ΠΕΡΙ ΣΥΜΒΟΛΩΝ - ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ

Ας δούμε και κάποιο θέμα που ταλανίζει την Ελληνική συμβολική και έχει γίνει πεδίο δράσης λαμπρόν για κάθε έναν πειραματιζόμενο πάνω στην Ελληνική παράδοση.

Το θέμα αυτό είναι αφ’ένός μεν η Ελληνική «Αριθμοσοφία» και η Συμβολική των Γραμμάτων.Οσον αφορά το θέμα της «Αριθμοσοφίας» πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτή είναι αυστηρά Καμπαλιστική τεχνική, λειτουργεί μόνο στην Εβραϊκή γλώσσα -λόγω της δομής και της διαχρονικής σταθερότητας της γλώσσας αυτής - και δεν έχει καμμία ισχύ στην Ελληνική Γλώσσα .

Είναι γεγονός ότι οι Πυθαγόρειοι είχαν την πρακτική να θεωρούν ότι όσα ονόματα έχουν τον ίδιο πυθμενικό αριθμό ίδιο, έχουν και κάποια σχέση μεταξύ τους.

Σαν πυθμενικός αριθμός εθεωρείτο το τελικό άθροισμα των ψηφίων που αντιστοιχούσαν στα γράμματα που αποτελούσαν την υπό εξέταση λέξη.

Δεν είναι γνωστό σε ποια μορφή των ονομάτων εφήρμοζαν αυτή την πρακτική -υποθέτουμε ότι ήταν η Δωρική μορφή του ονόματος μιας και οι Πυθαγόρειοι ομιλούσαν την Δωρική διάλεκτο, όπως ακριβώς και ο Ορφέας – ούτε και το πως εγίνετο η αντιστοίχιση των γραμμάτων με αριθμούς-παρόλα αυτά η χρησιμοποιούμενη μέθοδος από τους «Αριθμοσοφιστές» είναι αυτή που πρωτοεμφανίστηκε στην Ελληνιστική εποχή και που όπως φαίνεται απηχεί την Καμπαλιστική προσέγγιση στο θέμα αυτό!

Εκεί όμως σταματά και η όποια «Αριθμοσοφική» πρακτική των Πυθαγορείων με τα θέματα αυτά. Καμμία τεκμηρίωση για ευρύτερη «Αριθμοσοφική» θεωρία των Πυθαγορείων δεν υπάρχει.

Αν λοιπόν πράγματι υπήρχε μια τέτοια «Αριθμοσοφική» τάση των Πυθαγορείων είναι λογικό να εφαρμοζόταν στην γλώσσα/διάλεκτο που θεωρείτο από αυτούς αρχαιοτέρα και αρμονικοτέρα, την Δωρική (σχετικά βλέπε Ιαμβλίχου-Βίος Πυθαγόρου 34) και φυσικά δεν μπορούσε να έχει την έκταση που κάποιοι διατείνονται ότι είχε, ούτε βέβαια να έχει εφαρμογή στο σύνολο της Ελληνικής Γλώσσας .

Παρόλα αυτά, γινόμαστε μάρτυρες διαφόρων γραφικών και φαντασιόπληκτων που με απείρου κάλλους συλλογισμούς διατείνονται ακόμα και περί δήθεν προβλεπττικότητας της Ελληνικής Γλώσσας(!) και με χρήση μιγμάτων ετερόκλητων τύπων λέξεων που προέρχονται από διάφορες μορφές που πήραν οι λέξεις στην διάρκεια του χρόνου και με σύνθεση προτάσεων που ακόμα και συντακτικά είναι απαράδεκτες , προσπαθούν να διατυπώσουν πάσης φύσεως θεωρίες.

Το θέμα δεν θα μας απασχολούσε αν είχε μόνο την γραφική διάσταση που έχει, όμως όπως φαίνεται πολύ εύκολα οδηγεί σε διαστρέβλωση της σκέψης με αποτέλεσμα όποιος εμπλακεί σε τέτοιο τρόπο προσέγγισης της Ελληνικής Παράδοσης όχι μόνο απλώς χάνει τον χρόνο του αλλά αποκλίνει από την ορθή προσέγγιση της παράδοσης μας.

Είναι προφανές ότι κάποιος με στοιχειώδη λογική θα απέρριπτε τέτοιες θεωρίες με τον απλό συλλογισμό ότι αφ’ενός μεν η κάθε λέξη διέφερε ανάλογα με την διάλεκτο στην οποία υπήρχε , αφ’ετέρου δε το Ελληνικό Αλφάβητο διέφερε από πόλη σε πόλη τόσο όσον αφορά τον τύπο των γραμμάτων όσο και την σειρά τους, όπως επίσης διέφερε και ανά χρονικές περιόδους.

Ετσι σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα η λέξη «πηγή» (που κατά τους «Αριθμοσοφιστές» = 99=9+9=18=9 ) έχει Δωρικό τύπο «παγά» (που κατά τους «Αριθμοσοφιστές» = 85=8+5=13=4), πράγμα που προφανώς δεν μπορεί να σταθεί στις συγκεκριμένες θεωρίες.

Όπως επίσης ο «Αριστείδης» (=838=8+3+8=19=1+9=10=1) συναντάται πολύ συχνά και ως «Αριστείδες» (=835=8+3+5=16=1+6=7).

Η αστειότητα δε μεγενθύνεται όταν σχηματίζονται και ολόκληρες προτάσεις όπου προσθέτοντας τους πυθμενικούς αριθμούς των λέξεων της πρότασης καταλήγουν στον πυθμενικό αριθμό της πρότασης και συγκρίνοντας τον με κάποιον άλλο αποφαίνονται για τα μελλούμενα! ή και για πιθανές σχέσεις ή για ό,τι τέλος πάντων μπορεί να φανταστεί κανείς.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της φρενίτιδας αυτής που θολώνει την ορθή σκέψη είναι ότι σε έντυπο που θεωρητικά εκφράζει εσωτερικές ιδέες, υπάρχει ισχυρισμός ότι στην ψυχή αντιστοιχεί ο αριθμός 7 (επειδή ο πυθμενικός της αριθμός είναι το 7 ) ενώ είναι σαφές από τα Ελληνικά κείμενα ότι ο αριθμός της ψυχής κατά τους Πυθαγορείους είναι ο 6!

Το ίδιο ισχύει και για τους διάφορους ισχυρισμούς για την συμβολική των Ελληνικών Γραμμάτων όπου φυσικά αγνοείται το γεγονός ότι το σχήμα των γραμμάτων έχει μεταβληθεί στην διάρκεια των αιώνων και συνεπώς όπως είναι προφανές δεν θα υπήρχε περίπτωση να έχει τον οποιονδήποτε συμβολισμό.

Το φαινόμενο αυτό του μιμητισμού της Καμπαλά φαίνεται ότι προέρχεται από παλιά μιας και ο Πρόκλος (αναπαράγοντας τις θέσεις του Ιαμβλίχου) αναγκάστηκε να τοποθετηθεί αυστηρά στο θέμα και να το θέσει σε ορθές βάσεις.

Ας μελετήσουμε πολύ προσεκτικά τι μας λέει στο παρακάτω κείμενο ο Πρόκλος και ας απομακρύνουμε από την σκέψη μας συλλογισμούς και τρόπους σκέψης ξένους προς την Ελληνική συλλογιστική.

“Ο Θεόδωρος όμως, ο φιλόσοφος από την Ασίνη, ο οποίος αποδέχτηκε πλήρως τις θεωρίες του Νουμηνίου, εξέτασε την αναφορά στην γέννηση της ψυχής με πρωτότυπο τρόπο, στηρίζοντας τις ερμηνείες του στα γράμματα, στα σχήματα τους και στους αριθμούς....

[και αφού δίνει μια περιγραφή που ομοιάζει σε γενικές γραμμές σε αυτά που αναφερθήκαμε παρακάτω συνεχίζει...]

