Οπως γνωρίζουμε η πρώτη τάξη των θεών που βρίσκονται στον αισθητό κόσμο είναι οι Υπερκόσμιοι θεοί που λέγονται αλλοιώς και Αφομοιωτικοί ή Ηγεμονικοί θεοί.
Αφομοιωτικοί γιατί η λειτουργία που έχουν είναι να κάνουν τα πράγματα του αισθητού κόσμου όμοια με τις ιδέες που βρίσκονται στον υπεραισθητό κόσμο και Ηγεμονικοί γιατί είναι οι ηγέτες των σειρών που ξεκινούν από τον θείο κόσμο και καταλήγουν μέχρι την έσχατη ύλη.
Ετσι λοιπόν αντιλαμβανόμαστε ότι η συμβολική δρα μεταξύ ομοίων πραγμάτων και η σύνδεση των συμβόλων με τις ιδέες στον υπεραισθητό κόσμο γίνεται με ομοίωση.
Σκοπός μας λοιπόν είναι να επιτύχουμε σύνδεση με την κορυφή της σειράς χρησιμοποιώντας το κατάλληλο σύμβολο.
Επιτυγχάνοντας σύνδεση με την κορυφή της σειράς, επιτυγχάνουμε σύνδεση με τον αντίστοιχο ηγεμονικό θεό και επειδή ο ηγεμονικός θεός είναι ενωμένος με την ανώτερη από αυτόν πραγματικότητα , επιτυγχάνουμε την σύνδεση με το ΕΝ το οποίο ουσιαστικά είναι όλη η υπεραισθητή πραγματικότητα.
[Εάν θέλαμε να δώσουμε ένα απλοϊκό ανάλογο, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τις συνδέσεις των χρηστών του οι οποίοι «καλούν» το Διαδίκτυο μέσω μιας τηλεφωνικής σύνδεσης και συνδέονται με τον Πάροχο τους ο οποίος πια όντας συνδεδεμένος στο Διαδίκτυο επιτρέπει την σύνδεση του χρήστη με όλους και όλα.
Έτσι λοιπόν αν αντικαταστήσουμε τους χρήστες των συνδέσεων με τις διάφορες καταστάσεις του αισθητού κόσμου, τους Παρόχους με τους Ηγεμονικούς θεούς, την τηλεφωνική σύνδεση με την σειρά που ξεκινά από την έσχατη ύλη και φθάνει μέχρι τους ηγεμονικούς θεούς, το Password που απαιτείται για αυτή την σύνδεση με το Σύμβολο τότε μπορούμε να έχουμε μια απλοϊκή εικόνα για το πώς λειτουργεί η συμβολική, έχοντας όμως σαν προαπαιτούμενο την γνώση του πως είναι δομημένη η πραγματικότητα και πως λειτουργεί.]
Μέχρι λοιπόν την νοερή τάξη στην οποία είναι ο Δημιουργός, όλα είναι ενιαία και αμέριστα ενώ από εκεί και κάτω (που αμέσως μετά βρίσκονται οι ηγεμονικοί θεοί) αρχίζει ο μερισμός.
[Θυμίζουμε και πάλι ότι ο Δημιουργός βρίσκεται στην κατώτατη θέση της υπεραισθητής πραγματικότητας, πάνω δε από αυτόν υπάρχει μια μεγάλη ανάπτυξη θείων τάξεων.
Δες το σχήμα της υπεραισθητής πραγματικότητας: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQOlaObtRb7JeSCPemUW_p8Uo0JzCHs325sSfBXVEm7oOfm3SHnGSHCQnobCQnACgHXpJd2jNqzKwOJBMxn4Pl8wyBa9y6DKC4dS7FcNzWWQmuAPhgMbwoLDm8-lU2yuVaf7ppciMZBA/s1600-h/OPT1-diag.jpg
Εδώ μπορείτε να εντοπίσετε που είναι ο Δημιουργός Ζευς.
Οι μονοθεϊστικές θρησκείες όλη αυτή την δομή των θείων τάξεων πάνω από τον Δημιουργό, συμπεριλαμβανομένου και αυτού, την παρουσιάζουν σαν ένα πράγμα τον οποίο και αποκαλούν Θεό.
Ολο αυτό που καταγράφεται στο διάγραμμα αυτό, είναι ο Μονοθεϊστικός Θεός που όπως βλέπουμε είναι ένα ολόκληρο πολυθεϊστικό σύστημα, για ευνόητους δε λόγους (απλοποίησης αλλά και ελέγχου ώστε να μην είναι γνωστή η δομή στους πιστούς ώστε να κατευθύνονται εύκολα) παρουσιάζεται σαν ένας θεός.
Ανατρέξτε επίσης στο διάγραμμα της αισθητής πραγματικότητας
όπου και θα εντοπίσετε τους Αφομοιωτικούς ή Ηγεμονικούς Θεούς ]
Οι ηγεμονικοί θεοί λοιπόν βρίσκονται αμέσως μετά την νοερή τάξη στην οποία βρίσκεται ο Δημιουργός και από αυτούς ξεκινά ο αισθητός κόσμος.
«Γιατί όλες οι σειρές των ηγεμονικών θεών έχουν την κορυφή τους στην μια νοερή δημιουργία και γύρω από εκείνη έχουν λάβει υπόσταση»
(Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία VI 5.18-19)
Ετσι λοιπόν όλη η δομή συνίσταται στο ότι τα διάφορα επίπεδα τ ης πραγματικότητας προκύπτουν από τα προηγούμενα τους (που είναι η αιτία τους) με ομοίωση και υπαρχούσης αυτής της ομοίωσης είναι δυνατή η επιστροφή στις αιτίες.
«Όλες δε οι πρόοδοι και οι επιστροφές ολοκληρώνονται από την αιτία της ομοιότητας. Και διότι κάθε προϊόν έχει λάβει υπόσταση μέσω της ομοιότητας με αυτό που το γέννησε και κάθε τι που επιστρέφει πραγματοποιεί την επιστροφή αυτή όταν εξομοιώνεται με τις δικές του αρχές»
(Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία VI 17.1-5)
Αρα λοιπόν σκοπός είναι η επιστροφή. Επειδή όμως η επιστροφή ενός προϊόντος γίνεται μόνο στην αιτία του, εμείς δεν μπορούμε να επιστρέψουμε κατ’ευθείαν στον Δημιουργό αλλά πρώτα στον ηγεμονικό θεό της σειράς μας.
«Γιατί όλα προσεύχονται σύμφωνα με την θέση που έχουν και υμνούν τους αρχηγούς των καθολικών σειρών είτε με νοερό είτε με λογικό είτε με φυσικό είτε με αισθητό τρόπο»
(Πρόκλος - Περί Ιερατικής Τέχνης 148.13-16)
Θα επιτευχθεί λοιπόν αυτό με ομοίωση μιας και έτσι έχουν προκύψει τα πάντα από τους ηγεμονικούς θεούς :
«Για να μιλήσουμε λοιπόν συνοπτικά, η δημιουργική μονάδα και ολόκληρο το πλήθος που είναι συμπαραταγμένο μαζί της κατευθύνουν κατά τρόπο ενιαίο, αρχηγικό και αδιαίρετο την εξίσωση των πάντων, ενώ η θεϊκή τάξη των ηγεμονικών θεών διαιρεί την ενότητα δημιουργικής ενέργειας και αναπτύσσει την καθολικότητα της ενέργειας των νοερών θεών και οδηγεί σε ποικιλία την απλότητα της πρόνοιας εκείνων.
Επομένως από αυτούς τους θεούς έχει φτάσει και η ομοιότητα σε όλα τα εγκόσμια όντα, στα πρώτα, στα ενδιάμεσα και στα τελευταία είδη της ζωής. Γιατί κάθετι που εξομοιώνεται λόγω της προέλευσης από τα αίτια του, εδραίωσε εκ των προτέρων μέσα του ένα κατώτερο είδος επικοινωνίας με τις δικές του αρχές»
(Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία VI 16.7-18)
Η ομοίωση αυτή δεν συνίσταται όμως μόνο στην ομοίωση των προϊόντων με τις αιτίες τους αλλά και στην ομοιότητα μεταξύ των προϊόντων μεταξύ τους.
«Γιατί η ομοίωση είναι από την φύση της δύο ειδών σε όσα όντα προκύπτουν, γιατί εξομοιώνονται μεταξύ τους με βάση την κοινή τους πρόοδο από το Ενα και την επιστροφή τους και πάλι σε εκείνο, αλλά εξομοιώνονται και με τα ηγεμονικά και πρωταρχικά τους αίτια»
(Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία VI 23.20-23)
Επειδή λοιπόν όλες οι αιτίες είναι τελειότερες από τα προϊόντα τους, και καθώς όλα επιθυμούν την τελείωση, όλα τελικά παλεύουν για την ενότητα.
Αρα λοιπόν η ενότητα είναι αυτή που είναι ο απώτερος σκοπός μας, την οποία θα πετύχουμε όταν μέσω της ομοιότητος επιστρέψουμε στην αιτία μας μέσω των ηγεμονικών θεών χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα σύμβολα.
Και επιτυγχάνοντας την ενότητα στην τάξη μας (στην τάξη της Ψυχής μιας και είμαστε ψυχές) επιτυγχάνουμε την θέωση μας :
«Στον βαθμό που τα πάντα είναι απότοκα του Ενός και έχουν αναχθεί στο ένα αίτιο των πάντων και, για να πω την γνώμη μου, στον βαθμό που έχουν θεοποιηθεί όλα. Γιατί θα μπορούσες να πεις ότι κάθε τι, με το να μετέχει στο ‘Ενα, έχει θεοποιηθεί ανάλογα με την βαθμίδα του, ακόμα και αν μιλήσεις για τα τελευταία όντα. Γιατί αν ταυτίζεται ο θεός και το Εν, επειδή δεν υπάρχει τίποτα ανώτερο από τον θεό και από το ‘Ενα, τότε η ενοποίηση και η θεοποίηση θα ταυτίζονται»
(Πρόκλος - Σχόλια στον Παρμενίδη 641.5-13)
Γιατί όπως μας λέει και ο Πλάτων στον Θεαίτητο 176a-b :
«Για αυτό και πρέπει να προσπαθήσουμε να φύγουμε από εδώ το ταχύτερον. Η φυγή δε είναι ομοίωση με τον θεό κατά το δυνατόν. Ομοίωσις δε είναι να γίνουμε δίκαιοι και όσιοι με φρόνηση»
[Σχετικά με την έννοια της θέωσης ανατρέξτε και σε αυτή την ανάρτηση : http://empedotimos.blogspot.com/2009/03/blog-post_25.html ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου