Επειδή πολλοί από τους συμπατριώτες μας δεν ακολουθούν την Ελληνική Παράδοση αλλά μια παραλλαγή της Ιουδαϊκής παράδοσης, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια συγκρητική και να δούμε ο θεός των Ιουδαίων και των Χριστιανών σε ποιο σημείο στο σύνολο της πραγματικότητας εντάσσεται και μάλιστα αναφορικά με την Ελληνική Κοσμοθέαση.
(Ας σημειωθεί ότι ο όρος που χρησιμοποιείται για την αντιστοίχιση φιλοσοφιών και θρησκειών είναι ο συγκρητισμός – με η και όχι με ι)
Όλοι οι λαοί μελετώντας το παν προσπάθησαν να το αποτυπώσουν σαν μια ιεραρχική δομή που απλώνεται από τον θείο κόσμο μέχρι την έσχατη ύλη.
Ας θυμηθούμε κατ’αρχήν την δομή της πραγματικότητας όπως την αποτυπώνει η Ορφικοπυθαγόρεια και Πλατωνική Παράδοση :
Σε γενικές γραμμές η πραγματικότητα αποτελείται από μια υπεραισθητή πραγματικότητα που είναι αιώνια, αγέννητη, άχρονη, όχι σε τόπο, αμετάβλητη, ενιαία και συνεχής και μια αισθητή πραγματικότητα η οποία είναι εν χρόνω και τόπω, μεταβάλλεται συνεχώς και είναι μεριστή.
Η δομή των θείων τάξεων που είναι αρμόδιες για τις δύο αυτές πραγματικότητες αποτυπώνεται στα δύο διαγράμματα που έχουν ήδη προαναφερθεί :
Yπεραισθητή πραγματικότητα :
Aισθητή πραγματικότητα :
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_lglAPtXPPbyvYi35mwu6z6Fr68jsyXjaS-CpJWCgR_PXZI8gYEUp6w2HI9lo35asE8CFR_YsftxXsc2C_1dTvnNH4ndEW1o_MCqu2BMJQnUQNBHIbsaGJ7A2iP82PdrE30tD7q96iw/s1600-h/aesthetos-kosmos.jpg
Όπως βλέπουμε δεν υπάρχει σε κανένα σημείο κάποια ανώτατη θεότης η οποία να «προΐσταται» όλων των άλλων αλλά όπως έχουμε ήδη μελετήσει σε άλλες αναρτήσεις – πράγμα που αρχίζει και επιβεβαιώνει η σύγχρονη επιστήμη όσον αφορά τον υλικό κόσμο– όλος ο θείος κόσμος και ο αισθητός είναι ολογράμματα στα οποία όλα είναι μέσα σε όλα και αποτελούν ένα ενιαίο όλον.
Έχουμε επίσης αναφέρει σε προηγούμενη ανάρτηση ότι οι μονοθεϊστικές θρησκείες όλη την δομή των θείων τάξεων την έχουν απεικονίσει/αποτυπώσει σαν μια θεότητα είτε για χάριν απλότητος είτε κυρίως με σκοπό τον έλεγχο και τον εκφοβισμό των συνειδήσεων.
Διότι ο πιστός αν δεν γνωρίζει την δομή του συστήματος και κυρίως το πως λειτουργεί, είναι έρμαιο των επιτηδείων που με πρόφαση νηστείες, μετάνοιες, εξομολογήσεις, απονομή χάριτος κλπ εμφυσούν τον φόβο και την υπακοή και την πλύση εγκεφάλου για τον προσπορισμό ωφελειών.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε σε ποιο σημείο της δομής που γνωρίζουμε μπορεί να ενταχθεί ο θεός των Ιουδαίων και των Χριστιανών πάντα με βάση τις Ελληνικές μαρτυρίες μέσα από τα Ελληνικά κείμενα.
Ο Πλούταρχος στο έργο του Συμποσιακά Β’ που πραγματεύεται διάφορα Φιλοσοφικά και μη ζητήματα, στο Βιβλίο 4, Πρόβλημα Στ’ ( 671e- 672c) με τίτλο «Τίς o παρ’ Iουδαίοις θεός» πραγματεύεται αυτό ακριβώς, στο επίπεδο ποιάς θεότητας θα μπορούσε να αντιστοιχηθεί ο θεός των Ιουδαίων ( και των Χριστιανών ).
Ηδη από το προηγούμενο Πρόβλημα Ε (669e-671e) : «Πότερον οι Ιουδαίοι σεβόμενοι την ύν ή δυσχεραίνοντες απέχονται των κρεων» που εξετάσθηκε γιατί οι Ιουδαίοι δεν τρώνε χοιρινό, έγινε αναφορά στον Διόνυσο και τον Αδωνι (671b : «τον δ’ Αδωνιν ουχ έτερον αλλά Διόνυσον είναι νομίζουσιν» ) οπότε στο Πρόβλημα αυτό εξετάζεται το ποιος είναι τελικά ο θεός των Ιουδαίων.
Συγκεκριμένα το Πρόβλημα αυτό αρχίζει ως εξής :
« Θαυμάσας ουν το επί πάσι ρηθέν ο Σύμμαχος
‘αρ’’ έφη ‘συ τον πατριώτην θεόν, ω Λαμπρία, ‘ευιον (5)
ορσιγύναικα μαινομέναις ενθέοντα τιμαίσι Διόνυσον’
εγγράφεις και υποποιείς τοις Εβραίων
απορρήτοις; ή τω όντι λόγος εστι τις ο τούτον εκείνω
τον αυτόν αποφαίνων;’ ο δε Μοιραγένης υπολαβών ‘έα
τούτον’ είπεν· ‘εγώ γαρ Αθηναίος ων αποκρίνομαί σοι (10)
και λέγω μηδέν’ άλλον είναι· και τα μεν πολλά των εις
τούτο τεκμηρίων μόνοις εστί ρητά και διδακτά τοις
(D.) μυουμένοις παρ’ ημίν εις την τριετηρικήν παντέλειαν· α
δε λόγω διελθείν ου κεκώλυται πρός φίλους άνδρας, άλλως
τε και παρ’ οίνον επί τοις του θεού δώροις, αν ούτοι
κελεύωσι, λέγειν έτοιμος.’»
Δηλαδή :
«Απορώντας με αυτό που λέχθηκε στο τέλος ο Σύμμαχος είπε : ‘Επομένως Λαμπρία, τον συμπατριώτη σου θεό, τον Διόνυσο του ευοί που ξεσηκώνει τις γυναίκες και δέχεται τις τιμές που του αποδίδουν μέσα στην τρέλα τους , τον πολιτογραφείς και τον εισάγεις κρυφά στα απόρρητα δόγματα των Εβραίων ; Ή μήπως υπάρχει όντως κάποια παράδοση που τον ταυτίζει με εκείνον ;’
Ο Μοιραγένης όμως πήρε τον λόγο και είπε : «Άφησε τον Λαμπρία, διότι εγώ, που είμαι Αθηναίος, σου απαντώ και σου λέω πως δεν είναι διαφορετικός. Τα περισσότερα τεκμήρια για το θέμα αυτό αποκαλύπτονται και διδάσκονται μόνο σε όσους μυούνται στα μέρη μας στην τριετηρική παντέλεια, ενώ όσα δεν απαγορεύεται να εκθέσει κανείς σε φίλους, την στιγμή μάλιστα που βρισκόμαστε μπροστά στο κρασί και τα δώρα του θεού, αν αυτοί μου το ζητήσουν , είμαι έτοιμος να πω».
Ετσι λοιπόν εδώ μας ανακοινώνεται ότι στα μυστήρια του Τριετηρικού Διονύσου στην Αθήνα με το όνομα «Τριετηρική Παντέλεια» εδιδάσκετο ότι ο θεός των Ιουδαίων είναι ο Διόνυσος, στην συνέχεια δε του κειμένου αναπτύσσονται μόνο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της λατρείας του Ιουδαϊκού θεού που επετρέπετο να λεχθούν και που όπως καταγράφεται είναι σχεδόν πανομοιότυπα με τα αντίστοιχα της λατρείας του Διονύσου.
Για το θέμα αυτό και τις αντιστοιχίσεις – όπως των Αιγυπτίων, των Ελλήνων και των Ρωμαίων - που έχουν αναφερθεί έχει καταγράψει ο Ιωάννης Λυδός στο έργο του Περί μηνών (De Mensibus) 4.53 :
« (53.) ότι πολλή τοις θεολόγοις διαφωνή περί του
παρ’ Εβραίων τιμωμένου θεού και γέγονε και εστιν·
Αιγύπτιοι γαρ και πρώτος Ερμής Όσιριν τον όντα
θεολογούσιν αυτόν, περί ου Πλάτων εν Τιμαίω λέγει·
‘τί το ον μεν αεί, γένεσιν δε ουκ έχον, τί δε το γι- (5)
νόμενον, ον δε ουδέποτε;’ Έλληνες δε τον Ορφέως
Διόνυσον, ότι, ως αυτοί φασι, προς το άδύτο του εν
Ιεροσολύμοις ναού εξ εκατέρων σταθμών το πριν άμ-
πελοι από χρυσού πεποιημένοι ανέστελλον τα παρα-
πετάσματα εκ πορφύρας και κόκκου πεποικιλμένα, εξ (10)
ων και υπέλαβον Διονύσου είναι το ιερόν· Λίβιος δε
εν τη καθόλου Ρωμαϊκή Ιστορία άγνωστον τον εκεί
τιμώμενόν φησι· τούτω δε ακολούθως ο Λούκανος
αδήλου θεού τον εν Ιεροσολύμοις ναόν είναι λέγει, ο
δε Νουμήνιος ακοινώνητον αυτόν και πατέρα πάντων (15)
των θεών είναι λέγει, απαξιούντα κοινωνείν αυτώ της
τιμής τινα· και Ιουλιανός δε ο βασιλεύς, ότε προς
Πέρσας εστρατεύετο, γράφων Ιουδαίοις ούτω φησίν·
‘ανεγείρω γαρ μετά πάσης προθυμίας τον ναόν του
υψίστου θεού’· δι’ ήν αιτίαν καί τινες των απαιδεύ- (20)
των, έτι δε και δια την περιτομήν Κρόνον αυτόν είναι
νομίζουσιν· υψηλότερος γάρ φασι των πλανήτων ο
Κρόνος· ου συνορώντες ότι η περιτομή σύμβολόν εστι
του καθαρμού της νοεράς ψυχής, ως τοις μυστικοίς
των Εβραίων δοκεί, ότι δε ου Κρονία τελετή η περι- (25)
τομή· και Αράβων οι λεγόμενοι Σκηνίται επί του
τρισκαιδεκάτου ενιαυτού τους εαυτών παίδας περιτέμ-
νουσιν ως Ωριγένης λέγει, καίτοι Αστάρτην αλλ’ ου
Κρόνον τιμώντες· και Αιθίοπες δε τας κόγχας των
γονάτων των νέων σιδηρώ καυστικώ σφραγίζουσι τω (30)
Απόλλωνι. ο μέντοι Πορφύριος εν τω υπομνήματι
των λογίων τον δις επέκεινα τουτέστι τον των όλων
δημιουργόν των παρά Ιουδαίων τιμώμενον είναι αξιοί,
ον ο Χαλδαίος δεύτερον από του άπαξ επέκεινα, τουτ-
έστι του αγαθού, θεολογεί. οι μέντοι περί Ιάμβλι- (35)
χον και Συριανόν καί Πρόκλον δημιουργόν αυτόν του
αισθητού κόσμου νομίζουσιν είναι καλούντες αυτόν
της τετραστοίχου θεόν· ο δε Ρωμαίος Βάρρων περί
αυτού διαλαβών φησι παρά Χαλδαίοις εν τοις μυστι-
κοίς αυτόν λέγεσθαι Ιάω αντί του φως νοητόν (40)
τη Φοινίκων γλώσση, ως φησιν Ερέννιος. και Σαβαώθ
δε πολλαχού λέγεται, οίον ο υπέρ τους επτά πόλους,
τουτέστιν ο δημιουργός. »
Αξίζει να αναφέρουμε και κάποια άλλα ενδεικτικά σημεία :
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει ότι μια από τις μυθολογίες που αφορούν τον Διόνυσο (που είναι ίδια με του Οσιρι μιας και Οσιρις και Διόνυσος ταυτίζονται) είναι ότι γεννήθηκε (όπως και ο Όσιρις) στο βουνό Νύσσα που είναι μεταξύ Φοινίκης και Αιγύπτου (πολύ πιθανόν να είναι το όρος Σινά που όντως βρίσκεται εκεί, φωνητικά μοιάζει με αυτό και που από την Παλαιά Διαθήκη έχει άμεση σχέση με τον θεό των Ιουδαίων) και σαν υιός του Διός πήρε το όνομα του από τον πατέρα του και τον τόπο γέννησης του. Αλλωστε εκεί καλλιεργείτο και η άμπελος.
«και τραφήναι μεν της ευδαίμονος Αραβίας εν
Νύση πλησίον Αιγύπτου Διός όντα παίδα, και
την προσηγορίαν έχειν παρά τοις Έλλησιν από
τε του πατρός και του τόπου Διόνυσον ονομα- (5)
(7.) σθέντα. μεμνήσθαι δε της Νύσης και τον ποιητήν
εν τοις ύμνοις, ότι περί την Αίγυπτον γέγονεν, εν
οις λέγει
έστι δέ τις Νύση, ύπατον όρος ανθέον ύλη,
τηλού Φοινίκης, σχεδόν Αιγύπτοιο ροάων. (5)
ευρετήν δ’ αυτόν γενέσθαι φασί της αμπέλου περί
την Νύσαν, και την κατεργασίαν του ταύτης καρ-
πού προσεπινοήσαντα πρώτον οίνω χρήσασθαι»
Διόδωρος Σικελιώτης 1.15.7.2
και
«και τούτο μεν τον
Δία ταχέως εις τον εαυτού μηρόν εγκρύψαι· μετά
δε ταύτα του κατά φύσιν της γενέσεως χρόνου την
τελείαν αύξησιν ποιήσαντος απενεγκείν το βρέφος
(6.) εις Νύσαν της Αραβίας. ενταύθα δ’ υπό νυμφών
τραφέντα τον παίδα προσαγορευθήναι μεν από του
πατρός και τού τόπου Διόνυσον»
Διόδωρος ο Σικελιώτης 3.64.6.6
Με άλλα λόγια ο θεός των Ιουδαίων αντιστοιχεί στο επίπεδο του Διονύσου ο οποίος είναι ο δημιουργός της μεριστής δημιουργίας και είναι η μονάδα των εγκοσμίων θεών, που σαν μονάδα βρίσκεται στην αμέσως προηγούμενη τάξη από αυτήν των εγκοσμίων θεών, δηλαδή στους υπερκόσμιους θεούς.
Δεν πρέπει δε να παραξενευόμαστε γιατί ενώ το όνομα του Ιουδαϊκού θεού είναι άρρητο, η ρητή έκφραση του είναι Αδωνάι, πράγμα που παραπέμπει στον Αδωνι και εις επίρρωσιν του οποίου είναι η αναφορά του Πλουτάρχου ότι οι Ιουδαίοι «τον δ’ Άδωνιν ουχ έτερον αλλά Διόνυσον είναι νομίζουσιν»
Είτε λοιπόν η αντίληψη της πραγματικότητας για τους Ιουδαίους έφτανε μέχρι το επίπεδο του Διονύσου, είτε από το επίπεδο του Διονύσου και πάνω όλη η δομή παρίστατο με μια θεότητα, είναι όμως αναμενόμενο ότι ενώ για εξωτερικούς ευνόητους λόγους η θεότητα αποτυπώνετο σαν μια, στις εσωτερικές τους διδασκαλίες (ενδείξεις έχουμε από την Καμπαλά) να αναλύεται η δομή της πολυθεϊστικής οργάνωσης του θείου κόσμου. Και αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί η πραγματικότητα είναι εκ φύσεως πολυθεϊστική.
