Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ-Η ΕΚΑΤΗ, ΑΡΤΕΜΙΣ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΘΑΛΑΜΟΙ

 Οι φίλοι του ιστολογίου  Ελαφηβόλου Ε, Ιοαννα, Kostas Daskalos σε μια εργασία τους προσεγγίζουν τους τρεις θαλάμους του Τυμβου Καστά και προσπαθούν να δουν την σύνδεση τους με την υπόσταση της Εκάτης, Σελήνης και Αρτέμιδος.

 

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΘΑΛΑΜΟΙ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΚΑΙ Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΑΤΗΣ – ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ – ΣΕΛΗΝΗΣ ΣΤΑ ΤΡΙΣΤΡΑΤΑ

Η ταφή του σώματος αυτή καθαυτή αποτελεί συμβολική πράξη καθώς συμβολίζει την σχέση ανθρώπου-θανάτου, αναδεικνύοντας την σχέση του θνητού με την θνητότητα μέσα από τις "διαβατήριες τελετουργίες" και την πορεία της ψυχής του νεκρού μετά τον θάνατο. Οι νεκροί έχουν διττή υπόσταση, είναι πρόγονοι αλλά και κριτές από τον Άλλο Κόσμο. Σκοπός αυτών των τελετουργιών είναι να επιτρέψουν στον νεκρό να περάσει το κατώφλι της νέας κατάστασης, του προγόνου και την αποτροπή της επιστροφής του, ορίζοντας τον τάφο ως σύνορο μεταξύ αυτού του Κόσμου των ζωντανών και του Κάτω Κόσμου. Έτσι αποδίδεται τιμή και μνήμη στους προγόνους καθώς με αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζαν την προστασία τους στην πόλη στην οικογένεια και στον πόλεμο. Ο όρος "τελετουργία" υπό την ευρεία έννοια δηλώνει εθιμοτυπία, συνήθεια ή έθιμα, υπό την στενή έννοια όμως, λατρεία ή θρησκευτική τελετή. Το τελετουργικό ορίζεται σαν ένα "κωδικοποιημένο σύστημα πρακτικών, τελούμενο σε συγκεκριμένες συνθήκες τόπου και χρόνου, με ένα βιωμένο νόημα και μια συμβολική αξία για αυτούς που συμμετέχουν σ' αυτό. Αλληλένδετα στοιχεία για το τελετουργικό είναι η λατρεία-πίστη, το ιερό και το σώμα καθώς συμβολικές εκφράσεις του είναι η μουσική, ζωγραφικές αναπαραστάσεις, προσφορές στους νεκρούς, αγώνες, θυσίες και άλλες συμβολικές εκδηλώσεις επικοινωνίας με τον άλλο κόσμο

 Η Μήδεια στην Ελευσίνα, ερυθρόμορφος κρατήρας, 340 π.Χ. - 350 π.Χ.

Για τις ομάδες όμως και για τα άτομα, η ζωή συνίσταται σε μία αδιάκοπη διάσπαση και αναδόμηση, αλλαγή κατάστασης και μορφής, θάνατο και αναγέννηση γι’ αυτό και ονομάστηκαν "διαβατήριες τελετές". Ο άνθρωπος περνάει καινούργια κατώφλια, εποχής, χρονιάς, μήνα, ημέρας και νύκτας, γέννησης, εφηβείας, ωριμότητας, γήρανσης και θανάτου που είναι το κατώφλι της άλλης ζωής. Το κατώφλι μπορεί να είναι τοπικό ή χρονικό, η είσοδος στον ναό, το πέρασμα του ποταμού, το σταυροδρόμι, η τρίοδος, το τρίστρατο, ο τάφος. Για την διάβαση ενός κατωφλίου ακολουθούνται τελετουργικά που στόχο έχουν αφενός να εμποδίσουν τις ακάθαρτες όψεις του γίγνεσθαι (άλογη ψυχή) μέσω συμβολικών καθαρμών, αφετέρου να μειώσουν την αστάθεια που συνδέεται με την αλλαγή της κατάστασης.  
 

 Ανάγλυφο Τριπλής Εκάτης από την Αίγινα, NG Prague, Kinský Palace
 Τα τρίστρατα και οι τρίοδοι είναι τόποι λατρείας αφιερωμένοι στην θεά Εκάτη. Ως Εκάτη Προπυλαία, Προθυραία και Ανταία λοιπόν, η θεά εκδηλώνεται με αυτόν τον χαρακτήρα και προστατεύει τα οριακά σημεία, τις πύλες, τις πόρτες των σπιτιών, σηματοδοτεί τα όρια του ανθρωπίνου και ως δυνατή, φοβερή Κόρη, διώχνει κάθε τι κακό.



                               Τριπλή Εκάτη με ρόδακα, 3ος αι. π.Χ., Μουσείο Λούβρου

Εδώ η θεά λειτουργεί σαν ένα γοργόνειο και έχουμε μετέπειτα και αναφορές φιλολογικές και εικονογραφικές που την παρουσιάζουν με αυτό τον τρόπο, άγρια και επικίνδυνη: Βριμώ, με φίδια γύρω της, κρατώντας μαχαίρια και συντροφευμένη από το ιερό της ζώο τον κύνα. Κατ’ αυτό τον τρόπο η θεά φυλάει και τα τρίστρατα, μαγικά σημεία στην σκέψη των περισσοτέρων πολυθεϊστικών λαών όπου συχνά αποτελούν πύλες μεταξύ του κάτω κόσμου και του δικού μας από τις οποίες εισέρχονται οι νεκροί.


Εκάτη, έργο ρωμαϊκής εποχής
Ονομάζεται επίσης Ενοδία και Τριοδίτη, σε τρίστρατα με απλές αρχικά στήλες, τα Εκατεία, που παρουσιάζουν μεγάλη συνάφεια και με τις αντίστοιχες του Ερμή για τα σταυροδρόμια καλείται η θεά φύλακας των ορίων. Ίσως από κει να πηγάζει και η καθιερωμένη μετέπειτα απεικόνισή της ως Τρίμορφη ή και Τρικέφαλη, την οποία πρώτος της απέδωσε παραστατικά όπως πληροφορούμαστε ο Αλκαμένης. Τέλος εικάζεται και λατρεία προς την θεά σε νεκρικές τελετές, βρίσκουμε εξ’ άλλου και το επίθετο Τυμβιδία στον ορφικό ύμνο καθώς επίσης και Ταυροπόλος και ίσως με αυτόν το χαρακτήρα της χθόνιας θεάς να τιμάται και ως Κουροτρόφος. Μάλιστα βρίσκουμε και θεσμοθετημένη λατρεία της ως Άρτεμη-Εκάτη Κουροτρόφος στον δήμο της Ερχείας.

Εκάτη Τριφορμίς, ρωμαϊκό αντίγραφο πρωτότυπου έργου
του Αλκαμένη του 420 π.Χ.,
Dutch National Museum of Antiquities

Η σχέση όμως που έμελε να καθορίσει εν πολλοίς τον μετέπειτα χαρακτήρα της θεάς μέχρι ακόμα και τις ημέρες μας είναι αυτή με τον κάτω κόσμο και τους νεκρούς. Σιγά σιγά ο χαρακτήρας αυτός ενισχύθηκε με αποτέλεσμα ως άλλη Περσεφόνη, η Εκάτη να γίνει μια σκοτεινή βασίλισσα του κάτω κόσμου. Αυτή είναι λοιπόν η κλειδούχος της πύλης του κάτω κόσμου και έχει το κλειδί της αλυσίδας που συγκρατεί τον Κέρβερο, αυτή μπορεί να οδηγήσει τα φαντάσματα και τις Κήρες στον κόσμο μας ή και να αποτρέψει κάτι τέτοιο.




Κέρβερος και Εκάτη με πυρσούς, ερυθρόμορφος κρατήρας, 4ος αι. π.Χ.
 Η Εκάτη θα μπορούσαμε απλά να πούμε πως είναι το συμπλήρωμα του άλλου μεγάλου αγγελιοφόρου, του Ερμή με τον οποίο κατά καιρούς σχετίστηκε και στις μυθικές αναφορές αλλά και σαν ρόλος. Γιατί εκεί που ο Ερμής περνάει τα όρια από πάνω προς τα κάτω σε μια πορεία Όλυμπος, Γη, Κάτω κόσμος, η Εκάτη είναι αυτή που τα διασχίζει με την αντίστροφη πορεία Κάτω κόσμος, Γη, Όλυμπος. Η Εκάτη συνδέει τους νεκρούς με εμάς, και εμάς με το θείον, κουβαλώντας τις ψυχές και μνήμες, το προγονικό δυναμικό σε εμάς, και τις προσφορές, την θέληση και την δική μας λατρεία στον Όλυμπο. Έρχεται εκεί που την χρειαζόμαστε, σαν αγαπημένη Κόρη, ή Μεγάλη Μητέρα Θεά, να συμπληρώσει τα κενά που αφήνουν οι πιο διακριτές ουσίες των άλλων θεοτήτων.


Ερμής, Πλούτων, Περσεφόνη, Εκάτη. Ερυθρόμορφος κρατήρας

του ζωγράφου της Ιλίου πέρσεως, 370 π.Χ.-350 π.Χ., Λονδίνο, Βρετανικό Μουσείο

Σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο όταν ο Πλούτωνας απήγαγε την Περσεφόνη, η Εκάτη από την σπηλιά της, ήταν η μόνη που άκουσε τις κραυγές και έγινε μάρτυρας του γεγονότος, όπως ακριβώς ο Ήλιος από τον ουρανό ήταν ο μόνος που είδε την αρπαγή. Αυτή βρήκε την Δήμητρα να περιπλανάται και την ενημέρωσε για το γεγονός. Αυτή παρέστη στον διακανονισμό που επέβαλε ο Δίας, αυτή συντρόφευσε την Περσεφόνη από τον κάτω κόσμο με τις δύο δάδες της πίσω στην μητέρα της όπως ο Ερμής την συντροφεύει στην επιστροφή πίσω και η Εκάτη έκτοτε συνταυτίζεται με την Περσεφόνη και αποτελεί πιστή σύντροφό της τους μήνες που η Κόρη βρίσκεται στον ‘πάνω κόσμο’. Ο ύμνος αυτός μας φέρνει σε επαφή σιγά σιγά με τον άλλο χαρακτήρα της θεάς τον επικρατέστερο κρατώντας όμως ακόμα τον ‘φωτεινό’ της χαρακτήρα καθώς η Δαδοφόρος θεά είναι αυτή που οδηγεί την Περσεφόνη στον πάνω κόσμο.




Η άνοδος της Περσεφόνης από τον Κάτω Κόσμο. Απεικονίζονται η Περσεφόνη, ο Ερμής, η Εκάτη και η Δήμητρα. Ερυθρόμορφος κρατήρας που αποδόθηκε στον «Ζωγράφο της Περσεφόνης»,
Νέα Υόρκη, Μητροπολιτικό Μουσείο
Οι φιλολογικές και αρχαιολογικές αναφορές μας τοποθετούν την θεά ενδεικτικά στα μυστήρια των Καβείρων στην Σαμοθράκη και η εξέχουσα σχέση της Εκάτης με πληθώρα μυστηριακών λατρειών συνεχίστηκε μέχρι την ύστερη αρχαιότητα. Σε όλο αυτό το διάστημα φαίνεται πως η θεά συσχετίστηκε ή ακόμα και ταυτίστηκε με πολλές άλλες σημαντικές θεότητες, όπως την Ρέα, την Άρτεμη, την Βενδίς, την μητέρα των θεών Κυβέλη κα τοπικές πολλές φορές άλλες θεότητες. Αποκορύφωμα αυτής της μυστηριακής σχέσης σίγουρα υπήρξε ο πρωτεύων ρόλος που της επιφύλαξαν τα γνωστά μυστηριακά κείμενα με τίτλο Χαλδαϊκοί χρησμοί (ή λόγια), στα οποία η Εκάτη είναι η μία εκ των δύο βασικών κοσμολογικών αρχών των θεουργών, η ψυχή του κόσμου και αναγορεύεται σε Σωτήρα.


Άρτεμις Λαφρία, Μουσείο Αρχαίας Μεσσήνης

Ο Αισχύλος πάλι, τη συνδέει με τη Σελήνη και την παρουσιάζει ως ΄Αρτεμι-Εκάτη, ενώ ο Ευριπίδης τη θεωρεί κόρη της Λητούς, και πρώτος, στη «Μήδεια», την παρουσιάζει ως θεά προστάτιδα των μαγισσών. Η Εκάτη λοιπόν συνδέεται και συνταυτίζεται με τη Δήμητρα, την Περσεφόνη, τον Ερμή και τον Κάτω Κόσμο, τη Γη, τον Πάνα, την Κυβέλη και τους Κορύβαντες, τις Χάριτες στη μορφή που έχει ως προστάτις των καλλιεργειών και της γης. Ως Άρτεμις Ευπλοία, εξάλλου, η Εκάτη παίρνει θαλάσσιο χαρακτήρα. 


Η Σελήνη συνοδευόμενη από τους Διόσκουρους Φωσφόρο και Έσπερο.
Ρωμαϊκή στήλη, 2ος αι. π.Χ., Μουσείο Λούβρου

Η σχέση της Εκάτης με την Άρτεμι γίνεται φανερή από ένα μύθο της Εφέσου. Επειδή η γυναίκα του Εφέσου υποδέχθηκε άσχημα τη θεά και της αρνήθηκε τη φιλοξενία, η Άρτεμις τη μεταμόρφωσε για λίγο σε σκύλο. Όταν όμως πήρε πάλι την ανθρώπινη μορφή της, η γυναίκα του Εφέσου ένιωθε τόσο ντροπιασμένη ώστε απαγχονίστηκε. Αλλά η θεά την επανέφερε στη ζωή και τότε αυτή πήρε το όνομα της Εκάτης. Άγαλμα της Εκάτης είχε στηθεί κοντά στο ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος. Στην ιδέα της Εκάτης, εκτός από την ιδιότητα της Κόρης, ανήκει ακόμη ένα είδος μητρικότητας, η συγγένειά της με την Σελήνη όπως και η Άρτεμις καθώς και η ίδια η Μητέρα Γη, η Πότνια Θηρών ήταν και αυτή κουροτρόφος, προστάτιδα και τροφός όλων όσων γεννήθηκαν μετά από αυτήν.


Άρτεμις Εφεσία, Λιβύη - Τρίπολη, National Museum

Με την Σελήνη συνδέει την Εκάτη και ο Πορφύριος : «Το φεγγάρι», λέει «είναι η Εκάτη που συμβολίζει τις παραλλάζουσες φάσεις της και τις δυνάμεις που βγαίνουν απ’ αυτές: γι’ αυτό η επιρροή της εκδηλώνεται σε τρεις μορφές» καθώς και στην Ορφική φιλολογία οι φάσεις του φεγγαριού ερμηνεύτηκαν με πολλούς τρόπους: «Τις πρώτες τρεις μέρες το φεγγάρι κράζεται Σελήνη· την έκτη γίνεται Άρτεμις· τη δέκατη πέμπτη Εκάτη». «Όταν είναι πάνω από τη γη είναι Σελήνη· όταν είναι μέσα της, Άρτεμις· όταν από κάτω της, Περσεφόνη». Στο απόσπασμα, από το λεξικό του Σουΐδα, προσομοιάζεται η Εκάτη με την Αρτέμιδα και τη Σελήνη : «Εκάτην οι μεν την Άρτεμιν, οι δε την Σελήνην, εν φάσμασιν εκτόποις φαινομένην, τοις καταρωμένοις, τα δε φάσματα αυτής δρακοντοκέφαλοι άνθρωποι και υπερμεγέθεις, ως την θεάν εκπλήττειν τους ορώντας».


Σαβάζιος, Μουσείο Τιράνων
Κατά τον Ηρόδοτο, ο Διόνυσος της Θράκης είχε ως σύντροφο την Αρτέμιδα. Δηλαδή ο Σαβάζιος εκεί ήταν ενωμένος με την θεά της Σελήνης, η οποία ονομαζόταν άλλοτε μεν Κότυς ή Κοτυττώ, άλλοτε δε Βενδίς. Στην πρώτη σειρά των πηγών της λατρείας του Θρακός Σαβαζίου, υπήρχε ανάγλυφο εγχαραγμένων θείων εικόνων επί των βράχων των Φιλίππων, σε λόφο ονομαζόμενο "Διονύσου λόφος". Τρεις κύριες θεότητες εμφανίζονται σε αυτές τις βραχογραφίες. Ο Σαβάζιος με μέτωπο οπλισμένο με δύο μικρά κέρατα, σαν ταύρος, σύμφωνα με την ένδειξη του Διόδωρου του Σικελιώτου, η κυνηγέτις Άρτεμις, η οποία αντικαθιστά βεβαιότατα την Βενδίδα καθώς και μία γηραιότερη η οποία ονομαζόταν Κότυς ή Κοτυττώ, και ταυτιζόταν με την Φρυγική θεά Κυβέλη.


Ο διπλούς πέλεκυς που ήταν ιερό σύμβολο του Διονύσου, ήταν επίσης σύμβολο και της Θρακικής θεάς Κότυος ή Βενδίδος. Η Εκάτη, δηλαδή η Άρτεμις, ανήκει στη θρησκεία των Θρακικών φυλών του Βορρά, θρησκεία σχετιζόμενη με τον Άδη, λατρεία μυστικισμού και μυστηριακού ενθουσιασμού.
Κατά τον Τζέτζη ,υπήρχε Θρακικό σπήλαιον, το οποίον εκαλείτο Ζήρινθον άντρον, της κυνοσφαγούς θεάς Εκάτης και ο βωμός, στον οποίο θυσίαζαν στο σπήλαιο, θεωρείτο ότι κτίστηκε από τους Κορύβαντες, όταν αυτοί κατείχαν τη Σαμοθράκη. Το σπήλαιον τούτο ονομαζόταν και Σάον, σπήλαιο Θρακικό της Ρέας ή της Εκάτης.


Άρτεμις-Βένδις, τερακότα από την Τανάγρα, 350 π.Χ., Μουσείο Λούβρου

Σύμφωνα με τις αρχαιολογικές πηγές του Κ. Παπακυριακού, το καλοκαίρι του 1963 βρέθηκε σε χωράφι της Αμφιπόλης, γραμμένη σε βάθρο η αναθηματική επιγραφή: «Εκάτηι Φοσφόρωι», που μας πληροφορεί ότι και στην Αμφίπολη λατρευόταν η θεά Εκάτη.


Ο κ. Αντόνιο Κόρσο, Ιταλός αρχαιολόγος και ιστορικός τέχνης, ειδικευμένος στην αρχιτεκτονική και αρχαιολογική γλυπτική, σε μια πολύ αποκαλυπτική του συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα (http://www.protothema.gr/culture/article/456261/amfipoli-o-tumvos-oi-delfoi-kai-i-dunasteia-ton-timenidon/ ) έχει αναφερθεί στο επίγραμμα του Αντιπάτρου του Θεσσαλονικέως ο οποίος έζησε τον 1ο αι. μ. Χ. την εποχή του Ρωμαίου αυτοκράτορος Αυγούστου. Ο Αντίπατρος μας παραδίδει τη σημαντική μαρτυρία του ότι εκείνη την εποχή στην Αμφίπολη εσώζοντο μόνο το Ηρώο της βασιλοπούλας Φυλλίδος και τα ελάχιστα κατάλοιπα του ναού της Αιθιοπίας Βραυρωνίδος Αρτέμιδος. Η Αιθιοπία Άρτεμις όμως σύμφωνα με τον Καλλίμαχο ταυτίζεται με την Σελήνη: «…την αυτήν τη σελήνη παρά το αίθειν, ως Καλλίμαχος (λέγει)», σύμφωνα δε με τον Ερατοσθένη ταυτίζεται με την Εκάτη : «…η αυτή έστι η Εκάτη, ήτις αεί δάδας κατέχει, ως Ερατοσθένης (λέγει)».

Στη Θεογονία του Ησιόδου η Εκάτη εμφανίζεται ως θεά με διευρυμένες ιδιότητες, στη γη, τη θάλασσα, τον ουρανό. Έχει όμως και πολιτικές ιδιότητες, καθώς παρευρίσκεται στα δικαστήρια, στους αθλητικούς αγώνες, στον πόλεμο, και θρησκευτικές αρμοδιότητες, καθώς προσφέρονται σε αυτήν εξιλαστήριες θυσίες. Στις δίκες κάθεται πλάι στους σεβαστούς βασιλιάδες και στις συνελεύσεις του λαού προβάλλει αυτόν που θέλει. Κι όταν ζώνονται τ' άρματα οι άνδρες για τον φονικό πόλεμο κι εκεί η θεά βοηθά όποιους θέλει και πρόθυμα δίνει τη νίκη και προσφέρει τη δόξα. Κι είναι καλή όταν παραβγαίνουν άνδρες σε αγώνα κι εκεί τους βοηθά και τους ωφελεί. Κι αυτός που θα νικήσει με ισχύ κι επιμονή, το ωραίο έπαθλο παίρνει από την Θεά. Αλλά και μέσα στους ιππείς βοηθά όποιον θέλει. Κι αυτούς που δουλεύουν στη γαλάζια ανεμοδαρμένη θάλασσα, και προσεύχονται στην Εκάτη και τον Γαιοσείστη Ποσειδώνα, εύκολα η δοξασμένη θεά τους φέρνει μεγάλη ψαριά, αλλά κι εύκολα την εξαφανίζει, αν το θελήσει (Ησ. Θεογ. 411-452). Παίρνει μέρος στη Γιγαντομαχία έχοντας ως όπλο τις δάδες της, είναι δηλαδή με το μέρος των Ολυμπίων, ωστόσο δεν ανεβαίνει ποτέ στον Όλυμπο ακριβώς λόγω της ιδιαίτερης σχέσης της με τον κόσμο των σκιών και με θεούς που με κάποιο τρόπο σχετίζονται με τον θάνατο.


Τριγωνικό Ιερό της Εκάτης στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας
(ψηφιακή αναπαράσταση του Ι.Μ.Ε.)

Στον ελληνικό κόσμο η κλασσική μορφή της Εκάτης στέκει αυστηρή και παράξενη, ανάγλυφη πάνω σε ένα τρίγωνο, με τα πρόσωπά της στραμμένα σε τρεις κατευθύνσεις, διασπώντας την τρισυπόστατη θεότητα σε τρεις Κόρες, παρθένες χορεύτριες. Το γεγονός πως τα Εκάτεια τελούνταν σε τριόδους, σε τρίστρατα, κατά προτίμηση εκτός των πόλεων και πως αυτοί οι τόποι ήταν ειδικά αφιερωμένοι στην Εκάτη δεν αντιστρατεύεται στην ησιοδική ή κοσμική σύλληψη του αριθμού τρία. Εξάλλου όλες οι τρίοδοι και τα τρίστρατα προβάλλουν ξεκάθαρα τη δυνατότητα διαίρεσης του κόσμου σε τρία μέρη. Η Πυθία στους Δελφούς καθόταν πάνω σε τρίποδα και όπως μας λέει ο Πρόκλος, ο τρίποδας είχε τρία πόδια που συμβόλιζαν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, από όπου η Πυθία εμπνεόταν για να χρησμοδοτήσει. Σημαντικό είναι πως και ο Πλάτων χωρίζει την ψυχή σε τρία μέρη, λογιστικόν ,θυμοειδές και επιθυμητικόν. Συμβολισμό της διαίρεσης του κόσμου και της ψυχής σε τρία μέρη, πιθανότατα να μας υποδεικνύουν μυστικά και οι τρεις θάλαμοι στον τάφο της Αμφίπολης.


Ο Ορέστης στους Δελφούς. Ερυθρόμορφος κρατήρας
του Πύθωνα, 330 π.Χ., Βρετανικό Μουσείο

Για την ιερότητα του αριθμού τρία, ο Πυθαγόρας μας λέει: «Το Όλον και ό,τι υπάρχει μέσα σ' αυτό περιλαμβάνονται στον αριθμό τρία, γιατί το τέλος, το μέσον και η αρχή έχουν τον αριθμό του Όλου, που είναι η τριάδα» καθώς δε και ο Πλούταρχος: «Η δέ κρείττων καί Θειοτέρα φύσις εκ τριών εστι, τού νοητού καί τής ύλης καί τού εκ τούτων, όν Κόσμον Έλληνες ονομάζουσιν». (Πλούταρχος, περί Ίσιδος καί Οσίριδος, 373F). 


Αλέξανδρος – με Σελήνη και Ήλιο – Κοσμοκράτωρ. Από την Αμισό του Πόντου, του 350 –300 π.Χ.,

Βρυξέλλες, Μusee du Cinquantenaire

Ο Victor Turner (1969) μελετώντας τα έθιμα των "διαβατηρίων τελετών" διέκρινε τρία στάδια: χωρισμός, αναμονή και ενσωμάτωση. Η τελετουργική πρακτική όπως ήδη αναφέραμε, είναι συμβολική και διασφαλίζει τον δεσμό των συμμετεχόντων με το μη ορατό, με μία οντότητα η οποία δεν είναι προσπελάσιμη παρά μόνο μέσω του ιδίου του συμβόλου το οποίο απεικονίζει και μορφοποιεί το σημαινόμενο. Άρα η τελετουργία αποτελεί μια παράσταση, μια απεικόνιση, μια αποκάλυψη, μια μύηση κατά την οποία η συνείδηση του ατόμου μεταβάλλεται καθώς ο ίδιος επηρεάζεται, εντυπωσιάζεται, ενθουσιάζεται και διδάσκεται. Ίσως αυτό να είναι το μεταφυσικό, το μυστικό μήνυμα του μεγαλειώδους αυτού μνημείου που αναδύθηκε από τα σπλάχνα της Μητέρας Γης στην Αμφίπολη. Κατά την ελληνική φιλοσοφική θεώρηση (http://empedotimos.blogspot.gr/2009/07/blog-post_16.html) η ψυχή του μυημένου απελευθερώνεται απ’ τον κύκλο των μετενσαρκώσεων όταν νικά τους φόβους του και αποδεσμεύεται από τις εξαρτήσεις των υλικών απολαύσεων και τα πάθη του κόσμου της γέννησης. Τότε μόνον αποθεώνεται και επιστρέφει στο νοητό. Ίσως έτσι οι τρεις θάλαμοι του τάφου της Αμφίπολης με τις συγκεκριμένες συμβολικές καλλιτεχνικές απεικονίσεις να αλληγορούν τα τρίστρατα της Ταυροπόλου Εκάτης. Διότι η Εκάτη είναι αυτή που συντροφεύει πάντα την Περσεφόνη, δηλαδή την ψυχή του νεκρού ήρωα μετά το θάνατο και την επιστρέφει πίσω στη μητέρα της Δήμητρα. Η Εκάτη την παραλαμβάνει από τον κόσμο της γέννησης (1ος θάλαμος) και διασχίζοντας τον ενδιάμεσο αιθερικό χώρο της συμβολικής Σελήνης (2ος θάλαμος) την οδηγεί στα ουράνια δώματα των Μακάρων, τον συμβολικό Ήλιο (3ος θάλαμος). Εκεί, στο άστρο της καταγωγής της, η ψυχή του ήρωα θα κατοικεί αιώνια πια μαζί με τους αθανάτους ως άλλος Ηρακλής.

Λέγεται ότι το μεγαλύτερο δώρο των Ελληνικών μυστηρίων προς τους μυημένους είναι η απελευθέρωσή τους από τον φόβο του θανάτου. Όταν οι φόβοι φανερώνονται και ανέρχονται από το σκοτάδι στο φως, αποκτούν την διαύγεια εκείνη που μπορείς να δεις από την άλλη μεριά, ανεμπόδιστα.

«Ω Θεέ! Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξει τέτοιο φως! Το φως αυτό χρειάζεται μια μέρα για να γίνει μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Ελλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμο εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου». (Ανδρέας Εμπειρίκος).


Συντάκτες: Ελαφηβόλου Ε, Ιοαννα,
Kostas Daskalos

Πηγές:

Εκάτη η θεά των πυρσών
http://megaseniautos.blogspot.gr/2011/04/mystery.html


Ελληνικές Θέαινες και το φεγγάρι
http://www.egriechen.info/2015/02/ellinikes-theenes-feggari.html

Θρησκεία των Θρακών
http://www.e-istoria.com/th8.html

Κυριάκου Παπακυριακού: Ιστορία του νομού Σερρών από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και της απελευθερώσεώς του το 1912-1913
https://drive.google.com/file/d/0B3bo9h30cJ7DNGo5RDA2M1BZUGs/view?pli=1

Ο τάφος της Αμφίπολης – Επιστύλιο υπ’ αριθμόν ένα
http://empedotimos.blogspot.gr/2014/12/blog-post.html

Αποκάλυψη στην Αμφίπολη: Οι ζωγραφικές παραστάσεις δείχνουν «αποθεωμένη ψυχή»
http://www.hellas-now.com/2014/12/blog-post_216.html

Εκάτη, η χθόνια θεότητα, κατά την Ελληνική Μυθολογία - Τριαδικές θεότητες
http://paishellas.blogspot.gr/2014/01/blog-post_4129.html

Αγγελικής Λ. Κυβέλου (Διπλωματική εργασία: «Έθιμα γύρω από το νεκρό και το θάνατο και η παρηγορητική λειτουργία για τους πενθούντες: το χτες και το σήμερα»
http://estia.hua.gr:8080/dspace/bitstream/123456789/1234/1/Kyvelou_Aggelikh.pdf



Το τάφος της Αμφίπολης - Μια πρώτη προσπάθεια αποσυμβολισμού




Εκάτη




Βισάλτης/Visaltis.net: Τα αινιγματικά βραχοανάγλυφα των Φιλλίπων




Στέφανος Βυζάντιος: Ἐθνικων quæ supersunt. Gr. Edidit A. Westermann








[Απαγορεύεται η αναδημοσίευση της ανάρτησης αυτής χωρίς αναφορά στην πηγή και χωρίς την πλήρη αναγραφή όλων των συντακτών όπως ακριβώς αναφέρονται σε αυτήν. Σε αντίθετη περίπτωση το ιστολόγιο επιφυλάσσεται για χρήση κάθε νομίμου δικαιώματος του]   
 














Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΚΑΙ ΑΜΦΙΠΟΛΗ



Η πολύ καλή φίλη του ιστολογίου αρχαιολόγος Φωτεινή Αναστασοπούλου επ΄ευκαιρία της επετείου της ιδρύσεως της Αλεξανδρείας στις 7 Απριλίου  μας παραθέτει κάποιες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για αυτήν.
==========

Η ίδρυση της Αλεξάνδρειας

Από τις πολλές πόλεις που ίδρυσε ο Αλέξανδρος σε διάφορες τοποθεσίες της αχανούς αυτοκρατορίας του, η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου αναδείχθηκε η σημαντικότερη και η κατ’ εξοχήν διαχρονική.
Οι τελετές ίδρυσης της Αλεξάνδρειας έγιναν –όπως αναφέρει ο Ψευδο-Καλλισθένης (1.31.2), την 25η μέρα του μήνα Τυβί του έτους 331 π. χ.
Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, η 25η Τυβί αντιστοιχούσε στην 20η Ιανουαρίου, αλλά το 331 π.χ., όταν δεν είχε ακόμα υιοθετηθεί το ιουλιανό ημερολόγιο, αντιστοιχούσε στη σημερινή 7η Απριλίου.


Η παράδοση θέλει ο Αλέξανδρος να επιλέγει την ιδανική τοποθεσία για την ίδρυση της πόλης υπό την καθοδήγηση του ίδιου του Όμηρου! Λέγεται ότι είδε τον Όμηρο να εμφανίζεται σ’ ένα όνειρό του και ν’ απαγγέλει τους στίχους της Οδύσσειας που περιγράφουν πως ο Μενέλαος βρίσκει καταφύγιο στη νήσο Φάρο καθώς επιστρέφει από την Τροία. Σχετικά μ’ αυτό το όνειρο μας διηγείται ο Πλούταρχος (Αλεξάνδρου Βίος 26) «ο Αλέξανδρος σηκώθηκε αμέσως από το κρεβάτι του και έσπευσε στη Φάρο… σύντομα εντόπισε το μέρος που έκρινε ως ιδανική τοποθεσία. Πρόκειται για μια στενή γλώσσα ξηράς, όχι πολύ διαφορετική από ισθμό, που το πλάτος της είναι ίσο με το μήκος της. Από τη μια πλευρά της υπήρχε μια υπέροχη λίμνη και από την άλλη η θάλασσα, ένας όρμος κατάλληλος να μετατραπεί σε ευρύχωρο λιμάνι. Έτσι, αφού δήλωσε ότι ‘’Ο Όμηρος, εκτός από τα υπόλοιπα θαυμαστά του χαρίσματα, αποδείχθηκε και άριστος αρχιτέκτονας’’ παράγγειλε να σχεδιαστεί μια πόλη κατάλληλη για το έδαφος και τις δυνατότητες της τοποθεσίας.»
Οι στίχοι της Οδύσσειας που ενέπνευσαν τον Αλέξανδρο (Οδύσσεια δ.354-355): «σ’ ένα νησί στη θάλασσα την πολυκυματούσα, μπροστά στην Αίγυπτο και Φάρο τ’ ονομάζουν, αλάργα τόσο, όσο μπορεί σε μια μέρα να φτάσει κοίλο καράβι, αν πίσω του φυσάει τ’ αγέρι πρίμο. Κι έχει λιμάνι σφαλιστό, όθε τα μαύρα πλοία τα ρίχνουν μες στο πέλαγο, νερό γλυκό όταν πάρουν.»



Βέβαια, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Αλέξανδρο τη διορατικότητα που διαθέτουν οι ιδιοφυείς άνθρωποι. Ο Αλέξανδρος ήθελε την Αίγυπτο για να εγκαταστήσει εκεί τον ναύσταθμο που χρειαζόταν στην πορεία που σχεδίαζε προς τη δύση: οι λαοί της δύσης ήταν δεινοί θαλασσοκράτορες και ο Μακεδόνας στρατηγός έπρεπε να προετοιμαστεί ανάλογα. Αλλά το κυριότερο, όπως ακριβώς το επισημαίνει και ο Όμηρος, το λιμάνι αυτό είναι δυσπρόσιτο από θαλάσσης. Επιπλέον, το λιμάνι της πόλης θα ευνοούσε τις μεταφορές και το εμπόριο και θα την καθιστούσε κέντρο του κόσμου. Πράγματι, η Αλεξάνδρεια αναδείχθηκε σε μια ανθηρή εμπορική μητρόπολη αλλά και σε ένα σπουδαιότατο πολιτιστικό και πολιτικό κέντρο.

Οι Φαραώ, για τις εμπορικές συναλλαγές της χώρας τους δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για τη Μεσόγειο, αλλά μόνον για την Αφρική. Καμιά από τις πρωτεύουσές τους δεν ήταν στα παράλια. Ουσιαστικά καμιά απολύτως πόλη τους δεν ήταν κοντά στη θάλασσα. Ο φιλέλλην φαραώ Άμασις δεν επέτρεψε στους Έλληνες εμπόρους να μένουν στις πόλεις των Αιγυπτίων. Τους ανάγκασε να χτίσουν μια συνωστισμένη πόλη πάνω στους βάλτους του Νείλου, τη Ναύκρατι, και μόνο εκεί μπορούσαν να ασκούν τις εμπορικές τους δραστηριότητες. Για τους φαραώ, η Αίγυπτος ήταν μια Αφρικανική δύναμη. Για τους Πτολεμαίους μια παγκόσμια.

 

 

Έτσι, το καλοκαίρι του 332 π. χ., ο Αλέξανδρος και ο στρατός του είχαν καταλάβει – και είχαν καταστρέψει - την Τύρο, το σημαντικότερο ίσως λιμάνι της ανατολικής Μεσογείου. Πιθανόν μετά από αυτό το γεγονός ο Αλέξανδρος θέλησε να φτιάξει ένα νέο μεγάλο λιμάνι στην περιοχή, μια νέα Τύρο. Επέλεξε να χτίσει τη νέα πόλη κοντά στην Ελληνική Ναύκρατι, εβδομήντα περίπου χλμ. από αυτήν, στο Κανωπικό στόμιο του Νείλου.

Η επιλογή του σημείου της νέας πόλης ήταν στρατηγικά και εμπορικά σημαντική. Το Κανωπικό στόμιο ήταν μεγαλύτερο από το Πηλουσιακό, (όπου βρισκόταν το Πηλούσιον, η ανατολικότερη μεγάλη πόλη της Κάτω Αιγύπτου, 30 χλμ. νοτιοδυτικά του σημερινού Πορτ-Σάϊντ, πάνω στο ανατολικότερο στόμιο του Δέλτα του Νείλου). Κοντά στη νέα υπό ίδρυσιν πόλη ήταν το μικρό Αιγυπτιακό ψαροχώρι, η Ρακώτις, όπου ζούσαν οι ντόπιοι που χρειάζονταν για το χτίσιμο της πόλης. Και λίγο πιο πάνω ήταν οι πλούσιοι σε ασβεστόλιθο λόφοι απ’ όπου εύκολα μέσω καναλιών θα μπορούσε να έρθει πόσιμο νερό από το Νείλο στην πόλη, χωρίς την πανταχού παρούσα λάσπη του Κανωπικού στομίου. Το σπουδαιότερο πλεονέκτημα της περιοχής ήταν η αμυντική διάταξη του φυσικού λιμανιού της: ένα μικρό νησί, που οι Έλληνες ονόμαζαν Φάρο, εμπόδιζε την ανεξέλεγκτη είσοδο μεγάλων πολεμικών πλοίων και μπορούσε να την φράξει εντελώς με αλυσίδες και σχοινιά. Λιμάνι ιδανικό για πολεμικό ναύσταθμο. Από ένα μικρό ψαρολίμανο, που ήταν για τους κατοίκους του οικισμού της Ρακώτιδος, ο Αλέξανδρος, και οι διάδοχοί του, οι Πτολεμαίοι, το μετέτρεψαν σε λιμάνι παγκόσμιου εμπορίου.

Ο Μεγαλέξανδρος, από όσα μπορούμε να ξέρουμε, ίδρυσε την πόλη βάσει του πολεοδομικού σχεδίου σε σχήμα παραλληλογράμμου, που είχε εκπονήσει εκατό χρόνια πριν, για τις νέες πόλεις ο Μιλήσιος αρχιτέκτονας Ιππόδαμος (ιπποδάμειο σύστημα). Ο αρχιτέκτονας του Αλέξανδρου ήταν ο Δεινοκράτης ο Ρόδιος. Η πόλη είχε σχεδιαστεί να σχηματίζει μακρόστενο παραλληλόγραμμο κατά μήκος του ισθμού που υπάρχει ανάμεσα στη λίμνη Μαρεώτιδα και τη Μεσόγειο θάλασσα.





Το ιστορικό πλαίσιο της ίδρυσης της Αλεξάνδρειας
Το φθινόπωρο του 332 π. Χ. ο στρατός των Μακεδόνων και λοιπών Ελλήνων - γύρω στις σαράντα χιλιάδες άνδρες - εισέβαλε στην Αίγυπτο, με αρχηγό τον νεαρό βασιλιά των Μακεδόνων, τον Αλέξανδρο. Η κατάληψη της Αιγύπτου ήταν απαραίτητη για τον Μεγαλέξανδρο, όπως ήταν απαραίτητη και η Κυρήνη, δυτικότερα, για τα σχέδια που εκπονούσε, δηλαδή να εισβάλει στις χώρες της Δύσης. Οι εχθροί που θα αντιμετώπιζε εκεί ήταν πολύ ισχυροί στη θάλασσα και ο στόλος του – αυτός που είχε μέχρι τώρα – δεν μπορούσε να τους αντιμετωπίσει. Ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσει το πέρασμά του στη Δύση ήταν να ελέγχει όλα τα σημαντικά λιμάνια της ανατολικής και νότιας Μεσογείου, για να μην μπορεί ο εχθρός να ανασυγκροτηθεί και να ανεφοδιάσει τα πλοία του.
Αιγύπτιοι και Έλληνες είχαν πολεμήσει μαζί κατά του κοινού εχθρού, των Περσών. Οι Έλληνες που έφθασαν στην Αίγυπτο με τον Μεγαλέξανδρο, ήταν για τους Αιγύπτιους γνωστοί και φίλοι: ήρθαν ελευθερωτές από τον Περσικό ζυγό. Ο αγώνας κατά των Περσών ήταν ακόμα σε εξέλιξη. Για τους Αιγύπτιους, οι Έλληνες ήταν φυσικοί σύμμαχοι. Η ιστορική αλήθεια βέβαια είναι άλλη: οι Έλληνες δεν ήρθαν σαν απελευθερωτές αλλά σαν κυρίαρχοι. Μετά τον Αλέξανδρο η Αίγυπτος και οι κάτοικοί της θα περνούσαν στη σφαίρα του Ελληνιστικού Κόσμου και κανένας Αιγύπτιος Φαραώ δεν θα κατελάμβανε πλέον το θρόνο.
Τον Ιούνιο του 323 πέθανε ξαφνικά στη Βαβυλώνα ο Αλέξανδρος ο Μέγας. Πέντε μήνες αργότερα, ένας από τους στρατηγούς του, ο Πτολεμαίος ο γιος του Λάγου, εγκαθίσταται ως σατράπης στην Αίγυπτο. Ο Πτολεμαίος είχε διακριθεί ιδιαίτερα στις πολεμικές επιχειρήσεις του Αλέξανδρου, ήταν ένας από τους επτά σωματοφύλακες του Μακεδόνα ήρωα, ιδιαίτερα στη διάρκεια της εκστρατείας στην Ινδία.

Οι κάτοικοι της Αλεξάνδρειας

Αξίζει να αναφερθεί να ενδιαφέρον ιστορικό ανέκδοτο που αφορά στην ίδρυση της Αλεξάνδρειας: ενώ οι αρχιτέκτονες είχαν σχεδόν τελειώσει ένα προσχέδιό της πάνω στο έδαφος, τους τέλειωσε η κιμωλία. Υποχρεώθηκαν λοιπόν να ολοκληρώσουν τα σχέδιά τους χρησιμοποιώντας σπόρους σιταριού. Όταν ολοκληρώθηκε το έργο και το επιθεωρούσε ο βασιλιάς, αμέτρητα μεγάλα πουλιά, διαφόρων ειδών, σηκώθηκαν σα σύννεφο από τον ποταμό και τη λίμνη, χίμηξαν επάνω στο σιτάρι και το καταβρόχθισαν. Ο Αλέξανδρος θεώρησε ότι επρόκειτο για κακό οιωνό, αλλά οι μάντεις τον καθησύχασαν διαβεβαιώνοντάς τον ότι ο οιωνός σήμαινε ότι η πόλη θα ήταν ευλογημένη με τέτοια αφθονία, ώστε να προσελκύει από παντού ανθρώπους σε αναζήτηση προμηθειών.
Οι πρώτοι κάτοικοι της Αλεξάνδρειας ήταν Έλληνες και Μακεδόνες. Αργότερα, οι ντόπιοι αποτέλεσαν σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού της. Λίγους αιώνες αργότερα, βρίσκουμε στην Αλεξάνδρεια σημαντικό αριθμό Εβραίων κατοίκων.


Η λατρεία του Σέραπι
Για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού εποικισμού, ο Πτολεμαίος ο Α (ο Σωτήρ, όπως ονομάστηκε μετά το θάνατό του) εισήγαγε στη νέα του πατρίδα μια νέα λατρεία ενός νέου θεού, που θα ήταν προστάτης της πόλης και της βασιλικής δυναστείας. Ενός θεού που ήταν άγνωστος μέχρι τότε για τους Έλληνες. Στην επιδίωξη αυτή του Πτολεμαίου μπορούμε να διακρίνουμε ότι έχει κληρονομήσει το οικουμενικό πνεύμα που χαρακτήριζε τον Αλέξανδρο. Οι δυο σημαντικότεροι θρησκευτικοί του σύμβουλοι, ο αιγύπτιος ιερέας Μανέθων και ο Τιμόθεος ο Αθηναίος, γόνος ιερατικού γένους και μυημένος στα Ελευσίνια μυστήρια τον καθοδήγησαν να επιλέξει μια θεότητα που να αναγνωρίζεται και να είναι σεβαστή τόσο από τους Αιγυπτίους όσο και από τους Έλληνες. Έτσι επιλέχθηκε ο ιερός ταύρος Άπις, που όσο ζούσε ενσάρκωνε τις αρχέγονες φυσικές δυνάμεις της επίγειας ζωής και μετά το θάνατό του θεωρούνταν ότι ενωνόταν με τον Όσιρι και πλέον λατρευόταν ως Όσιρις-Άπις, ,που οι Αιγύπτιοι τον ονόμαζαν Όσόραπι και οι Έλληνες Σέραπι. Όπως είχε παρατηρήσει ο Εκαταίος ο Αβδηρίτης, « ο Όσιρις ονομαζόταν Σέραπις από μερικούς, Διόνυσος από άλλους, Πλούτων, Άμμων και Ζευς, ενώ υπήρχαν κι αρκετοί που τον ταύτιζαν με τον Πάνα. (Διόδωρος Ι 26.2)


Περίφημα κτίρια και ιδρύματα της Αλεξάνδρειας
Για τα λαμπρά ιδρύματα της ξακουστής πόλης, (Βιβλιοθήκη, Μουσείον, Σεράπειον, Σώμα, Γυμνάσιον κλπ) και για το Φάρο της Αλεξάνδρειας, που συγκαταριθμούνταν ανάμεσα στα 7 θαύματα της Οικουμένης, καθώς και για τους λαμπρούς επιστήμονες που έζησαν, μελέτησαν, δίδαξαν και συνέγραψαν στην Αλεξάνδρεια, δεν θα αναφερθώ στο παρόν πόνημα, μια και είναι πολύ εύκολο – όσοι ενδιαφέρεστε- να βρείτε άφθονο υλικό για να μελετήσετε από διάφορες πηγές.


Αμφίπολη: Η Αλεξάνδρεια της Μακεδονίας

Ας κάνουμε τώρα μια σύγκριση που είμαι σίγουρη ότι έχει περάσει από το μυαλό όλων μας: ας παραλληλίσουμε την Αλεξάνδρεια των Ελληνιστικών χρόνων με την Αμφίπολη!
Όταν ο Φίλιππος κατέκτησε τα πλούσια μεταλλεία χρυσού του Παγγαίου, στα ανατολικά σύνορα της επικράτειάς του –πλησίον της Αμφίπολης- ο πλούτος αυτός έφερε πλήθος καλλιτεχνών, λογίων, ιπποκρατικών ιατρών, φιλοσόφων, μουσικών και αρχιτεκτόνων από κάθε σημείο του ελλαδικού χώρου. Ο Αριστοτέλης ανέλαβε την διαπαιδαγώγηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο οποίος από τον Πλούταρχο περιγράφεται ως λάτρης της λογοτεχνίας και μανιώδης αναγνώστης.
Η Αμφίπολη, αν και ιδρύθηκε από τους Αθηναίους, πέρασε αργότερα στα χέρια των Μακεδόνων και λόγω της στρατηγικής της θέσης και του πλούτου των γειτονικών μεταλλείων του Παγγαίου, προσήλκυσε ανθρώπους από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Στην Αμφίπολη λατρεύτηκαν διάφορες θεότητες, όχι μόνο οι τοπικές αλλά, για παράδειγμα και ο θρακικός Ρήσος. Ήταν ένα κοσμοπολίτικο και πολυσυλλεκτικό περιβάλλον, μια πόλη ανοιχτή σε πολιτιστικές επιρροές, λόγω και του πολύ σημαντικού λιμανιού της.
Μήπως το ίδιο δεν συνέβη με την Αλεξάνδρεια; Δεν προσήλκυσε σοφούς που επιθυμούσαν να εντρυφήσουν στην περιώνυμη Βιβλιοθήκη, αλλά ακόμη και μετανάστες που ήθελαν να εργαστούν σε μια πλούσια πόλη και να ζήσουν καλά;
Θα ήθελα να αναφέρω ότι τόσο το λιμάνι της Αλεξάνδρειας όσο και αυτό της Αμφίπολης ήταν αποφασιστικός παράγων για την ίδρυση των δυο πόλεων, οι οποίες βρίσκονταν σε εξίσου στρατηγικής σημασίας τοποθεσίες που ευνοούσαν τα σχέδια του Μεγάλου Στρατηλάτη.
Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες ομοιότητες ανάμεσα στις δυο πόλεις, τις οποίες όμως θα αφήσω εσάς να ανακαλύψετε.
Ευχαριστώ τον Εμπεδότιμο για την φιλοξενία και του αφιερώνω με όλη μου την καρδιά το ταπεινό αυτό πόνημα, όχι μόνο γιατί η Αλεξάνδρεια υπήρξε η γενέτειρά του αλλά και για τα πνευματικά αγαθά που γενναιόδωρα έχει μοιραστεί μαζί μου.
Φωτεινή Αναστασοπούλου



Βιβλιογραφία:
 
Για να συντάξω το παρόν συμβουλεύτηκα μεταξύ των άλλων και τα παρακάτω συγγράμματα:
-          B. L. Van der Waerden: Η Αφύπνιση της Επιστήμης, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2000
-          Μουσταφά Ελ Αμπαντί Η Αρχαία Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας
-          Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών
-          Η Αίγυπτος στην Εποχή Των Πτολεμαίων Σελίμ Σπύρου Στανίτσα
  
[Απαγορεύεται η αναδημοσίευση της ανάρτησης αυτής χωρίς αναφορά στην πηγή και χωρίς την πλήρη αναγραφή όλων των συντακτών όπως ακριβώς αναφέρονται σε αυτήν. Σε αντίθετη περίπτωση το ιστολόγιο επιφυλάσσεται για χρήση κάθε νομίμου δικαιώματος του]