ΕΓΩ ΥΠΗΡΞΑ Ο ΠΡΟΚΛΟΣ, ΛΥΚΙΟΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΑ

Η 17η Απριλίου είναι η επέτειος του θανάτου του μεγάλου Διαδόχου της Πλατωνικής Ακαδημίας, Πρόκλου.

Παρότι οι Ελληνες τιμούν τις γεννήσεις και όχι τους θανάτους, ας ανατρέξουμε αυτές τις ημέρες, σε πραγματικά πρόσωπα, και συγκεκριμένα στον Πρόκλο, του οποίου το έργο αποτελεί ισχυρή παρακαταθήκη για εμάς και μας οπλίζει με θέσεις που διαμορφώνουν μια νέα πορεία για τους Ελληνες.

Για τήν ζωή και το έργο του, ανατρέξτε σε προηγούμενη ανάρτηση. (http://empedotimos.blogspot.com/2009/02/blog-post.html)

Εδώ απλώς ας αποτυπώσουμε κάποιες από τις τελευταίες του στιγμές, όπως τις διασώζει ο βιογράφος του Μαρίνος.

"Πέθανε το 124 έτος από την βσιλεία του Ιουλιανού, όταν ήταν άρχοντας στην Αθήνα ο Νικαγόρας ο νεότερος, την 17η του μηνός Μουνιχιώνα κατά τους Αθηναίους ή την 17η Απριλίου κατά τους Ρωμαίους.

Και το σώμα του τιμήθηκε με επικήδειες τιμές σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα έθιμα των Αθηναίων, και όπως ο ίδιος ζήτησε όταν ακόμα ζούσε. Γιατί και αυτό πάλι υπήρξε στον μακάριο άνδρα, περισσότερο από κάθε άλλον, η γνώση και η φροντίδα όλων των τελετουργικών πράξεων προς τους νεκρούς."

Και ο Μαρίνος συνεχίζει :

"Αφού λοιπόν το σώμα του ντύθηκε σύμφωνα με την δική του υπόδειξη, όπως έχει ειπωθεί, και αφού μεταφέρθηκε από τους φίλους του, τάφηκε στα ανατολικά προάστια της πόλης προς τον Λυκαβηττό, όπου βρίσκεται και το σώμα του καθοδηγητή μας Συριανού.

Γιατί εκείνος το είχε υποδείξει, όσο ακόμα βρισκόταν στην ζωή, και γι'αυτό έκανε διπλό τον τάφο μέσα στο μνήμα.

Και μετά τον θάνατο του Συριανού, όταν κάποτε αναρωτιόταν ο ευσεβέστατος άνδρας μήπως αυτό δεν άρμοζε, είδε τον ίδιο τον Συριανό στο όνειρο του να τον απειλεί και μόνο που το σκέφτηκε αυτό.

Είναι γραμμένο επάνω στο μνήμα και ένα τετράστιχο επίγραμμα, το οποίο ο ίδιος το συνέθεσε για τον εαυτό του ως εξής :

«Εγώ υπήρξα ο Πρόκλος, Λύκιος στην γενιά,
τον οποίο ο Συριανός εδώ με ανέθρεψε διάδοχο της διδασκαλίας του.
Αυτός εδώ ο κοινός τάφος δέχτηκε τα σώματα και των δύο,
μακάρι και τις ψυχές μας κοινός τόπος να τις λάβει»

Υπήρξαν και ουράνια σημάδια πριν από την χρονιά του θανάτου του, όπως έκλειψη ηλίου, τόσο φανερή, ώστε να γίνει νύχτα την ημέρα. Γιατί υπήρξε βαθύ σκοτάδι και εμφανίστηκαν τα αστέρια. Αυτή λοιπόν έγινε στο ανατολικό κέντρο του Αιγόκερω.
Οι ημερολόγοι κατέγραψαν και μια άλλη η οποία θα γίνει και αυτή μόλις συμπληρωθεί ο πρώτος χρόνος.
Και αυτές οι ανωμαλίες που φάνηκε ότι συμβαίνουν στον ουρανό, υπήρξαν δηλωτικά όσων συμβαίνουν στην γή και μας φανέρωσαν την στέρηση και την έκλειψη, θα λέγαμε, του φιλοσοφικού φωτός."

Και καταλήγει ο Μαρίνος :

"Από εμένα λοιπόν αυτά ας είναι επαρκώς εξιστορημένα για τον φιλόσοφο. Και μπορεί όποιος θέλει να γράψει την αλήθεια και για τους μαθητές που συναναστράφηκαν μαζί του. Γιατί πολλοί και από πολλά μέρη σπούδασαν κοντά του, άλλοι μόνο για ένα σκέτο άκουσμα του και άλλοι ως οπαδοί και σύντροφοι του στην φιλοσοφία.

Και τους τίτλους των συγγραμάτων του, ας απαριθμήσει κάποιος πιο δραστήριος.

Κι' εγώ για την δική μου συνείδηση και για να εκπληρώσω την υποχρέωση μου στην θεία του ψυχή και στον αγαθό δαίμονα που την έλαβε, προχώρησα στην αναφορά αυτών."

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