Κάτι τέτοιες φιλοσοφίες λοιπόν αναπτύσει ο Θεόδωρος για τα θέματα αυτά (για να παραθέσουμε λίγα από τα πολλά που λέει), κάνοντας την ερμηνεία από τα γράμματα και την προφορά των λέξεων.

Ο θεϊκός Ιάμβλιχος όμως στηλίτευσε ολόκληρη αυτή τη θεωρία στις Αντιρρήσεις προς τη σχολή του Αμελίου και του Νουμηνίου – γιατί αυτόν τον τίτλο δίνει στο κεφάλαιο – είτε επειδή ανάγει τις θεωρίες του Θεοδώρου σε εκείνους είτε επειδή ίσως βρήκε ότι εκείνοι γράφουν τα ίδια για τα θέματα αυτά. Γιατί δεν μπορώ να πω τι από τα δύο συμβαίνει.

Λέει λοιπόν ο θεϊκός Ιάμβλιχος πρώτα ότι δεν έπρεπε να σχηματίσουμε από την ψυχή το σύνολο του αριθμού ή τον γεωμετρικό αριθμό λόγω του πλήθους των γραμμάτων της. Γιατί και η λέξη σώμα αποτελείται από ίσα γράμματα, όπως και το ίδιο το Μη Ον. Θα είναι λοιπόν και το Μη Ον το σύνολο του αριθμού.

Μπορείς μάλιστα να βρεις και πολλά άλλα πράγματα να αποτελούνται από ίσα γράμματα, πράγματα ευτελή και εντελώς αντίθετα μεταξύ τους, τα οποία δεν θα ήταν σωστό να τα συγχέουμε και να τα ανακατεύουμε όλα μεταξύ τους.

Δεύτερον, ότι δεν είναι ασφαλές να επιχειρούμε την ερμηνεία στηριζόμενοι στα σχήματα των γραμμάτων.

Γιατί αυτά είναι συμβατικά και το σχήμα τους ήταν άλλο τα αρχαία χρόνια και άλλο τώρα .

Για παράδειγμα, το Ζ στο οποίο έχει στηρίξει ο Θεόδωρος την ερμηνεία του, δεν είχε εντελώς παράλληλες τις απέναντι γραμμές, ούτε την μεσαία γραμμή λοξή αλλά κάθετη, όπως είναι φανερό από τις αρχαίες περιγραφές.

Τρίτο το να αναλύσουμε την ψυχή στους πυθμενικούς αριθμούς και να ασχολούμαστε με εκείνους, μεταθέτει την θεωρία από άλλους σε άλλους αριθμούς. Γιατί δεν είναι το ίδιο η επτάδα μέσα στις μονάδες και η επτάδα μέσα στις δεκάδες και η επτάδα μέσα στις εκατοντάδες.

Αν λοιπόν η επτάδα των εκατοντάδων υπάρχει μέσα στην ονομασία της ψυχής, γιατί θα έπρεπε να εισαγάγουμε την συζήτηση για τους πυθμενικούς αριθμούς ;

Γιατί έτσι θα μπορέσουμε να μεταβάλλουμε τα πάντα σε όλους τους αριθμούς, διαιρώντας, προσθέτοντας ή πολλαπλασιάζοντας.

Γενικά λοιπόν αυτές είναι οι ενστάσεις. Διαψεύδει μάλιστα και κάθε ερμηνεία ως αποτέλεσμα απατηλής επεξεργασίας και σαν να μην έχει τίποτα το αληθινό.

Και όποιος θέλει να κατανοήσει την σαθρότητα ολόκληρης της θεωρίας είναι εύκολο να πάρει μπροστά του το βιβλίο και να διαβάσει τις σχετικές ενστάσεις προς καθένα από όσα έχουν γραφτεί»
(Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Γ 274.11- 278.24)

Δυστυχώς το βιβλίο αυτό του Ιαμβλίχου δεν έχει διασωθεί.

Εμείς όμως έχουμε τον ορθό λόγο και αυτόν πρέπει να χρησιμοποιούμε.

Οπως επίσης έχουμε και τα κείμενα των Φιλοσόφων μας τα οποία και πρέπει να μελετούμε.