Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

ΟΜΟΙΩΣΙΣ ΘΕΩι - ΕΚΘΕΩΣΙΣ

Θα θίξουμε ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, το οποίο έχει γίνει πεδίο δράσης διαφόρων επιτηδείων, οι οποίοι με πρόσχημα διάφορες «υπηρεσίες» που παρέχουν, επωφελούνται από την αγνή αγάπη όσων ενδιαφέρονται για τα πάτρια και προωθούν απίστευτης φαιδρότητας διδασκαλίες, διδάσκοντας ότι σκοπός μας είναι κάποια στιγμή να γίνουμε εις εκ των Ολυμπίων, εντασσόμενοι σε μια αέναη εξέλιξη!
Ετσι επικαλούμενοι κάποιους δασκάλους που δήθεν είχαν και ισχυριζόμενοι ότι κατέχουν την γνώση για την διαδικασία της εκθέωσης(!), αποπροσανατολίζουν όσους προσεγγίζουν τα πάτρια.

Δυστυχώς για αυτούς, και ευτυχώς για εμάς, τα κείμενα μας είναι ξεκάθαρα.

Κατ’αρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι εννούμε με την λέξη θεός. Ο Πρόκλος είναι ξεκάθαρος και μάλιστα μας δίνει μια συγκεκριμένη και απόλυτη θέση για το τι πρέπει να εννοούμε με την λέξη θεός.

«Σε πολλά όμως σημεία ο Πλάτωνας και αυτά που συμμετέχουν στους θεούς με τα ίδια ονόματα τα τιμά και τα ονομάζει θεούς. Γιατί και τη θεία ψυχή όχι μόνο στους Νόμους ο Αθηναίος ξένος, αλλά και στον Φαίδρο ο Σωκράτης την αποκαλεί θεό. Και δεν είναι ακόμα αυτό περίεργο.
Γιατί αυτά που πάντοτε είναι συνενωμένα με τους θεούς και συμπληρώνουν μαζί με αυτούς μια σειρά, πως δεν επιτρέπεται να τα αποκαλούμε θεούς ; Αλλά και τους δαίμονες, οι οποίοι είναι ως προς την ουσία κατώτεροι από τους θεούς και έχουν λάβει υπόσταση σε σχέση με αυτούς , σε πολλά σημεία τους αποκαλεί θεούς.... Γιατί κάθε υπερούσιος θεός είναι πρωταρχικά θεός, κάθε νοερός θεός είναι λόγω ένωσης, κάθε θεία ψυχή είναι λόγω της συμμετοχής, οι δαίμονες είναι θεοί λόγω της επαφής τους με εκείνους και οι ψυχές των ανθρώπων λόγω της ομοιότητας λαμβάνουν αυτή την ονομασία.

Κάθε ένα από αυτά, όπως έχει ειπωθεί, είναι περισσότερο θείο παρά θεός, επειδή και τον ίδιο τον νου ο Αθηναίος ξένος τον έχει αποκαλέσει θείο. Το θείο λοιπόν είναι κατώτερο από την πρωταρχική θεότητα, όπως ακριβώς αυτό που είναι ενωμένο είναι κατώτερο από το Ενα, και το νοερό από τον νού και το έμψυχο από την ψυχή και πάντοτε προηγούνται τα πιο ενιαία και πιο απλά, ενώ η σειρά των όντων καταλήγει στο ίδιο το Ενα.»
Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία Α 114.25


Αρα λοιπόν, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας ότι άλλη η έννοια του θεού και άλλη του θείου.

Ποιός είναι όμως ο σκοπός της ύπαρξης μας ; Προφανώς δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε θεοί, πόσω μάλλον εις εκ των Ολυμπίων(!), αλλά σκοπός μας είναι να τελοιοποιηθούμε όσον αφορά την φύση μας, δηλαδή να γίνουμε μια τέλεια ανθρώπινη ψυχή και να ενωθούμε με το ΕΝ. Οπως μας λένε και οι Στωικοί, σκοπός μας είναι να γίνουμε σοφοί.

Τι όμως εννοούσαν οι Ορφικοί όταν ηύχοντο «Κύκλου ταν ληξαι και αναπνεύσαι κακότητας» ;

Ο Πλάτων σαφέστατα μας λέει ότι πρέπει να «ομοιάσουμε» προς τους θεούς. Αν ήθελε να πει ότι θα γίνουμε και εμείς θεοί, θα το έλεγε.

Λέει λοιπόν στον Θεαίτητο :
«Για αυτό και πρέπει να προσπαθούμε να φύγουμε από εδώ προς τα εκεί το ταχύτερο. Και η φυγή είναι ομοίωση με τον θεό, όσο είναι δυνατόν. Και ομοίωση είναι να γίνεται κανείς δίκαιος και όσιος με καθαρή σκέψη».
Πλάτων - Θεαίτητος 176b

Ξεκαθαρίζει δε ότι η εξομοίωση αυτή θα γίνει ως προς την πρωταρχική μας φύση :

«Εκείνος δε ο οποίος θεάται αυτάς ενδομύχως ας γίνει όμοιος με το αντικείμενον της θεωρίας του, σύμφωνα με την πρωταρχική φύση, και αφού εξομοιωθεί με αυτή, θα επιτύχει για το παρόν και το μέλλον, την τελειότητα της ζωής την οποία οι θεοί προέθεσαν στους ανθρώπους»
Πλάτων - Τίμαιος 90d

Και φυσικά ο Πλάτων δεν είναι ο μόνος.

Ο Δαμάσκιος τοποθετείται ξεκάθαρα και αυστηρά στο θέμα αυτό :

«Ούκ άρα Πλατωνικώς δοξάζουσιν οι εις δαίμονα, ή άγγελον, ή θεόν αναχέοντες τας ψυχάς»
Διότι δεν είναι Πλατωνικό το να δέχονται ότι οι ψυχές ανάγονται σε δαίμονα, ή άγγελο, ή θεό
Δαμάσκιος – Σχόλια στον Φαίδωνα 175


όπως και ο Πρόκλος :

«Δεν θα δεχτούμε συνεπώς αυτούς που λένε ότι οι δαίμονες είναι ψυχές ανθρώπων που αλλάζουν την εδώ ζωή τους, διότι δεν πρέπει να ταυτίζεται το κατά σχέση δαιμόνιο με το κατ’ουσία»
Πρόκλος – Σχόλια στον Αλκιβιάδη 70

Ο δε Ιεροκλής μας λέει απλώς ότι αν δεν ξέρουμε πως ακριβώς λειτουργεί το Σύμπαν, έχουμε φρούδες ελπίδες και φαντασιώσεις :

«Και εκ των δύο γνώσεων, εννοώ εκείνη της ασωμάτου ποιήσεως του Θεού και της σωματικής και ορατής, προκύπτει ένα πολύτιμο συμπέρασμα, που είναι ότι ούτε τα ανέλπιστα να ελπίζουμε, ούτε τίποτα να μας διαφεύγει από τα όντα.
Γιατί εφ' όσον η ουσία των όντων μας παραμένει κρυπτή ελπίζουμε τα ανέλπιστα και σχηματίζουμε σκέψεις μάταια αστήρικτες.
Για παράδειγμα ένας άνθρωπος που ελπίζει να γίνει αθάνατος θεός ή ένας από τους αγαυούς ήρωες, αυτός δεν γνωρίζει τα όρια της φύσεως και δεν αντιλαμβάνεται καμία διαφορά μεταξύ των πρώτων, των μεσαίων και των εσχάτων όντων.
Εαν πάλιν ένας άλλος άνθρωπος παραδέχεται ότι η ψυχή του πεθαίνει με το σώμα του, λόγω άγνοιας της αθανασίας της ψυχής, προσδοκά ό,τι δεν πρέπει και ό,τι ποτέ δεν μπορεί να γίνει. Ομοια εαν κάποιος περιμένει μετά τον σωματικό θάνατο, να μπει η ψυχή του σε σώμα άλογου ζώου λόγω των ατελειών του ή και φυτού λόγω της αδράνειας των αισθημάτων του, και αυτός παίρνει έναν δρόμο αντίθετο προς εκείνες που μεταβάλλουν την ουσία του ανθρώπου προς ανώτερα όντα, κατακρημνίζοντας την ψυχή του προς μια από τις κατώτερες ουσίες, απατάται και αγνοεί τελείως το είδος της ουσίας της ψυχής μας, η οποία ποτέ δεν μπορεί να αλλάξει.

Διότι είναι και παραμένει πάντα ανθρώπινη, λέγεται ότι γίνεται Θεός ή ζώον λόγω αρετής ή κακίας, ενώ τίποτα από αυτά δεν μπορεί να γίνει λόγω της φύσεως της, αλλά μόνο καθ'ομοίωση προς το εν ή το άλλο. Εκείνος που αγνοεί την αξία κάθε όντος , αλλά πότε την αυξάνει και πότε την μειώνει, φτιάχνει με την άγνοια του θέματα μάταιων δοξασιών και μάταιων ελπίδων.

Αντίθετα, εκείνος που διακρίνει τα όντα αναλόγως των ορίων που έταξε ο Δημιουργός, που γνωρίζει πως φτιάχθηκαν από τον Θεό, τηρεί επακριβώς το παράγγελμα που διατάσσει να επώμεθα από τον Θεό, γνωρίζει το τέλειο μέτρο και δεν μπορεί ποτέ να εξαπατηθεί από μάταιες ελπίδες»
Ιεροκλής - Σχόλια στα Χρυσά Επη 23.7.7

Αλλωστε η Μυθολογία μας είναι σαφέσταστη. Προορισμός μας είναι τα Ηλύσια Πεδία και οι νήσοι των Μακάρων. Αυτή είναι η Ιθάκη μας άλλωστε, όπως μας ξεκαθαρίζει ο παππούς μας ο Ομηρος στην Οδύσσεια που αποτελεί την αλληγορία της πορείας της ψυχής.

«Γιατί το τέλος της πορείας προς εκείνο να είναι μια ανάπαυση, το τέλος τής ανόδου μια στάση, το τέλος των λόγων το αδήλωτο, το τέλος κάθε γνώσης η ένωση» Πρόκλος-Σχόλια στον Παρμενίδη K74

«Είναι λοιπόν πολλές οι περιπλανήσεις και οι περιδινίσεις της ψυχής. Γιατί άλλη είναι αυτή στο επίπεδο της φαντασίας, άλλη πριν από αυτήν στο επίπεδο της γνώμης, άλλη στο επίπεδο της ίδιας της μεταβατικής νόησης. Μόνο η ζωή που στηρίζεται στον νου είναι απλανής και αυτό είναι το μυστικό λιμάνι της ψυχής, στο οποίο η ποίηση οδηγεί τον Οδυσσέα μετά την μεγάλη περιπλάνηση της ζωής» Πρόκλος-Σχόλια στον Παρμενίδη 1025.34

«Ολη η ζωή μας λοιπόν είναι εξάσκηση για εκείνο το θέαμα, και η περιπλάνηση μέσω της διαλεκτικής σπεύδει προς εκείνο το λιμάνι » Πρόκλος-Σχόλια στον Παρμενίδη 1015.38-40 ]

Δύναμη και ασπίδα μας απέναντι στους επιτήδειους λοιπόν είναι η μελέτη των Ελληνικών Φιλοσοφικών κειμένων.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

ΠΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Οταν γίνεται η σύλληψη και αρχίζει η ανάπτυξη του εμβρύου, τότε ανάλογα με τις καρμικές συνθήκες που ικανοποιούνται, "μαρκάρεται" τρόπον τινά το έμβρυο από την ψυχή η οποία καρμικά προορίζεται να ενσαρκωθεί σε αυτό.

Το ωροσκόπιο κατά την σύλληψη, προκαθορίζει τις αστρολογικές επιδράσεις που υφίσταται η ψυχή κατά το "μαρκάρισμα" του εμβρύου.

( Αν θέλαμε να δώσουμε μια απλοική παρομοίωση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το όλο "πακέτο" γονείς-περιβάλλον-τόπος-χρόνος προσδίδει έναν ιδιαίτερο μαγνητισμό στο έμβρυο, από το οποίο ελκύεται η ψυχή, η οποία καρμικά έχει "φορτισθεί" κατάλληλα, έτσι ώστε να υποστεί έλξη από το έμβρυο και να ενσαρκωθεί σε αυτό )

Το έμβρυο αναπτύσσεται μέσα στην μήτρα της μητέρας του και όταν ολοκληρωθεί η ανάπτυξη του, τότε γεννιέται. Την στιγμή της γέννησης του, όταν αποκόπτεται η σύνδεση του με την μητέρα του, η ψυχή ενσαρκώνεται στο έμβρυο, όπου και ακολουθεί η σταδιακή "προσαρμογή" της στο σώμα.

Τό ωροσκόπιο την στιγμή της γέννησης προσδιορίζει επίσης τις αστρολογικές επιδράσεις που δέχεται η ψυχή λόγω των συνθηκών που επικρατούν κατά την στιγμή αυτή, που όμως είναι σε πλήρη αρμονία με τις επιδράσεις που έχει δεχτεί η ψυχή κατά την στιγμή της σύλληψης.

Με άλλα λόγια, η γέννηση προκύπτει ( και άρα η ενσάρκωση της ψυχής ) όταν οι αστρολογικές συνθήκες που θα επικρατούν θα είναι συμβατές με αυτές που δέχτηκε κατά την σύλληψη. Ετσι ερμηνεύεται και γιατί κάποια βρέφη γεννιούνται επτά μηνών αντί για εννέα.

( Πάλι αν θεωρήσουμε το παράδειγμα του μαγνητισμού, τότε μπορούμε να πούμε ότι η ψυχή κατά την σύλληψη "φορτίζεται" έτσι ώστε, όταν επικρατούν κάποιες συγκεκριμένες συμβατές αστρολογικές συνθήκες, να "εξαναγκαστεί" το έμβρυο να γεννηθεί, ώστε η ψυχή να μπορέσει να ενσαρκωθεί. Για αυτό και ο Πρόκλος μας περιγράφει ένα ολόκληρο σκεπτικό, πως μπορούμε από την ημερομηνία γέννησης να βρούμε πότε έγινε η σύλληψη ).

Οι διάφορες κινήσεις που παρατηρούνται στα έμβρυα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης οφείλονται αποκλειστικά σε υποσυνείδητες και αντανακλαστικές κινήσεις της μητέρας, η οποία έχει και τον πλήρη έλεγχο του εμβρύου. Για αυτό λέγεται ότι το έμβρυο διάγει μια φυτική ζωή, όσο βρίσκεται στην κοιλιά της μητέρας του.

---
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα πρέπει να υποστηρίξουμε ότι η είσοδος της ψυχής γίνεται με την έξοδο του βρέφους. Γιατί τότε το αποκύημα είναι τέλειο και όχι προηγουμένως.
Γιατί καθώς έχει γίνει τέλειο, η φύση δεν το κρατάει μάταια μέσα.
Οταν λοιπόν το σώμα γίνει ένα και σύνολο, τότε η αθάνατη ψυχή δεσμεύεται σε αυτό. Και γίνεται ένα όταν είναι τέλειο, και είναι τέλειο όταν έλθει στο φως. Γιατί όταν μένει μέσα, είναι μέρος άλλου.
Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο E 322.19

...ακόμα και εκεί κατηγορούσε τα ορφικά ποιήματα που λένε ότι εμείς αναπνέουμε την ψυχή που μεταφέρεται από το Σύμπαν.
Φιλόπονος- Περί Ψυχής 202.1

Ο Αριστοτέλης δηλώνει ότι στα Ορφικά Επη λέγεται ότι η ψυχή, καθώς την μεταφέρουν οι άνεμοι, μπαίνει μέσα μας από το Σύμπαν με την αναπνοή μας. Φαίνεται πάντως ότι ο ίδιος ο Ορφέας θεωρεί ότι η ψυχή είναι ξεχωριστή και μία, από την οποία γίνονται πολλές διαιρέσεις και πολλές άμεσες επιρροές φτάνουν στις μερικές ψυχές από την συνολική ψυχή.
Ιάμβλιχος- Περί Ψυχής από Στοβαίο 1,49,32 ή Ορφικό Απόσπασμα 27

Το ωροσκόπιο κατά την σύλληψη καθορίζει ποιά θα είναι η ζωή των ψυχών που μπαίνουν στα σώματα....οι απορροές των άστρων παράγουν την μεγαλύτερη παράλλαξη, λαμβάνοντας υπ'όψιν τόσο την ώρα της σύλληψης όσο και την ώρα της γέννησης.
Πρόκλος-Σχόλια στην Πολιτεία 2.57

( Βλέπε επίσης και το έργο του Πορφυρίου-Προς Γαύρον, περί του πως εμψυχούται τα έμβρυα )

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

ΚΑΘΟΔΟΣ ΨΥΧΩΝ

Οπως έχουμε πει, η Ανάγκη υποχρεώνει τις ψυχές να ενσαρκωθούν και έτσι αυτές εντάσσονται στην δικαιοδοσία των θυγατέρων της Ανάγκης που είναι οι Μοίρες. Και ανάλογα με τις δράσεις της κάθε ψυχή, είτε θα συνεχίζει να επανενσαρκούται, είτε κάποια στιγμή θα απαλλαγεί από το "βάρος" που έχει προσλάβει λόγω της ύλης και θα επανέλθει στην πρωταρχική της κατάσταση.

