Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

ΔΑΙΜΟΝΕΣ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΘΝΗΤΟΥΣ

Οι Δαίμονες, όντες οι σύνδεσμοι μεταξύ του νοερού κόσμου και των ανθρώπων, παρέχουν σημαντική βοήθεια στην πορεία της εξέλιξης του ανθρώπου.

Μια βοήθεια που αναφέραμε ήδη είναι ότι φροντίζουν ώστε οι δράσεις που θα δεχτούμε ( "τιμωρίες" - "ανταμοιβές" ) να είναι μοιρασμένες στο σύνολο της περιφοράς του θείου γεννητού και να μην υποστούμε υπερβολικές δράσεις που από την φύση μας δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε.

Συνεπώς για να μπορέσουμε να επωφεληθούμε τα μέγιστα από την βοήθεια των Δαιμόνων, πρέπει να αποκαταστήσουμε επαφή μαζί τους.

Η επαφή αυτή θα γίνει μετά από δική μας προσπάθεια να "ανεβούμε" προς αυτούς και όχι περιμένοντας αυτούς να κατεβούν σε εμάς. Αλλωστε κοντά σε εμάς είναι οι υλαίοι δαίμονες, οι οποίοι είναι πιο εύκολοι στην επικοινωνία μαζί μας, με αποτέλεσμα αρκετοί από εμάς να παραπλανώμαστε και να νομίζουμε ότι έχουμε επαφή με ανώτερες οντότητες ενώ στην πραγματικότητα να επικοινωνούμε με οντότητες χαμηλοτάτης ποιότητας.

Σκοπός μας είναι να "ανεβούμε" και να επικοινωνήσουμε με τους ανώτερους δαίμονες, οι οποίοι όπως είπαμε είναι σχεδόν νοεροί, άρα λοιπόν πρέπει να εξελίξουμε το νοερό μέρος της ψυχής μας, ώστε να αποκαταστήσουμε επαφή με αυτούς.

Η εξέλιξη του νοερού μέρους της ψυχής μας γίνεται μόνο με την γνώση και τον διαλογισμό, για αυτό και πρέπει να προσεγγίσουμε τα κείμενα και τους Φιλοσόφους μας.

------

Οι επαφές μας με τις θείες οντότητες γίνονται με το να ανερχόμαστε εμείς προς αυτές και όχι αυτές να κατέρχονται προς εμάς.
Πρόκλος - Σχόλια στον Αλκιβιάδη 92

Το γένος των δαιμόνων, όντας κοντινό στους θεούς, συμβάλλει τα μέγιστα για την πορεία των ψυχών προς τηνθεία ζωή. Διότι μέσω αυτού πραγματοποιείται η ανάβαση και η επαφή με τους θεούς.
Πρόκλος - Σχόλια στον Αλκιβιάδη 93

Για όσους δεν έχουν αποκαθάρει τελείως τον νου της ψυχής τους, είναι πολύ δύσκολο να θεαθούν τις υπάρξεις των δαιμόνων και όλων των ανωτέρων μας.
Πρόκλος - Σχόλια στον Αλκιβιάδη 94

Οι τιμωρίες που επιβάλλουν οι δαίμονες δεν είναι σωστό να ανάγονται σε μια και μόνο ζωή, αλλά στην όλη κυκλική περιφορά, με τον ίδιο τρόπο και τα αγαθά και τα ωφελήματα που παρέχουν αυτοί, πρέπει να ανάγονται στον συνολικό σκοπό της περιφοράς.
Πρόκλος - Σχόλια στον Αλκιβιάδη 90

ΔΑΙΜΟΝΕΣ - ΨΥΧΙΚΗ ΟΥΣΙΑ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

Οπως έχουμε δει,η θεία ουσία διαφοροποιείται κατά την εκδήλωση και από νοητή ( πιο λεπτοφυής τρόπον τινά), γίνεται νοερή, ψυχική και παχειά ύλη η οποία είναι και αισθητή από τις αισθήσεις μας.

Στην εκδήλωση δεν υπάρχουν κενά, και συνεπώς η ποιότητα της θείας ουσίας μεταβάλλεται έτσι ώστε τα άκρα κάθε επιπέδου να επικαλύπτονται από τα άκρα των προηγουμένων και των επομένων επιπέδων.

Ετσι η ψυχική ουσία που βρίσκεται στο ανώτατο άκρο της Ψυχικής υπόστασης είναι πιο πολύ νοερή, ενώ η ψυχική ουσία που βρίσκεται στο κάτω άκρο είναι τελείως ψυχική και αρκετά υλική.

Οι Δαίμονες όντες μεταξύ του νοητού κόσμου και των ανθρώπων έχουν ψυχική ουσία, η οποία διαφοροποείται, όπως ανεφέρθη παραπάνω.

Ετσι όσοι δαίμονες είναι στο ανώτατο άκρο έχουν ουσία περισσότερο νοερή και λιγότερο υλική, ενώ οι δαίμονες που βρίσκονται στο κάτω άκρο είναι οι λεγόμενοι υλαίοι δαίμονες, οι οποίοι ασχολούνται αποκλειστικά με υλικές εργασίες.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι ανώτεροι δαίμονες είναι "πιο έξυπνοι" από τους κατώτερους.

Γενικά πρέπει να θεωρήσουμε τους κατ'ουσίαν Δαίμονες σαν απεικόνιση των δυνάμεων και των λειτουργιών της Φύσεως.

-----

Η Ψυχική ουσία των Δαιμόνων είναι :

- Περισσότερο νοερή στους ανώτερους και τελειότερους ως προς την ύπαρξη τους Δαίμονες.
- Κατώτερη και με μορφή πιο κοντινή προς τον λόγο στους ενδιάμεσους που ο κλήρος τους είναι η ενδιάμεση βαθμίδα.
- Πολύμορφη και με εντονότερο τον άλογο και υλικό χαρακτήρα της στους τρίτους που σχηματίζουν από κοινού το πέρας της βαθμίδας των δαιμόνων.
Πρόκλος - Σχόλια στον Αλκιβιάδη 68

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

Η έννοια των δαιμόνων είναι πολυποίκιλη στα Ελληνικά κείμενα.

Σαν δαίμονες ονομάζονται σε πολλά σημεία οι άσαρκες ψυχές των τεθνεώτων, όπως επίσης και οι ιεραρχικά ανώτερες οντότητες από τους θνητούς.

Το επίθετο δε "δαιμόνιος"¨χρησιμοποιείται επίσης και σε πολλά Φιλοσοφικά κείμενα για να χαρακτηρίσει που τοποθετείται κάποιος Φιλόσοφος σε σχέση με κάποιους άλλους.

Παραδείγματος χάριν, στα κείμενα της Ορφικοπυθαγορείου Φιλοσοφίας ο Πλάτων, ο Ιάμβλιχος και άλλοι χαρακτηρίζονται ως "θείοι", ενώ ο Αριστοτέλης ως "δαιμόνιος" για να τονιστεί αφ΄ενός μεν η σπουδαιότητα του ανδρός αλλά και η κατώτερη θέση του ως προς τους Ορφικοπυθαγόρειους Φιλοσόφους.

Σημειώνουμε απλώς ότι, σύμφωνα με τον Μαρίνο τον Νεαπολίτη που ήταν ο βιογράφος του Πρόκλου, ο Αριστοτέλης εδιδάσκετο στην Πλατωνική Ακαδημεία, πριν από την διδασκαλία των Πλατωνικών κειμένων.

Ο όρος δαίμων διακρίνεται στις εξής κατηγορίες :

- Κατ'αναλογίαν Δαίμων : Προνοεί για τον καθένα. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτό που είναι τοποθετημένο αμέσως πάνω από κάτι ελέγχοντας την βαθμίδα ως προς το κατώτερο, συνηθίζουν να το λένε Δαίμονα.

Παράδειγμα είναι η φράση "Υψωσε την γενιά μας ένδοξε δαίμονα" που απευθύνει ο Ζεύς στον Κρόνο.
( ο Κρόνος σε σχέση με τον Δία είναι σε ανώτερη θέση, για αυτό και χαρακτηρίζεται ως δαίμων σε σχέση με τον Δία )


- Κατά σχέση Δαίμων : Αυτός που λόγω της ομοιότητας του προς το δαιμόνιο γένος εκδηλώνει ενέργειες υπερφυέστερες εν συγκρίσει προς τον άνθρωπο που συνδέει την όλη ζωή του με τους δαίμονες.

- Κατ΄ουσίαν Δαίμων : Ονομάζεται δαίμων όχι λόγω της προς τα κατώτερα σχέσης του, ούτε λόγω της εξομοίωσης του με κάτι άλλο, αλλά του έλαχε κατ' αυτόν ο ιδιαίτερος τούτος χαρακτήρας και προσδιορίζεται βάσει κάποιας ύπαρξης των οικείων δυνάμεων και των διαφορετικών τρόπων που ενεργεί.

Η κατηγορία αυτή των δαιμόνων είναι και η τάξις των δαιμόνων που προκύπτει από την εκδήλωση.

Οι δαίμονες αυτοί είναι εκείνοι που διαχειρίζονται συγκεκριμένες λειτουργίες της φύσης, όπως παραδείγματος χάριν ρυθμίζουν πόσες "ανταμοιβές" ή "τιμωρίες" αναλογούν σε κάθε ενσάρκωση της ψυχής. ( δηλαδή, ενώ για κάθε ψυχή έχει συσσωρευθεί μια "ποσότητα κάρμα", για διάφορους λόγους, ρυθμίζεται τι ποσό από αυτό το κάρμα, θα επιβαρύνει την συγκεκριμένη ενσάρκωση της ψυχής, έτσι ώστε αφ'ενός μεν να "ξεπληρώσει" μέρος του κάρμα της, αφ'ετέρου η ψυχή να αντεπεξέλθει και να μην τσακιστεί από το βάρος των υποχρεώσεων της στην συγκεκριμένη ενσάρκωση)

Πρέπει να τονιστεί ότι η ρύθμιση αυτή είναι καθαρά φυσιοκρατική και όχι αποτέλεσμα κάποιας οντότητας που επιλέγει ευνοώντας ή όχι κάποιες ψυχές σε σχέση με κάποιες άλλες.

Ενα φυσικό ανάλογο που μπορούμε να φανταστούμε είναι όταν έχουμε μια μεγάλη ποσότητα νερού που προσπαθεί να περάσει από ένα λεπτό στόμιο. Η ποσότητα που περνά ρυθμίζεται από το στόμιο, ώστε να διέλθει σχετικά ομαλά.

Κατά περίεργη (?) σύμπτωση, οι δαίμονες αυτοί που κάνουν αυτή την δουλειά στον μύθο του Ηρός στην Πολιτεία του Πλάτωνα, είναι τα "μυκώμενα" στόμια που ελέγχουν τις ανόδους και καθόδους της Ψυχής.

Πρόκλος - Σχόλια στον Αλκιβιάδη 74, Σχόλια στην Πολιτεία 2.94.5

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

ΔΑΙΜΟΝΕΣ και ΘΕΟΙ

Η λέξη δαίμων πολλές φορές έχει την έννοια του θεού και, αντίστροφα.
Σε διάφορα κείμενα αναφορές σε θεούς ουσιαστικά παραπέμπουν σε δαίμονες και αναφορές σε δαίμονες ουσιαστικά εννοούν θεούς..

Αυτό γίνεται γιατί κάθε σειρά από τις ενάδες μέχρι την κατώτατη υπόσταση, παίρνει την ονομασία της από την ενάδα από την οποία προκύπτει, άρα σε κάθε περίπτωση, από τα συμφραζόμενα, θα αντιλαμβανόμαστε σε ποιά υπόσταση ουσιαστικά γίνεται η αναφορά.


------
Ολη η σειρά παίρνει την ονομασία της ενάδας στην οποία ανήκει.
Πρόκλος - Σχόλια στον Αλκιβιάδη 69, Σχόλια στην Πολιτεία 1.91-92, 147


Οπως και σε καποιο έργο του Ορφέα ο Δίας λέει προς τον πατέρα του τον Κρόνο :
Υψωσε την γενιά μας, ένδοξε δαίμονα.
Αλλά και αυτός ο Πλάτων στον Τίμαιο ονόμασε δαίμονες τους θεούς που από κοντά οργανώνουν σε κόσμο την περιοχή του γίγνεσθαι

Πρόκλος - Σχόλια στον Αλκιβιάδη 74

Ετσι είπε ( = Αφροδίτη ) και η Ελένη η Διογέννητη φοβήθηκε, και αφού σκεπάστηκε με το άσπρο λαμπερό της ρούχο έφυγε σιωπηλά, χωρίς να την πάρει είδηση καμία Τρωαδίτισσα, ο δε δαίμων πήγαινε μπροστά.
{Δηλαδή, ενώ ο Ομηρος αναφέρεται προηγουμένως στην Αφροδίτη, όταν εκείνη απομακρύνεται, ξεκαθαρίζει ότι επρόκειτο για δαίμονα. Γενικά, σε πολλά σημεία του Ομήρου, οι αναφορές σε θεούς, αφορούν ουσιαστικά δαίμονες και έτσι εξηγούνται και διάφορες πράξεις που αναφέρονται και δεν αρμόζουν σε θεούς }
Ομηρος - Ιλιάδα Γ 420


Και αν απηύθυνε προς τον Απόλλωνα λόγια παραπάνω απ' ότι τολμηρά, χρειάζεται να εννοήσουμε τις απολλώνιες βαθμίδες που εκτείνονται στον χώρο εκ των άνω μέχρι τα τελευταία όντα, όπου άλλες είναι θεικές, άλλες αγγελικές και άλλες δαιμόνιες, χωρισμένες μάλιστα σε πλήθος μορφών.

Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι με τις εκφράσεις του είδους αυτού δεν απευθύνεται προς τον θεό αλλά προς τον δαίμονα και μάλιστα όχι στον πρωταρχικό και συνδεδεμένο με όσα έχουν καθολική κυριαρχία, αλλά προς εκείνον που έχει την άμεση επιστασία των επιμέρους......

Ούτε πρέπει όλοι οι λόγοι και οι ενέργειες να αποτείνονται προς τον πρωταρχικό θεό, αλλά πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη τις δεύτερες και τις τρίτες προόδους του. Επί παραδείγματι το ποιός είναι ο σύνθρονος με τον Δία και με τους Ολύμπιους θεούς, ποιός είναι αυτός που προκαλεί την περιστροφή της ηλιακής σφαίρας, ποιός είναι ο Απόλλων που ζει στον αέρα και ποιός ο Απόλλων που ζει στην γη. ποιός είναι ο προστάτης της Τροίας και ποιός είναι αυτός που προνοεί ξεχωριστά για τον Εκτορα.

Πρόκλος - Σχόλια στην Πολιτεία 1.147
( Σχετικά με την Απολλωνιακή σειρά και το Χ 15 της Ιλιάδας, όπου ο Αχιλλεύς υβρίζει τον Απόλλωνα )

ΔΑΙΜΟΝΕΣ - ΟΜΙΛΙΑ ΔΙΟΤΙΜΑΣ

Ολο το γένος των Δαιμόνων είναι μεταξύ θεού και θνητού. Και η εξουσία του είναι να εξηγεί και να μεταφέρει στους θεούς όσα προέρχονται από τους ανθρώπους, και στους ανθρώπους όσα προέρχονται από τους θεούς, εκείνων δηλαδή τις παρακλήσεις και θυσίες, και των άλλων τις διαταγές και τις ανταμοιβές για τις θυσίες.

Καθώς είναι ανάμεσα στα δύο μέρη, γεμίζει το κενό έτσι που το σύμπαν αυτοσυνδέεται με τον εαυτό του, σε ένα εναίο σύνολο. Μέσω αυτού του γένους των δαιμόνων προχωρεί στο έργο της και η μαντική ολόκληρη και η ιερατική τέχνη, σχετικώς με τις θυσίες και τις τελετές και τις επωδές και γενικά κάθε μαντεία.

Θεός με άνθρωπο δεν σμίγει, αλλά μέσω αυτού γίνεται κάθε επικοινωνία και συνομιλία των θεών με τους ανθρώπους και στο ξύπνιο και στον ύπνο.

Ομιλία Διοτίμας στο Συμπόσιο του Πλάτωνα 202D-203A

Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ "ΑΓΓΕΛΟΣ"

Οπως μας ξεκαθαρίζει ο Πρόκλος, η ονομασία "Αγγελος" δεν είναι ξενική λέξη, αλλά καθαρά Ελληνική, την οποία συναντάμε από τον Ομηρο, μέχρι τον Πλάτωνα.

Πολύ πιθανόν κάνει την διευκρίνιση για να μην αποδωθεί λανθασμένα η λέξη αυτή στους Χαλδαίους, αλλά όπως είναι προφανές, η διευκρίνιση αυτή είναι απαραίτητη ακόμα και σήμερα.

------

Το όνομα αυτό δεν είναι ξενικό, αλλά ο Πλάτων στον Κρατύλο λέει ότι ο Ερμής και η Ιρις είναι άγγελοι των θεών και το ετυμολογεί από το "είρειν".

Ερμής ==> Ηγέτης Αρσενικής Αγγελικής σειράς

Ιρις ==> Ηγέτης Θηλυκής Αγγελικής σειράς

Πλάτων - Κρατύλος 407 e-408b, Πρόκλος - Σχόλια στην Πολιτεία 2.255

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

ΑΝΩΤΕΡΑ ΓΕΝΗ

Τα γένη τα οποία είναι ανώτερα από εμάς και βρίσκονται μεταξύ των θεών και ημών είναι τρία :

Αγγελοι
Δαίμονες
Ηρωες

Οπως γνωρίζουμε, η όλη δομή είναι τριαδική και σε κάθε υπόσταση, το πρώτο μέλος της τριάδας αφορά την ουσία, το δεύτερο την δύναμη και το τρίτο τον νού.

Ετσι και η υπόσταση των ανωτέρων γενών έχει τριαδική δομή και συνεπώς οι Αγγελοι έχουν σχέση με την ουσία και συνεπώς συντελούν στην ένωση της νοερής ουσίας με την ουσία των θνητών, οι Δαίμονες έχουν σχέση με την δύναμη και οι Ηρωες με τον νού.

Τα γένη αυτά διαμεσολαβούν μεταξύ των θνητών και των θεών και έχουν συγκεκριμένες λειτουργίες.

------------
Από τα μετά τους θεούς γένη, που αιωνίως έπονται αυτών και συμβάλλουν στις κοντινές προς τον κόσμο δημιουργίες, από τα ανώτερα μέχρι τα έσχατα, άλλα αποκαλύπτουν την ένωση, άλλα μεταβιβάζουν την δύναμη και άλλα προκαλούν την γνώση των θεών και τη νοερή ουσία.

Από αυτά, άλλα χαρακτηρίζουν αγγελικά οι ικανοί περί τα θεία, αυτά που βρίσκονται σε συμφωνία με την ύπαρξη των θεών καθαυτή και δίνουν στο ενιαίο της φύσεως χαρακτήρα σύμμετρο προς τα δεύτερα. Για αυτό το αγγελικό φύλο είναι αγαθόμορφο σαν να αποκαλύπτει την απόκρυφη αγαθότητα των θεών.


Αλλα πάλι γένη τα αποκαλούν δαιμονικά, βάσει του ότι συνδέουν τη μεσότητα των όλων και επιμερίζουν την θεική δύναμη οδηγώντας την μέχρι τα τελευταία, καθώς το δαίω σημαίνει επιμερίζω, χωρίζω. Το γένος αυτό μάλιστα έχει πολλές δυνάμεις και πολλά μέρη.

Και οι υλικοί δαίμονες, αυτοί που οδηγούν τις ψυχές προς τα κάτω, έλαβαν υπόσταση ως έσχατοι, και συνδέονται με το κατεξοχήν μερικό και συναφές προς την ύλη είδος της ενέργειας.

Αλλα τέλος τα αποκαλούν ηρωικά, αυτά που αίρουν στα ύψη τις ανθρώπινες ψυχές και τις ανυψώνουν μέσω του έρωτα, χορηγούν την νοερή ζωή που συνδέεται με τις μεγάλες πράξεις και εμφορείται από υψηλό φρόνιμα και λαβαίνουν μιας απολύτως επιστρεπτική τάξη και πρόνοια μαζί με την συγγένεια τους προς τον θεικό νου, προς τον οποίο και δημιουργούν την στροφή των κατωτέρων. Για αυτό τους έλαχε και η προσωνυμία αυτή, επειδή μπορούν να αίρουν και να σηκώνουν τις ψυχές προς τους θεούς.

Πρόκλος - Σχόλια στον Κρατύλο 128

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Επειδή ο Πλάτων αρκετές φορές έχει παρεξηγηθεί για τον συμβολισμό Αρρενος και Θήλεος που χρησιμοποιεί, για την αλληγορική παρουσίαση της Φιλοσοφίας του, παρατίθενται αποσπάσματα από ένα ευρύτερο χωρίο του Σχολίου στον Τίμαιο από τον Πρόκλο, στο οποίο αναπτύσσεται η συλλογιστική του Αρρενος και Θήλεος που χρησιμοποιείται αλληγορικά στην Φιλοσοφία και στην Θεολογία.

Συνιστάται, ο μελετητής να ανατρέξει στην αναφερόμενη παραπομπή για να αποκτήσει ευρύτερη άποψη για το θέμα.

Δικαιολογημένα ο Πλάτων απεφάνθη ότι είναι κοινές οι αρετές ανδρών και γυναικών, επειδή πίστευε ότι το ανθρώπινο είδος είναι ένα και δεν θεώρησε διαφορετικό είδος τους άνδρες και διαφορετικό τις γυναίκες. Γιατι αυτά που έχουν την τελειότητα τους να ανήκει σε διαφορετικό είδος είναι και διαφορετικά στο είδος, ενώ αυτά που είναι ίδια ως προς το είδος έχουν μια και την ίδια τελειότητα.......Γιατί οι γυναίκες, αν ανατραφούν καλά, γίνονται πολύ καλύτερες από τους άνδρες.....Οπως λοιπόν διαμορφώσαμε τους φύλακες με μια συγκεκριμένη ανατροφή και κάποια συγκεκριμένα μαθήματα, έτσι και τις γυναίκες φύλακες, θα τις διαμορφώσουμε με τα ίδια, και όπως τους πολεμιστές, έτσι και τις πολεμίστριες.....

Πρέπει να ανεβάσουμε τους εαυτούς μας στο σύμπαν και στην τάξη του σύμπαντος, όπου θα δούμε την θαυμαστή σύμπνοια του αρσενικού και του θηλυκού. Γιατι στους θεούς αυτά είναι τόσο συνδεδεμένα μεταξύ τους, ώστε ο ίδιος θεός να αποκαλείται αρρενοθήλυς.....

Ο ίδιος ο δημιουργός, ο μέγιστος Ζευς, είναι σύζυγος της Ηρας, για αυτό και αποκαλείται ισότιμη με αυτόν.....
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Α 46κεπ

ΕΝΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Μια προσπαθεια δημιουργίας ενός φυσικού μοντέλου για την ψυχή και τις ενσαρκώσεις μας, θα μπορούσε να είναι το ανάλογο της λειτουργίας ενός Ηλεκτρονικού Υπολογιστή, το οποίο είναι και κάτι που σχεδόν όλοι μας χρησιμοποιούμε, κατά το μάλλον ή ήττον.

Ετσι αν σκιαγραφίσουμε τελείως απλοικά την λειτουργία ενός Η/Υ θα μπορούσαμε να δούμε μια εκπληκτική αναλογία με την λειτουργία της μετενσάρκωσης, πράγμα που θα μπορούσε να μας οδηγήσει να σκεφτούμε ότι οι εφευρέτες του πρώτου Η/Υ, πολύ πιθανόν να μην αγνοούσαν τα θέματα που συζητάμε.

Ετσι τελείως απλοικά, ένας Η/Υ λειτουργεί ως εξής :

Εχει μια μνήμη ( RAM ) η οποία καθαρίζεται κάθε φορά που κλείνει ο υπολογιστής, η οποία είναι τελείως καθαρή όταν ανοίγει ο υπολογιστής και η οποία χρησιμοποιείται για να αποθηκεύσει προσωρινά τα δεδομένα που χρειάζεται να επεξεργασθεί ο Η/Υ, όσο είναι ανοικτός, στο τμήμα εκείνο του που αποκαλείται Επεξεργαστής.

Ενας Η/Υ έχει επίσης ένα μέσο διαρκούς αποθήκευσης που καλείται Σκληρός Δίσκος, και ο οποίος διατηρεί τα δεδομένα του ανεξάρτητα αν τροφοδοτείται ή όχι από ρεύμα, μέχρις ότου χαλάσει ή μέχρις ότου ο χρήστης του υπολογιστή αποφασίσει να τα διαγράψει. Στον σκληρό δίσκο αποθηκεύονται τα δεδομένα που επεξεργάσθηκαν στην προσωρινή μνήμη ( RAM ) κατά την διάρκεια λειτουργίας του υπολογιστή, ώστε να είναι διαθέσιμα μια επόμενη φορά που θα τεθεί σε λειτουργία.

Κάθε φορά που θέλει να επεξεργαστεί κάτι ο υπολογιστής από τον Σκληρό Δίσκο, το αποθηκεύει προσωρινά στην Προσωρινή Μνήμη ( RAM ), το επεξεργάζεται και όταν τελειώσει, αν χρειάζεται, το επαναποθηκεύει στον Σκληρό Δίσκο.

Κατά το φυσιολογικό κλείσιμο του υπολογιστή, μια συγκεκριμένη διαδικασία αποθηκεύει μόνιμα όσα δεδομένα βρίσκονται σε προσωρινές μνήμες και χρειάζονται για να μην χαθούν. Για αυτό αν ο υπολογιστής κλείσει βίαια, πολλά δεδομένα πιθανόν να χαθούν.

Η δυνατότητα σύνδεσης του Υπολογιστή με άλλα συστήματα ελέγχεται από τα λεγόμενα Firewall προγράμματα.

Την όλη λειτουργία του Η/Υ την κατευθύνει το λεγόμενο Λειτουργικό Σύστημα.

Ο Υπολογιστής έρχεται σε επαφή με τον έξω κόσμο μέσω του πληκτρολογίου και της οθόνης.

Ας προσπαθήσουμε να δούμε τελείως απλοικά την λειτουργία της ψυχής :

Κατά την ενσάρκωση της ψυχής, όλα όσα αποκτά σαν εμπειρίες μέσω των ασθητηρίων οργάνων η ψυχή, αποθηκεύονται στον φυσικό εγκέφαλο. Από καιρό εις καιρό, η ψυχή ανατρέχει σε αναμνήσεις και σε γνώσεις που έχει "έμφυτες" και οι οποίες οι ψυχολόγοι μας λένε ότι βρίσκονται αποθηκευμένες στο υποσυνείδητο της.

Κατά την ενσάρκωση της η ψυχή περιτυλίγεται από κατάλληλο όχημα και χιτώνες, οι οποίοι εμποδίζουν την ψυχή να έχει πρόσβαση με το νοητό.

Οπως μας λένε οι διάφορες παραδόσεις, κατά τον θάνατο, η ψυχή ανατρέχει στα γεγονότα του βίου που έζησε και καθιστά μόνιμα αυτά τα οποία είναι άξια λόγου, απορρίπτοντας όσες πληροφορίες είναι άχρηστες.

Αν τώρα κάνουμε την παρακάτω αντιστοίχιση, βλέπουμε μια περίεργη ταύτιση :

RAM ~ Φυσικός Εγκέφαλος
Σκληρός Δίσκος ~ Μνήμη Ψυχής
Επεξεργαστής ~ Λογιστικό μέρος Ψυχής
Λειτουργικό Σύστημα ~ Ψυχή
Firewall ~ Χιτώνες Ψυχής
Πληκτρολόγιο/Οθόνη ~ Αισθητήρια Οργανα
Αποθήκευση Προσωρινών Δεδομένων κατά το κλείσιμο ~ Αναδρομή Ψυχής κατά τον θάνατο
Ανοιγμα/Κλείσιμο Υπολογιστή ~ Ενσάρκωση Ψυχής.

Ετσι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, κάθε φορά που ανοίγετε τον υπολογιστή σας, συνειδητοποιήστε ότι έτσι κάνετε μια νέα ενσάρκωση των δεδομένων σας.

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ

Σε δύο σημεία στον Τίμαιο ο Δημιουργός φέρεται να μιλάει. Την πρώτη φορά ( Tim 41a ) απευθύνεται στους νέους θεούς και τους εξηγεί τους νόμους της πρόνοιας, την δεύτερη φορά ( Tim 41e) απευθύνεται στις ψυχές και τους εξηγεί τους νόμους της μοίρας, όπως έχουμε ήδη δεί σε προηγούμενη ανάρτηση.

Αυτές οι δύο δημηγορίες περιγράφονται ως να γίνονται προφορικά, που όμως είναι συμβολικό όπως μας εξηγεί ο Πρόκλος στα παρακάτω αποσπάσματα.
Οπως μας εξηγεί, το πως περιγράφεται κάποια δράση συμβολικά παίζει ρόλο αφ'ενός μεν ποιός την κάνει, αφ΄ετέρου δε σε ποιούς απευθύνεται.

Σημειώστε επίσης ότι στο τελευταίο απόσπασμα καταγράφονται πολύ συνοπτικά τα διάφορα διαδοχικά βήματα της δημιουργίας αναφέροντας και τους κατάλληλους συμβολισμούς.

Οτι αυτή είναι μια δεύτερη δημηγορία του δημιουργού, η οποία εκ νέου απευθύνεται σε ψυχές μέσω λόγων που ταιριάζουν σε ψυχές, είναι φανερό. Ωστόσο η προηγούμενη δημηγορία έχει πραγματοποιηθεί άμεσα, καθώς ο δημιουργός λέει προς τους νέους θεούς : “Θεοί θεών» τούτη εδώ, η οποία μοιάζει με διήγηση των λόγων που είπε ο δημιουργός εκεί ψηλά στις ψυχές , υποδεικνύει ότι ο δημιουργός συμπληρώνει και αυτές με λόγους και όχι άμεσα, όπως τους νέους θεούς. Και ο σκοπός στην πρώτη περίπτωση ήταν η αποκάλυψη των λόγων της πρόνοιας, ενώ στην δεύτερη περίπτωση η αποκάλυψη των νόμων της μοίρας.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Ε 272.5


Οι λόγοι του Πατέρα δεν είναι σίγουρα προφορικοί ( γιατί αυτό είναι ξένο από την άυλη και υπερβατική ουσία, ούτε φυσικοί γιατί αυτούς δεν τους χορηγεί πρωταρχικά ο δημιουργός στα εγκόσμια αλλά η μια φύση, ούτε ψυχικοί γιατί αυτούς τους έχει συμπεριλάβει πρώτα η ψυχή, τόσο η μια όσο και όλες οι άλλες που έχουν γέννηση ούτε νοεροί γιατί και αυτούς τους περιέχει μέσα του ο νους του σύμπαντος και όλοι οι νόες που έλαβαν υπόσταση αλλά είναι αυτό ακριβώς που αξίζει στον ομιλητή, δημιουργικοί και θεικοί, καθώς χαρακτηρίζονται από την δύναμη του θεού που τους λέει και καθιστούν δημιουργικούς όλους τους θεούς που έχουν πρόσφατα γεννηθεί. Γιατί οι λόγοι είναι μεταδόσεις δυνάμεων από τα πρώτα προς τα κατώτερα και μεταδόσεις θεικής πρόνοιας και θαυμαστής ζωής την οποία ο δημιουργός του σύμπαντος έχει συμπεριλάβει από πριν μέσα του.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Ε 197.29


Γιατί τα θνητά ζωντανά όντα τα δημιουργεί και ο όμιλος των εγκοσμίων θεών, αλλά με κίνηση και μεταβολή, τα δημιουργεί και ο δημιουργός αλλά με τον λόγο. ( Γιατί ο λόγος του ταυτίζεται με την νόηση του, γιατί οπωσδήποτε μιλάει νοώντας ) και με τρόπο ακίνητο και νοερό τα δημιουργεί. Και το καθαυτό ζωντανό ον ( γιατί έχει τη μια αιτία όλων των πτηνών και όλων των υδάτινων και όλων των γήινων) αλλά με σιωπή και με την ίδια την ύπαρξη του και νοητά. Γιατί ο δημιουργικός λόγος διαδέχεται την πατρική σιγή, η νοερή δημιουργία διαδέχεται την νοητή αιτία, η γέννηση που στηρίζεται στην ενέργεια διαδέχεται την πρόνοια που στηρίζεται στην ύπαρξη, η κίνηση διαδέχεται τον λόγο, και η τάξη που είναι αναμεμειγμένη με το αισθητό διαδέχεται την νοερή ενέργεια.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Ε 222.8

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ

Οπως είδαμε ο Δημιουργός, κατά την περιφορά των ψυχών και αφού τους έδειξε την φύση του παντός τους ανεκοίνωσε τους νόμους της ειμαρμένης οι οποίοι και θα διέπουν την ζωή τους μέσα στον κόσμο της γέννησης.

Τόσο το ότι ο Δημιουργός "μιλάει¨ και απευθύνεται είτε στους νέους θεούς είτε στις ψυχές, όσο και τα περί γυναικών και θηρίων είναι συμβολικά, τα ξεκαθαρίζει σαφέστατα ο Πρόκλος και θα ασχοληθούμε με αυτά στην πορεία.

1. Πρέπει να σπαρούν οι Ψυχές.
2. Πρέπει να υπάρχει για όλες μια κοινή κάθοδος σε κάθε περίοδο.
3. Πρέπει η ψυχή που κατεβαίνει κατά την πρώτη γέννηση, να κατέβει στο θεοσεβές ζωντανό Ον.
4. Πρέπει η Ψυχή που κατεβαίνει στην ανθρώπινη φύση να εισέλθει πρώτα στο γένος του άντρα.
5. Πρέπει η ψυχή μέσα στο σώμα να γεννήσει επιμέρους και υλικές ζωές.
6. Πρέπει η ψυχή που κυριαρχεί στην υλική ζωή να είναι δίκαιη, ενώ αυτή που κυριαρχείται από την υλική ζωή να είναι άδικη.
7. Πρέπει ο δίκαιος να επιστρέφει στο συγγενές άστρο.
8. Πρέπει όποιος σφάλλει να κατέβει και πάλι στην φύση γυναίκας κατά την δεύτερη περίοδο.
9 Πρέπει όποιος σφάλλει κατά την δεύτερη γέννηση να μεταβληθεί κατά την τρίτη απομάκρυνση σε φύση θηρίου.
10. Μοναδική σωτηρία της ψυχής που σταματά τον κύκλο των επαναγεννήσεων είναι η ζωή που ανυψώνει προς περιφορά της ταυτότητας και της ομοιότητας.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο E 302.1

ΘΕΙΚΗ και ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ

Εκ κατασκευής η ουσία με την οποία εφτιάχθησαν οι θεικές ψυχές και οι ανθρώπινες ψυχές είναι διαφορετικές με τις θείες ψυχές να είναι ανώτερες ποιοτικά.
Για αυτό και προσπάθεια μας είναι να "ομοιάσουμε" σε αυτές μιας και δεν μπορούμε να γίνουμε ίδιοι με αυτές.

Η Ψυχή μας δεν είναι ισάξια με την θεική ή ομοούσια.
Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο Ε 245.20

Γιατί δεν είναι ποτέ όμοιο το γένος των αθανάτων θεών και των ανθρώπων που βαδίζουν πάνω στην γη.
Ομήρου Ιλιάς Ε 441-2

Το Γένος των επιμέρους ψυχών έχει προκύψει από άλλη διευθέτηση και είναι εντελώς διαφοροποιημένο από τις θεικές ψυχές καθώς εδώθη ξεχωριστά υπόσταση στις επιμέρους ψυχές και ξεχωριστά στις θεικές ψυχές και σε άλλο χρόνο.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Ε 244.23


Οι θεικές ψυχές μένουν μέσα στον Κρατήρα και προοδεύουν και παραμένουν αχώριστες από εκεί, ενώ οι δικές μας ψυχές διαχωρίστηκαν πλήρως από αυτόν και ο χωρισμός τους είναι εμφανής.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Ε 245.10

Γιατί οι ψυχές ως προς την ουσία που υπάρχει μέσα σε αυτές παράχθηκαν από τον Δημιουργό, ενώ ως προς την ζωή που υπάρχει μέσα τους, παράχθηκαν από τον Κρατήρα. Γιατί ο Κρατήρας είναι η ζωοογόνος αιτία της ουσιώδους ζωής της ψυχής.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Ε 248.11

ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΕΙΣ ΨΥΧΩΝ

Μετά την Ψυχή του Κόσμου που ο Δημιουργός έφτιαξε όπως περιγράφεται στο 35α του Τιμαίου και που όπως μας λέει ο Πρόκλος αποτελεί εικόνα του θείου κόσμου ( περισσότερα για την Ψυχή του Κόσμου θα μελετήσουμε αργότερα), έφτιαξε τις θείες ψυχές, τις δαιμονικές και τις επιμέρους ψυχές ( εμάς δηλαδή ).
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Γ 141κ.επ.

Αφού ο Δημιουργός έπλασε την Ψυχή του Σύμπαντος με τον τρόπο που περιγράφεται στο 35α του Τιμαίου, και αφού απευθύνθηκε στους νέους θεούς και τους εξήγησε ποιά ακριβώς είναι η αποστολή τους, στον ίδιο κρατήρα στον οποίο προηγουμένως έφτιαξε την ψυχή του κόσμου, έχυσε τα υπόλοιπα από τα προηγούμενα, αναμιγνύοντας αυτά εν μέρει μεν κατά τον ίδιο τρόπο, αλλά με ουσία δεύτερης και τρίτης ποιότητας φτιάχνοντας δεύτερο και τρίτο μίγμα.

Αφού δε τα συνέθεσε σε ένα όλον, διήρεσε αυτό σε ψυχές, ισάριθμες με τα άστρα, και διεμοίρασε κάθε ψυχή σε κάθε άστρο, και επιβιβάσας αυτές καθώς μέσα σε όχημα τους έδειξε την φύση του παντός και τους ανεκοίνωσε τους νόμους της ειμαρμένης.........
Πλάτων - Τίμαιος 41c

Η Ψυχή είναι ενιαία γιατί φτιάχθηκε μια αλλά μοιράστηκε από τον Δημιουργό φυλάγοντας την ενότητα, άρα είναι μια και όχι μια.
Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο Γ 153.2

Ο Πλάτωνας και πριν από αυτόν οι Θεοί αποκαλούν την ψυχή άλλοτε σταγόνα της καθολικής ζωογονίας και άλλοτε ένα συγκεκριμένο είδος πηγής.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιθο Ε 257.3

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

ΠΕΡΙ ΤΗ ΛΗΘΗΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ-μια πρώτη προσέγγιση

Η κάθοδος της ψυχής στο σώμα την απομάκρυνε από τα θεικά αίτια, από τα οποία επληρούτο με νόηση, δύναμη και καθαρότητα, και την έφερε σε επαφή με το φυσικό γίγνεσθαι και τα υλικά πράγματα, από τα οποία γεμίζει με λήθη, πλάνη και άγνοια. Πράγματι όταν κατέβηκε, την περιέβαλαν από το Σύμπαν και ζωές πολύμορφες και χιτώνες ποικιλόμορφοι, που την κατέβασαν προς την θνητή σύσταση και την εμπόδιζαν στη θέαση των όντων.
Πρόκλος - Σχόλια στον Αλκιβιάδη 224

ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ- μια πρώτη προσέγγιση

Οι ψυχές ως προς την ουσία τους είναι υπερφυσικές, υπερκόσμιες και υπεράνω της μοίρας, επειδή έλαβαν την πρώτη τους υπόσταση ξεχωριστή από τον ορατό κόσμο. Ως προς τα οχήματα τους όμως και τους κλήρους που έλαβαν να διοικούν, έχουν γίνει εγκόσμιες, λαμβάνοντας και αυτή την θέση από τον Δημιουργό....
Για να τεθούν και οι ίδιες οι ψυχές, μαζί με τα οχήματα τους κάτω από την βασιλεία της μοίρας, οι ψυχές χρειάζονται καθόδους και επαφήμε τον κόσμο της γένησης, επαφή που είναι δεύτερη μετά την σπορά.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο E 275.27-276.10

ΑΡΙΘΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΨΥΧΩΝ



Ο αριθμός των ψυχών είναι προκαθορισμένος τόσο ως προς το σύνολο, όσο και ως προς τις επιμέρους διανομές των ψυχών.

Ο Δημιουργός συνέδεσε άλλες ψυχές με τον Ήλιο, άλλες με την Σελήνη κλπ γιατί τις γέννησε άλλες σύμφωνα με την Ηλιακή Ιδέα, άλλες σύμφωνα με την Σεληνιακή κλπ

Ετσι για κάθε πλανήτη το υπόδειγμα της αντίστοιχης ψυχής του πλανήτη περιέχει την θεική ψυχή του πλανήτη, τις αγγελικές ψυχές, τις δαιμονικές ψυχές και τις επιμέρους ψυχές.

Μέσα στον Δημιουργό ορίζεται ο αριθμός όλων των ψυχών. Υπάρχει και αριθμός διαιρεμένος που περιέχει τα υποδείγματα τωνθεικών ψυχών. Γιατί κάθε θεική ψυχή έχει το δικό της υπόδειγμα, και μιά ιδέα από την οποία προήλθε η θεική ψυχή και έπειτα το πλήθος που είναι συγγενές με καθεμιά θεική ψυχή.
Πρόκλος - Σχόλια στον Παρμενίδη 817.39-819.18

Η δημιουργία νέων ψυχών δεν είναι δυνατή μέσα στην ίδια περίοδο του θείου γεννητού.

Η δε δημιουργία νέων ψυχών δεν είναι επίσης δυνατή, διότι θα έπρεπε κάθε έργο στο οποίο γεννιέται κάτι νέο, να είναι κατ'ανάγκην ατελές. Αλλά ο Κόσμος που προκύπτει από κάτι που είναι τέλειο πρέπει επίσης να είναι τέλειος.
Σαλούστιος - Περί Θεών και Κόσμου ΧΧ.3

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

ΨΥΧΗ

Μπαίνουμε σιγά-σιγά στην υπόσταση της Ψυχής, η οποία είναι αμέσως μετά από την υπόσταση του Νου.

( Ας θυμηθούμε ότι οι υποστάσεις είναι ΕΝ-ΕΝΑΔΕΣ(ΘΕΟΙ)-ΝΟΥΣ-ΨΥΧΗ-ΦΥΣΕΙΣ-ΣΩΜΑΤΑ )

Το θέμα είναι τεράστιο και θα προσπαθήσουμε να το προσεγγίσουμε επιγραμματικώς, για αυτό και συνιστάται ο μελετητής να μελετήσει τα σχετικά Ελληνικά Φιλοσοφικά Κείμενα ξεκινώντας από τις παραπομπές που θα παρατίθενται.

Ας δούμε όμως πρώτα τι είναι Ψυχή.

Η Ψυχή είναι μια ούσία που βρίσκεται στην μέση μεταξύ των αληθινών και των γεννημένων όντων, και αποτελείται από το κράμα των μεσαίων γενών, και έχει διαιρεθεί σε έναν ουσιώδη αριθμό, και συνδέθηκε με όλες τις μεσότητες, και εναρμονίστηκε σύμφωνα με την διατονική αρμονία, και ζει ζωή μία και ταυτόχρονα διπλή, και είναι ικανή να γνωρίζει και με έναν τρόπο και με δύο τρόπους.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Ε 254.14


Δηλαδή, μετά την υπόσταση του Νού, η θεία ουσία με πρόοδο παράγει την υπόσταση της Ψυχής. Μέσα στην υπόσταση της Ψυχής, δημιουργούνται οι μερικές ψυχές με υπόβαση ( όπως στην υπόσταση του Νού παράγονται οι μερικοί νόες )

Ολες οι μονάδες των όντων που υπάρχουν με οποιονδήποτε τρόπο παράγουν από το σύνολο του εαυτού τους με «υπόβαση» τα πιο μερικά όντα, καθώς η ιδιότητα τους μένει η ίδια και γίνεται πιο μερική μέσα σε εκείνα. Αλλα όμως τα παράγουν με αλλαγή της ουσίας τους, ώστε να συμβαίνει η πρόοδος των εικόνων από τα υποδείγματα. Γιατί όλες οι εικόνες θέλουν να είναι ως προς την ουσία τους διαφοροποιημένες από τα υποδείγματα τους και να μην έχουν τον ιδιο αλλά παρόμοιο ορισμό με αυτά από τα οποία προήλθαν.
( Πρόκλος - Σχόλια στον Παρμενίδη 745 κεπ )

Και λίγο παρακάτω μας ξεκαθαρίζει ότι :

"Ετσι λοιπόν ο καθολικός νους δίνει υπόσταση στους μερικούς νόες με υπόβαση και στις ψυχές με πρόοδο, στους νόες ως μερικές εκφράσεις του καθολικού εαυτού του και στις ψυχές ως εικόνες με υπόδειγμα τον εαυτό του. Και η καθολική ψυχή δίνει υπόσταση στις επιμέρους ψυχές με υπόβαση, καθώς εκείνες είναι με επιμέρους τρόπο όλα όσα είναι εκείνη με καθολικό τρόπο, ενώ στις φύσεις που διαιρούνται στα σώματα δίνει υπόσταση με πρόοδο σαν εικόνες της, επειδή αυτές οι φύσεις δεν έχουν πλέον τον ίδιο ψυχικό ορισμό, αλλά διατηρούν μόνο την ζωογονική ιδιότητα που μοιάζει με αυτήν της ψυχής."

Στην παράγραφο 35Α του Τιμαίου, περιγράφεται πως ο Δημιουργός έφτιαξε την Ψυχή του Κόσμου και κατ'επέκταση τις επιμέρους ψυχές ( τις δικές μας δηλαδή ). Πρέπει να έχουμε στον νού μας ότι η περιγραφή που κάνει ο Πλάτων στον Τίμαιο για την δημιουργία του Κόσμου και της Ψυχής είναι "διδασκαλίας χάριν", διότι τόσο ο Κόσμος όσο και η Ψυχή είναι αιώνιοι και αγέννητοι. Μας περιγράφει τον τρόπο της δημιουργίας της ψυχής διότι η ψυχή σαν νέα υπόσταση έχει διαφορετική δομή από την προηγούμενη, και περιγράφοντας τα συστατικά της θα είναι εύκολο σε εμάς να κατανοήσουμε γιατί η ψυχή έχει τις ιδιότητες και την συμπεριφορά που έχει και συναντούμε στα Φιλσοσοφικά κείμενα. Στην πορεία της μελέτης μας θα συζητήσουμε και το θέμα αυτό.

Δυστυχώς για το θέμα αυτό έχει γραφεί ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, μάλιστα κάποιοι ισχυρίζονται ότι η Ψυχή είναι ένα σφαιρίδιο που ανοιγοκλείνει! ( Περισσότερα για την διαστρέβλωση της Ορφικοπυθαγορείου και Πλατωνικής Φιλοσοφίας στην σχετική ανάρτηση : http://empedotimos.blogspot.com/2008/03/blog-post_2180.html )

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

ΕΙΔΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ - ΕΙΔΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Ο Πλάτων έχει συγγράψει τον διάλογο "Πολιτικός", ο οποίος όπως μας λέει ο Πρόκλος αναφέρεται στην Ουράνια Δημιουργία, στα σχήματα των 5 στοιχείων και στους διπλούς περιοδικούς κύκλους του Σύμπαντος και τις νοερές αιτίες τους.
Επίσης και σε άλλα σημεία του έργου του ο Πλάτων κάνει αναφορά σε πολιτικό και στην δράση του.

Κάθε Πολιτικός αποτελεί απεικόνιση Δημιουργού.

Η αναφορά σε τρία είδη Πολιτειών είναι αναφορά στα τρία είδη Δημιουργίας.

Ο Δίας κάνει τα πάντα κοινά και είναι ο Δημιουργός των Ολων.

Ο Διόνυσος μοιράζει και διαχωρίζει και διακρίνει τα μέρη από το Ολον, εποπτεύει την υγρή και θερμή γέννηση, της οποίας σύμβολο είναι το κρασί που είναι υγρό και θερμό.

Ο Αδωνις επανορθώνει όσα αλλοιώνονται, αποκαθιστά όσα υπόκεινται σε γένεση και φθορά.

( βλέπε Πρόκλος - Σχόλια στον Ευκλείδη 167.1, Σχόλια στην Πολιτεία 2.7-8, Πλατωνική Θεολογία Α 18.1-19.6, 25.4-31.15 )

ΘΕΙΟ ΓΕΝΝΗΤΟ

Η αναφορά σε Θείο Γεννητό στα Φιλοσοφικά κείμενα είναι συχνή και σε κάποια σημεία με την αναφορά σε "περίοδο του Θείου Γεννητού" υποκρύτονται πολλά σημαντικά θέματα.

Το Θείο Γεννητό είναι ο Κόσμος στο σύνολο του καθώς και κάθε τι αεικίνητο και περιφερόμενο.

Η περίοδος του Θείου Γεννητού διέπεται από έναν αριθμό, που ο Πλάτων στην Πολιτεία τον ονομάζει τέλειο. Το κείμενο στο σημείο εκείνο είναι σχετικά δυσνόητο, πράγμα που έχει οδηγήσει στην συγγραφή πολλών εργασιών που προσπαθούν να καταλήξουν σε ποιόν αριθμό αναφέρεται ο Πλάτων.

Ο τέλειος αριθμός, κατά τον Πρόκλο, περιλαμβάνει την περιφορά κάθε θείου γεννητού. Ο τελειότερος είναι αυτός του Σύμπαντος, ενώ οι άλλοι, αν και τέλειοι, είναι μέρη του Κοσμικού Χρόνου.

( βλέπε Πλάτων-Πολιτεία 546b, Πρόκλος - Σχόλια στην Πολιτεία 2. 14-15)

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΝΕΙΚΑ

Για να έχουμε μια σωστή θέαση του Κόσμου και για να προσαρμόσουμε την ζωή μας κατά φύσιν, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα όσα είμαστε ( ψυχή και σώμα ) είναι μέρος του Ολου και κάποια στιγμή θα επιστραφούν από εκεί από όπου προήλθαν. Αλλά όχι μόνον αυτό, αλλά επειδή υπάρχει μια αδιαόρατη σύζευξη των πάντων σε μια ολότητα, η επίδραση στο Ολον είναι άμεση και κατ'επέκταση αισθανόμαστε και εμείς τα αποτελέσματα αυτά.

Αρα χρέος μας είναι να διάγουμε τέτοιον βίο ώστε τόσο το σώμα μας όσο και η ψυχή μας να βελτιώνεται συνεχώς, ώστε με αυτόν τον τρόπο να συμβάλλουμε και εμείς στην ευρύτερη βελτίωση του Σύμπαντος.

Ο Πλάτων το κάνει σαφές στον Τίμαιο, στο σημείο όπου ο Δημιουργός αναθέτει στους Νέους Θεούς την δημιουργία.

"Δανείστηκαν ( = οι Νέοι Θεοί ) μέρη φωτιάς και γης και νερού και αέρα από τον Κόσμο, υπό τον όρο ότι θα δοθούν πάλι πίσω, και συγκολλούσαν μαζί όσα πήραν, όχι όμως με τους αδιάλυτους δεσμούς με τους οποίους οι ίδιοι συνέχονταν"
Πλάτων Τίμαιος - 42e-43a

Ο δε Πρόκλος συμπληρώνει :
"Οσα βρίσκονται μέσα μας ανήκουν περισσότερο στο Σύμπαν, παρά σε εμάς. Οταν πεθαίνουμε το Σύμπαν παίρνει πίσω αυτά που του ανήκουν"
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Ε 319.28

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΗΤΑΝ ΚΕΚΑΛΥΜΜΕΝΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΡΕΑΣ

Αφού λοιπόν δείξαμε ότι οι γονείς της Περσεφόνης ήταν ο Ζεύς και η Ρέα, θα κάνουμε ένα τόλμημα και θα ισχυρισθούμε ότι τελικά τα Μυστήρια της Ελευσίνας ήταν κεκαλυμένα μυστήρια της Ρέας!

Αν λοιπόν συνδέσουμε την Δήμητρα που εμφανίζεται στην Ελευσίνα με την Ρέα, τότε ταυτόχρονα ισχυροποιούμε την θέση μας ότι η μητέρα της Περσεφόνης είναι η Ρέα και ότι το ζεύγος Δήμητρα-Περσεφόνη(Κόρη) των Ελευσινίων είναι η Ρέα και η Κόρη.

Ο Πρόκλος αναφερόμενος στα Ελευσίνια, τονίζει ότι η μητέρα της Κόρης έχει φτιάξει το σπίτι της υπεράνω του Σύμπαντος, όπου παραμένει η Κόρη. Παρότι από αυτό είναι ξεκάθαρο ότι, αφού το σπίτι της μητέρας της είναι υπεράνω του Σύμπαντος, δεν μπορεί να είναι άλλη από την Ρέα, καλό θα είναι να εντοπίσουμε/επιβεβαιώσουμε που αναφέρεται συγκεκριμένα όταν μιλάει για τόπο υπεράνω του Σύμπαντος. ( συγκεκριμένα λέει ότι "εξήρηται του παντός").


"Ο Πλάτων λοιπόν μας τις παρουσιάζει και τις δύο ( = Δήμητρα και Κόρη ) με τέλειο τρόπο, άλλοτε συνδέοντας την Κόρη με την Δήμητρα, και άλλοτε με τον Πλούτωνα, εμφανίζοντας την ως σύζυγο αυτού του Θεού.
Γιατί και η διδασκαλία των Θεολόγων, οι οποίοι μας έχουν παραδώσει τις ιερότατες τελετές της Ελευσίνας, λέει ότι αυτή παραμένει στο σπίτι της μητέρας της, το οποίο η ίδια η μητέρα το κατασκεύασε σε απάτητο μέρος, υπεράνω του Σύμπαντος. ( εν αβάτοις εξηρημένους του παντός ).
Αλλά και κάτω εξουσιάζει μαζί με τον Πλούτωνα τα χθόνια και εποπτεύει τα βάθη της γης και προσφέρει ζωή στα τελευταία όντα του Σύμπαντος και δίνει ψυχή σε όσα από μόνα τους είναι άψυχα και νεκρά. "
( Πρόκλος - Σχόλια στην Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 50.10 )


Τύχη αγαθή, ο Πρόκλος διευκρινίζει ξεκάθαρα πιο κάτω ότι ο τόπος ο οποίος "εξήρηται του παντός", είναι ο τόπος του δημιουργικού Δία. Αλλά ξέρουμε ότι ο Δημιουργικός Ζευς είναι στην Νοερή τάξη, άρα και η μητέρα της Περσεφόνης των Ελευσινίων, κατοικεί ( όπως και η Περσεφόνη ) στο ίδιο σημείο που κατοικεί και ο Δημιουργός Ζεύς, δηλαδή στην Νοερή Τάξη! Αρα είναι πέραν αμφιβολίας η Ρέα.

"Ο Δημιουργός Δίας, όμως είναι υπεράνω του Σύμπαντος (εξήρηται του παντός)....." ( Πρόκλος - Σχόλια στην Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 88.10 )

Συνεπώς μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι τα Ελευσίνια ήταν κεκαλυμμένα μυστήρια της Ρέας!

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ

Ποιοί όμως είναι οι γονείς της Περσεφόνης ;

Θα το εξετάσουμε από καθαρά Μυθολογική σκοπιά και δεν θα εμβαθύνουμε στο Κοσμολογικό στοιχείο που περιέχει ο σχετικός μύθος, μιας και έχουμε σποραδικά ασχοληθεί με το θέμα προηγουμένως.

Ο Μύθος μας λέει ότι ο Ζεύς συζεύγνυται με την Δήμητρα και από την σύζευξη αυτή προκύπτει η Περσεφόνη.

Στην προηγούμενη ανάρτηση είδαμε ότι Δήμητρα ονομάζεται η Ρέα, άρα προβληματιζόμαστε κατά πόσον η Δήμητρα του μύθου είναι η Δήμητρα των Υπερκοσμίων-Εγκοσμίων Θεών ή η Ρέα της Νοερής τάξεως.

Ο Πρόκλος αναφερόμενος στους γάμους στον θείο κόσμο λέει ότι :

"Οι Θεολόγοι αποκαλούν με μυστικό τρόπο την σύμφυτη σύζευξη των θεικών αιτίων Γάμο, μέσα στην ίδια βαθμίδα (Ηρας-Δία, Ουρανού-Γης, Κρόνου-Ρέας), μεταξύ των υποδεεστέρων με τα ανώτερα ( Δίας-Δήμητρα), ανωτέρων προς τα υποδεέστερα (Δίας-Κόρη).
( Πρόκλος-Σχόλια στον Παρμενίδη 775.21, Σχόλια στον Κρατύλο 169 )

Βλέπουμε δηλαδή ότι ο γάμος μεταξύ Δία και Δήμητρας είναι μεταξύ υποδεεστέρων και ανωτέρων. Αν η Δήμητρα είναι η Δήμητρα της Υπερκόσμιας-Εγκόσμιας τάξεως, τότε σίγουρα είναι υποδεέστερη του Διός, οποιαδήποτε τάξη και να ανήκει ο Ζεύς ( όπως είδαμε ο Ζεύς εκδηλώνεται από την Νοερή τάξη και κάτω).

Ομως ο Πρόκλος αναφέρει στην περίπτωση ανωτέρων προς υποδεέστερα, την περίπτωση της σύζευξης Δία και Κόρης, άρα αναφέρει τον Δία σαν ανώτερο και συνεπώς ο Ζευς της περιπτώσεως Δία-Δήμητρας είναι ο υποδεέστερος από τους δύο.
Αλλωστε παρακολουθώντας την σύνταξη της προτάσεως, είναι σαφές ότι η αντιστοίχιση είναι : Ζευς ~ υποδεέστερος, Δήμητρα ~ ανώτερη.

Ομως για να είναι η Δήμητρα ανωτέρα του Διός, θα πρέπει να είναι μόνον η Ρέα, πράγμα που συνηγορεί και το γεγονός ότι έχουμε δει ότι η Ρέα ονομάζεται και Δήμητρα.

