ζωή.
Αντίθετα, ο Μίνως και ο Ραδάμανθυς που ήταν γυιοί του Διός, δηλαδή σε αυτούς υπερίσχυε η περιφορά του ταυτού , είχαν επαφή με τον κόσμο της γέννησης μόνο όταν ήταν αναγκαίο.
Πρόκλος - Σχόλια στον Κρατύλο 118-119
Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009
ΔΑΙΜΟΝΕΣ-ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΔΑΙΜΩΝ και ΤΥΧΗ
Οπως μας ξεκαθαρίζει σαφέστατα η Διοτίμα στο Συμπόσιο, η επικοινωνία μας με τον θείο κόσμο γίνεται μόνο μέσω δαιμόνων. "Θεός ανθρώπω ου μίγνυται", για αυτό και σε κάθε έναν από εμάς έχει ανατεθεί ένας δαίμων μέσω του οποίου γίνεται η επαφή μας με τους θεούς.
Ανάλογα με το πόσο εξελιγμένη είναι μια ψυχή, τόσο ανώτερος είναι ο δαίμων που της αντιστοιχεί και ο οποίος παραμένει ο ίδιος καθ'όλη την διάρκεια της ζωής μας.
Οσο δε ανώτερος είναι ο δαίμων, τόσο πιο ψηλά στην ιεραρχία βρίσκεται με αποτέλεσμα οι ανώτατοι δαίμονες είναι στις παρυφές του θείου κόσμου, δηλαδή είναι ουσιαστικά θεοί.
Από αυτό έχουμε και μια ένδειξη ότι πιθανόν η ενσάρκωση της ψυχής που την γνωρίσαμε σαν Σωκράτη ήταν η τελευταία, μιας και το λεγόμενο "δαιμόνιο" του Σωκράτη έχει χαρακτηριστικά ανωτάτου δαίμονα, ουσιαστικά θεού. Το δαιμόνιο δε του Σωκράτου έχει Απολλώνιες ιδιότητες και συνεπώς ο Σωκράτης ανήκει στην Απολλώνια σειρά.
Μια κατηγορία δαιμόνων είναι και η Τύχη, η οποία ουσιαστικά είναι υπέυθυνη στο να "συντονίσει" και να "μαζέψει" όλα τα αίτια τα οποία έχουν δημιουργηθεί από τις δράσεις μας.
Πρέπει να τονιστεί ότι η έννοια της Τύχης δεν είναι αυτή που έχουμε σήμερα, αλλά ουσιαστικά ή τύχη μας είναι να μας "τύχουν" όλα τα αίτια τα οποία έχουμε προκαλέσει, ώστε αφ'ενός μεν να καθαρθούμε από όσα μας βαραίνουν, και αφ' ετέρου να ευεργετηθούμε από τις αντιδράσεις για όσα καλά έχουμε κάνει και να μην "χάσουμε" κάποιες από αυτές τις ευεργεσίες. Δηλαδή, ενώ κάποιοι δαίμονες ρυθμίζουν το ποσό των αντιδράσεων ( κάρμα ) που θα δεχτούμε κατά την διάρκεια της ενσάρκωσης, η Τύχη φροντίζει να τις "συγκεντρώσει".
Το να μην "τιμωρούμασττε" για τα σφάλματα μας, ουσιαστικά είναι τιμωρία!
Ο Δαίμων του καθ΄ενός είναι αγγελικός δαίμων και είναι διάφορος του Αγαθού Δαίμονος, ενώ η Τύχη είναι θήλυ και διάφορος της Αγαθής Τύχης.
Ο Αγαθός Δαίμων και η Αγαθή Τύχη είναι κοινοί σε όλους και ο καθένας τους προίσταται μιας ολόκληρης σειράς.
Δηλαδή, ο προσωπικός μας Δαίμων ανήκει στην σειρά του Αγαθού Δαίμονος και η προσωπική μας Τύχη στην σειρά της Αγαθής Τύχης.
Ο Δαίμων επιτροπεύει τις εσωτερικές μας κινήσεις, ενώ η Τύχη τις κινήσεις που κατευθύνονται προς τα έξω.
Στον Δαίμονα ταιριάζει το αρσενικό στοιχείο, προίσταται στα αφανή και είναι επίτροπος του είδους της ζωής.
Στην Τύχη ταιριάζει το θηλυκό στοιχείο, προίσταται στα εμφανή και είναι προστάτιδα των επιδράσεων από το Σύμπαν.
Ο προσωπικός μας Δαίμων προέρχεται από τον Ηλιο και η προσωπική μας Τύχη από την Σελήνη και έτσι οι κληροι του Δαίμονα και της Τύχης μπορούν να βρεθούν στις γεννήσεις μας από αυτούς τους θεούς.
(βλέπε σχετικά Πρόκλος-Σχόλια στην Πολιτεία IR 2.298-300)
-----
Οι πιο τέλειες ψυχές τάσσονται υπό την προστασία των δυνατοτέρων δαιμόνων, λαμβάνουν από αυτούς την σωτηρία τους και την σωστή ευθεία καθοδήγηση τους, ενώ οι ατελέστερες ψυχές τάσσονται υπό τους κατώτερους δαίμονες.
Οπως οι ψυχές εσπάρησαν περί τους θεούς με βάση την αξία τους, έτσι και ετάχθηκαν υπό την εποπτεία των δαιμόνων με βάση το προσήκον.
Πρόκλος-Σχόλια στον Αλκιβιάδη 114
Διότι λόγω της υπεροχής τους έναντι των άλλων δαιμόνων, δίνουν συχνά την εντύπωση πως είναι θεοί. Δικαιολογημένα συνεπώς, ο Σωκράτης αποκαλεί και θεό τον δαίμονα του, διότι ανήκε στους πρωταρχικούς και κορυφαίους δαίμονες. Για τούτο και ο Σωκράτης ήταν απολύτως τέλειος, αφού τον κυβερνούσε τέτοιος προστάτης και αφού μέτραγε τον εαυτό του σε παραβολή με έναν τέτοιο ηγεμόνα και φύλακα της ζωής του.
Πρόκλος-Σχόλια στον Αλκιβιάδη 79
Δεν είναι άσκοπη και αόριστη η τύχη και τα δώρα της, αλλά είναι δύναμη που συγκεντρώνει τα πολλά και αδιάσπαρτα αίτια και τακτοποιεί τα άτακτα και συμπληρώνει αυτά που έχουν κληρωθεί στον καθένα από το σύμπαν.
Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο Α 192.18
Διότι ποτέ η ψυχή, σε μια και μόνη ζωή δεν αλλάζει την προστασία του δαίμονα, αλλά ο κυβερνήτης μας είναι ο ίδιος από την γέννηση μας μέχρι την στιγμή που θα πορευτούμε προς τους κριτές μας.
Πρόκλος-Σχόλια στον Αλκιβιάδη 76
Φαίνεται λοιπόν και το σωκρατικό δαιμόνιο στο οποίο έλαχε τέτοιος ιδιαίτερος χαρακτήρας - εννοώ καθαρκτήριος και περιεκτικός της αγνής ζωής - και το οποίο είναι ταγμένο υπό την ιδιότητα εκείνη του Απόλλωνα που εν είδει μονάδος προίσταται της όλης καθάρσεως.
Πρόκλος-Σχόλια στον Αλκιβιάδη 83
Τιμωρία είναι να μην τιμωρηθούν, γιατί όταν τιμωρούνται ωφελούνται, ενώ όταν δεν τιμωρούνται, περιφέρουν την προσβολή τους ως ανίατη.
Πρόκλος - Περί των δέκα προς την πρόνοια απορρημάτων 52
Ανάλογα με το πόσο εξελιγμένη είναι μια ψυχή, τόσο ανώτερος είναι ο δαίμων που της αντιστοιχεί και ο οποίος παραμένει ο ίδιος καθ'όλη την διάρκεια της ζωής μας.
Οσο δε ανώτερος είναι ο δαίμων, τόσο πιο ψηλά στην ιεραρχία βρίσκεται με αποτέλεσμα οι ανώτατοι δαίμονες είναι στις παρυφές του θείου κόσμου, δηλαδή είναι ουσιαστικά θεοί.
Από αυτό έχουμε και μια ένδειξη ότι πιθανόν η ενσάρκωση της ψυχής που την γνωρίσαμε σαν Σωκράτη ήταν η τελευταία, μιας και το λεγόμενο "δαιμόνιο" του Σωκράτη έχει χαρακτηριστικά ανωτάτου δαίμονα, ουσιαστικά θεού. Το δαιμόνιο δε του Σωκράτου έχει Απολλώνιες ιδιότητες και συνεπώς ο Σωκράτης ανήκει στην Απολλώνια σειρά.
Μια κατηγορία δαιμόνων είναι και η Τύχη, η οποία ουσιαστικά είναι υπέυθυνη στο να "συντονίσει" και να "μαζέψει" όλα τα αίτια τα οποία έχουν δημιουργηθεί από τις δράσεις μας.
Πρέπει να τονιστεί ότι η έννοια της Τύχης δεν είναι αυτή που έχουμε σήμερα, αλλά ουσιαστικά ή τύχη μας είναι να μας "τύχουν" όλα τα αίτια τα οποία έχουμε προκαλέσει, ώστε αφ'ενός μεν να καθαρθούμε από όσα μας βαραίνουν, και αφ' ετέρου να ευεργετηθούμε από τις αντιδράσεις για όσα καλά έχουμε κάνει και να μην "χάσουμε" κάποιες από αυτές τις ευεργεσίες. Δηλαδή, ενώ κάποιοι δαίμονες ρυθμίζουν το ποσό των αντιδράσεων ( κάρμα ) που θα δεχτούμε κατά την διάρκεια της ενσάρκωσης, η Τύχη φροντίζει να τις "συγκεντρώσει".
Το να μην "τιμωρούμασττε" για τα σφάλματα μας, ουσιαστικά είναι τιμωρία!
Ο Δαίμων του καθ΄ενός είναι αγγελικός δαίμων και είναι διάφορος του Αγαθού Δαίμονος, ενώ η Τύχη είναι θήλυ και διάφορος της Αγαθής Τύχης.
Ο Αγαθός Δαίμων και η Αγαθή Τύχη είναι κοινοί σε όλους και ο καθένας τους προίσταται μιας ολόκληρης σειράς.
Δηλαδή, ο προσωπικός μας Δαίμων ανήκει στην σειρά του Αγαθού Δαίμονος και η προσωπική μας Τύχη στην σειρά της Αγαθής Τύχης.
Ο Δαίμων επιτροπεύει τις εσωτερικές μας κινήσεις, ενώ η Τύχη τις κινήσεις που κατευθύνονται προς τα έξω.
Στον Δαίμονα ταιριάζει το αρσενικό στοιχείο, προίσταται στα αφανή και είναι επίτροπος του είδους της ζωής.
Στην Τύχη ταιριάζει το θηλυκό στοιχείο, προίσταται στα εμφανή και είναι προστάτιδα των επιδράσεων από το Σύμπαν.
Ο προσωπικός μας Δαίμων προέρχεται από τον Ηλιο και η προσωπική μας Τύχη από την Σελήνη και έτσι οι κληροι του Δαίμονα και της Τύχης μπορούν να βρεθούν στις γεννήσεις μας από αυτούς τους θεούς.
(βλέπε σχετικά Πρόκλος-Σχόλια στην Πολιτεία IR 2.298-300)
-----
Οι πιο τέλειες ψυχές τάσσονται υπό την προστασία των δυνατοτέρων δαιμόνων, λαμβάνουν από αυτούς την σωτηρία τους και την σωστή ευθεία καθοδήγηση τους, ενώ οι ατελέστερες ψυχές τάσσονται υπό τους κατώτερους δαίμονες.
Οπως οι ψυχές εσπάρησαν περί τους θεούς με βάση την αξία τους, έτσι και ετάχθηκαν υπό την εποπτεία των δαιμόνων με βάση το προσήκον.
Πρόκλος-Σχόλια στον Αλκιβιάδη 114
Διότι λόγω της υπεροχής τους έναντι των άλλων δαιμόνων, δίνουν συχνά την εντύπωση πως είναι θεοί. Δικαιολογημένα συνεπώς, ο Σωκράτης αποκαλεί και θεό τον δαίμονα του, διότι ανήκε στους πρωταρχικούς και κορυφαίους δαίμονες. Για τούτο και ο Σωκράτης ήταν απολύτως τέλειος, αφού τον κυβερνούσε τέτοιος προστάτης και αφού μέτραγε τον εαυτό του σε παραβολή με έναν τέτοιο ηγεμόνα και φύλακα της ζωής του.
Πρόκλος-Σχόλια στον Αλκιβιάδη 79
Δεν είναι άσκοπη και αόριστη η τύχη και τα δώρα της, αλλά είναι δύναμη που συγκεντρώνει τα πολλά και αδιάσπαρτα αίτια και τακτοποιεί τα άτακτα και συμπληρώνει αυτά που έχουν κληρωθεί στον καθένα από το σύμπαν.
Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο Α 192.18
Διότι ποτέ η ψυχή, σε μια και μόνη ζωή δεν αλλάζει την προστασία του δαίμονα, αλλά ο κυβερνήτης μας είναι ο ίδιος από την γέννηση μας μέχρι την στιγμή που θα πορευτούμε προς τους κριτές μας.
Πρόκλος-Σχόλια στον Αλκιβιάδη 76
Φαίνεται λοιπόν και το σωκρατικό δαιμόνιο στο οποίο έλαχε τέτοιος ιδιαίτερος χαρακτήρας - εννοώ καθαρκτήριος και περιεκτικός της αγνής ζωής - και το οποίο είναι ταγμένο υπό την ιδιότητα εκείνη του Απόλλωνα που εν είδει μονάδος προίσταται της όλης καθάρσεως.
Πρόκλος-Σχόλια στον Αλκιβιάδη 83
Τιμωρία είναι να μην τιμωρηθούν, γιατί όταν τιμωρούνται ωφελούνται, ενώ όταν δεν τιμωρούνται, περιφέρουν την προσβολή τους ως ανίατη.
Πρόκλος - Περί των δέκα προς την πρόνοια απορρημάτων 52
Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009
ΔΑΙΜΟΝΕΣ- ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΥΛΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Οπως έχουμε ήδη παρατηρήσει η έννοια του δαίμονα είναι "ευρέως φάσματος" και καλύπτει όλη την περιοχή μεταξύ των θεών και της υλικής φύσης.
Ετσι εκτός από τις τάξεις που βρίσκονται μεταξύ των θνητών και των θεών, με την έννοια δαίμων καλύπτονται και διάφορες υλικές δυνάμεις που επενεργούν στην φύση, όπως για παράδειγμα και οι διάφορες ιδιότητες των οργάνων του σώματος.
Η τελευταία αυτή περίπτωση ( των υλικών δυνάμεων της φύσεως ) οφείλονται σε τελείως άνοους δαίμονες, που εξ αυτού του λόγου μπορούν να ελεγχθούν, ονομάζονται από άλλες παραδόσεις "Στοιχειακά", ο έλεγχος δε αυτών είναι η βασική αρχή της λευκής και της μαύρης μαγείας. Ενημερωτικά να πούμε ότι οι Ινδοί περιλαμβάνουν την τάξη αυτή στην κατηγορία των κατώτατων Ντέβα και μάλιστα έχουν διακρίνει και κατηγορίες ανάλογα με το πως και το αντικείμενο στο οποίο δρουν οι δαίμονες αυτοί.
Πάντως σε κάθε περίπτωση οι δαίμονες έχουν συγκεκριμένη θέση στο σύστημα και η λειτουργία τους είναι ορισμένη και σταθερή.
-----
Γιατί και ο Αγγελος και ο Δαίμονας και ο Ηρωας που είναι τέτοιος κατ'ουσίαν, είναι καθένας τους φτιαγμένος να διατηρεί πάντα την θέση του, και δεν ενεργούν άλλοτε με τον ένα τρόπο και και άλλοτε με τον άλλο, αλλά πάντα σύμφωνα με την φύση που καθένας τους έλαβε.
Πρόκλος-Περί της των κακών υποστάσεως 18
Γιατί υπάρχουν δύο είδη δαιμόνων, το ένα είναι ψυχές και το άλλο τρόποι, και είναι αυτοί υλικές δυνάμεις που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα της ψυχής.
Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο Α 171.20
Οι θεοί απλώνουν υπερβατικά την πρόνοια τους στα πάντα, οι δαίμονες μοιράζονται την εποπτεία και καθένας τους ανέλαβε την εξουσία σε διαφορετική αγέλη, όπως μας λέει ο Πλάτωνας (Πολιτικός 275e, 276a, 299d, Νόμοι Ι 903b), καταλήγοντας στον έσχατο μερισμό, ώστε άλλοι να είναι επόπτες ανθρώπων, άλλοι λιονταριών, άλλοι άλλων ζώων και φυτών και προχορώντας μέχρι τα μέρη, άλλοι των ματιών, άλλοι της καρδιάς, άλλοι του ήπατος.
{Δηλαδή με την έννοια δαίμων χαρακτηρίζονται και οι πάσης φύσεως υλικές δυνάμεις, κοσμικές, βιολογικές κλπ )
Πρόκλος - Περί των δέκα προς την πρόνοια απορρημάτων 16
Υπάρχει ακόμα ένα είδος όντων που μας επισκέπτονται, αλόγιστο και άκριτο, το οποίο έλαβε μια σε αριθμό δύναμη λόγω της διανομής στα διάφορα μέρη του σύμπαντος των έργων που έχουν οριστεί για το καθένα.
Οπως ακριβώς, λοιπόν, είναι έργο του μαχαιριούνα κόβει και δεν κάνει τίποτα άλλο εκτός από αυτό, έτσι και από τα πνεύματα που είναι μοιρασμένα στο σύμπαν, άλλο διαιρεί και άλλο συγκεντρώνει αυτά που γίνονται, σύμφωνα με την επιμερισμένη ανάγκη της φύσης. Αυτό μάλιστα, είναι γνωστό και από τις ορατές πνοές, γιατί τα λεγόμενα χαρώνεια άντρα αναδίδουν από μέσα τους μια πνοή που μπορεί να καταστρέψει αδιακρίτως οτιδήποτε συναντήσει.
Ετσι λοιπόν και κάποια αόρατα πνεύματα, καθένα εκ των οποίων έχει λάβει διαφορετική δύναμη, εκ φύσεως κάνει μόνο εκείνο το οποίο του έχει οριστεί.
Αν κανείς λοιπόν, ενώ παρέλαβε όσα ενεργούν με καθορισμένο τρόπο στο σύμπαν, τα στρέψει αλλού και διαπράξει κάτι παράνομα, η βλάβη τότε θα ανήκει σε αυτόν που το χρησιμοποίησε λάθος.
{Δηλαδή αν με κάποιο τρόπο μπορέσουμε να ελέγξουμε αυτή την τάξη των δαιμόνων ( υλικές δηλαδή δυνάμεις ) τότε προκαλώντας κάτι, αυτό θα προκαλέσει καρμική αντίδραση σε εμάς προφανώς, μιας και εμείς είμαστε οι αίτιοι της δράσης. Βέβαια την δυνατότητα αυτή την έχουν μόνο άνθρωποι με ειδικές δυνάμεις ( θεουργοί και μαύροι μάγοι ) οι οποίοι απλά, γνωρίζοντας φυσικές δυνάμεις που είναι άγνωστες στους πολλούς, τις χρησιμοποιούν για επίτευξη κάποιων σκοπών.
Για παράδειγμα θα μπορούσαμε να πούμε ότι αν με κάποιο τρόπο κάποιος μπορεί να αλλάξει τον μαγνητισμό κάποιου πράγματος, μπορεί να το αναγκάσει να κινηθεί κατά τρόπο που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση να εθεωρείτο αδύνατος. Παραδείγματος χάριν αιωρήσεις, τηλεκινήσεις κλπ ) }
Ιάμβλιχος-Περί Μυστηρίων 182 (Δ' 1 )
Πρέπει επίσης να αποδειχθεί σε σένα και το εξής, σε τι διαφέρει ο δαίμονας από τον ήρωα και την ψυχή ως προς την ουσία, ως προς την δύναμη ή ως προς την ενέργεια.
Λέω λοιπόν, ότι οι δαίμονες δημιουργούνται από τις γεννητικές και δημιουργικές δυνάμεις των θεών στο πιο απομακρυσμένο τέλος της περιόδου των όντων και στα έσχατα μέρη της, ενώ οι ήρωες δημιουργούνται από τα λογικά μέτρα της ζωής που συμπεριλαμβάνονται μέσα στα θεία και τελειοποιούν από τον εαυτό τους, και μοιράζουν τα πρώτα και τέλεια μέτρα των ψυχών.
Καθώς γεννήθηκαν κατ' αυτόν τον τρόπο από διαφορετικές αιτίες, έχουν και την ίδια την ουσία τους διαφορετική. Η ουσία των δαιμόνων είναι εκτελεστική, τελειοποιητική των εγκοσμίων φύσεων και εκπληρωτική της εποπτείας πάνω σε κάθε τι που γεννιέται, ενώ η ουσία των ηρώων είναι ζωτική, λογική και καθοδηγητική των ψυχών.
Και πρέπει να αποδώσουμε στους δαίμονες δυνάμεις γεννητικές και εποπτικές της φύσης και της σύνδεσης των ψυχών με τα σώματα. Στους ήρωες αξίζει να απονέμουμε δυνάμεις ζωοποιές, καθοδηγητικές των ανθρώπων και απελευθερωμένες από τον κόσμο της γέννησης.
{Εδώ πρέπει να θυμηθούμε την τριπλή υπόσταση των ανωτέρων γενών, δηλαδή ουσία, δύναμις και ενέργεια. Εδώ ο Ιάμβλιχος μας περιγράφει τις διαφοροποιήσεις των ανωτέρων γενών όσον αφορά την ουσία και την δύναμη. Ο μελετητής που ενδιαφέρεται, μπορεί να προστρέξει στην παραπομπή και να διαβάσει την συνέχεια που αναφέρεται στην διαφοροποίηση των ενεργειών των ανωτέρων γενών}
Ιάμβλιχος - Περί Μυστηρίων 67 ( Β'1 )
Ετσι εκτός από τις τάξεις που βρίσκονται μεταξύ των θνητών και των θεών, με την έννοια δαίμων καλύπτονται και διάφορες υλικές δυνάμεις που επενεργούν στην φύση, όπως για παράδειγμα και οι διάφορες ιδιότητες των οργάνων του σώματος.
Η τελευταία αυτή περίπτωση ( των υλικών δυνάμεων της φύσεως ) οφείλονται σε τελείως άνοους δαίμονες, που εξ αυτού του λόγου μπορούν να ελεγχθούν, ονομάζονται από άλλες παραδόσεις "Στοιχειακά", ο έλεγχος δε αυτών είναι η βασική αρχή της λευκής και της μαύρης μαγείας. Ενημερωτικά να πούμε ότι οι Ινδοί περιλαμβάνουν την τάξη αυτή στην κατηγορία των κατώτατων Ντέβα και μάλιστα έχουν διακρίνει και κατηγορίες ανάλογα με το πως και το αντικείμενο στο οποίο δρουν οι δαίμονες αυτοί.
Πάντως σε κάθε περίπτωση οι δαίμονες έχουν συγκεκριμένη θέση στο σύστημα και η λειτουργία τους είναι ορισμένη και σταθερή.
-----
Γιατί και ο Αγγελος και ο Δαίμονας και ο Ηρωας που είναι τέτοιος κατ'ουσίαν, είναι καθένας τους φτιαγμένος να διατηρεί πάντα την θέση του, και δεν ενεργούν άλλοτε με τον ένα τρόπο και και άλλοτε με τον άλλο, αλλά πάντα σύμφωνα με την φύση που καθένας τους έλαβε.
Πρόκλος-Περί της των κακών υποστάσεως 18
Γιατί υπάρχουν δύο είδη δαιμόνων, το ένα είναι ψυχές και το άλλο τρόποι, και είναι αυτοί υλικές δυνάμεις που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα της ψυχής.
Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο Α 171.20
Οι θεοί απλώνουν υπερβατικά την πρόνοια τους στα πάντα, οι δαίμονες μοιράζονται την εποπτεία και καθένας τους ανέλαβε την εξουσία σε διαφορετική αγέλη, όπως μας λέει ο Πλάτωνας (Πολιτικός 275e, 276a, 299d, Νόμοι Ι 903b), καταλήγοντας στον έσχατο μερισμό, ώστε άλλοι να είναι επόπτες ανθρώπων, άλλοι λιονταριών, άλλοι άλλων ζώων και φυτών και προχορώντας μέχρι τα μέρη, άλλοι των ματιών, άλλοι της καρδιάς, άλλοι του ήπατος.
{Δηλαδή με την έννοια δαίμων χαρακτηρίζονται και οι πάσης φύσεως υλικές δυνάμεις, κοσμικές, βιολογικές κλπ )
Πρόκλος - Περί των δέκα προς την πρόνοια απορρημάτων 16
Υπάρχει ακόμα ένα είδος όντων που μας επισκέπτονται, αλόγιστο και άκριτο, το οποίο έλαβε μια σε αριθμό δύναμη λόγω της διανομής στα διάφορα μέρη του σύμπαντος των έργων που έχουν οριστεί για το καθένα.
Οπως ακριβώς, λοιπόν, είναι έργο του μαχαιριούνα κόβει και δεν κάνει τίποτα άλλο εκτός από αυτό, έτσι και από τα πνεύματα που είναι μοιρασμένα στο σύμπαν, άλλο διαιρεί και άλλο συγκεντρώνει αυτά που γίνονται, σύμφωνα με την επιμερισμένη ανάγκη της φύσης. Αυτό μάλιστα, είναι γνωστό και από τις ορατές πνοές, γιατί τα λεγόμενα χαρώνεια άντρα αναδίδουν από μέσα τους μια πνοή που μπορεί να καταστρέψει αδιακρίτως οτιδήποτε συναντήσει.
Ετσι λοιπόν και κάποια αόρατα πνεύματα, καθένα εκ των οποίων έχει λάβει διαφορετική δύναμη, εκ φύσεως κάνει μόνο εκείνο το οποίο του έχει οριστεί.
Αν κανείς λοιπόν, ενώ παρέλαβε όσα ενεργούν με καθορισμένο τρόπο στο σύμπαν, τα στρέψει αλλού και διαπράξει κάτι παράνομα, η βλάβη τότε θα ανήκει σε αυτόν που το χρησιμοποίησε λάθος.
{Δηλαδή αν με κάποιο τρόπο μπορέσουμε να ελέγξουμε αυτή την τάξη των δαιμόνων ( υλικές δηλαδή δυνάμεις ) τότε προκαλώντας κάτι, αυτό θα προκαλέσει καρμική αντίδραση σε εμάς προφανώς, μιας και εμείς είμαστε οι αίτιοι της δράσης. Βέβαια την δυνατότητα αυτή την έχουν μόνο άνθρωποι με ειδικές δυνάμεις ( θεουργοί και μαύροι μάγοι ) οι οποίοι απλά, γνωρίζοντας φυσικές δυνάμεις που είναι άγνωστες στους πολλούς, τις χρησιμοποιούν για επίτευξη κάποιων σκοπών.
Για παράδειγμα θα μπορούσαμε να πούμε ότι αν με κάποιο τρόπο κάποιος μπορεί να αλλάξει τον μαγνητισμό κάποιου πράγματος, μπορεί να το αναγκάσει να κινηθεί κατά τρόπο που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση να εθεωρείτο αδύνατος. Παραδείγματος χάριν αιωρήσεις, τηλεκινήσεις κλπ ) }
Ιάμβλιχος-Περί Μυστηρίων 182 (Δ' 1 )
Πρέπει επίσης να αποδειχθεί σε σένα και το εξής, σε τι διαφέρει ο δαίμονας από τον ήρωα και την ψυχή ως προς την ουσία, ως προς την δύναμη ή ως προς την ενέργεια.
Λέω λοιπόν, ότι οι δαίμονες δημιουργούνται από τις γεννητικές και δημιουργικές δυνάμεις των θεών στο πιο απομακρυσμένο τέλος της περιόδου των όντων και στα έσχατα μέρη της, ενώ οι ήρωες δημιουργούνται από τα λογικά μέτρα της ζωής που συμπεριλαμβάνονται μέσα στα θεία και τελειοποιούν από τον εαυτό τους, και μοιράζουν τα πρώτα και τέλεια μέτρα των ψυχών.
Καθώς γεννήθηκαν κατ' αυτόν τον τρόπο από διαφορετικές αιτίες, έχουν και την ίδια την ουσία τους διαφορετική. Η ουσία των δαιμόνων είναι εκτελεστική, τελειοποιητική των εγκοσμίων φύσεων και εκπληρωτική της εποπτείας πάνω σε κάθε τι που γεννιέται, ενώ η ουσία των ηρώων είναι ζωτική, λογική και καθοδηγητική των ψυχών.
Και πρέπει να αποδώσουμε στους δαίμονες δυνάμεις γεννητικές και εποπτικές της φύσης και της σύνδεσης των ψυχών με τα σώματα. Στους ήρωες αξίζει να απονέμουμε δυνάμεις ζωοποιές, καθοδηγητικές των ανθρώπων και απελευθερωμένες από τον κόσμο της γέννησης.
{Εδώ πρέπει να θυμηθούμε την τριπλή υπόσταση των ανωτέρων γενών, δηλαδή ουσία, δύναμις και ενέργεια. Εδώ ο Ιάμβλιχος μας περιγράφει τις διαφοροποιήσεις των ανωτέρων γενών όσον αφορά την ουσία και την δύναμη. Ο μελετητής που ενδιαφέρεται, μπορεί να προστρέξει στην παραπομπή και να διαβάσει την συνέχεια που αναφέρεται στην διαφοροποίηση των ενεργειών των ανωτέρων γενών}
Ιάμβλιχος - Περί Μυστηρίων 67 ( Β'1 )
Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009
ΟΛΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΙΑΙΑ
Ου χρη δε τους τοσαύτης ακούοντας διαφοράς νομίζειν εναντιολογίας είναι ταύτας των φιλοσοφησάντων, όπερ τινές ταις ιστορικαίς μόναις αναγραφαίς εντυγχάνοντες και μηδέν των λεγομένων συνιέντες ονειδίζειν επιχειρούσι, καίτοι μυρίοις σχίσμασιν αυτοί κατεσχισμένοι ου περί τας φυσικάς αρχάς (τούτων γαρ ουδέ όναρ επαΐουσιν ), αλλά περί την καθαίρεσιν της θείας υπεροχής. ουδέν δε ίσως χείρον ολίγον παρεκβάντα τοις φιλομαθεστέροις επιδείξαι, πως καίτοι διαφέρεσθαι δοκούντες οι παλαιοί περί τας των αρχών δόξας, εναρμονίως όμως συμφέρονται.
Αυτοί που ακούν για την ύπαρξη κάποιων πολύ μεγάλων διαφορών μεταξύ των φιλοσόφων, δεν πρέπει να μένουν με την εντύπωση ότι οι διαφορές αυτές είναι αντιφάσεις όλων όσων φιλοσοφούν.
Αυτή την περί αντιφάσεως άποψη επιχειρούν να προβάλλουν ορισμένοι, μόνο και μόνο για να κοροιδέψουν. Βέβαια κάτι τέτοιο το κάνουν όσοι έχουν απλώς μια επαφή αναγνώστη με τα πράγματα ή για να είμαστε ακριβείς όσοι έχουν επαφή μόνο με τις ιστορικές αναγραφές. Ουσιαστικά δηλαδή δεν καταλαβαίνουν τίποτε από όσα λέγονται. Ασε που είναι χωρισμένοι και οι ίδιοι σε χίλια κομμάτια όχι μόνο σε ότι αφορά τις φυσικές αρχές ( διότι αυτές ούτε στα όνειρα τους δεν μπορούν να τις γνωρίσουν), αλλά και σε σχέση με την καθαίρεση της θεικής ανωτερότητας.
Δεν είναι κακό λοιπόν, κάνοντας μια μικρή παράκαμψη, να δείξω σε αυτούς που θέλουν πραγματικά να μάθουν, πως παρά το γεγονός, ότι οι απόψεις των παλαιών σχετικά με τις αρχές φαίνεται να διαφέρουν και οι ίδιοι μοιάζει να διαφωνούν, τελικά κατά βάθος συμφωνούν αρμονικά μεταξύ τους.
Σιμπλίκιος – Σχόλια στο Φυσικής Ακροάσεως του Αριστοτέλους 9.28.32
(η μετάφραση είναι από το πολύ καλό βιβλίο «Ηράκλειτος και Παρμενίδης» του Ευάγγελου Βαρβαρέσου- Εκδόσεις Κώδικας)
Αυτοί που ακούν για την ύπαρξη κάποιων πολύ μεγάλων διαφορών μεταξύ των φιλοσόφων, δεν πρέπει να μένουν με την εντύπωση ότι οι διαφορές αυτές είναι αντιφάσεις όλων όσων φιλοσοφούν.
Αυτή την περί αντιφάσεως άποψη επιχειρούν να προβάλλουν ορισμένοι, μόνο και μόνο για να κοροιδέψουν. Βέβαια κάτι τέτοιο το κάνουν όσοι έχουν απλώς μια επαφή αναγνώστη με τα πράγματα ή για να είμαστε ακριβείς όσοι έχουν επαφή μόνο με τις ιστορικές αναγραφές. Ουσιαστικά δηλαδή δεν καταλαβαίνουν τίποτε από όσα λέγονται. Ασε που είναι χωρισμένοι και οι ίδιοι σε χίλια κομμάτια όχι μόνο σε ότι αφορά τις φυσικές αρχές ( διότι αυτές ούτε στα όνειρα τους δεν μπορούν να τις γνωρίσουν), αλλά και σε σχέση με την καθαίρεση της θεικής ανωτερότητας.
Δεν είναι κακό λοιπόν, κάνοντας μια μικρή παράκαμψη, να δείξω σε αυτούς που θέλουν πραγματικά να μάθουν, πως παρά το γεγονός, ότι οι απόψεις των παλαιών σχετικά με τις αρχές φαίνεται να διαφέρουν και οι ίδιοι μοιάζει να διαφωνούν, τελικά κατά βάθος συμφωνούν αρμονικά μεταξύ τους.
Σιμπλίκιος – Σχόλια στο Φυσικής Ακροάσεως του Αριστοτέλους 9.28.32
(η μετάφραση είναι από το πολύ καλό βιβλίο «Ηράκλειτος και Παρμενίδης» του Ευάγγελου Βαρβαρέσου- Εκδόσεις Κώδικας)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)