"οπότε δη σώμασιν εμφυτεύθειεν εξ ανάγκης", δηλαδή "αφού οι ψυχές τοποθετούνται αναγκαστικά στα σώματα" μας λέει ο Πλάτων, όπως επίσης ότι "αυτές οι μεταβολές δεν θα σταματήσουν παρά μόνο όταν υποταχτεί στην περιφορά του ταυτού και του ομοίου, που έχει μέσα του, και κυριαρχώντας με την λογική σε εκείνη την φοβερή θουρβώδη και άλογη μάζα φωτιάς, νερού, αέρα και γης που του δόθηκε μετά την γέννηση του, επιστρέψει και πάλι στην αρχική αρίστη μορφή του"

Η κάθε ψυχή λοιπόν κατεβαίνει στον κόσμο της γέννησης, για να αναπτύξει τους ουσιώδεις λόγους της, δηλαδή τις αιτίες που υπάρχουν μέσα στην ουσία της εκ κατασκευής. Πρέπει οπωσδήποτε να ενσαρκωθεί, γιατί αλλοιώς δεν μπορεί να τους αναπτύξει.
Οταν τώρα το κατορθώσει και επίσης κυριαρχήσει απαλασσόμενη από την ύλη που, λόγω της καθόδου της στον κόσμο της γέννησης, έχει προσκολληθεί πάνω της, τότε κατορθώνει να επιστρέψει στο νοητό από όπου προήλθε, με άλλα λόγια να θεωθεί.

Συμβολικά, όπως έχουμε ήδη πει σε προηγούμενη ανάρτηση, ο Πλάτων λέει ότι η πρώτη γέννηση ( κάθοδος ) της ψυχής στον αισθητό κόσμο, γίνεται σε σώμα άνδρα ( άρα δηλαδή σε κατάσταση αρχικά τέλεια, μιας και όταν πρωτοκατεβαίνει δεν έχει υποστεί καμία "αλλοίωση"), και αν δεν κατορθώσει να παραμείνει αμετάβλητη, τότε σε επόμενες ενσαρκώσεις θα ενσαρκωθεί σε κατώτερες καταστάσεις που συμβολικά αναφέρονται με την φύση της γυναίκας και των θηρίων.

Αυτό γίνεται καθόλη την διάρκεια μιας περιόδου του θείου γεννητού. Αν τώρα, κατά την διάρκεια μιας ολόκληρης περίοδου η Ανάγκη δεν υποχρεώσει μια ψυχή να ενσαρκωθεί ( με άλλα λόγια αν μια ψυχή έχει απαλλαγεί από τα φορτία εκείνα που θα την ανάγκαζαν να επανενσαρκωθεί), τότε η ψυχή δεν επανενσαρκούται.

----

Σε κάθε επιμέρους ψυχή λοιπόν έχει καθοριστεί μια κάθοδος στον αισθητό κόσμο, όχι γενικά, αλλά σε κάθε μια περίοδο του θείου γεννητού, γιατί καμιά ψυχή, ούτε άχραντη, δεν μπορεί να μείνει ψηλά για μια ολόκληρη περίοδο του σύμπαντος
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο IT E 278.10

Κοινό χαρακτηριστικό κάθε ψυχής είναι η μια κάθοδος σε κάθε περίοδο, για να μην αδικηθεί καμιά από τον Δημιουργό.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο E 280.5

Οι Ψυχές πραγματοποιούν από μόνες τους τις πρώτες καθόδους και οδηγούνται από την Μοίρα. Η αυτεξουσιότητα ανήκει στις ψυχές από την ουσία τους
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο E 283.13

Αυτό που παραμένει ψηλά ως απαρέγκλιτο και αμετάτρεπτο για μια ολόκληρη περίοδο, δεν μπορεί πλέον να ενσαρκωθεί σε άλλη περίοδο. Γιατί όλα τα σχήματα του σύμπαντος την διατήρησαν αμετάπτωτη και ανανεώνονται ξανά και ξανά.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο E 278.17

Η πρώτη γέννηση είναι η κάθοδος από το νοητό.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο E 278.10

Με την γυναίκα δηλώνεται συμβολικά κάθε ασθενές είδος ζωής, το οποίο εκθηλύνεται και κλίνει προς τον κόσμο της γέννησης.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο E 293.26

Η ψυχή κατεβαίνει στην ζωή θηρίου και όχι στο σώμα θηρίου.
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο E 295.10

Η σπορά των ψυχών δεν γίνεται τυχαία
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο E 304.3

( Σχετικά με τις ψυχές ανατρέξτε και σε προηγούμενες αναρτήσεις : http://empedotimos.blogspot.com/2008_10_01_archive.html )