( βλέπε επίσης σχετικά Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία Ε 39.24, Σχόλια στον Κρατύλο 169 )

Γη δε και Μήτηρ και Ρέα και Ηρη η αυτή. Εκλήθη δε Γη μεν νόμω, Μήτηρ δε ότι εκ ταύτης πάντα γίνεται. Γη και Γαία κατά γλώσσαν εκάστοις. Δημήτηρ δε ωνομάσθη ώσπερ η Γη Μήτηρ, εξ αμφοτέρων εν όνομα, το αυτό γαρ ην. Εστι δε και εν τοις Υμνοις ειρημένον. Δημήτηρ Ρέα Γη Μήτηρ Εστία Δηιώ. Καλείται γα και Δηιώ ότι εδηιώθη εν τη μίξει
[ Πάπυρος Δερβενίου ]

Αρα μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι η μητέρα της Περσεφόνης είναι η Ρέα.

Αλλωστε κάποιοι που έχουν μελετήσει πολύ βαθιά την Ελληνική Μυθολογία, το έχουν επισημάνει!

Αναφέρομαι σε τρία Ορφικά Αποσπάσματα που προκύπτουν από Χριστιανούς απολογητές, τα οποία είναι πολύ εύγλωτα και επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς μας.

Και ότι η Κόρη του Δία, την οποία από την μητέρα του την Ρέα ή την αδελφή του την Δήμητρα απέκτησε...και για αυτό μυστικά Αθηλα και κοινώς Περσεφόνη και Κόρη έχει ονομαστεί.
( Ορφικό Απόσπασμα 58 )

Θα έπρεπε όμως αυτοί, αν θεωρούσαν φοβερό το να σμίγουν άφονα και ελεύθερα, να έχουν μισήσει τον Δία, επειδή απέκτησε παιδιά από την μάνα του την Ρέα, και από την θυγατέρα του την Κόρη, κάνοντας την ίδια την αδελφή του γυναίκα του.
( Ορφικό Απόσπασμα 59 )

Γιατί ο ποιητής σας ο Ορφέας, λέει ότι ο Δίας φόνευσε τον ίδιο του τον πατέρα τον Κρόνο, και πήρε γυναίκα του την ίδια την μητέρα του την Ρέα, και από αυτούς γεννιέται η Περσεφόνη, την οποία και αυτή μόλυνε.
( Ορφικό Απόσπασμα 153 )

Συνεπώς μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυρισθούμε ότι οι γονείς της Περσεφόνης ήταν ο Ζεύς και η Ρέα!

ΡΕΑ-ΔΗΜΗΤΡΑ

Σ ε ένα "περίεργο" απόσπασμα του ο Πρόκλος αναφέρει ότι η Ρέα όταν συζεύγνυται με τον Κρόνο και γεννάει τον Δία λέγεται Δήμητρα.

"Γιατί και στον Ορφέα όταν συνυπάρχει με τον Κρόνο στην κορυφή της, η μεσαία θεά αποκαλείται Ρέα, και όταν παράγει τον Δία και μαζί με τον Δία φέρνει στο φως τους καθολικούς και τους επιμέρους κόσμους των θεών, αποκαλείται Δήμητρα"

Μάλιστα ο Σωκράτης στον Κρατύλο αναφέρει ότι η ετυμολογία της Δήμητρας προέρχεται από το "δίδουσα ως μήτηρ".

Προς στιγμήν προβληματιζόμαστε σε ποιόν Δία αναφερόμαστε, μιας και από όσον γνωρίζουμε ο Δίας εκδηλώνεται ως Δημιουργός στην νοερή τάξη, είναι ένας από τους τρεις δημιουργούς στην υπερκόσμια τάξη (Ζεύς, Ποσειδών, Πλούτων) και εκδηλώνεται επίσης στην υπερκόσμια-εγκόσμια τάξη (στην δημιουργική Τριάδα/Ποιούντες Ζευς, Ποσειδών, Ηφαιστος).

Ο Πρόκλος όμως μας το ξεκαθαρίζει μιας και λέει ότι μαζί με την Ρέα (Δήμητρα) φέρνει στο φως τους καθολιούς και επιμέρους κόσμους των θεών, άρα σίγουρα αναφερόμαστε τον Δημιουργό, στην νοερή τάξη δηλαδή.

( βλέπε σχετικά Πρόκλος-Πλατωνική Θεολογία Ε 39.24, Σχόλια στον Κρατύλο 169, Πλάτων - Κρατύλος 404b, Ορφικό Απόσπασμα 145 )

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

ΤΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

Οπως λοιπόν τα παιγνίδια των Θεών συμβολίζουν την εγκόσμιο δημιουργία, έτσι και στην περίπτωση του Διονύσου - που σύμφωνα με τον μύθο οι Τιτάνες, που είναι τελικά οι "βοηθοί" του στην μερική δημιουργία της οποίας προίσταται, τον κατασπαράσσουν, καθώς εκείνος είναι απασχολημένος να παίζει με κάποια παιγνίδια - τα παιγνίδια αλληγορούν τις διάφορες "λειτουργίες" που αφορούν την μερική δημιουργία.

Τα παιγνίδια με τα οποία έπαιζε ο Διόνυσος, αναφέρονται στα Ορφικά Αποσπάσματα 31 και 34 και ήταν τα εξής : Αστράγαλος, Μπάλα, Σβούρα, Μήλα, Ρόμβος, Καθρέφτης και Τουλούπα Μαλλιού.

Μέχρι στιγμής αναφερθήκαμε στον καθρέφτη, ο οποίος όπως είπαμε συμβολίζει την απαθή ύλη που δέχεται τις εικόνες και τις μορφές οι οποίες αλληγορούνται ως είδωλα.

( Για τον τρόπο "υλοποίησης" των Ιδεών, βλέπε http://empedotimos.blogspot.com/2008/08/blog-post_5846.html )

Η απαθής αυτή ύλη είναι η ύλη του λεγόμενου Αστρικού, το οποίο συμπεριφέρεται όπως ακριβώς ένας καθρέφτης. Για περαιτέρω ανάλυση, ο μελετητής παραπέμπεται σε σχετικά βιβλία που περιγράφουν την λειτουργία του Αστρικού πεδίου.

Σχετικά με τα υπόλοιπα παιγνίδια, θα ασχοληθούμε κατά την πορεία της έρευνας μας.

ΤΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Η εγκόσμιος δημιουργία είναι για τους Θεούς ένα παιγνίδι!

Τα γεννήματα της νέας δημιουργίας αποκαλούνται παιγνίδια των Θεών και μοιάζουν με τους μύθους - γιατί είναι εικόνες των αληθινών όντων και μετέχουν στα είδη, με τον πιο υποβαθμισμένο τρόπο - ενώ αυτά που λαμβάνουν υπόσταση από τα νοητά είναι νοερά, αιώνια και μόνιμα και έχουν κρυμμένη την ουσία τους.

Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Α 127.14-16

Οπως ανεφέρθη σε προηγούμενη ανάρτηση, το γέλιο των Θεών προσδιορίζει την αφθονία ενέργειας που κατευθύνεται προς το Σύμπαν και την αιτία της ευταξίας των εγκοσμίων πραγμάτων.

Ο Ερμείας ερμηνεύει το χωρίο του Ομήρου, στο οποίο οι Θεοί μόλις είδαν τον Ηφαιστο, γέλασαν ασυγκράτητα, ως απεικόνιση της εγκοσμίου δημιουργίας.


Όπερ επί της εγκοσμίου δημιουργίας τοις θεοίς έχει το παίγνιον αυτών
είναι τον πάντα κόσμον, ως και ο ποιητής φησι·
άσβεστος δ’ άρ’ ενώρτο γέλως μακάρεσσι θεοίσιν
ως ίδον Ήφαιστον·
(τουτέστιν, ως ίδον τα δημιουργήματα, ηυφράνθησαν και εγέλασαν), όπερ ουν τοις θεοίς ο κόσμος, τούτο και τω σπουδαίω η περί τάξεως ενέργεια· παιδιά γαρ έοικεν, η δε εν ταις ψυχαίς σπουδή.΄


Ερμείας - Σχόλια στον Φαίδρο 260.22-28

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

ΟΤΑΝ ΟΙ ΘΕΟΙ ΓΕΛΑΝΕ ή ΚΛΑΙΝΕ

Σε αρκετά σημεία των Ελληνικών Θεολογικών Κειμένων - πρωτίστως στον Ομηρο - συναντάμε σκηνές στις οποίες οι Θεοί αναφέρεται ότι γελάνε ή κλαίνε.

Ο Πρόκλος μας λέει ότι το γέλιο των Θεών προσδιορίζει την αφθονία ενέργειας που κατευθύνεται προς το Σύμπαν και την αιτία της ευταξίας των εγκοσμίων πραγμάτων. Και επειδή η πρόνοια του είδους αυτού είναι ασύλληπτη και η παροχή όλων των αγαθών από αυτούς είναι αδιάλειπτη, για αυτό και ο Ομηρος αναφέρει ότι το γέλιο των Θεών είναι δυνατό και ασυγκράτητο.

Το κλάμα συμβολίζει την πρόνοια τους για τα θνητά και φθαρτά πράγματα, και επειδή αυτά άλλοτε υπάρχουν και άλλοτε όχι, για αυτό και οι μύθοι λένε ότι οι Θεοί δεν κλαίνε πάντα, ενώ γελούν αδιάκοπα.

Ετσι όταν διαιρούμε τα δημιουργήματα σε Θεούς και ανθρώπους, το γέλιο αλληγορεί την γένεση θεοτήτων, ενώ το κλάμα στη σύσταση των ανθρώπων ή των ζώων.

¨Δάκρυα μεν σέθεν εστί πολυτλήτων γένος ανδρών, μειδήσας δε θεών ιερόν γένος εβλάστησας"

Οταν διαιρούμε τα δημιουργήματα σε ουράνια και υποσελήνια, το γέλιο αποδίδεται στα ουράνια και το κλάμα στα υποσελήνια,

Οταν αναφερόμαστε στα υποσελήνια, όπου κύρια χαρακτηριστικά είναι η γένηση και η φθορά, το γέλιο ανάγεται στην γένηση και το κλάμα στην φθορά.

Οσον αφορά το χαμόγελο, ο Πρόκλος μας λέει ότι το χαμόγελο μιμείται την αόρατη και απόκρυφη ενέργεια των θείων σε αντίθεση με το γέλιο που μιμείται την πρόοδο προς το πιο εμφανές, μιας και το γέλιο είναι πιο αισθητό από το χαμόγελο.

( βλέπε Πρόκλος - Σχόλια στην Πολιτεία 1.127-128, Σχόλια στον Παρμενίδη 1022.24 )

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

ΔΙΟΝΥΣΟΣ-Αποσυμβολισμός του Μύθου

Γενικά όταν αναφερόμαστε σε θέματα αποσυμβολισμού και αλληγοριών, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, διότι υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να παρασυρθούμε και να παρμεμβάλλουμε προσωπικές απόψεις και οπτικές οι οποίες μας παραπλανούν και δεν μας δίνουν την σωστή εικόνα.

Κάθε αποσυμβολισμός πρέπει να είναι συμβατός με όλες τις λοιπές αλληγορίες και μύθους, οι οποίοι, όπως έχουμε πεί, δεν έχουν γραφτεί τυχαία, αλλά αποτελούν ένα τρόπο καταγραφής θεικών και οντικών σχέσεων. Ας θυμηθούμε ότι η δημιουργία ένός νέου μύθου είναι τόσο δύσκολη όσο και η εύρεση ενός νέου μαθηματικού θεωρήματος.

Γενικά περί Δονύσου έχουν λεχθεί - και λέγονται - τα μύρια όσα για αυτό και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.

Συνεπώς, η σωστή προσέγγιση είναι να βασιζόμαστε στον αποσυμβολισμό που μας παραδίδουν οι φιλόσοφοι μας, οι οποίοι όπως θα δούμε εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο που καλύπτει η Ελληνική Θεολογία.

Ας προσπαθήσουμε να καταγράψουμε πολύ επιγραμματικά, τον αποσυμβολισμό του Μύθου του Διονύσου. Ο μελετητής, που θέλει να εμβαθύνει περισσότερο, πρέπει να ανατρέξει στα Φιλοσοφικά Κείμενα για να διευρύνει την συνειδητότητα του.

Διόνυσος ==> Βασιλεύς Εγκοσμίων Θεών και Μονάδα Μερικής Δημιουργίας

Οι Τιτάνες κατασπαράσσουν τον Διόνυσο ==> 2η Δημιουργία ( Μεριστή Δημιουργία )

( βλέπε Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Α 132.26-30 και 173.2-4, Σχόλια στον Αλκιβιάδη 44.3-4, Σχόλια στον Κρατύλο 182, Ερμείας - Σχόλια στον Φαίδρο 93.10-13 )

Η Καρδιά του Διονύσου σώζεται από την Αθηνά ==> Καρδιά = Νούς Κόσμου
Ο Απόλλων μαζεύει τα μέλη του ==> Σώμα Διονύσου = Ψυχή Κόσμου
( Για αυτό και λέγεται ότι : "Η Ψυχή μεμέρισται Τιτανικώς, ήρμοσται δε μουσικώς" )

( βλέπε Πρόκλος - Σχόλια στον Κρατύλο 182, Σχόλια στον Τίμαιο Β 146, Β 297.28-30, Σχόλια στον Παρμενίδη 808.25-29 )

Ο Ζευς κατακεραυνώνει τους Τιτάνες και από την στάχτη τους ( ή τις αναθυμιάσεις κατ' άλλη εκδοχή) γεννιούνται οι άνθρωποι
( βλέπε Ολυμπιόδωρος - Σχόλια στον Φαίδωνα I 2, 3-10 )

Ο Διόνυσος αναγεννάται από την Σεμέλη ==> Υπεύθυνος για τις επαναγεννήσεις
( βλέπε Ερμείας - Σχόλια στον Φαίδρο 55.20-28 )

Ο Ζευς επιστρέφει τον Διόνυσο στην Περσεφόνη ==> Επιστρέφει στο Νοητό.
( βλέπε Ορφικός Υμνος Λικνίτου 4-7, Ορφικός Υμνος Σεμέλης 6-8, Υμνος Πρόκλου στην Αθηνά 11-15 )

Είναι σαφές λοιπόν ότι η πρώτη μητέρα του Διονύσου είναι η Περσεφόνη, η δε Σεμέλη αναλαμβάνει να κυοφορήσει τον Διόνυσο ( όπως θα λέγαμε με σημερινούς ιατρικούς όρους : Φέρουσα ή Υποκατάστατη Μητέρα ), μέχρις ότου ο Ζευς πάρει τον Διόνυσο και τον επιστρέψει στην Περσεφόνη. Με αυτή την οπτική και λαμβανομένου υπ' όψιν ότι ο Ιακχος είναι ο Διόνυσος μωρό ( βλέπε λήμμα Ιακχος στο λεξικό Σουίδα ), μπορούμε να διακρίνουμε την σχέση Περσεφόνης-Ιάκχου-Διονύσου και την θεολογική πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τον μύθο της Ελευσίνας.

( Το τι σημαίνει ότι ο Διόνυσος έχει δύο μητέρες και γιατί πρέπει να ακολουθηθεί αυτή η σειρά, θα το διαπραγματευθούμε αργότερα )

Συνεπώς πρέπει να συγκρατήσουμε ότι οι Μύθοι περί των δύο γεννήσεων του Διονύσου, δεν αποτελούν διαφορετικές εκδοχές, αλλά μια ολοκληρωμένη αλληγορική καταγραφή συγκεκριμένων θεολογικών εννοιών.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ- Ο Μύθος

Οπως έχουμε ήδη δεί ο Διόνυσος είναι η μονάδα της Μερικής Δημιουργίας.

( Γενικά περί των Δημιουργιών και των μονάδων τους, μπορούμε να ανατρέξουμε στο :
http://empedotimos.blogspot.com/2008/06/blog-post_08.html )

Γεννιέται από την ένωση του Δία και της Κόρης ( Περσεφόνης ) και είναι ο Βασιλεύς των Εγκοσμίων Θεών.

Ας θυμηθούμε ότι οι Βασιλείες του Ορφέα είναι έξη και ο Διόνυσος είναι ο τελευταίος Βασιλεύς που παίρνει το σκήπτρο από τον Δία.
( βλέπε Ορφικά Αποσπάσματα 207-208, Πρόκλος-Σχόλια στον Κρατύλο 171.20 )

Ο Ορφικός Μύθος μας λέει ότι οι Τιτάνες δίνουν στον Διόνυσο κάποια παιγνίδια για να τον απασχολήσουν, και καθώς εκείνος απασχολείται με αυτά, του επιτίθενται και τον κατασπαράσσουν.

Από τα κομμάτια του, η Καρδιά του Διονύσου σώζεται από την Αθηνά και παραδίδεται στον Δία, τα δε υπόλοιπα μέλη του μαζεύονται από τον Απόλλωνα, ο οποίος και τα θάβει στον Παρνασσό.

Ο Ζεύς μαθαίνοντας αυτό, οργίζεται και κατακεραυνώνει τους Τιτάνες και από την στάχτη τους γεννιούνται οι άνθρωποι.

Ακολούθως, ο Ζευς δίνει στην Σεμέλη να κυοφορήσει τον Διόνυσο και αφού τον κυοφορήσει, ο Ζευς τον παραδίδει πίσω στην Περσεφόνη.

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ- Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε την έννοια της ύλης που συναντάμε στα Φιλοσοφικά μας κέιμενα από την έννοια της ύλης που έχουμε σχηματίσει σήμερα.

Ουσιαστικά η χρήση της έννοιας "Υλη" ( που ειρήσθω εν παρόδω σημαίνει Ξύλο ) ξεκινά από τον Αριστοτέλη και χρησιμοποιήθηκε με την έννοια της Πρώτης Υλης.

Σαν παράδειγμα δημιουργού, οι Φιλόσοφοι μας χρησιμοποίησαν κάποιον τεχνίτη : ξυλουργό, μεταλλουργό ή λιθοξόο. Ετσι σαν πρώτη ύλη για να περιγράψουν τι παίρνει κάποιος δημιουργός για να δημιουργήσει χρησιμοποίησαν αντίστοιχα την πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί ο τεχνίτης το οποίο χρησιμοποίησαν για σύμβολο.

Ετσι, αν χρησιμοποίησαν το σύμβολο του ξυλουργού τότε πρώτη ύλη θα ήταν το ξύλο(Υλη) , αν χρησιμοποίησαν τον μεταλλουργό το μέταλλο και αν χρησιμοποίησαν τον λιθοξόο, τον λίθο.
Καθιερώθηκε λοιπόν σαν Πρώτη ύλη να χρησιμοποιείται ο "τεχνικός όρος" Υλη.

Υλη επίσης χρησιμοποιείται για να περιγραφεί η θεία ουσία η οποία έχει αποκτήσει μορφή και είναι αισθητή από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Ετσι Υλη με αυτήν την έννοια, δεν θα συναντήσουμε στον Υπερ-ασιθητό κόσμο ( μιας και εκεί δεν υπάρχουν μορφές ). Αν την συναντήσουμε, τότε θα έχει την έννοια της Πρώτης Υλης.

Γενικά Υλη είναι κάθε υπόστρωμα το οποίο χρησιμεύει για να δεχτεί την δημιουργική δράση κάποιου.

Ετσι λοιπόν όταν αναφέρεται ότι ο Πλάτων είναι Ιδεαλιστής ενώ άλλοι Φιλόσοφοι είναι Υλιστές, πρέπει να έχουμε ξεκάθαρα στο μυαλό μας τι εννοούμε.

Ο Πλάτων είναι Ιδεαλιστής με την έννοια ότι χρησιμοποιεί την έννοια της Ιδέας ( Αρχετύπου ) μέσω της οποίας δημιουργούνται τα αισθητά πράγματα. Η Ιδέα όμως δεν είναι κάτι μαγικό, είναι θεία ουσία η οποία είναι υψίστης καθαρότητας.
Αυτή η Ιδέα με τον μηχανισμό που αναφέραμε ήδη, αποτυπώνεται στην παχύτατη θεία ουσία η οποία υπάρχει στον Αισθητό Κόσμο και την οποία λέμε Υλη και τις δίνει μορφές.
Συνεπώς τόσο η Ιδέα όσο και η Υλη είναι θεία ουσία, διαφορετικών πυκνοτήτων θα μπορούσαμε να πούμε. Λόγω της πυκνότητας της αυτής, η θεία ουσία σαν Υλη είναι αισθητή από τις ανθρώπινες αισθήσεις, ενώ η Ιδέα δεν είναι.

Για αυτό και συναντάμε στα κείμενα μας την αναφορά σε άυλο και υλικό, με την έννοια ότι με άυλο αναφερόμαστε στην θεία ουσία που δεν είναι αισθητή από εμάς και σε υλικό σε αυτήν που είναι αισθητή από τις ανθρώπινες αισθήσεις.

ΑΙΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ- ΠΩΣ ΟΙ ΘΕΙΕΣ ΤΑΞΕΙΣ "ΥΛΟΠΟΙΟΥΝ" ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ

Οπως έχουμε αναφέρει προηγουμένως, ανάμεσα στις Νοερές Ιδέες και στα Αισθητά υπάρχουν τρεις θείες τάξεις, η τάξη των Αφομοιωτικών( Ηγεμονικών ή Υπερκοσμίων) Θεών, η τάξη των Ανεξαρτήτων ( Υπερκόσμιοι-Εγκόσμιοι) Θεών και η τάξη των Εγκοσμίων Θεών.

Λόγω της τάξης των Εγκοσμίων Θεών, όσα βρίσκονται εδώ κάτω μετέχουν στις Ιδέες με τον τρόπο της Αποτύπωσης, γιατί αυτοί οι Θεοί είναι εκείνοι που τα εποπτεύουν άμεσα.

Λόγω της τάξης των Ανεξαρτήτων Θεών, λαμβάνουν αντανακλάσεις, γιατί αυτοί κατά κάποιο τρόπο έρχονται και κατά κάποιο τρόπο δεν έρχονται σε επαφή με τα αισθητά, και με τις υπερβατικές τους δυνάμεις, παρέχουν στα αισθητά κάποια είδωλα των κορυφαίων όντων.

Λόγω της τάξης των Αφομοιωτικών Θεών ( γιατί είναι εκείνοι που έχουμε αποκαλέσει Ηγεμονικούς ) τα Αισθητά εξομοιώνονται με τα νοερά.

Αρά από την μία δημιουργική πηγή και από την αγαθότητα της, η οποία τελειοποιεί τα πάντα, επέρχεται η αποτύπωση, η αντανάκλαση και η εξομοίωση.
Πρόκλος - Σχόλια στον Παρμενίδη 848.5

Δηλαδή οι Αφομοιωτικοί Θεοί φτιάχνουν κατ'αρχήν ένα αντίγραφο ( σύμβολο Εικόνα ή Ζωγραφιά ) μιας Ιδέας, η οποία υπάρχει στον Υπερ-αισθητό κόσμο ( Νοητό/Νοερό) δίνοντας της μορφή ( μιας και στον Υπερ-αισθητό κόσμο δεν υπάρχουν Μορφές ), ακολούθως οι Ανεξάρτητοι Θεοί δημιουργούν μια αντανάκλαση της σε ένα ενδιάμεσο υπόστρωμα ( θα δούμε αργότερα πιο είναι αυτό, σύμβολο ο Καθρέφτης ) και τέλος οι Εγκόσμιοι Θεοί παίρνοντας την σχηματισμένη αυτή Μορφή την "υλοποιούν" στην Υλη ( μορφοποιούν δηλαδή την Υλη - σύμβολο το Αποτύπωμα )

Οσοι διατηρούν την Υλη απαθή κατά την συμμετοχή της στις Ιδέες, την παρομοιάζουν με καθρέφτη και αποκαλούν είδωλα και αντανακλάσεις τις Ιδέες και την Μορφή που λαμβάνει μέσα της.
Πρόκλος - Σχόλια στον Παρμενίδη 839.30

ΑΙΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ - ΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ "ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ" ΙΔΕΩΝ

Ο Πρόκλος μας μεταφέρει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα συμβολισμού του τρόπου "υλοποίησης"¨των Ιδεών.

Συγκεκριμένα παίρνει σαν συμβολισμό το πως ένας άνθρωπος χρησιμοποιώντας την σφραγίδα του( συνήθως ένα δακτυλίδι ) , δημιουργεί πάνω σε ένα κερί αποτύπωμα της, για να χρησιμοποιηθεί σαν υπογραφή του ή για κάποιον άλλο λόγο.

Δηλαδή αν αναλύσουμε την κίνηση του ανθρώπου θα παρατηρήσουμε ότι ο άνθρωπος ( δηλαδή η ψυχή του ) παίρνει την απόφαση να σηκώσει το χέρι του και να πιέσει την σφραγίδα πάνω στο κερί ώστε να αποτυπωθεί η υπογραφή του.

Αν τώρα αποσυμβολίσουμε το κερί με την Υλη, το Δαχτυλίδι (Σφραγίδα ) με την Φύση, το χέρι με την Ψυχή (Καθολική ή Επιμέρους ) και την ψυχή που σφραγίζει με τον Νου, τότε βλέπουμε ότι το συμβολικό παράδειγμα αυτό αλληγορεί πλήρως τον τρόπο αποτύπωσης μιας Ιδέας στην Υλη.

Δηλαδή ο Νους μέσω της Ψυχής ( της Καθολικής αν μετά συνεχίσει η Καθολική Φύση, ή της Επιμέρους αν συνεχίσει η επιμέρους Φύση ) και της Φύσης ( Καθολικής ή Επιμέρους αντίστοιχα ) γεμίζει τον αισθητό κόσμο με Ιδέες και αποτελεί τον αληθινό Πόρο που γεννά τις λογικές αρχές που ξεχύθηκαν μέχρι την Υλη

Κερί ~ Υλη
Δαχτυλίδι ( Σφραγίδα ) ~ Φύση
Χέρι ~ Ψυχή ( Καθολική Ψυχή => Καθολική Φύση, Επιμέρους Ψυχή => Επιμέρους Φύση )
Ψυχή ανθρώπου που σφραγίζει ~ Νους

( βλέπε Πρόκλος - Σχόλια στον Παρμενίδη 884.2 )

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-"ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ" ΙΔΕΩΝ

Στον Αισθητό Κόσμο οι Ιδέες "υλοποιούνται" με τρείς τρόπους :

- Αφομοίωση : Χαρακτηριστικός συμβολισμός για αυτόν τον τρόπο υλοποίησης είναι η χρήση Εικόνων και Ζωγραφιών. Κατά την μέθοδο αυτή δημιουργείται ένα πιστό αλλά κατώτερο αντίγραφο των Ιδεών

- Αντανάκλαση : Χαρακτηριστικός συμβολισμός είναι η χρήση ειδώλων και αντανακλάσεων. Σύμβολο της μεθόδου αυτής είναι ο καθρέφτης. Κατά την μέθοδο αυτή δημιουργείται πάνω σε ένα υπόστρωμα ( θα δούμε αργότερα πιο μπορεί να είναι αυτό ) μια αντανάκλαση της Ιδέας, η οποία όμως δεν επηρεάζει το υπόστρωμα αυτό ( όπως ακριβώς γίνεται και με τον καθρέφτη ).

- Αποτύπωση : Χαρακτηριστικός συμβολισμός είναι τα αποτυπώματα και σύμβολο είναι η χρήση σφραγίδας. Κατά τον τρόπο αυτό, η Ιδέα/Μορφή αποτυπώνεται στην Υλη και την διαμορφώνει.


Για αυτό φαίνεται και ο Πλάτων να χαρακτηρίζει τα αποτελέσματα των Ιδεών, άλλοτε εικόνες και ζωγραφιές, άλλοτε αποτυπώματα και άλλοτε είδωλα.
Πρόκλος - Σχόλια στον Παρμενίδη 840.20, 842.2

Τρίτη 22 Ιουλίου 2008

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ ΘΕΟΙ- Νιάτα και Γηρατειά

Στους Εγκόσμιους Θεούς - και μέσα από τον μύθο του Φαίδρου - αναφερόμαστε στην πορεία των ψυχών που μέσω, των εγκοσμίων Θεών, επιστρέφουν στο νοητό.


Η συμβολική για αυτό είναι πλούσια, και μας την εξηγεί ο Πρόκλος.

Η Πορεία από τα νιάτα στα γηρατειά υποδηλώνει ότι απομακρυνόμαστε από την ακμαία και άχραντη ζωή και μεταβαίνουμε στον κόσμο του γίγνεσθαι.


Η Πορεία από τα γηρατειά στα νιάτα υποδηλώνει ότι οδηγούμαστε προς το νοερό, για αυτό και η σωματική υπόσταση φθείρεται ενώ η ασώματη και άυλη υπόσταση μας λάμπει.


Ο Κρόνος - αναφέρεται σε Ορφικό απόσπασμα - έχει πάντα μαύρες τις τρίχες, σύμβολο του ότι δεν απομακρύνεται από τον εαυτό του ( από την νοερή τάξη δηλαδή, εξ' ού και αγκυλομήτις καλείται )


( βλέπε σχετικά Πρόκλος-Πλατωνική Θεολογία Ε 33.24, ΣΤ 77.12, Ορφικά Αποσπάσματα 130, 142, Σχόλια στον Τίμαιο Γ 115.20-25 )

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ ΘΕΟΙ- Ενέργειες

Οι ενέργειες των Εγκοσμίων Θεών είναι :


1. Υπερβατικές και ξεχωριστές.

Ακολουθούν τους Ανεξάρτητους Θεούς και μαζί με αυτούς ανάγονται στην νοητή φύση

2. Συμπαρατάσσονται μαζί με αυτά που δέχονται την πρόνοια τους, καθοδηγούν τα αισθητά και τα κάνουν να κλείσουν τον κύκλο τους και τα επιστρέφουν στον εαυτό τους.


( βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική ΘεολογίT ΣΤ 76.19 )

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ ΘΕΟΙ- Γενικά

Οι Εγκόσμιοι Θεοί αποτελούν την τελευταία τάξη, η οποία έπεται των Ανεξαρτήτων Θεών. Και εδώ η δομή είναι δωδεκάδα.


Η Πλατωνική Θεολογία του Πρόκλου σταματά στους Ανεξάρτητους Θεούς και δεν αναλύει τους Εγκόσμιους Θεούς. Δεν γνωρίζουμε αν το υπόλοιπο μέρος έχει χαθεί, ή επειδή αναφέρεται στους Εγκόσμιους Θεούς και στα υπόλοιπα επίπεδα διάσπαρτα στα έργα του, δεν προχώρησε στην ανάπτυξη τους, θεωρώντας το περιττό.


Οι σύγχρονοι μελετητές τείνουν προς το τελευταίο, ότι δηλαδή εσκεμμένα σταμάτησε στους Ανεξάρτητους, μιας και αναφέρεται στα επόμενα επίπεδα ( Εγκόσμιοι Θεοί, Θείες Ψυχές, Αγγελοι, Δαίμονες, Ηρωες, Επιμέρους Ψυχές ) σε άλλα έργα του.


Ανευ βλάβης και χωρίς να προκαλούμε ιδιαίτερη διαφοροποίηση από την δομή της Ελληνικής Θεολογίας, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι και η τάξη αυτή έχει ανάλογη δομή όπως οι Ανεξάρτητοι Θεοί.

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟΙ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ) ΘΕΟΙ- Θεοί Φαίδρου

Οι Θεοί οι οποίοι κάνουν την περιφορά τους κατά τον μύθο του Φαίδρου ( 246Α-257Α ) είναι οι Ανεξάρτητοι Θεοί.

Ο μύθος που αναφέρει ο Πλάτων στον Φαίδρο είναι πολύ ωραίος και περιγράφει σημαντικά σημεία της Ελληνικής Θεολογίας.
Σε πολύ γενικές γραμμές ο μύθος λέει ότι οι Θεοί επιβιβαζόμενοι στα άρματα τους και με οδηγό τον Δία, αρχίζουν την περιφορά τους στον Ουρανό. Μόνο η Εστία δεν ακολουθεί παραμένουσα στον οίκο της. Τους Θεούς τους ακολουθούν οι ψυχές με τα δικά τους άρματα. Τα άρματα τόσο των Θεών όσο και των ψυχών έχουν έναν ηνίοχο και δύο άλογα. Οι ψυχές δεν έχουν την δύναμη να ακολουθήσουν τους Θεούς στην πορεία τους και κάποια στιγμή πέφτουν ( χάνουν τα φτερά τους ).

Αξίζει να μελετήσει κανείς τον μύθο του Φαίδρου και μετά να μελετήσει τα σημεία εκείνα της Πλατωνικής Θεολογίας, στα οποία αναφερθήκαμε, όταν αναφερθήκαμε στους νοητούς-νοερούς Θεούς, καθώς και το σημείο στο σημείο γίνεται η συσχέτιση των Θεών του Φαίδρου και των Ανεξαρτήτων Θεών που αναφέρεται σε αυτή την ανάρτηση.
Ετσι ο μελετητής θα αποκτήσει μια εικόνα για το πως λειτουργούν οι Πλατωνικοί διάλογοι και πως πρέπει κανείς να τους προσεγγίζει για να αντλήσει αυτά τα οποία κρύβονται μέσα τους.

Αναφερόμενος στην σχέση των Εγκοσμίων Θεών με τους Θεούς του Φαίδρου, ο Πρόκλος επισημαίνει το πως κωδικοποιείται στον μύθο η ψυχική ιδιότητα τόσο των Ανεξαρτήτων, όσο και των Εγκοσμίων Θεών.

Στους Ανεξάρτητους Θεούςη ψυχική ιδιότητα ένωσε τον εαυτό της με τον νου, για αυτό και το άρμα τους δεν έχει διαίρεση καθώς είναι νοερό και αχώριστο από τον άυλο και θεικό νού.

Στους εγκόσμιους Θεούς όμως αποδίδονται διαιρέσεις αλόγων και ηνιόχων.

Αξίζει να παρατηρήσουμε επίσης την ανάλογη έκφραση των δύο συνδετικών τάξεων, τόσο του υπεραισθητού κόσμου ( νοητή-νοερή τάξις, ενδιάμεση μεταξύ νοητής και νοερής ), όσο και του αισθητού κόσμου ( Ανεξάρτητοι Θεοί, ενδιάμεσοι μεταξύ Υπερκοσμίων και Εγκοσμίων Θεών)

( βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 99.4 )

Κυριακή 20 Ιουλίου 2008

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟΙ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ) ΘΕΟΙ- Ανυψωτική Τριάδα

Την Ανυψωτική τριάδα απαρτίζουν ο Ερμής, η Αφροδίτη και ο Απόλλων, οι οποίοι είναι γνωστοί και ως Αρμόζοντες.

Ο Ερμής είναι χορηγός της φιλοσοφίας, ανυψώνει μέσω αυτής τις ψυχές και με τις δυνάμεις της διαλεκτικής ανεβάζει τις καθολικές και επιμέρους ψυχές στο Αγαθό. Τον χαρακτηρίζει η Συμμετρία.

Η Αφροδίτη είναι αιτία της ερωτικής έμπνευσης και εξοικειώνει με το κάλλος τις ζωές που ανυψώνονται. Την χαρακτηρίζει το Κάλλος.

Ο Απόλλων με την μουσική τελειοποιεί τα πάντα, επιστρέφει τα πάντα κινώντας τα όλα μαζί ( Ομοπολών) και ανασύροντας τα με την αρμονία και τον ρυθμό προς την νοερή αλήθεια. Τον χαρακτηρίζει η Αλήθεια.

Ο Πλάτων στον Φίληβο αναφέρεται στις τρεις μονάδες που αποτελούν τα πρόθυρα του Αγαθού και τις ονομάζει Κάλλος, Αλήθεια και Συμμετρία.

Η Ορφική αντιστοίχιση, όπως φαίνεται και στο σχετικό διάγραμμα ( https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQOlaObtRb7JeSCPemUW_p8Uo0JzCHs325sSfBXVEm7oOfm3SHnGSHCQnobCQnACgHXpJd2jNqzKwOJBMxn4Pl8wyBa9y6DKC4dS7FcNzWWQmuAPhgMbwoLDm8-lU2yuVaf7ppciMZBA/s1600-h/OPT1-diag.jpg ) είναι ο Φάνης( Κάλλος), ο Ηρικεπαίος ( Αλήθεια ) και ο Μήτις ( Συμμετρία ), οι οποίοι και βρίσκονται στα πρόθυρα του Αγαθού μιας και ανήκουν στην Νοητή Τάξη.

Αν τώρα θυμηθούμε ότι το ανάλογο του Αγαθού είναι ο νοητός Ηλιος, τότε διαπιστώνουμε ότι οι τρείς Πλανήτες που βρίσκονται στα πρόθυρα του Αγαθού, έχουν ονομασθεί με τα ονόματα των τριών αναγωγών Θεών { Ηλιος ( =Απόλλων ) , Ερμής , Αφροδίτη }, δηλαδή όχι τυχαία.

( βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ' 97.8, Φίληβος 64c1-3 )

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟΙ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ) ΘΕΟΙ- Ζωοποιός Τριάδα

Την Ζωοποιό τριάδα απαρτίζουν η Δήμητρα, η Ηρα και η Αρτεμις , οι οποίες είναι γνωστές και ως Ψυχούντες.

Η Δήμητρα γεννά την εγκόσμιο ζωή, την νοερή, την ψυχική και αυτή που είναι αχώριστη από τα σώματα.

Η Ηρα συγκρατεί την μέση προκαλώντας την γέννηση της ψυχής

Η Αρτεμις παρακινεί τους φυσικούς όρους σε ενέργεια και τελειοποιεί την ατέλεια την ύλης. Για αυτό και καλείται επίσης και Λοχία καθώς επιβλέπει την φυσική πρόοδο και γέννηση.

( βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ' 97.8 )

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟΙ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ) ΘΕΟΙ- Φρουρητική Τριάδα

Την Φρουρητική τριάδα απαρτίζουν η Εστία, η Αθηνά και ο Αρης, οι οποίοι είναι γνωστοί και ως Φρουρούντες.

Η Εστία διατηρεί την ύπαρξη και την ουσία των πραγμάτων άχραντη.

Η Αθηνά φυλάσσει τις ενδιάμεσες ζωές ακλόνητες με την νόηση ανυψώνοντας τις από την ύλη. Την διαδικασία αυτή περιγράφει η Γιγαντομαχία. Στον αποσυμβολισμό της Γιγαντομαχίας αναφέρεται ο Πρόκλος στα Σχόλια στον Παρμενίδη 692.19

Ο Αρης ακτινοβολεί στις σωματικές φύσεις την ισχύ, την δύναμη και την στερεότητα.

( βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ' 97.8 )

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟΙ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ) ΘΕΟΙ- Δημιουργική Τριάδα

Την Δημιουργική τριάδα απαρτίζουν ο Ζευς, ο Ποσειδών και ο Ηφαιστος, οι οποίοι είναι γνωστοί και ως Ποιούντες.

Ο Ζευς κατευθύνει τις ψυχές και τα σώματα και φροντίζει τα πάντα

Ο Ποσειδών κυβερνά την ψυχική τάξη και είναι υπαίτιος της κίνησης και της γέννησης

Ο Ηφαιστος εμφυσά την φύση στα σώματα και δημιουργεί τις εγκόσμιες έδρες των Θεών

( βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ' 97.8 )

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟΙ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ) ΘΕΟΙ- Μονάδες

Οι δύο Μονάδες των Ανεξαρτήτων Θεών, όπως ελέχθη είναι ο Ζεύς και η Εστία.

Ο Ζεύς δεν είναι νους σύμπαντος, ούτε νους Ηλίου, ούτε εγκόσμιος νους ή ψυχή, αλλά απλωμένος υπεράνω όλων είναι αίτιος της κίνησης που οδηγεί στα πρώτα, επικεφαλής της πορείας προς το νοητό, παραμένει στον εαυτό του και ανήκει στην Πατρική σειρά.

Η Πρόοδος του Δία όπως καταγράφεται στην Ελληνική Θεολογία είναι Νοερή - > Αφομοιωτική -> Απόλυτη -> Εγκόσμια
( Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 87.20 )

Η Εστία κυβερνά χωρίς να έχει την βαθμίδα της πρώτης ψυχής, δεν είναι ούτε η Γη μέσα στο Σύμπαν. Εκπέμπει πάντα την σταθερή και ακλόνητη δύναμη, συνδέεται με τα πρώτα αίται και παρέχει στους εγκόσμιους Θεούς την άχραντη εδραίωση στον εαυτό τους.
Ανήκει στην Αχραντη σειρά.

( βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 85.23 )

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟΙ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ) ΘΕΟΙ- Δομή

Η Δομή των Ανεξαρτήτων Θεών αποτελείται από δύο μονάδες και από μια δεκάδα.

Οι δύο μονάδες είναι ο Ζεύς ως επικεφαλής των αρρένων Θεών και η Εστία ως επικεφαλής των θηλείων θεαινών.

Στην δεκάδα ο Πρόκλος αναφέρει ότι, μεταξύ των άλλων. υπάρχει ο Απόλλων εκφράζων την Μαντική Ζωή, ο Αρης εκφράζων την Διαιρετική Ζωή και η Αφροδίτη εκφράζουσα την Ερωτική Ζωή.

Η δομή των Ανεξαρτήτων Θεών αποτελείται από τέσσερεις τριάδες, την δημιουργική τριάδα, την ζωογονική, την ανυψωτική και την φρουρητική.
Ο Σαλούστιος ονομάζει τους Θεούς που συμμετέχουν σε κάθε μια τριάδα ως ποιούντες, ψυχούντες, αρμόζοντες και ψυχούντες αντίστοιχα.

( Σημείωση : O Σαλούστιος διακρίνει μόνο δύο κατηγορίες Θεών, υπερκοσμίους και εγκοσμίους. Γενικά πρέπει οι υπερκόσμιοι να αντιστοιχούν στις θείες τάξεις του Υπεραισθητού Κόσμου και οι εγκόσμιοι του Αισθητού )

( βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ' 85.23 , Σαλούστιος - Περί Θεών και Κόσμου VI )

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟΙ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ) ΘΕΟΙ- Πλήθος

Οπως μας λέγουν οι Θεολόγοι, το πλήθος των ανεξαρτήτων Θεών είναι ασύλληπτο ( προσοχή : όχι άπειρο, διότι όπως έχουμε επισημάνει, τίποτε στο Σύμπαν δεν είναι άπειρο ) και άγνωστο ακόμα και σε αυτούς.

Για συμβολικούς όμως λόγους, τους ανατίθεται ο αριθμός 12 σαν σύμβολο της τελείας προόδου. Αυτός δε προκύπτει αν θεωρήσουμε ότι "καθώς, λοιπόν η μονάδα του Δημιουργού διαιρεί τα δημιουργήματα σε πρώτα, ενδιάμεσα και τελευταία και καθώς οι Θεοί μετά από αυτή την μονάδα διοχετεύουν τετραδικά τις πηγές τους στα κατώτερα τους, εμφανίστηκε σε εμάς αυτή η δωδεκάδα των ανεξαρτήτων Θεών....άλλοι έλαβαν την δημιουργική και πατρική ιδιότητα κατά τρόπο τριαδικό, άλλοι την γεννητική και ζωοοποιό ιδιότητα με τρόπο τριαδικό, άλλοι την ανυψωτική με τρόπο τριαδικό και άλλοι την άχραντη και φρουρητική ιδιότητα με τον ίδιο τρόπο. Γιατί όλες οι ιδιότητες φτάνουν σε αυτούς από το πλ΄ξθος των αφομοιωτικών (=υπερκοσμίων ) Θεών, ενώ η διαίρεση σε πρώτα, σε ενδιάμεσα και τελευταία φτάνει από την αιτία του Δημιουργού"
( Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 93.12 )

Με άλλα λόγια :
Δημιουργός ==> Πρώτα, Ενδιάμεσα, Τέλη (3)
Αφομοιωτικοί == > Πατρική Ιδιότητα, Γόνιμη, Ανυψωτική, Φρουρητική ( 4)

άρα : 3 x 4 = 12

-------
Οι Ανεξάρτητοι Θεοί έχουν ασύλληπτο πλήθος και αναρίθμητο από την ανθρώπινη σκέψη. Οι Θεολόγοι δεν έχουν προσδιορίσει τον αριθμό τους.
( Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 85.6 )

Ο Αριθμός της Δωδεκάδας ταιριάζει στους Απολύτους(Ανεξάρτητους) Θεούς ως σύμβολο της τέλειας προόδου επειδή ολοκληρώνουν την πρόοδο των Υπερκοσμίων Θεών και είναι επικεφαλής των Ουρανίων Θεών
( Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 85.13 )

Και τον αριθμό αυτό ( Δώδεκα ) δεν πρέπει να τον εκλάβουμε σαν να υπάρχει σε δώδεκα μονάδες ( γιατί δεν είναι τέτοιος ο αριθμός στην περίπτωση των Θεών ), αλλά με μια ιδιαιτερότητα της ύπαρξης γιατί όπως η δυάδα μεταξύ των Θεών είναι επικεφαλής της γονιμότητας και η τριάδα της πρωταρχικής τελειότητας, έτσι και η δωδεκάδα είναι σύμβολο της τελείας προόδου.
( Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 86.20)

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟΙ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ) ΘΕΟΙ- Ενέργειες

Οι ενέργειες των Ανεξαρτήτων Θεών είναι :

- Εύλυτες, εμφανίζονται παντού και αποκόπτουν κάθε τι υλικό και σωματικό
- Προβάλλουν την άχραντη, ανέπαφη και ασώματη μορφή
- Επιστρέφουν όλα τα κατώτερα στον εαυτό τους και τα ανεβάζουν στο νοερό φως.
- Αποκαλύπτουν τις υπερβατικές αρχές του Σύμπαντος
- Ανεβάζουν στους Νοερούς Θεούς
- Συνδέουν με τα Νοερά και παρουσιάζουν την αχρωμάτιστη, ασχημάτιστη και ανέπαφη ουσία
- Ενεργούν στους εγκόσμιους νόες και ανεβάζουν τις νοήσεις τους από τα νοητά των εγκοσμίων στα πρώτα νοητά

- Ανυψώνουν τις ψυχές στην μία πηγή τους

- Καθοδηγούν τις θεικές ψυχές

- Επιβλέπουν τα ανώτερα γένη ( δηλαδή Αγγέλους, Δαίμονες και Ηρωες )

( βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 83.7 )

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟΙ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ) ΘΕΟΙ-Δυνάμεις

Οι δυνάμεις των Ανεξαρτήτων Θεών είναι ασύλληπτες για την δική μας σκέψη και είναι αυτές με τις οποίες οι Ανεξάρτητοι Θεοί διοικούν τους Εγκοσμίους Θεούς και συμπληρώνουν το μέσο μεταξύ των υπερβατικών, από τη μιά,. θεικών γενών και, από την άλλη, αυτών που είναι συμπαραταγμένα με τα μέρη του Σύμπαντος.

Τα είδη των δυνάμεων είναι :

Διαμετακομιστικές : αποκαλύπτουν στα κατώτερα τις προόδους των αφομοιωτικών γενών ( της υπερκόσμιας τάξης δηλαδή )

Ανυψωτικές : ανεβάζουν τις εγκόσμιες τάξεις στην υπερβατική ενέργεια

Συνδετικές : ρυθμίζουν εξ ίσου την επικοινωνία των άκρων

Αχραντες : εξαφανίζουν εντελώς την ύλη και ακτινοβολούν την άνεση στην πρόνοια των κατωτέρων

Τελειοποιητικές : χορηγούν την τελειότητα στα εγκόσμια

Γόνιμες : πληθαίνουν τις βαθμίδες των κατωτέρων

( βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 82.16 )

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟΙ-ΕΓΚΟΣΜΙΟΙ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ) ΘΕΟΙ-Γενικά

Οι Υπερκόσμιοι-Εγκόσμιοι Θεοί αποτελούν την ενδιάμεση τάξη των θεών στον Αισθητό Κόσμο και βρίσκονται μεταξύ των Υπερκοσμίων και των Εγκοσμίων Θεών.
Οντες ενδιάμεσοι, χρησιμεύουν σαν συνεκτική και διαμετακομιστική τάξη μεταξύ των δύο άλλων τάξεων.

Είναι αμετάβλητοι, ακλόνητοι, άνετοι όσον αφορά τις ενέργειες της πρόνοιας.
Εχουν ταυτόχρονη εποπτεία πολλών κλήρων. Ενεργούν στην ανύψωση πολλών προόδων και βαθμίδων τους προς την υπερκόσμια τελειότητα.

Είναι απαλλαγμένοι από κάθε επιμέρους διαίρεση, είναι υπερουράνιοι, άχραντοι, ανυψωτικοί (επειδή αναβιβάζουν τους εγκόσμιους θεούς στην νοητή-νοερή κορυφή) και ακτινοβολούν τα μέτρα της τελειότητας σε όλα τα ουράνια όντα.
( βλέπε σχετικά Πρόκκλος-Πλατωνική Θεολόγία ΣΤ 74.17 )

Η μονάδα των Υπερκοσμίων-Εγκοσμίων Θεών ( όπως ισχύει σε όλη την ιεραρχική δομή της Ελληνικής Θεολογίας ) είναι τοποθετημένη στους Υπερκοσμίους Θεούς (δηλαδή στην αμέσως προηγούμενη τάξη).

Η ψυχική ιδιότητα των Υπερκοσμίων-Εγκοσμίων Θεών έχει δύο πηγές : την πηγή των καθολικών εμψυχώσεων και την αφομοιωτική αρχή.
( βλέπε σχετικά Πρόκκλος-Πλατωνική Θεολόγία ΣΤ 80.15 )

Σχετικά με την Ουσία των Ανεξαρτήτων Θεών, ο Πρόκλος αφιερώνει όλο το 16ο κεφάλαιο του ΣΤ βιβλίου της Πλατωνικής Θεολογίας, για την Δύναμη των Ανεξαρτήτων Θεών αναφέρεται στο 82.16-83.6 και για την Ενέργεια στο 83.6 – 84.5.

Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΙΣ-ΦΡΟΥΡΗΤΙΚΗ ΤΡΙΑΔΑ-Κορύβαντες

Η Φρουρητική Τριάδα αποτελείται από τους Αχραντους καλουμένους Θεούς, που στο επίπεδο αυτό καλούνται Κορύβαντες.

Οπως στους νοερούς Θεούς έλαβε υπόσταση η τάξη των Κουρητών, στους υπερκόσμιους Θεούς βρίσκεται η τάξη των Κορυβάντων που " προχωρά μπροστά από την Κόρη και οι οποίοι εποπτεύουν την καθαρότητα και διατηρούν άχραντη την τάξη της Κορης, την διατηρούν αμετάβλητη στις γεννήσεις και σταθερή στις προόδους της προς τους κατώτερους κόσμους."

Από εκεί προκύπτει και το όνομα τους : Κορύβαντες < κόρη + βαίνω.

( βλέπε σχετικά Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ' 65.5-67.27 )

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΙΣ-ΑΝΑΓΩΓΙΚΗ ΤΡΙΑΔΑ-Απολλωνιακή Τριάδα

Η αναγωγική τριάδα των Υπερκοσμίων Θεών αποτελείται από τις τρείς εκφάνσεις του Ηλίου που ταυτίζονται με τον Απόλλωνα.

"Πρώτα λοιπόν ας κατανοήσουμε πως και ο Πλάτων, όπως και ο Ορφέας, κατά κάποιο τρόπο ταυτίζει τον Ηλιο με τον Απόλλωνα και πρεσβεύει την ένωση τούτων των Θεών. Γιατί ο Ορφέας μιλά ξεκάθαρα και με ολόκληρη, μπορούμε να πούμε την ποίηση του. Ο Αθηναίος ξένος όμως το υποδεικνύει με την ένωση τους, κατασκευάζοντας ένα κοινό ναό για τον Ηλιο και τον Απόλλωνα, άλλοτε μνημονεύοντας και τους δύο και άλλοτε μόνο τον ένα, σαν να έχουν λάβει υπόσταση αυτοί με βάση μια ένωση....σύμφωνα με τον Πλάτωνα υπάρχει σύνδεση της φύσης των δύο Θεών, επικοινωνία των δυνάμεων τους και απόρρητη ένωση τους"
Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ' 58.1 , Πλάτων - Νόμοι ΙΒ' 945e

Ετσι λοιπόν για την Ελληνική Θεολογία υπάρχουν τρία φώτα : το αισθητό, το νοερό και το θεικό. Το αισθητό φθάνει στα αισθητά από τον ορατό Ηλιο, το φως του Απόλλωνα φθάνει στα νοερά, και το φως του Αγαθού φθάνει στα νοητά.

Για την κατανόηση των δυνάμεων του Απόλλωνα. πρέπει να μελετήσουμε τα ονόματα του. Σχετικά με την ανάλυση των ονομάτων του Απόλλωνα, ο μελετητής καλείται να μελετήσει το ΣΤ βιβλίο της Πλατωνικής Θεολογίας στο 58- 65 και στα Σχόλια στον Κρατύλο 174-175

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΙΣ-ΖΩΟΓΟΝΙΚΗ ΤΡΙΑΔΑ-Αρτεμις-Κόρη(Περσεφόνη)-Αθηνά

Η ζωογονική τριάδα λέγεται και Κορική και λαμβάνει την υπόσταση της από την Ρέα(Δήμητρα) της νοερής τάξεως.

Τα μέλη της ζωογονικής τριάδας κατά τον Ορφέα είναι η Αρτεμις Κορική, η Περσεφόνη και η Αθηνά Κορική, ενω κατά τους Χαλδαίους είναι η Εκάτη ( δεύτερη εκδήλωση της Εκάτης που ταυτίζεται με την Ρέα ), η Ψυχή και η Αρετή, και κατά τον Πλάτωνα είναι η Αρτεμις ( ή Δέσποινα Κόρη ), η Φερέφατα και η Αθηνά.

Η Κόρη ( Περσεφόνη ) συζεύγνυται με τους δύο από τους τρείς δημιουργούς της Πατρικής Τριάδας ( Ζεύς-Πλούτων) ενώ δεν συζεύγνυται με τον Ποσειδώνα, ( μιας και και οι δύο αποτελούν το μέλος Ζωή της τριάδας Ουσία-Ζωή-Νούς ) και όταν συμπαρατάσεται με τον Δία είναι υπερκόσμια και βιαζόμενη δίνει τον Διόνυσο, ενώ αρπαζόμενη από τον Πλούτωνα, μέσα στον κόσμο δίνει ζωή στα τελευταία όντα του Κόσμου.

Στον Κρατύλο ο Πλάτων λέει ότι το πραγματικό της όνομα είναι Φερέπαφα, διότι φέρει σε επαφή τον νοητό κόσμο ( που είναι ακίνητος ) με τον κόσμο της γέννησης ( στον οποίο κυριαρχεί η κίνηση ).

( βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία VI 49.20, ΣΤ Κεφ ΙΑ’, Σχόλια στον Κρατύλο 150, Πλάτων - Νόμοι Ζ 796Β, Ορφικό Απόσπασμα 195, 198, Πλάτων - Κρατύλος 405b )


ΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ-ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΙΣ-ΠΑΤΡΙΚΗ ΤΡΙΑΔΑ-Ζευς-Ποσειδών-Πλούτων

Οπως έχουμε ήδη δεί, η πρώτη εκδήλωση του Διός είναι στην νοερή τάξη, σαν τρίτο μέλος της πατρικής τριάδας Κρόνος-Ρέα-Ζευς όπου και παίζει τον ρόλο του Δημιουργού των Ολων Ολικώς.
( βλέπε και Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 29.15 )

Η επόμενη εκδήλωση του Διός είναι στην Πατρική Τριάδα των Υπερκοσμίων Θεών, όπου είναι ένας από τους τρείς δημιουργούς Ζεύς-Ποσειδών και Πλούτων.

Ο Ζεύς είναι αίτιος ουσίας, ύπαρξης των εγκοσμίων δημιουργημάτων, κύριος της σφαίρας των απλανών, κύριος του πυρός και του καθαρότερου αέρα, των κορυφών της Γης, των Μακάρων Ψυχών και του ανήκει η Ανατολή.
Στην δικαιοδοσία του Δία βρίσκονται οι ψυχές που δεν έχουν μπει στον κόσμο του γίγνεσθαι αλλά παραμένουν στην περιόχή του νοητού.

Ο Ποσειδών είναι δημιουργός της Κίνησης, της Ζωής και της Γέννησης των Αισθητών, κύριος των πλανητών, του αέρος και του νερού, των κοίλων και σπηλαιωδών τμημάτων της Γης και κύριος των σιεσμών ( για αυτό και καλείται σεισίχθων ).
Στην δικαιοδοσία του Ποσειδώνα βρίσκονται οι ψυχές που έχουν μπει στον κόσμο της γέννησης. ( για αυτό και ο Οδυσσέας - που συμβολίζει την ψυχή που παλεύει για να απελευθερωθεί από τον κόσμο της γέννησης, "ταλαιπωρείται" στην θάλασσα- που συμβολίζει τον κόσμο της γέννησης- από τον Ποσειδώνα )

Ο Πλούτων είναι υπεύθυνος της διαιρεμένης δημιουργίας των ειδών και της κυκλικής επιστροφής των πάντων, κύριος του υποσεληνίου τόπου και κάτω από την Γη, των ταρτάρων, των δικαστηρίων των Ψυχών, και του ανήκει η Δύση.
Στην διακαιοδοσία του Πλούτωνα βρίσκονται οι ψυχές που μετά από τον κόσμο της γέννησης καθαίρονται και τιμωρούνται και περιπλανιούνται κάτω από την Γη κατά την χιλιετή πορεία.

( παρατηρούμε ότι οι τρείς δημιουργοί εκδηλώνουν τις τρείς όψεις των τριάδων που διέπουν τηην Ελληνική Θεολόγία : Ουσία (Ζεύς), Ζωή(Ποσειδών) και Νούς (Πλούτων)

( βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία ΣΤ 46.9, 47.5, Πλάτων - Πολιτικός 615A, Δαμάσκιος - Σχόλια στον Φαίδωνα I 466-471, Σχόλια στον Κρατύλο 150)