(Δες σχετικό θέμα : Η ΦΥΣΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΘΕΪΣΜΟΥ - http://empedotimos.blogspot.com/2008/05/blog-post_04.html)
Μην ξεχνάμε δε ότι η Εβραϊκή θεολογία αρχικά ήταν πολυθεϊστική.
Η σχέση αυτή επεκτάθηκε και στην Καινή Διαθήκη.
Επειδή ο Ιησούς δεν είναι ιστορικό πρόσωπο- πέραν της απουσίας ιστορικών τεκμηρίων, η όλη ιστορία του δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή μιας και είναι παρά φύσιν - η μόνη προσέγγιση που μπορούμε να κάνουμε στην Καινή Διαθήκη είναι να την δούμε σαν καθαρά αλληγορικό κείμενο.
[Αλλωστε τα Ευαγγέλια γράφτηκαν πολύ αργότερα από την υποτιθέμενη ζωή του Ιησού, άρα η όλη παρουσίαση δεν έχει ιστορικό έρισμα]
Στην περίπτωση αυτή λοιπόν βλέπουμε ότι ο Ιησούς καλεί τον εαυτό του Αμπελο και τον πατέρα του Γεωργό/Αμπελουργό («Εγώ ειμι η άμπελος η αληθινή και ο πατήρ μου ο γεωργός εστιν», Κατά Ιωάννη ιε΄, 1-17), δίδοντας δηλαδή Διονυσιακά χαρακτηριστικά. (Πράγμα όχι περίεργο μιας και ο Ιωάννης είναι ο Ευαγγελιστής που απευθύνεται στους εξ Εθνικών Χριστιανούς και προσπαθεί να τους πείσει δίδοντας Ελληνικούς συμβολισμούς.)
Αν λοιπόν θεωρηθεί ο Ιουδαϊκός θεός αντίστοιχος του Διονύσου (που είναι ο δημιουργός της μερικής δημιουργίας ), τότε ο υιός του, δηλαδή η επόμενη μονάδα μετά από αυτόν θα αντιστοιχεί στον αμέσως επόμενο δημιουργό, που είναι ο Δημιουργός της Υποσελήνιας Δημιουργίας, δηλαδή ο Άδωνις.
(Για τις τρεις δημιουργίες και τους αντίστοιχους δημιουργούς βλεπε :
Αισθητός Κόσμος και Είδη Δημιουργίας : http://empedotimos.blogspot.com/2008/06/blog-post_08.html
και Η Τρίτη Δημιουργία και ο Αδωνις σαν δημιουργός :
http://empedotimos.blogspot.com/2008/06/blog-post_5103.html)
Έτσι λοιπόν δεν παραξενευόμαστε γιατί η αυθεντική Ελληνική παράδοση διασώθηκε και συνεχίστηκε τηρώντας τα λατρευτικά έθιμα του Άδωνι με το πρόσχημα της λατρείας του Ιησού.
( βλέπε το σχετικό βίντεο : http://www.youtube.com/watch?v=0Nft0H8lGas)
Γνωρίζοντας λοιπόν την δομή της πραγματικότητας που βρίσκεται πίσω από τον μονοθεϊστικό θεό και συνεπώς τον τρόπο λειτουργίας της, είμαστε σε θέση να προσεγγίζουμε υπεύθυνα τα Φιλοσοφικά και Πνευματικά θέματα που μας απασχολούν και να μην παρασυρόμαστε από αυτούς που προσπαθούν να επωφεληθούν από την άγνοια μας για να μας κατευθύνουν.
Οπως επίσης είναι προφανές ότι η Ελληνική Οπτική είναι αυτή που δίνει μια καθαρή, πλήρη και έγκυρη καταγραφή της πραγματικότητας και μας δίδει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα μας, χωρίς διλήμματα και εξαναγκασμούς.
Ας μελετήσουμε λοιπόν αποκλειστικά τα Φιλοσοφικά μας κείμενα χωρίς να αποσπούμε την προσοχή μας σε άλλες παραδόσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου